Op deze plaats zal de komende weken dagelijks een blog gepubliceerd worden van de groep 30 handen helpen Nepal; een groep vrijwilligers die dit jaar voor de derde keer naar Nepal reist, naar het dorp Thali, om daar met de lokale bevolking te bouwen aan een betere toekomst voor de jeugd. Dat doen zij door te bouwen aan een nieuwe school: een secundary school, middelbare school.
De afgelopen maanden heeft de groep en een hele kring mensen die dit project met hun meedragen, hard gewerkt om zowel de reissom als een pot met geld voor de bouw van de school bij elkaar te verdienen. Parkstad Actueel heeft hier eerder berichten over geplaatst. De reis is nu echt begonnen en hieronder is hun eerste blog bericht geplaatst.

De groep is ook te volgen via Facebook (dertighandenhelpennepal) en via de website van  de stichting Jeugdkring Chrisko: www.jeugdkringchrisko.nl, waar het project een onderdeel van is.

30 handen helpen Nepal: Nepalreis 2018 – Dag 1

Eindelijk was het dan zo ver! Onze koffers waren ingepakt en we stonden klaar voor vertrek. Aansluitend bij het kampthema van dit jaar gaan we “goed uitgerust op weg!” Een goed verstaander heeft maar een half woord nodig en leest de dubbele betekenis van de zin “goed uitgerust”. Dit jaar zullen de lezers van onze blog geen spreekwoorden hoeven te tellen maar zit in elke blog een tekstje of foto die verwijst naar een stuk uitrusting dat we tegen komen onderweg. Een goede uitrusting is volgens ons namelijk het halve werk en daarom zijn we heel erg blij dat Waterval Elektro BV dit jaar voor ieder twee paar werkhandschoenen heeft gesponsord. Het moge duidelijk zijn dat de ‘werkhandschoenen’ uitrustingsonderdeel nummer 1 zijn. In Nepal zullen we deze handschoenen hard nodig hebben.

Of we helemaal ‘goed uitgerust’ aan deze reis gaan beginnen is de vraag. Menigeen heeft tot aan de laatste minuut rondgerend voor studie, werk of om alle spullen in de koffer te krijgen. In het vliegtuig krijgen we in ieder geval genoeg tijd om alles los te laten wat achter ons ligt en om op te laden om dadelijk in Nepal aan de slag te gaan.

Voordat we naar het vliegtuig vertrokken, verzamelden we om half negen met onze nieuwe outfit bij de Pancratiuskerk in Heerlen.

Koffers werden verdeeld over de auto’s en toen dat gedaan was gingen we naar de mis waar we volgens oud gebruik de reiszegen ontvingen en ons Nepallied ten gehore brachten.

Na afloop kwam Shauny met de boodschappen aanrijden, die nog gauw over 3 koffers werden verdeeld die nog ruimte hadden. We maakten een groepsfoto met familie, vrienden en alle andere mensen, die ons een warm hart toedragen. Zo zagen we ineens Kees verschijnen, de winnaar van onze prijsvraag van vorig jaar. Hij had de meeste verstopte spreekwoorden en gezegden uit ons blog gehaald. We zijn benieuwd of hij dit jaar zijn titel gaat verdedigen. Albert de voorzitter van stichting Himalayan care hands, die niet alleen ons aanspreekpunt is, maar die we ook steeds meer als vriend gaan zien, kwam ons ook uitzwaaien

En tot slot kwam Margret, onze trouwste fan, speciaal met de bus om ons een goede reis toe te wensen. Het voelde als een warm bad om iedereen te zien staan. Er waren een aantal verstekelingen, die onverwacht toch graag mee naar het vliegveld wilden gaan. Ze werden ingepast in de klaarstaande auto’s en omdat er één plek tekort was sprong Petra in om ook de laatste zwaaister naar de luchthaven te kunnen brengen. En zo vertrokken we even later in een stoet naar het vliegveld. Dit verliep niet helemaal zoals verwacht, want voor dat we goed en wel de bocht om waren, waren we al auto’s kwijt. Locatie delen via Google Maps bracht gelukkig uitkomst. En kwamen we alsnog ruim op tijd aan op het vliegveld.

Op het vliegveld aangekomen toverde Vivian een supersonische selfie stick te voorschijn, die ze gratis en voor niets, ooit bij het Kruidvat had gekregen. De stick paste qua kleur precies bij onze nieuwe ‘dertig handen helpen Nepal-outfits’. Al snel werd tot Maartens grote ellende de eerste selfie gemaakt

Ook vandaag waren er weer verrassingen. Onze sponsoring is nog steeds niet afgelopen:
De nieuwe outfit namen tot ieders verrassing Daniel en Maarten voor hun rekening en dat vond iedereen een leuke verrassing. Net zoals het een verrassing was dat eerste rondje dat we op het vliegveld namen uit de flessenactie van Teun kon worden betaald. Maandenlang reed hij met alle lege flessen die hij kon bemachtigen van de ene supermarkt naar de andere supermarkt om ons een zakcentje voor onderweg mee te geven.

Toch bleek ook dat nog niet de laatste verrassing te zijn want iemand had ook nog een financieel buitenkansje gekregen en daarnaast maandenlang zegeltjes gespaard en wilde daarmee wilde de pot spekken van alle reizigers en dat was fantastisch.

Op het Duitse vliegveld kwamen we plaatsgenoten tegen: een groep van Grotiuscollege die onder de vlag van Global Explorer in het geel ook de wijde wereld in trokken.

Nadat we afscheid namen van onze familieleden, die ons naar het vliegveld brachten, checkten we in en gingen uiteindelijk door de gate. Daar haalde Noëlle een houten puzzel te voorschijn die dit keer uit 16 stukken bestond. Het was niet zo makkelijk om in elkaar te krijgen maar het lukte na wat heen en geweer geschuif toch en zo werd de vorm zichtbaar.

 

De vlucht naar Istanbul is heel goed verlopen en wat nog veel fijner was, was dat we maar anderhalf uur hoefden te wachten op de volgende vlucht. Om WiFi te krijgen werden we verplicht om een drankje te drinken en een allerliefste juffrouw achter de bar maakte voor drie drankjes op drie mobieltjes een WiFi verbinding, waardoor we de foto’s konden doorsturen voor de blog van de eerste dag.

Foto’s en tekst 30 handen helpen nepal

 

Geef een reactie