Appel valt niet ver van de boom Kirsten Caenen treedt in voetsporen opa en vader
Op de foto vader Jos , Opa Chris en Kirsten Caenen
Zelf heeft zij nooit gevoetbald. Toch is zij thuis in die wereld en dat met heel veel plezier. De familietraditie speelt hier absoluut een belangrijke rol in Dat blijkt naarmate het gesprek vordert. Opa Chris en vader Jos deden het, nu is zij zelf actief als verzorgster bij een voetbalploeg. Zo vader, zo zoon dus eerst, en nu dan zo vader, zo dochter. Dit verhaal gaat over Kirsten Caenen, als verzorgster actief bij bij vijfdeklasser SV Abdissenbosch.
Kirsten Caenen is 21 jaar en geboren in Kerkrade. Inmiddels woont zij in Landgraaf, waar zij in 2014 haar middelbare schoolopleiding (atheneum) afrondde aan het Eijkhagen College. Daarna startte zij een opleiding fysiotherapie, die zij in september 2017 met succes voltooide. Zij is momenteel als fysiotherapeute werkzaam voor Fysiozorg Van Pamelen in Landraaf en Roosteren, waar zij tot augustus j.l. stage liep. Kirsten vertelt: ,,De stage was erg leerzaam en er was een prettige werksfeer, met leuke collega’s. Daarom ben ik erg blij dat ik de kans heb gekregen om hier te starten met mijn carrière als fysiotherapeute. Daarnaast werk ik op zaterdagen al vijfeneenhalf jaar in een kapsalon in Landgraaf, maar daarmee ga ik binnenkort stoppen.”
Voetbalverleden .Zelf heeft Kirsten niet gevoetbald. Daarover, duidelijk en eerlijk: ,,Ik ben zelf nooit als voetbalster actief geweest. Sterker nog, ik kan er helemaal niks van. Vanaf jongs af aan heb ik wel altijd voetbal gekeken. Ik ging vaker mee naar Heerlen Sport, waar mijn vader zijn carrière als sportmasseur is begonnen. De oom van mijn vader, Theo Caenen, was in die tijd ook trainer bij Heerlen Sport. Mijn nicht, Judith Wintjens-Caenen, nam mij soms mee naar de wedstrijden en dat vond ik altijd erg leuk. Toen mijn vader op een gegeven moment het stokje van mijn opa kon overnemen bij SVN ging ik daar kijken. Mijn broertje Tim heeft ook een tijdje bij SVN gespeeld. In die periode ging ik op zaterdag kijken naar Tim en op zondag naar mijn vader. In 2011 leerde ik mijn vriend Kevin kennen bij SVN. Vanaf die tijd stond ik natuurlijk nog vaker langs de lijn.”
Ook op ander terrein is Kirsten actief. Zij voetbalt dan wel niet zelf, sporten doet zij wel degelijk. Tot twee jaar geleden heeft zij gedanst bij Slide en sinds vorige winter is zij gestart met tennistraining. Zij speelt geen competitie, dit vanwege de tijd die zij in het voetbal steekt.
Een echte winnaar Kirsten Caenen is als fysiotherapie een echte winnaar. Voor haar team heeft zij veel over, getuige de volgende anekdote. Zij vertelt: ,,Er is een keer een speler van de tegenstander boos op mij geworden, omdat ik hem niet wilde behandelen voor de wedstrijd. Zijn team had zelf geen verzorger en hij vroeg mij om te worden behandeld. Ik wilde natuurlijk niet dat ik een speler van de tegenstander fit genoeg zou maken om te scoren tegen ons team. Kom nou, Ik wil wel altijd winnen. Henk Stawenga, trainer van Abdissenbosch, heeft mij bij die situatie gelukkig gered.”
