30 handen helpen Nepal – Dag 10

Nepalreis 2018 – Dag 10

Vanmorgen in alle vroegte werd de slaapkamerdeur van Vivian en Mattie dicht gedaan. Toen Vivian even later poolshoogte ging nemen, zag ze dat hun gemeenschappelijke kamer was omgetoverd tot een heuse ‘gym’. Niet alleen onze vier mannen waren daar hun spieren op peil aan het houden, maar ook twee jongens van de internationale groep waarover we eerder deze week schreven. Een Fransman en een Nederlander, Yannick genaamd, van zestien jaar sloofden zich uit en deden zich net als onze boys alle moeite om lichamelijk in vorm te komen of te blijven. Net als samen werken en samen zingen, verbroedert ook samen sporten en daardoor valt de taalbarrière weg, want niemand van onze mannen kan Frans spreken. Non-verbaal kom je echter een heel eind en in dit geval hoefden ze maar de oefening voor te doen en de rest volgde vanzelf. We zijn benieuwd of dit een eenmalige actie is, of dat ze morgenvroeg weer komen. De meisjes hebben al drie dagen rust gehad, omdat onze fit(ness)trainer ziek was. Het feit dat hij sinds gisteren weer in actie is, maakte dat degenen die dat willen tussen de middag ook weer de kuiten kunnen smeren. Een oudere Nepalese man zag de jongens en Michele aan elastieken pull-ups doen aan het balkon. Toen kwam hij aanlopen en ging naast hen hangen en deed hetzelfde zonder elastiek. Deze mensen zijn zo behendig en lenig, dat het soms niet te geloven is wat zij voor elkaar krijgen.

Vandaag vierde Fleur voor de derde keer haar verjaardag met ons in Nepal. Elk jaar proberen we dit heugelijke feit niet te vergeten en deze dag voor haar een extra accent te geven. Een nieuw levensjaar krijgen is in onze ogen iets bijzonders en daarom vieren we het. Dit jaar hebben we thuis een houten verjaardagsslinger voor haar gemaakt, die zij zelf op haar eigen creatieve wijze kan versieren. Op bijna elk vlaggetje staat een quote van ons die zegt wat we haar toewensen.

In de ochtend probeerden we snel, voordat Fleur kwam, de slingers op te hangen, maar we vonden geen plekje waar we het touwtje aan konden bevestigen. Een van de serveersters wilde ons behulpzaam zijn en zei: “You can use Boeddha’s head!” Onder luid gelach zeiden we bijna allemaal tegelijk: “Nee, nee, we hangen niets meer vast aan een Boeddha!” We zochten door en ook zonder Boeddha’s hulp hing de slinger uiteindelijk op.

Bij het ontbijt zagen we hoe het met iedereen gesteld was, hoorden we hoe het met iedereen ging en wie er mee kon naar Thali. Fleur, Mattie en Ineke bleven thuis. Daarnaast kreeg ook Maarten aan tafel weer last. Hij moest capituleren en zeggen dat ook hij niet kon gaan. Het hangen aan het balkon is hem misschien toch niet goed bekomen. In ieder geval kunnen de meisjes een vierde rustdag aan hun trainingsschema toevoegen. Het is gek hier, het ene moment voel je je een hele peer en dan ineens slaat het om en voel je je belabberd. Bij Fleur gebeurde hetzelfde, ze stond vanochtend eigenlijk klaar om mee te gaan, maar ook haar overviel het onverwacht weer. Je komt er dan niet meer omheen en moet gewoon de tijd nemen om te herstellen. We vragen ons af hoe die missionarissen dat hebben gedaan in den vreemde. Zou je maagdarmstelsel er ooit aan wennen om aan de andere kant van de wereld te werken?

Ondanks dat de omstandigheden misschien niet helemaal ideaal zijn qua gezondheid, zouden we deze drie weken niet willen missen. Het is echt fijn om hier te zijn. Ons samenzijn is harmonisch en het weerzien met het land en de mensen is hartveroverend. Als je hier één keer bent geweest, voel je je meteen thuis en heb je zelfs heimwee als je weer thuis in eigen land komt. Het land en de mensen zijn zo gastvrij, terwijl ze in onze ogen vaak niet veel hebben. Ze willen alles met ons delen en geen moeite is hen teveel. Het zou kunnen dat wij een te eenzijdige kijk weergeven, omdat ons verblijf en onze dagelijkse route steeds hetzelfde zijn. Daarom is het misschien goed om te benadrukken dat dit onze indrukken en belevingen zijn en dat die niet maatgevend zijn.

