Nepalreis 2018 – Dag 7

Eigenlijk moeten we nog iets opbiechten. Niet alles wat we doen, gaat goed. Gisteren toen we net uit de bus stapten, besprong de hoteleigenaar Ineke. Hij was echt heel erg opgewonden en boos. Al scheldend wees hij met zijn wijsvinger uit het raam naar de voorkant van ons gezamenlijke slaapvertrek. In het begin snapte Ineke niet precies wat er aan de hand was, maar al snel zag ze wat hij bedoelde: de meisjes hadden een wasdraad voor de levensgrote Boeddha, die daar permanent staat, gespannen. De was hing op dat moment naast het Boeddhabeeld, maar dat maakte het voor hem niet minder erg. Ineke haalde Vivian erbij en daar ontlaadde hij nog een keer zijn kwaadheid. Hij zei dat het een kwestie was van respect hebben voor andersgelovigen en ook al was hij zelf een hindoeïst en geen boeddhist, zoiets deed je niet! Natuurlijk beaamden Ineke en Vivian dit in alle toonaarden en begrepen beiden helemaal wat de man bedoelde. Na ons herhaaldelijk te hebben verontschuldigd, dropen we af  en snelden we naar de meisjeskamer. We riepen iedereen tot de orde, haalden de was af en verwijderden de wasdraden. Iedereen snapte meteen het punt dat de man maakte en waarom dat eigenlijk niet kon. We  kunnen nog van geluk spreken dat het oorspronkelijke plan geen doorgang heeft gevonden… : nu hingen de wasdraden namelijk alleen langs en om de Boeddha heen, maar ze hadden hem bijna als waspaal gebruikt. Oprecht kunnen we zeggen dat we er niet bij stil hebben gestaan wat dit voor impact zou kunnen hebben op anderen. Onnadenkend spanden we wasdraden en hadden helemaal niet in de gaten hoe kwetsend dit voor iemand anders kan zijn. Hilde zei nog “het is bij ons in Nederland zo normaal om overal Boeddhabeelden tegen te komen, zonder dat deze in verband worden gebracht met geloof, zodoende heeft dat beeld voor ons niet die betekenis die het eigenlijk heeft”. Wij zijn echter blij dat de man ons waarschuwde en we het beeld in ere hebben hersteld voor de boeddhisten die zeker ook in ons hotel verblijven. Wij zouden het ook heel erg vinden als rondom ons kruisbeeld mensen hun was hingen. Uit eigen ervaring weten we nu dat het onze intentie niet was om anderen te beledigen, maar onze eigen kortzichtigheid eigenlijk de oorzaak van het probleem was. Wat betreft de hoteleigenaar, die is gelukkig bijgedraaid toen hij zag dat we een schuldbewuste houding innamen en het probleem zonder problemen oploste. Vandaag deed hij weer alleraardigst alsof er niets gebeurd was.

In verband met de graafwerkzaamheden in Thali hadden we vandaag een vakantiedag. Dat hield in dat we het ontbijt verplaatsten naar 9.00 uur. Sommigen schrokken pas om 9.00 uur wakker, anderen hadden de hele nacht gespookt en het toilet meermaals moeten bezoeken en weer anderen waren gewoon op tijd wakker geworden en hadden de anderen laten bijslapen. Je merkt aan alles dat een dag rust geen overbodige luxe is. Maud heeft ons gelukkig een hele ‘Hildegardische’ huisapotheek meegegeven met poedertjes tegen alle kwaaltjes die we maar kunnen hebben en daar maken we allemaal dankbaar gebruik van.

 

Tijdens het ontbijt vertelde Michele dat er kleine, licht uitziende ‘miertjes’ op zijn matras kropen, als antwoord op iemand die zei dat er alleen maar een dun laken over haar matras heen lag. Wij gilden dat dat misschien bedwantsen waren, maar daarop reageerde hij meteen dat die beestjes van hem niets deden, want die kropen vorig jaar ook al over zijn matras. We kregen er allemaal spontaan jeuk van, maar besloten ook unaniem dat we niet gingen kijken of er op onze matrassen ook iets rondkroop. We stoppen onze kop gewoon in het zand en zien wel of er iets gebeurt.