Wanneer en waarom SV Abdissenbosch? Kirsten Caenen is in 2015 bij de club uit de gelijknamige wijk in Landgraaf terecht gekomen. Over het hoe en waarom luidt haar reactie: ,,Ondertussen is dit mijn derde seizoen bij SV Abdissenbosch. In 2015 ben ik bij deze club terechtgekomen via Koen Steeghs. Hij was op dat moment verzorger van het eerste elftal en wilde dit graag aan mij overdragen. Hijzelf kreeg het druk kreeg met zijn studie. Vandaar. Koen ken ik al sinds de middelbare school en hij dacht dat het wel iets voor mij zou zijn. Toen hij mij een berichtje stuurde of ik verzorgster wilde worden was mijn eerste gedachte: nee, dat ga ik echt niet doen! Masseren bij een mannenelftal leek me helemaal niks. Maar gezien mijn opleiding tot fysiotherapeute was ik stiekem toch wel een beetje benieuwd. Ik ben een keer met Koen samen gaan kijken bij de club en het voelde meteen goed. Toen heb ik de keuze gemaakt om het eens een seizoen te proberen en nu ben ik er nog steeds. Dat zegt eigenlijk genoeg.”
Met de paplepel erin gegoten .Het is niet pas op latere leeftijd dat bij Kirsten het idee postvatte om fysiotherapie te gaan doen. Zij kreeg al op heeI jonge leeftijd interesse. Daarover: ,,Ik ben natuurlijk vaak bij mijn opa en mijn vader in de praktijk geweest, toen zij actief waren bij SVN. Mijn interesse voor masseren is er dankzij mijn opa en mijn vader van kinds af aan geweest. Toen ik naar de middelbare school ging had ik vanaf de eerste klas al in mijn hoofd dat ik graag fysiotherapie wilde gaan studeren. Naast masseren wilde ik meer weten over behandelmogelijkheden bij klachtenbeelden. Deze gedachte is altijd gebleven en ondertussen heb ik dus de studie met succes afgerond en kan ik mijn kennis in de praktijk brengen.”
Reacties van de mannen op de pijnbank, op het veld en langs de lijn.. De vraag hoe een vrouwelijke verzorgster in het mannenvoetbal wordt benaderd, behandeld en uitgeprobeerd, is een veel gestelde. De ervaring in haar jonge jaren in die wereld hebben Kirsten geholpen. Haar visie: ,, Zoals ik eerder heb omschreven zit ik al een lange tijd in de voetbalwereld. Ik ben wel wat gewend van spelers. Er wordt zeker weleens gegrapt, maar dan doe ik gewoon mee. De jongens van Abdissenbosch zijn altijd heel netjes tegen mij en ik ken de meeste onderhand ook al wat jaartjes. We weten wat we aan elkaar hebben. Als vrouwelijke verzorgster weet je ook dat je bepaalde opmerkingen kan krijgen van de tegenstanders. Soms zijn het grappige opmerkingen en lach ik mee. Als er grapjes zijn waar ik zelf de lol niet van inzie, dan negeer ik die gewoon. Trouwens, in de tijd dat ik bij SVN een relatie met Kevin kreeg heeft mijn vader volgens mij veel meer te verduren gehad. Een van zijn spelers kreeg immers een relatie met zijn dochter. Dan weet je het wel. De grappen en grollen waren niet van de lucht.”
SVN heeft betere faciliteiten. Toch SV Abdissenbosch.. Opa en vader zijn als verzorger actief geweest bij SVN, in het amateurvoetbal een gerenommeerde club met, zeker in die jaren, veel faciliteiten. Toch is (klein)dochter Kirsten nu bij SV Abdissenbosch, een veel kleinere club, met minder mogelijkheden. Waarom? ,,Heel simpel”, laat Kirsten weten ,,Ik heb wel een paar aanbiedingen gehad, maar het bevalt me uitstekend hier. Ik ben een gevoelsmens en als ik ergens mijn plekje heb gevonden wil ik daar graag blijven. Bovendien, SVN speelt inderdaad hoger, maar zij hebben gelukkig al een prima verzorger.”
Over de trainers. Als verzorgster bij Abdissenbosch heeft Kirsten natuurlijk nog niet veel trainers meegemaakt. Het zijn er in drie jaren welgeteld twee, namelijk Daniel Florentinus (nu bij SVA in Kerkrade) en Henk Stawenga. Haar oordeel: ,,Beiden zijn hele leuke mannen. Daar kan ik geen slecht woord over vertellen. Dit is mijn tweede seizoen met Henk en ik kan het goed met hem vinden. Henk denkt altijd goed mee over eventuele ideeën of uitbreidingen die wij de jongens zouden kunnen bieden, en na de training in de kantine kunnen we het ook goed met elkaar vinden. Er wordt flink gelachen.”