Vanmorgen is Vivian met Ineke naar het internationale ziekenhuis gegaan, omdat Ineke maar niet opknapte en al 48 uur geen eten en drinken binnen hield. In het ziekenhuis werd ze meteen aan het infuus gelegd. Ze moest in eerste instantie ter observatie tot vanavond blijven en ze gaven als advies om de volgende keer eerder te komen. Deze periode wordt in Nepal het diarreeseizoen genoemd. Dat is onschuldig zolang je maar blijft drinken, als ook dat niet lukt, kan het voor problemen gaan zorgen. Zeker bij ouderen en kinderen. Nu pas beseffen we ten volle dat Ineke tot de eerste categorie behoort. Aangezien ze jong van hart en geest is, hebben we daar nooit echt bij stilgestaan. Als we werkten, deed zij ons vaak ‘de broek uit’ en kon zij verder waar menigeen van ons stopte. Nu is ze echter ingehaald door het lichamelijk ongemak. Ze zei vanuit haar ziekenhuisbed: “Drie keer is scheepsrecht, maar de jaren hebben me ingehaald. Ik moet nu het stokje doorgeven aan de volgende generatie”. Met pijn in haar hart kijkt ze terug op drie prachtige jaren in Nepal en ziet ze in dat ze tegen beter weten in zou handelen als ze nog eens zou meegaan. Voor nu hopen we echter dat ze snel opknapt en alsnog zo optimaal mogelijk van de laatste dagen met ons kan genieten.

We zijn ontzettend blij dat we hierheen gekomen zijn in samenwerking met een andere organisatie en dat we hierdoor een aanspreekpunt in Nepal hebben. Indira van Himalayan Care Hands en Himalayan Dreamteam is voor ons als een engel. We hoeven haar maar te vragen en zij regelt voor ons een ‘passende’ oplossing. Geen moeite is haar teveel. Adequaat en snel geeft ze gehoor als we haar nodig hebben en wijst ze ons de weg in Nepal. Als we op eigen houtje naar Nepal waren gekomen, was dat toch veel moeilijker en ingewikkelder geweest. Zij weet als geen ander de wegen te bewandelen en de juiste deuren te openen en daar maken wij graag gebruik van.

Door haar hulp hoefden wij vandaag niet in de wachtkamer te gaan zitten, maar werden we meteen geholpen. In het ziekenhuis werd meteen gestart met een behandeling: ze dienden vocht toe en Ineke kreeg antibiotica en pijnstilling om de ergste krampen te onderdrukken. Bij nader inzien moet ze vanavond een nachtje in het ziekenhuis blijven om aan te sterken. Ineke hoopte hier wat meer rust te krijgen en wat slaap te kunnen inhalen, maar al snel gaf ze aan dat het wel leek of er een nieuwe verdieping op het ziekenhuis gebouwd werd: het getimmer en geboor hield maar niet op. Toen Vivian later naar buiten liep, bleek dit waar. Er wordt een nieuwe vleugel aan het ziekenhuis gebouwd en voor de rust hoeft Ineke dus niet perse in het ziekenhuis te blijven. Gelukkig zijn de artsen, maar ook de verpleegkundigen alleraardigst en we konden meteen een kijkje nemen in hun ‘keuken’. De handelswijze was voor ons als verpleegkundigen herkenbaar en werd gedegen en correct uitgevoerd. Hierdoor wisten we meteen dat we in goede handen waren. De verpleegkundigen werken drie dagen in de week een nachtdienst van 18:00 uur tot 8:00 uur. Dit betekent dat ze veertien uur in touw zijn. Ineke zei hierop dat plegen net engelen zijn! Wij hebben er vertrouwen in dat deze mensen weten wat ze doen en met een gerust hart lieten we Ineke in het begin van de middag in vertrouwde handen achter. Vivian gaat vanavond terug en als chaperonne in het ziekenhuis slapen onder het motto ‘samen staan we sterk’. Daarnaast is het natuurlijk niet voor niets Ineke die altijd begon met zingen: “En van je hela, hola, houd de moed erin!”.

Maar eerst kwam de chauffeur van het reisbureau Vivian ophalen om haar terug te brengen naar het guesthouse. Voor de tweede keer maakte ze de fout om aan de verkeerde kant in te stappen en de chauffeur bleek dit erg grappig te vinden. De rit, die in de ochtend zo lang leek te duren, bleek nu niet meer dan vijf minuten te zijn. Toen ze aankwam in het guesthouse, bleek ze de sleutel te zijn vergeten dus moest de arme man weer terugkeren. Dit keer ging Janneke mee zodat ze samen de weg konden onthouden en zelfstandig terug konden lopen. Op deze manier zijn we niet altijd afhankelijk van de chauffeur en kunnen we op eigen houtje bij Ineke op bezoek. We pikten de sleutel op en zagen dat Ineke probeerde te slapen. We begonnen aan de terugtocht en kwamen na een klein kwartiertje aan bij het guesthouse. Een hele overwinning voor ons, want normaal lopen we steeds door hetzelfde straatje. Onderweg kwamen we van alles tegen. Zo liepen we een poortje door en kwamen we terecht op een campus voor BBA (Bachelor of Business Administration) en BBM (Bachelor of Business Management). De campus lag rechtstreeks aan een van de drukke straten die naar Thamel leiden. Eenmaal door de poort, merkten we hier echter niets meer van. Het verkeer was niet meer hoorbaar en dat vonden we heel bijzonder. Er hingen op de campus een paar inspirerende quotes op die we jullie niet willen onthouden.

