“Voorbij de zwart gekleurde pupil”
Onze eigen redacteur van Parkstadactueel , Sandarijn Hilkhuijsen presenteert op zaterdag 28 april 2018 haar boek “Voorbij de zwart gekleurde pupil”. Sandarijn is naast schrijfster, ook moeder van drie kinderen met een zeldzaam syndroom en echtgenote van Paul. Zowel Paul als Sandarijn kregen tussen 2015 en 2016 de diagnose kanker. Sandarijn schreef een boek over de laatste drie intensieve jaren, waarin alle zekerheden op losse schroeven kwamen te staan.
Achter vele ogen, voorbij de zwart gekleurde pupil
waar tentakels waarnemen, zien en aanschouwen
Waar geprikkeld en gesignaleerd wordt
van eerste confrontaties, lege blikken, rood behuilde randen
en weggedraaide angsten vol onzekerheid
Het titelgedicht dat als een rode draad door dit artikel loopt, verwijst naar de basis van haar nieuwste boek. Een boek dat in eerste instantie geschreven is voor haarzelf, maar uiteindelijk de openheid biedt naar de onwetende buitenwereld.
Schrijven zit in haar bloed. Als docent van groep 3 leerde ze haar pupillen al hoe wonderbaarlijk de wereld van het lezen en schrijven is. Hoe breed de grenzen verlegd konden worden met elke nieuwe letter die ze hun aanleerde. Poëzie en creatief schrijven werd een passie voor het leven.
Sinds Sandarijn en haar partner Paul in 2006 als ouders geconfronteerd werden met een genafwijking bij alle drie hun kinderen, wilde Sandarijn niets liever dan poëzie en verhalen de wereld insturen. Ze vond het van belang om de buitenstaander kennis te laten maken met de schoonheid van imperfectie. Natuurlijk was schrijven ook een therapie om dieperliggende pijn en onmacht te verwerken. Naast haar eigen blog Woordkriebels, schreef ze in 2012 ook een gedichtenbundel “De Snoezelkoning” en een educatief prentenboek “Meneertje Voet”. In 2014 redigeerde ze een bundel met proza en poëzie voor Stichting Energy4all. Sinds een paar maanden schrijft ze over de ervaringen op Adelante Houthem, waar de kinderen onderwijs volgen en richt ze zich voor Parkstadactueel op de levensverhalen van anderen.
Niets mooier dan het overbrengen van levensverhalen naar de buitenwereld toe. Sinds Sandarijn als redacteur schrijft, waant ze zich in een nieuwe wereld. Wat is het verhaal achter de mens mooi, ongeacht wat deze te vertellen heeft. Na elk interview gaat ze verwonderd naar huis, met een hoop nieuwe en bijzondere bagage. Deze insteek zorgt er ook voor dat ze een belangrijk deel van hun levensverhaal in boekvorm aan de buitenwereld wil presenteren. En alhoewel het script van haar nieuwste boek best heel confronterend kan zijn, hoopt ze dat de buitenstaander door dat deel heen kan prikken.
“Voorbij de zwart gekleurde pupil” is wat Sandarijn betreft meer dan een stuk uit het leven van. De basis van het verhaal is een weergave van drie intensieve jaren, gezien door haar ogen. Het is een verhaal van niet één, maar twee confronterende diagnoses, in een gezin waar juist de samenwerking van beide ouders zo van belang is. En ook al gaat een groot deel van het boek over rouw, verdriet en boosheid, toch zal de lezer langzaam ook gaan ervaren dat er een ommekeer gaat plaatsvinden, waarin nieuwe inzichten, loslaten, vertrouwen en leven met de dag prioriteit gaan krijgen. Als auteur zou ze echt willen voorstellen om het boek met een andere bril te lezen.
De uitdaging die het gezin tussen 13 maart 2015 en 20 augustus 2017 op hun bord kreeg, zorgde voor veel onrust en onzekerheid. Binnen anderhalf jaar moesten ze dealen met de chronische zorgen voor zowel onze kinderen als voor zichzelf. En waar de chronische zorg voor de kinderen door de jaren heen een plekje had gekregen, bleek een dubbele hoeveelheid kanker een heel ander verhaal te zijn. De opeenhoping van ervaringen in korte tijd, resulteerde in een kladwerk aan woorden, worstelingen, zinnen, tranen, tekeningen, poëzie en diepgewortelde pijnen.