Trainers zijn heel vaak voetbaldieren, die dag en nacht met de bal in hun hoofd rondlopen en er heel tijd in steken. De vraag rijst hoe dat is bij een verzorgster. Bij navraag blijkt dat Kirsten elke dinsdagavond en vrijdagavond beschikbaar is voor verzorging van spelers. Naast de jongens van het eerste probeer zij er overigens ook te zijn voor andere teams als er medische zorg nodig is. Daarnaast probeert zij ook iedere zondag aanwezig te zijn, in ieder geval vóór de wedstrijd, en als het lukt ook tijdens de match. Trouwens, behalve verzorgster is zij ondertussen ook ‘clubfotograaf’ geworden en probeert zij iedereen leuk op de foto te zetten. De meeste voldoening haalt zij echter, niet onlogisch natuurlijk, uit het fit krijgen en fit houden van spelers.
Winnen of verliezen. Wat doet dat met iemand?. Eerder is al verteld dat Kirsten veel over heeft voor een overwinning. Het belangrijkste blijft echter de gezondheid en fitheid van ‘haar’ mannen. Haar relaas: ,,Ik zie de jongens natuurlijk graag winnen, maar als verzorgster is het mijn taak om de jongens zo fit mogelijk te houden. Als er een periode veel blessures zijn, dan heeft dat wel invloed op mijn gemoed, ja. Dan bedenk ik mij wat ik beter zou kunnen doen om de jongens weer zo snel mogelijk fit te krijgen. Dankzij mijn werk als fysiotherapeute in Landgraaf heb ik hier nu wel meer mogelijkheden toe, door de jongens buiten het veld ook zorg aan te bieden in de praktijk. Dat geeft extra voldoening.”
Een toekomst op ‘De Toekomst’? .Ambities om SV Abdissenbosch te verlaten heeft Kirsten Caenen voorlopig niet. Zij geeft aan te hopen dat zij nog een aantal seizoenen bij de club kan blijven. Niet gek uiteraard, als je, zoals eerder verhaald, tevreden bent. Daarbij geeft Kirsten aan niet per se de ambitie te hebben om haar kwaliteiten op een hoger niveau te tonen. Zij zegt ook: ,,De jongens van Abdissenbosch verdienen daarnaast dezelfde zorg als spelers op andere niveaus. Of je nu in de tweede divisie speelt of in de vijfde klasse, de blessures zijn er volgens mijn mening niet anders of minder om.” En met zo’n stelling kun je natuurlijk thuiskomen. De ambitie om een toekomst op bij Ajax op ‘De Toekomst’ te krijgen heb je ook niet nodig als je tevreden bent met wat je hebt.
Passies .Ook op ander gebied heeft Kirsten zo haar vaardigheden ontwikkeld. Koken is een grote hobby. Zij geeft aan een hele dag in de keuken te kunnen staan om een drie-gangen-diner voor te bereiden, puur voor haar plezier. Verder vindt zij het heerlijk om naar de film te gaan, naar goede muziek te luisteren of een gezellige avond te hebben met haar vriend of haar vriendinnen. En natuurlijk op vakantie gaan en veel van de wereld zien.
Maar het voetbalvirus lijkt bij Kirsten toch op nummer één te staan. Zeker als zij vertelt: ,,Ondanks dat ik zelf niet voetbal en ook geen ambitie heb om ooit te gaan voetballen vind ik het heerlijk om betrokken te zijn bij die sport. Als verzorgster van SV Abdissenbosch, supporter van mijn vader bij SVN, bij Groene Ster voor Kevin en bij Roda voor mijn schoonbroer Daryl. Het is mij met de paplepel ingegoten en ik hoop er nog lang van te mogen genieten.”
Foto’s®Parkstadactueel/Lucho Carreno en Tom de Cock
