KVC Oranje in hart en nieren Martijn Sangen is weer ” thuis “

Hij verbleef zijn gehele voetbaljeugd bij KVC Oranje, vertrok na een aantal sportief mooie jaren in de hoofdmacht naar hoogvlieger vv Schaesberg en had ook daar succes. Hoewel zeer gewaardeerd ‘Op d’r Sjeet’, bleef hij KVC Oranje bezoeken, als het even kon dan. Hij zag hoe het in Bleijerheide minder werd en besloot terug te keren om zijn oude liefde te helpen. Over zijn voetballoopbaan, zijn beweegredenen en andere zaken komt in onderstaand vraag- en antwoordspel aan het woord Martijn Sangen, van 8 maart 1991, gehuwd met Mandy Deitz, in het dagelijks leven actief als Financieel Analist bij Medtronic.

Op welke leeftijd ben je begonnen bij KVC Oranje?

Ik gok dat ik vijf jaar was toen ik ben begonnen bij KVC Oranje, op het toenmalige complex ‘Bij de broeders’ in Pannesheide. Dit terrein bestaat helaas niet meer. Het heeft plaatsgemaakt voor een nieuwbouwwijk. Toevalligerwijs wordt eind oktober de eerste steen gelegd voor ons nieuwbouwhuis, precies op de plek waar het hoofdveld heeft gelegen. Ik ga dus terug naar de plek waar het allemaal begon. Ik kan me mijn eerste wedstrijd nog goed herinneren. Als keeper ben ik toen meteen tegen een verliespartij van 32-0 aangelopen, ergens op een grindveld in Duitsland. Zowel ik als mijn boezemvriend Jurre Hendriks, nu gewaardeerd bestuurslid bij KVC Oranje, hebben toen allebei een helft mogen keepen en 16 keer mogen ‘vissen’.

Wat zijn namen van ploeggenoten?

Ik heb in de jeugd samen gespeeld met jongens uit lichting ’89 tot ’92. Veel van deze toppers spelen nu nog altijd op het eerste of tweede. Jongens als Mitchel Flecken, Ritchie Vienerius, Bjorn van der Weide, Tom Konings, Eric te Boekhorst, Brian Bovens, Joey Niesters en Tim van Haandel spelen zowat hun hele leven bij KVC en ik heb het gevoel dat ze ook nooit meer weg zullen gaan. Dit is ook het mooie aan de club KVC Oranje. Jongens voelen zich thuis bij deze vereniging.

Welke jeugdelftallen heb je doorlopen en met welke trainers heb je samengewerkt?

Op de F6 begon het allemaal, waarna ik via de F3 op de F1 terecht kwam. Topjaar was 1999, waarin we met de F1 kampioen zijn geworden, zowel op het veld als in de zaal. Voor mij is dat trouwens de enige keer dat ik kampioen ben geworden in de jeugd. Toevallig heb ik laatst de kampioensvideo teruggekeken waarin we allemaal met oranje geverfde haren het kampioenschap veilig stelden. Mooie tijd was dat, met Wiel Bonnema en Leon Vanhauten als trainers.

Het jaar daarna ben ik terecht gekomen op de E1 en heb ik een klein jaar bij het jeugdplan van Fortuna Sittard gezeten. Om de een of andere vage reden mochten alle nieuwe jongens van dat jaar niet langer blijven, waardoor dit avontuur er eentje van korte duur was.

Na een jaar op de E-tjes mocht ik al doorstromen naar de D1, waar jongens speelden die allemaal één of twee jaar ouder waren. Trainers waren Jan Meerts en Martin van der Weide, echte toppers.

Op de C1 heb ik drie jaar gespeeld, omdat men mij fysiek tekort vond komen om weer een jaar eerder door te schuiven. Geen gekke gedachte, aangezien ik vroeger altijd klein van stuk ben geweest. Ook hier waren Jan en Martin de trainers gedurende de eerste twee jaren. In het derde jaar werd Marcel Adriolo onze trainer.

Vervolgens heb ik nog een jaar op de B1 gespeeld, met voormalig Roda JC-prof Pierre Blättler als trainer. Die vertrok al snel naar Rood Groen LVC’01, waar hij hoofdtrainer kon worden. Pierre werd opgevolgd door Hein Vienerius en Leon Niesters. Daarnaast was ik als B-speler ook al hulpkracht op het toenmalige tweede, een vriendenteam dat nu nog altijd met elkaar op KVC Oranje 3 balt. Mijn moeder pakte stiekem altijd mijn tas in voor het geval men spelers te weinig had. Vaak was het dan ook verrassing voor mijzelf als ik mee moest spelen als er zoals gewoonlijk weer wat last-minute afmeldingen waren. Een geweldige tijd met een stel gestoorde goedzakken, waarvan de meesten nu nog tot donderdagavond laat in de kantine blijft hangen.

