Nepalreis 2018 – Dag 16

Na een regenachtig nachtje, waardoor de temperatuur op onze slaapkamer daalde, zaten we allemaal blij gemoed aan het ontbijt. We hadden er allemaal erg veel zin in. Vandaag zouden we met kinderen de hartjesdoosjes gaan verven en daar verheugden we ons erg op. De mannen, zonder Michele dit keer, zouden verder graven en na de lunch zouden we niet meteen teruggaan naar het guesthouse, maar naar de dokterspraktijk. In deze praktijk brengen we al twee jaar achter elkaar een koffer vol medicijnen en verbandmaterialen. Elk jaar zien we hoe deze dokterspraktijk verder uitbreidt, ontwikkelt en in beweging is. Ineke en Vivian bleven thuis, want zij moesten naar het ziekenhuis voor een controle. De arts had dit zo met hen afgesproken, onder die voorwaarden mocht Ineke zich bij de groep voegen. De spijsverteringsproblemen zijn van de baan, maar omdat er in het ziekenhuis meer aan het licht is gekomen, wordt ze wel met de grootste zorg behandeld en daar zijn we allemaal erg blij mee. De dokter en de verzekeringsmaatschappij regelen ook dat zij een verantwoorde terugvlucht kan maken en dat er extra voorzieningen getroffen worden. Mattie mag naast haar in de business class plaats nemen, omdat hij in de rol als verpleegkundige zorg kan dragen in noodgevallen. Ineke heeft er bewust voor gekozen om niet eerder terug te vliegen naar huis, maar de laatste dagen samen met ons door te brengen in Nepal. Thuis wacht haar de medische mallemolen. Voor nu echter genieten we nog van Nepal en de hartverwarmende inwoners. We nemen dag voor dag en genieten van elke dag die we krijgen. Het blijkt dat we als groep de ene beproeving na de andere krijgen dit jaar, maar we houden vol en jullie zien dat we de moed erin houden, ondanks alles. We durven wel te zeggen dat we deze reis niet gratis krijgen.

Ineke en Vivian stonden klaar om naar het ziekenhuis te gaan, toen de telefoon ging en Maarten zei: ”Schrik niet, er is een ongeluk gebeurd’’. Er was een bus tegen de onze aan gereden. Precies op de plaats waar Mattie, maar normalerwijze ook Ineke zat. Dit keer zat Noëlle daar, omdat ze even daarvoor op haar verzoek van plaats geruild had met Eefke. Mattie zag de bus aankomen en zag in datzelfde ogenblik hoe Chitra adequaat en doeltreffend het stuur omgooide en probeerde uit te wijken, maar dat mocht niet baten. De bus reed op ons in en Mattie probeerde de grootste klap op te vangen door zich schrap te zetten. Noëlle viel boven op Claire en er schoot een ruitenwisser van de andere bus, rakelings lang haar heen. Er waren veel kleine glasscherfjes rondgevlogen, maar wonder boven wonder viel de persoonlijke schade ogenschijnlijk mee.

Vivian zei dat we naar het ziekenhuis moesten komen waar Ineke en zij op ons zouden wachten. Aan de rand van de weg, wachtten we op een nieuwe bus die ons zou brengen. De bus van Chitra was ondertussen weggebracht om de schade op te nemen. Van de politieagent hoorden we al gauw dat de bus die ons aanreed helemaal niet uit die straat had mogen komen, Chitra was niet in fout.

Indira was ondertussen ook al ingeschakeld en zij haalde met de auto Vivian en Ineke op. Ze waren nog maar net, goed en wel, in het ziekenhuis of de hele groep kwam in een andere bus aanrijden. We maakten meteen een schifting in wie onderzoek nodig had en wie niet en lieten de rest naar het guesthouse brengen waar Michele op hen wachtte. In het ziekenhuis waren we ondertussen al bekend door Ineke’s opname en in een mum van tijd kon de een na de ander een kamertje binnen lopen waar ze onderzocht werden. Claire kreeg voor alle zekerheid een halskraag om en daar werden natuurlijk heel wat grapjes over gemaakt. Eerst haar rubberlaarzen van kinderformaat, die de Nepalezen ‘babyfeet’ noemen en nu dit. Met humor verwerken we veel en dat houdt de sfeer erin. Zowel zij als Noëlle kregen een röntgenfoto voor de zekerheid, maar die moest een paar kilometer verderop gemaakt worden in een ander ziekenhuis, omdat het apparaat hier stuk was. Zo gingen zij, net als Ineke vorige week, op transport. Eén ding is zeker, het is allemaal makkelijk gezegd: ‘roeien met de riemen die je hebt’, maar we durven te zeggen dat we dat ook daadwerkelijk doen! De titel van onze laatste CD is ‘Geestkracht’, maar dat is ook wat we hier nodig hebben.

