Deze week in de rubriek damesvoetbal: de achttienjarige Nikki Klein.
Deze week in de rubriek damesvoetbal: de achttienjarige Nikki Klein. Ze voetbalt momenteel als rechtsback voor de FCKW VR1 en is werkzaam bij Mumc – ziekenhuis in Maastricht.
Reeds op 8-jarige leeftijd werd Nikki actief in het voetbal. Vreemd was dat niet, want het voetbalvirus werd haar door vader Harry met de paplepel ingegeven. Pap speelde bij RKTSV, Nikki ging mee en vond het geweldig, zeker ook omdat zij aan de Seghemanstraat de nodige kinderen van haar leeftijd trof. Dat werd de opmaat naar haar loopbaan als speelster. Zelf vertelt zij: “Een aantal van die kinderen voetbalde bij RKHBS. Ik ging mee om te kijken en ik vond het geweldig. Na één seizoen bij RKHBS ben ik naar FCKW gegaan, eigenlijk alleen maar omdat het dichterbij was.”
Bij RKHBS was haar vader de trainer. Eén jaar later, bij FC Kerkrade-West, in de MD1, trof zij Mark Meurders, Nina Meurders en Desiree Slangen als trainers. Na twee seizoenen werd het team opgeheven, mede omdat een aantal spelers naar KVC Oranje vertrok. Nikki ging daarom bij de jongens spelen, in de D2, met als trainer Roy Defesche. Snel kwam men erachter dat zij hogerop kon. Nikki: ,”Na drie weken mocht ik over naar de D1, waar John Janssen en Jo Slangen de trainers waren. Hier heb ik toen het hele seizoen gevoetbald. Vervolgens werden we de C1 en het seizoen erna de B1. Na de B1 besloot ik bij de dames te gaan voetballen. Omdat de dames op zoek waren naar een nieuwe trainer heb ik mijn vader eens lief aangekeken en het leek hem heel leuk om dit te gaan doen. Mijn vader is vroeger zelf profvoetballer bij Roda JC geweest. Ook het tweede seizoen bij de dames was mijn vader trainer. Momenteel zijn Mark Reinders en Dave Muijen onze trainers. Zonder anderen iets te kort te willen doen mag ik zeggen dat ik mijn beste herinneringen heb aan mijn vader. Wij hebben dezelfde instelling, met veel conditiewerk en sprinten en met veel inzet en conditie kun je heel ver komen. “
Aan hard werken op het voetbalveld heeft Nikki dus geen broertje dood. In het dagelijks leven is dat niet anders. Ten tijde van het interview was zij één dag per week studente HBO-V (verpleegkunde) aan de Hoge School Zuyd in Heerlen. Daarnaast werkte de van origine Kerkraadse vier dagen per week in het Academisch Ziekenhuis Maastricht, ten tijde van het interview op afdeling B4, een die is gesplitst in 2 units, de linker unit vaatchirurgie en de rechter maag-, darm- en leverchirurgie. Dat zij zichzelf omschrijft als sociaal, zorgzaam, als doorzetter, een persoon met empathisch vermogen die graag in teamverband werkt, veel inspiratie haalt uit haar werk en als iemand die wel eens wat te veel wilt, is natuurlijk niet vreemd.
Als je hard werkt, heb je ook recht op ontspanning. Genieten van het leven is ook bezige bij Nikki Klein niet vreemd. ,Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd” is haar motto. En verder: ,, Voetballen is mijn lust en mijn leven. Het is een teamsport. Daar houd ik van en bovendien ben je bezig in de buitenlucht Maar in voetbal vind ik niet alleen mijn hobby, maar ook een groot deel van mijn sociale contacten. Andere hobby’s zijn film en muziek. Lezen heeft niet mijn voorkeur.”
De voetbalsport heeft natuurlijk ook een andere kant. Die van teleurstelling, onvrede en soms zelfs frustratie. Dat geldt niet alleen bij de mannen. Nikki daarover: ,,Ik erger me het meeste aan een scheidsrechter die niet eerlijk fluit.
En waar ik me ook aan kan ergeren is als ik een tegenstander op me heb die continu scheldt of haar handen niet kan thuishouden.”
De mooiste voetbalherinnering heeft de Kerkraadse, die bewondering heeft voor chirurgen, specialisten en andere bekwame personen in de gezondheidszorg, trots is op haar ouders en angst heeft voor spinnen, aan het seizoen dat nu twee jaar achter haar ligt: Zij verhaalt: ,,Het mooiste wat ik heb mogen meemaken als voetbalster is twee seizoenen geleden gebeurd. Dat was het eerste jaar dat ik bij de dames voetbalde en mijn vader was de trainer. We hadden een super leuk team waarin iedereen het goed met elkaar kon vinden, zowel binnen als buiten het veld. Dat kon je ook op het veld merken, iedereen ging voor elkaar door het vuur! Het was een heel spannend seizoen, want we schommelde het hele seizoen zo rond de eerste, tweede of derde plek. Helaas werden we net geen kampioen, maar het was al een knappe prestatie dat we aan het eind van het seizoen op de 2e plaats eindigden. Hier was ik ook blij mee, want we hadden er als team ook echt voor gevochten.”
Met de stelling dat voetbal een sport voor mannen is moet je bij Nikki niet aankomen. Er zijn volgens haar genoeg meiden en vrouwen die goed kunnen ballen. Vrouwenvoetbal verdient het om serieus te worden genomen. Nikki wederom: ,, In mijn ogen wordt het vrouwenvoetbal niet altijd serieus genomen. Er wordt bijvoorbeeld gezegd dat het er in vrouwenvoetbal niet altijd hard aan toegaat, of dat het niet veel voorstelt. Maar hier ben ik het niet mee eens! Tijdens de wedstrijden gaat het er soms wel degelijk hard aan toe. Ook bij damesvoetbal worden wel eens flinke slidings ingezet of overtredingen gemaakt. Dat kan ik je als rechtsback wel vertellen. Maar langzaam wordt het damesvoetbal steeds populairder.”
Tot nu toe heeft Nikki Klein nog nergens spijt van. ,,Er zijn in het leven wel dingetjes, maar dat beschouw ik meer als leermomenten”, luidt de stelling van Nikki, die verder aangeeft nog eens graag naar Disneyland in Parijs te willen gaan en de keuze tussen een etentje of een avond stappen handig omzeilt met de woorden: ,,Eerst een etentje en erna lekker stappen”.
Tenslotte, desgevraagd, met een blik op de toekomst over pakweg tien jaar zegt Nikki: ,, Afgestudeerd en een leuke baan in het academisch ziekenhuis in Maastricht. Een leuke man en misschien wel al één of meerdere kleintjes. “
Foto’s ®Lucho Carreno/en Archieffoto Familie Klein