Daarnaast hadden we vanaf de campus een mooi uitzicht. Het was een erg mooie plek om te studeren. We zetten weer een stap terug door de poort en het geluid van het verkeer overspoelde ons. De motors, die het straatbeeld van Kathmandu domineren, zoefden aan alle kanten voorbij en het getoeter van de busjes en auto’s was niet van de lucht. Ook kwamen we veel boekwinkels tegen die er erg geordend uitzagen. Het is gek dat we zo’n ander beeld van Kathmandu krijgen wanneer we eens een paar straten de andere kant op lopen.

Vandaag vertrokken we door dit alles met een uitgedund groepje richting Thali: we bleven maar met elf man over en dit was in het begin wat onwennig. We besloten er het beste van te maken. We spraken van tevoren al onderling af wie er vandaag met de kinderen in het schooltje zouden gaan werken. We kozen ervoor om de mensen die zich al niet honderd procent in orde voelden naar het schooltje te laten gaan, omdat de zware lichamelijke arbeid hen niet goed zou doen. Na dit te hebben gedaan, bedachten we ons net op tijd dat we nog een foto wilden maken van een Nepalese rotonde. Al een paar dagen verbazen we ons over de wijze waarop deze gemaakt zijn en waarop deze gebruikt worden. In het midden van een kruispunt liggen stenen of zakken opgestapeld en het verkeer rijdt aan die kant erlangs waar de weg het meest vrij is om maar zo snel mogelijk door te kunnen rijden. Van z’n simpele oplossing zouden wij in Nederland nog wat kunnen leren!

Eenmaal in Thali aangekomen, konden we niet meteen aan de slag zoals we het afgesproken hadden. We startten namelijk met z’n allen op de bouw, omdat er vandaag minder kinderen op de school zouden zijn. Vandaag is er een nationale feestdag: Saune Sankranti. Hiermee wordt gevierd dat de maand van de steenbok begint. In deze maand wordt Shiva geëerd. De maand is gewijd aan het opruimen en poetsen van alles wat vies is. “Tijdens deze diarreeperiode lukt dat zeker met onze darmen”, grapte Maarten. Door deze feestdag, moesten wij het vandaag helaas zonder de hulp van de bouwmannen stellen. Dit kon de pret niet drukken en we zetten onze spullen neer, trokken onze werkhandschoenen aan en gingen aan de slag, nadat we eerst overlegd hadden wie wat zou gaan doen.

Op de bouwplaats konden we vandaag twee dingen doen: zand weggraven om de gaten voor de fundering dieper te maken en gaten voorbereiden door klei weg te hakken. Het graven van zand is voor ons vrouwen prima te doen, maar het verplaatsen van de klei is best zwaar werk. Hierdoor splitsten we ons wat op en zochten we een manier waarop we allemaal in ons eigen stuk konden geven wat we hadden. De twee gaten vol zand werden leeggeschept.

De mannen en de sterkste vrouwen onder ons, waren ondertussen bezig met de bovenste laag van twee andere gaten. Zij schepten de klei uit het gat en legden dit naast de gaten op de grond. Al snel zagen we dat hierdoor kleibergen ontstonden naast de gaten. Na even overlegd te hebben met Sameer, werd besloten dat deze klei ongeveer tien meter verplaatst moest worden en buiten de bouwplaats neergelegd moest worden. We maakten daarvoor weer de welbekende rijtjes en gooiden de kleiblokken één voor één over. Al snel zweetten we allemaal erg hard, omdat de zon steeds feller aan de hemel stond. We werkten stug door en namen iets meer pauzes om ervoor te zorgen dat we geen zonnesteek zouden oplopen.