Na het ontbijt besloten sommigen weer het bed in te kruipen, omdat ze zich niet fit voelden, anderen poetsten hun schoenen of verzorgden de was en de kamers en de koffers werden opnieuw gerangschikt. Daarna besloten degenen die zich goed voelden, deel te nemen aan een spellencircuit, dat bestaat uit meerdere gezelschapsspellen, die ze van thuis hebben meegenomen. In de prachtige tuin van het guesthouse zochten ze een eigen plekje op en stalden daar alle spellen uit. Anderen namen een boek en lazen wat. Om hen heen fladderden allerlei soorten vlinders, die prachtige kleuren hadden. Omringd door mooie, groene struiken waar rode en roze bloemen aan groeiden en een boom waar dikke mango’s aan hingen, brachten we onze vrije tijd door. In deze oase van rust die midden in Kathmandu ligt en waar het geluid van de buitenwereld tot je doordringt, maar je toch niet lijkt te raken, kwamen wij op adem en wisten: ‘dit is vakantie’! Ieder van ons laadde op zijn eigen manier de batterij op en verwerkte op geheel eigen wijze de vele indrukken van de afgelopen dagen. Wat leuk is om te vermelden, is dat we tijdens alle drukte de afgelopen dagen steeds één van onze studenten horen roepen: “Yes, ik heb het gehaald!”, zo ook vandaag. De een zijn tentamen, de ander zijn verslag of zijn masterscriptie. Het goede nieuws en de daarbij horende goede resultaten bleven binnendruppelen en wij zijn daar allen deelgenoot van.

 

 

Na de lunch zouden we met Sameer op pad gaan naar de oude markt in Kathmandu om daar bij Durbar Square de koninklijke paleizen te gaan bekijken. Met veertien man gingen we lopend op weg, maar we waren nog niet goed en wel de hoek om of Hilde verstapte zich op het onregelmatige wegdek en zwikte om met de enkel die toch al zwak was. Er zat niets anders op dan met haar de terugtocht te regelen. Dus werd een taxi geregeld en werden Vivian en zij terug naar het guesthouse gebracht voor 100 roepie of te wel ongeveer 1 euro. Daar vroegen ze koelelementen en begonnen ze met het koelen van de enkel, de Arnica pilletjes van Maud en paracetamol voor de pijn. Ook nu had niemand het idee dat het nodig was om een röntgenfoto te maken. Ze namen plaats onder het afdak van het guesthouse, haalden de twee grote, rode, plastic teilen en deden in de ene warm water en in de andere koud water. En zo nam Hilde ook nog wisselbaden voor haar enkel, de ober deed er op eigen inzicht zout in en zei dat dit goed zou zijn. Zij en Vivian vroegen aan Indira, die toevallig ook nog bij het guesthouse was, wanneer Sameer nu eigenlijk precies jarig was. Hierop antwoordde Indira dat ze daarvoor eerst moest zoeken naar de Engelse datum. Dit wekte natuurlijk meteen hun nieuwsgierigheid op. Ze legde uit dat het ene jaar zijn verjaardag in onze kalender op zestien en het andere jaar op zeventien juli valt. Dit komt omdat ze in Nepal een andere kalender hebben dan in Nederland. De kalender in Nepal bestaat, net als bij ons, uit twaalf maanden, maar die maanden lopen niet gelijk met de onze. Ook hun nieuwjaar valt op een andere dag en ze hebben geen schrikkeljaar zoals wij dit kennen. Elk jaar heeft bij hen 365 dagen. Sameer is in de Nepalese kalender jarig op de eerste dag van een nieuwe (Nepalese) maand, maar omgerekend naar onze kalender kan dat dus elk jaar een andere datum zijn.

Terwijl ze ondertussen zaten te kletsen, schoof er een vrouw aan die vroeg of Hilde misschien Arnica zalf wilde hebben en van het een kwam het ander. Zij was een Duitse die al langer in Engeland woonde dan in Duitsland. Zij gaf net als Hilde les aan een Rudolf Steiner school oftewel in Nederland ‘de vrije school’ genaamd en zo raakten ze in een boeiend gesprek verwikkeld.

De Duitse mevrouw was een handenarbeid leerkracht op een Vrijeschool. Zij geeft les vanaf de vierde klas (groep zes) en was nu hier in Nepal voor een sabbatical. Over twee dagen vliegt ze naar China om daar les te geven aan Chinese Vrijeschoolleerkrachten. Ze gaat hen daar bijvoorbeeld leren hoe ze sculpturen kunnen maken van klei en welke messen ze het beste kunnen gebruiken voor het bewerken van hout. Haar man zal op dat moment ook in China zijn om vrijeschoolleerkrachten te helpen met het geven van rekenen en wiskunde. Hij werkt echter op een school die op 1000 mijl afstand ligt. De mevrouw heeft ons aangeboden om een mailadres te geven van een vrijeschool in Kathmandu die ons mogelijk wel een rondleiding zou kunnen geven (www.krmef.org). Dit blijkt een vooruitstrevend project te zijn met een duurzaam schoolgebouw, een café met organische en biodynamische maaltijden, een boerderij, een kliniek, een bibliotheek en onder andere een project voor vrouwen om sieraden te leren maken. We gaan proberen om ook hier een bezoek te brengen.