Op de A1 heb ik nooit gespeeld. Ik ging al snel naar KVC Oranje 1.

Wat is je van al die trainers bijgebleven? Wie heb je hoog in het vaandel staan?

Uiteraard onthoud en leer je van elke trainer wel iets. Zonder iemand te kort te doen zou ik dan ook de volgende mensen willen benoemen die mij sterk zijn bijgebleven. Op voetbaltechnisch gebied, ondanks de korte periodes, heb ik toch het meest geleerd van de techniek training van Jan Janssen bij Fortuna Sittard en het tactisch inzicht van Pierre Blättler.

Desalniettemin denk ik dat ik het meest te danken heb aan Martin van de Weide. Hij heeft mij van de E- jeugd naar D1 gehaald (en ook van D naar C) daar waar ik nog eigenlijk te jong was. Persoonlijk denk ik dat het spelen met en tegen oudere jongens mij heeft geholpen om al op jonge leeftijd de stap te kunnen maken naar de senioren. Ook had ik vroeger het stempel van lastige driftkikker, wat hij altijd enigszins onder controle heeft kunnen houden. Dit is misschien nog waar ik hem het meest dankbaar voor moet zijn. Hedendaags is hij teammanager van ons tweede elftal en nog altijd zijn we goed bevriend.

Klopt het dat je met 15 jaar op eerste elftal bent gekomen? In welke klasse speelde KVC Oranje toen?

Volgens mij was ik net 16 toen ik op eerste terecht kwam. De selectie voor het eerste en tweede was dat jaar krap, waarop een aantal jongens van de A en ik als B-speler werd gevraagd de stap te maken naar het tweede. Voor mij persoonlijk leek het niveau op het tweede hoger, waardoor mijn keus snel was gemaakt. Echter zou het dat jaar tot geen enkele wedstrijd op KVC Oranje 2 komen, omdat Roger Andre mij al vanaf de voorbereiding bij het eerste in de basis opstelde.

Het eerste team was het jaar ervoor gedegradeerd uit de tweede klasse. Mijn debuut bij de senioren was dus in de derde klasse.

In welke klasse speelde KVC Oranje toen je naar Schaesberg vertrok?

In mijn vijfde jaar bij de hoofdmacht van KVC Oranje degradeerden wij naar de derde klasse. Als je het mij vraagt, was dit onnodig, gezien de kwaliteit die wij toen in ons team hadden. Persoonlijk wilde ik hogerop, wat bij KVC Oranje niet mogelijk bleek. Vandaar dat ik toen naar Schaesberg ben vertrokken.

Je hebt het, naar verluidt, in Schaesberg, in de eerste klasse, prima gedaan. Waarom kom je dan tot het besluit om terug te keren naar KVC Oranje, op dat moment nog een vijfdeklasser? Klopt het dat ze jou in Schaesberg voor gek hebben versleten?

Uiteraard heeft men mij voor gek verklaard toen ik kenbaar maakte dat ik terug naar Bleijerheide zou gaan. Het idee om weer bij KVC Oranje te gaan voetballen, had ik echter al een jaar eerder in mijn hoofd. Ik kon het niet aanzien dat mijn clubje steeds meer richting de afgrond ging. Aangezien ik vaak op het complex aanwezig was, heb ik zelf kunnen zien dat het zowel voetballend alsook op andere gebieden steeds minder werd. Mijn idee was dan ook om samen met andere oud-spelers de club de helpende hand toe te steken en er weer bovenop te helpen. De keuze om toch nog een jaar bij vv Schaesberg te blijven zat hem in het feit dat we kampioen werden in de tweede klasse. Ik zag het als mooie uitdaging om nog een jaartje in de eerste klasse uit te mogen komen.

 Welke trainers heb je bij de senioren meergemaakt en hoe beoordeel je die mannen?

In elf jaar seniorenvoetbal heb ik maar vier trainers meegemaakt. In mijn eerste periode bij KVC Oranje heb ik gewerkt met Roger Andre. Zoals al eerder gezegd heeft hij mij de kans gegeven om op het eerste te spelen, waarvoor ik hem dankbaar ben. Naast mijzelf zijn er nog veel andere jonge spelers die onder hem hebben mogen debuteren bij KVC Oranje. Het siert hem dat hij de jeugd altijd een kans geeft, nu ook weer, bij FC Hoensbroek.

In het begin heeft hij trouwens moeten wennen aan de cultuur bij KVC Oranje. Roger was bloedserieus, maar na verloop van tijd was ook hij op donderdag- en zondagsavond niet uit de kantine te slaan. Hij heeft zich dus aangepast aan KVC Oranje. Achteraf gezien zal iedereen het erover eens zijn dat Roger bij KVC paste. Niet voor niets heeft hij het vijf jaar met ons uitgehouden en speelden we bijna elk jaar om de prijzen.