Opeens zagen we drie kleine kindjes van een jaar of vier de berg af komen. We wilden hen waarschuwen dat het misschien wat gevaarlijk zou zijn om bij ons te komen spelen, maar stonden al snel met onze mond vol tanden: de kindjes bukten zich, pakten kleibrokken en met de veerkracht die deze jonge jeugd nog heeft, begonnen ze op en neer te rennen om de kleibrokken weg te brengen. Ze lachten elkaar hartelijk uit wanneer iemand iets liet vallen en waren niet te stoppen. Deze kleine kindjes werkten minstens zo hard als wij. Op een gegeven moment moesten wij ons verplaatsen, omdat we een kleiberg opgeruimd hadden. Hierdoor zat er meer afstand tussen ons in en moesten wij de brokken nog verder gooien om ze buiten de bouwplaats te krijgen. De kindjes verschoven gezellig met ons mee. Ze gingen vooraan in de rij staan, zochten de brokken uit en gaven deze aan Valerie die als eerste in de rij stond, zodat zij ze door kon gooien. Één van de kleintjes besloot op een gegeven moment om een brokje zelf te gooien en lachte erg hard toen dit brokje bijna tegen het hoofd van Noëlle aankwam. Gelukkig was dit maar een eenmalige actie en hebben we hen niet hoeven weg sturen, want hierna werkten ze weer net zo hard door. Het was erg schattig om te zien en ondanks het harde werken genoten we met z’n allen!

De oudste jeugd van de privaatschool is er vandaag bijna niet geweest, alleen Avaya en Sunil bleven ons net als in voorgaande jaren helpen. Zij hebben een lange adem en laten nooit verstek gaan. Het was erg leuk om te zien dat de jongere jeugd wel heel hard meewerkte. De gemiddelde leeftijd op de bouwplaats werd hierdoor wat omlaag getrokken, maar dat is totaal niet te merken aan het resultaat. Inmiddels zijn drie gaten helemaal klaar, is één gat klaar om uitgegraven te worden en zijn twee gaten voorbereid door het eerste deel van de harde bovenlaag weg te halen. Daarnaast is een groot deel van de overtollige klei weggehaald, zodat de bouwplaats weer opgeruimd is. Morgen kunnen we onze lol dus weer op!

Terwijl we vanochtend de berg af liepen, zagen we Shauny gebukt over de bouwplaats lopen. We vroegen ons af wat ze aan het zoeken was tussen alle modder en moesten erg lachen toen ze vertelde dat ze klei aan het zoeken was. Deze had ze nodig voor de les die ze wilde geven vandaag. Wij keken eens extra om ons heen en hadden het idee dat we stonden in een bouwplaats vol klei, maar Shauny hield vol en gaf aan dat er minder goede klei was doordat het vannacht niet geregend had. We lieten het maar even zo en merkten al snel dat Shauny uiteindelijk tevreden met een vrachtje klei naar de school liep. Samen met Claire ging ze op de school aan de slag met de kleuren en de vormen. Ze startten wederom ons kleurenlied en vanuit daar gingen ze verder met de vormen. Niet alleen de vormen die in het liedje te horen waren, maar ook andere vormen zoals een driehoek, een cirkel en een rechthoek. Deze vormen waren voor de oudere kinderen wel al bekend, waardoor ze kozen om er een lesje woordenschat aan vast te plakken en voorwerpen te bedenken die eruit zien als deze vormen. Een voetbal is een cirkel, een raam is een rechthoek en ga zo maar door. Hierna gingen ze dan toch echt aan de slag met de klei zelf, die had Shauny immers niet voor niets gezocht. Van deze natuurklei kon alles gemaakt worden wat ze maar wilden: van vormen, cijfers en letters tot hartjes en poppetjes.

De vormen die gemaakt werden van klei, werden steeds mooier. Door de klei 24 uur te laten drogen, wordt deze hard en kunnen we het uiteindelijk gaan verven, zodat we weer een bruggetje kunnen maken naar de kleuren die we in ons kleurenlied steeds benoemen. We willen ons daarbij richten op het mengen van kleuren en bijvoorbeeld de warme en de koude kleuren. We hebben op deze manier een klein thematisch ontwerp bedacht waarin alle vorm- en vakgebieden besloten liggen, zodat we op spelende, zingende en creërende wijze aan de slag gaan met ons gekozen onderwerp. Het moge duidelijk zijn dat we dit alles in het Engels doen, zodat de leerlingen ook hier extra oefening in krijgen. We merken dat er op deze school veel aandacht uitgaat naar rekenen, lezen en schrijven. De creatieve vakken en gym worden minder snel gegeven en we vinden het dan ook belangrijk om ook dit aan de kinderen te leren. Juist door hun creativiteit aan te spreken, zullen ze uiteindelijk op een creatieve wijze kunnen denken. Na de les over klei, kwamen ook de leerkrachten het lokaal in. Zij waren erg onder de indruk van deze spelende wijze van leren en vonden het leuk toen Shauny hen liet zien hoe ze de klei in zouden kunnen zetten voor bijvoorbeeld rekenen of lezen. We zijn benieuwd waartoe dit zal leiden!

Tekst en foto’s 30 handen helpen Nepal