naar de plaatselijke markt waar zij vorig jaar ook geweest waren en waarvan we gezegd hadden dat we daar nooit meer heen hoefden. De drukte op deze markt is wederom niet te beschrijven. Via de markt kwamen wij bij een van de oude koningssteden van Nepal aan het Durbar Square. Sameer legde uit dat Nepal uit meerdere koninkrijken bestond. Elk koninkrijk had zijn eigen koningsstad. In de vallei van Kathmandu waren er drie verschillende koninkrijken: Bakthapur, Lalitpur en Kirtipur (dat wij vandaag bezochten). De koninkrijken werden bestuurd door verschillende dynastieën, oftewel koninklijke gezinnen. Nepal was hierdoor verdeeld. Op een gegeven moment was er een koning die besloot dat deze verdeeldheid niet goed was voor Nepal. Hij voerde oorlog en overwon de andere koninkrijken, waardoor Nepal een verenigd koninkrijk werd. Tot 2008 heeft zijn dynastie geregeerd vanuit Durbar Square. Hiermee is dit laatste koninkrijk erg beroemd geworden. In 2008 werd de koning afgezet middels een revolutie, omdat het volk graag iemand uit hun eigen midden als leider wilde hebben. Sindsdien kiest het volk om de zoveel tijd voor een president. Nepal is hiermee een republiek geworden. Door de aardbeving in 2015 zijn de meeste tempels en paleizen ingestort op Durbar Square. Hierdoor konden deze dan ook niet meer van binnen bezichtigd worden. Wel was er nog tijd om even een snelle groepsfoto voor het lein te maken.

In de verte zagen we de lucht steeds donkerder worden. We twijfelden even of we ergens moesten gaan schuilen en Sameer gaf aan dat hij ons wel de lekkerste ‘lassi’ uit de omgeving, een yoghurtdrankje met een fruitsmaakje, kon laten proeven. Wij verwachtten een restaurantje, maar we kwamen uit bij een straatcafé waar we op een stoepje langs de weg zittend van de lassi konden drinken. Sameer raadde ons aan dat we dit drankje beter konden laten staan als ons maagdarmstelsel al op volle toeren draaide. Uiteindelijk waagden slechts drie van ons zich aan deze lekkernij. Toen we de lassi even later kregen, vroegen we ons toch wel af wat hier bovenop dreef. Noëlle zei: “Ik denk toch echt dat dat een vermalen anti-diarreepilletje is.” Sameer beweerde dat het ging over snoepjes en nootjes.

 

In plaats van een tocht naar huis, liepen wij daarna door naar een lokale Stupa. Boeddhisten bouwen karma op aan de hand van twee kernelementen: vrede en kennis. Dit wordt gesymboliseerd in de twee ogen van Boeddha, die altijd op de top van de Stupa staan. Het vraagteken onder de ogen staat voor de weg naar Nirvana, de boeddhistische hemel. Terwijl Sameer ons dit vertelde, hoorden we opeens een hele hoop gekletter: was dan toch eindelijk die regenbui uitgebroken? Al snel zagen we dat we ons vergisten. Een man was met een tuinslang, emmertje en bezem de Stupa aan het schoonmaken. De vuiligheid die eraf kwam, was erg groot. Kloksgewijs, omdat dit geluk en voorspoed zou brengen, liepen wij rond de Stupa en werden wij door Sameer een boeddhistisch klooster in geleid om te schuilen voor de toch beginnende regen.

Hier waren we echter al snel uitgekeken en daarom besloten we om richting het guesthouse terug te lopen. Nog geen tien minuten later werden we gevangen door een heuse wolkbreuk en kwam de regen met bakken tegelijk uit de lucht. We vluchtten het dichtstbijzijnde winkeltje in om te schuilen. Sameer zei dat dit geen probleem was, omdat er door de regen nu toch niemand naar dit winkeltje zou komen. Terwijl we het ons gemakkelijk maakten op de vloer om dan maar een spelletje te spelen, kwam Sameer opeens naar binnen: hij had voor 200 roepies een taxi kunnen regelen. Drie taxi’s en tien minuten later stonden we met z’n allen weer droog in het guesthouse na wederom een fijne dag.

Even op de valreep: gisteren kregen we trouwens nog bericht van Petra, die al onze sponsoraanvragen verzorgt, dat de stichting Mundo Crastino Meliori nog 1500 euro had toegezegd voor ons project in Thali. Hun slogan is: “For a better world tomorrow!” Dat vonden we allemaal een leuk opstekertje!

Tekst en Foto’s 30 handen helpen Nepal

Geef een reactie