Angst voor onbekendheid tegen de achtergrond zorgeloosheid,
onwetend waar de ander in meegesleurd wordt. Bewegingloos stil
vastgeketend aan de woorden van dat moment, bang om iets
verkeerd te doen, denken, zeggen.
Een worsteling van een net verkregen boodschap, nadreunend in ons
hoofd. Van praten, huilen, omarmen, zwijgen. Al buitelende grip, zoekend naar houvast.
Het kladwerk geeft Sandarijn houvast in die eerste paar moeilijke maanden. Ondanks alles blijft ze overeind staan, net als de rest van het gezin, waar ze nog steeds grote bewondering voor kan hebben. Door te schrijven, te praten, te huilen, te lachen, stil te zijn, maar vooral door openheid van zaken naar de buitenwereld te geven, konden ze de bedreigende situatie aan. Door steeds weer dwars door de barrière te willen gaan van taboesferen, kregen ze grip en begrip terug. De positieve houding van haar partner bleek een ongelooflijke spil in dit levensverhaal te zijn. De hechte vriendschappen, een onvoorwaardelijke liefde van steun.
Het reële, maar ook wonderbaarlijke script van het boek, dat volgende maand gepresenteerd wordt, is absoluut geen zielig verhaal. Zielig is het gezin namelijk niet. Het levensverhaal dat ze beschrijft, is zeker geen lachertje en Sandarijn ontkent niet dat er menig traantje gevloeid heeft, echter het boek is meer dan dat. Het is een verhaal waarin creatief gedacht wordt, om de zekerheden die op losse schroeven kwamen te staan, steeds weer vast te kunnen draaien. Het is een weerspiegeling van een levenspad, waarop ze hun schoenen visueel kapotgelopen hebben, juist omdat ze durfden te verdwalen, wisten om te keren of bewust kozen voor een omweg. Het is een boek waarin Sandarijn zichzelf leerde kennen, terugvond en de situatie langzaam kon gaan omarmen, hoe bedreigend die ook voor haar is.
Achter vele ogen, voorbij de oogkamer met vocht wordt ons verdriet gevangen,
In de stilte van dat ene moment.
De stilte van dat ene moment. Dat allesbepalende moment, waarin je oog in oog staat met een vaststaande sterfelijkheid. Het lijkt alweer weggevaagd na drie jaar van doorleven en dat terwijl stilstaan het meest wezenlijke is dat we met z’n allen nog steeds te weinig doen. Samen met haar partner kiest Sandarijn daarom bewust om juist drie jaar na dato wederom een stilte te creëren. De presentatie van het boek zal een bewustzijn geven waarmee ze verder kunnen. Om te zorgen dat elke dag gezien wordt als een perfect moment in het nu. Het besef dat verdriet, rouw, onmacht, bedreiging, maar zeker ook vriendschap en kracht elementaire onderdelen zijn uit het leven, zorgt dat zij met een reële houding hun verdere levenspad willen bewandelen. De inhoud van het boek is een wezenlijk onderdeel van hun bagage, waarmee ze de ander weliswaar een spiegel voor houden, maar waarmee ze ook een fase uit hun leven willen afsluiten, ongeacht de onzekerheid van de toekomst.
Het leven kent vele facetten, waarmee we allemaal moeten dealen. De openheid die Sandarijn met steun van haar partner wil delen, is wat hun betreft een opstapje naar verbondenheid met zichzelf, maar ook met elkaar
“Voorbij de zwart gekleurde pupil” Sandarijn Hilkhuijsen
ISBN is 978-94-92844-22-4
Droomvallei Uitgeverij
https://www.droomvalleiuitgeverij.nl/
Prijs: 12,50 euro
Boekpresentatie is op zaterdag 28 april 2018 bij lunchroom Jansen &Janssen. Deze is alleen op uitnodiging te bezoeken.
Voor geïnteresseerden ben ik op zondag 29 april tussen 11:00 en 14:00 ook aanwezig bij Jansen& Janssen. (Dr. Poelsstraat 15, Heerlen) Er is ruimte om het boek te kopen en te laten signeren. Ook is er tijd voor een praatje en een heerlijk kopje koffie.
Foto’s®Parkstadactueel/Lucho Carreno