Bij vv Schaesberg heb ik in eerste instantie onder Eric Marees gespeeld. Een man met veel gedrevenheid, die voor ons door het vuur ging. Ook iemand met veel humor, die naar mijn mening goed in de groep paste. Echt een karaktermens pur sang!

Jammer dat we toen niet al zijn gepromoveerd naar de eerste klasse. De memorabele wedstrijd uit bij SSS’18 zal ik nooit vergeten. Nog nooit hebben we als team zo’n goede wedstrijd gespeeld. Ondanks dat we die reuzen uit Overloon compleet zoek speelden (2-4), bleek het resultaat net niet voldoende om door te komen in de nacompetitie.

Na het vertrek van Eric Marees nam Rene Smeets het stokje over. Ik durf met zekerheid te stellen dat wij in de jaren daaropvolgend geen enkele keer dezelfde trainingsstof hebben gehad. Het kwam dan ook niet vaak voor dat ik geen zin had om te trainen. Ik vind vooral knap hoe wij vorig jaar gepresteerd  hebben in de eerste klasse. Het hechte team dat Rene wist te smeden heeft er o.a. voor gezorgd dat we een topjaar draaiden, waarin we zelfs een periodetitel pakten, met als gevolg het toetje dat nacompetitie heet. Kwalitatief sterkere teams werden verslagen op basis van wilskracht en mentaliteit. Ook het bereiken van de KNVB beker mag dan niet onvermeld blijven.

Nu ben ik terug op het oude nest, met Paul van Putten als trainer. Zoals nu al is gebleken na een aantal trainingen/wedstrijden, een man die saamhorigheid hoog in het vaandel heeft staan. Een heel belangrijk aspect voor een familieclub als KVC Oranje. Neem als voorbeeld het recente duel uit bij WDZ. Ondanks het feit dat we twee punten hebben laten liggen is het toch nog een latertje geworden. Stel je voor we hadden gewonnen? Ik hoop dan ook dat we nog veel goede jaren tegemoet gaan met Paul.

Wat zijn je verwachtingen voor dit seizoen met KVC Oranje?

Als promovendus zouden we vooraf getekend hebben voor de competitiestart tot nu toe. Ik hoop dan ook dat we deze goede start kunnen doortrekken. Persoonlijk denk ik dat wij in de bovenste regionen moeten kunnen meedraaien. We hebben namelijk voldoende kwaliteit om het elke tegenstander lastig te maken. Daarnaast hebben we ook nog een hele jonge groep waar nog voldoende rek in zit voor de komende jaren.

Je stond in je jonge jaren bekend als een ‘slechte verliezer’. Hoe kijk je daar nu tegenaan?

Een slechte verliezer is nog mild uitgedrukt. Mensen die mij van vroeger kennen weten wat ik voor driftkikker kon zijn. Ik weet nog dat mijn vader me vaak genoeg wakker moest schudden als ik weer eens huilde na een verloren wedstrijd op de F- of E-jeugd.

Ik was het vaak niet eens met scheidsrechters, grensrechters, medespelers en/of trainers, of zelfs publiek.

Na mijn overstap naar de senioren is dit stukken minde r geworden. Er was altijd wel een trainer of oudere speler die mij heeft kunnen corrigeren. Dat heeft zijn uitwerking niet gemist. De oude garde van KVC Oranje zal kunnen beamen dat ik nu zeer rustig ben, zeker vergeleken met vroeger. Nog altijd ben ik een slechte verliezer, alleen kan ik het nu beter verbloemen, haha!

Heb je naast voetbal andere hobby’s?

Ik hou ervan om op vakantie te gaan of stedentripjes te doen met vrouwlief Mandy. Er staat dan ook nog een aantal bestemmingen op onze lijst.

Daarnaast hou ik er ook van om films of series te kijken of een gezellig bordspelavondje te houden met vrienden. Ook hierin ben ik bloedfanatiek en heb ik, vanzelfsprekend, moeite met verliezen.

Wat doe je liever, uit gaan eten of een avondje stappen?

Ik heb geen voorkeur. Dat ligt aan de stemming van de dag. Een spontaan etentje of avondje uit zit er altijd wel in.

Hoe zou je jouw karakter omschrijven?

Volgens mijn vrouw ben ik lief en zorgzaam, maar ook egocentrisch, haha! Ik denk dat dit ook wel in redelijke mate klopt.

Wil je zelf nog iets kwijt?

Om maar eens een motto erin te gooien: Winnaars zijn niet de mensen die nooit falen, maar de mensen die nooit opgeven!

Archeffoto’s Martijn Sangen en®Parkstadactueel/Lucho Carreno