‘’Hoe maak je van niets iets, van iets slechts iets goeds, hoe doe je dat, ja hoe doe je dat?
Roei met de riemen die je hebt en maakt er iets van, geef dan niet op, maar ga ervoor, sta niet stil, met daadkracht maak je er iets goeds van.’’

Velen van ons zingen dit Chrisko lied uit volle borst en nu kunnen we laten zien dat het geen loze woorden zijn, maar dat ze inhoud hebben voor ons.

Claire werd na de foto meteen verlost van haar halskraag en ze was blij toen ze er vanaf was. De röntgenfoto kregen zowel zij als Noëlle als aandenken mee naar huis. Meteen daarna kwam de arts naar Noëlle en dat viel tegen. Zij moest ook een halskraag om en moest met de ambulance naar een andere plek om een CT-scan te maken. Dat kon niet voordat we eerst de creditkaart van tante Ineke lieten halen. Sameer, die in het guesthouse was, was zo vriendelijk om niet alleen de creditcard, maar ook Mattie achterop de scooter mee te nemen. Op deze wijze kwamen beiden zo snel mogelijk in het ziekenhuis en konden ze op weg voor de CT-scan.

Zo zat Vivian voor de tweede keer deze week in een ambulance, de mensen kenden haar nog en keken verbaasd op toen ze deze keer met Noëlle kwam binnenlopen. Noëlle zei tegen haar: “Misschien kun je de uren die je hier met ons hebt gezeten inzetten voor je Big-registratie!”. We zijn echter bang dat dit jammer genoeg niet mogelijk is. Na het maken van de CT-scan gingen we weer terug naar het andere ziekenhuis en daar zaten Mattie en Sameer op ons te wachten. We rammelden ondertussen van de honger en de lieve verpleegster met wie we al eerder vriendschap hadden gesloten, vertelde ons dat er boven op het dak een kantine was waar we naartoe konden lopen om iets te eten. Zo kwamen we even later op het dakterras en daar aten we een soepje met een bordje frieten, waar we samen van pikten. Ondertussen tikte de klok tergend langzaam door… wachtend op de uitslag. Boh, dat zeggen we jullie, we leren hier de nodige levenslessen. Onder andere wachten, wachten en nog eens wachten!

Na al deze ziekenhuisbezoekjes, tijdens ons verblijf in Nepal, is het ziekenhuis voor Vivian niet meer een vreemd terrein, ook de medewerkers van het ziekenhuis kennen haar intussen. Geen kamer of afdeling is meer onbekend voor haar, van laboratorium tot keuken, van eerstehulppost tot de verblijfsafdeling: Vivian heeft alles gezien. Dit gaf ons vandaag het voordeel dat we ons gemakkelijk door de eerstehulppost konden voortbewegen en ook de administratie verliep soepel.

Ondertussen in het guesthouse trok iedereen zich even terug. De één las een boek, de ander speelde een spelletje. Na de lunch voegde Claire zich weer bij de groep en wilden sommigen even naar het stadje gaan. Vivian floot hen via de whatsapp-groep terug en ‘beval’ iedereen een uurtje te gaan slapen. De meesten dachten geen slaap nodig te hebben, maar niet veel later ging iedereen dan toch onder zeil.

Ongeveer zeven uur na het ongeluk kon de laatste patiënt, Noëlle, ook het ziekenhuis verlaten. De arts vertelde dat op de CT-scan alles in orde was en dat de eerste wervel niet gebroken was. Op de röntgenfoto hadden ze namelijk iets gezien dat er toch verdacht uitzag en daarom hadden ze het zekere voor het onzekere genomen. Erg opgelucht en dankbaar belden ze Sameer op om hen te komen halen en zo kwamen ook zij blij terug bij de groep. Ineke en Hugo stonden hen al op te wachten. Ineke, Vivian en Noëlle dronken eerst samen een cappuccino en liepen daarna op hun gemak naar Brezel. De anderen volgden even later.

Aan tafel bij Brezel kwamen de verhalen los. De schrik zat er goed in. Wat ons opviel is dat sommigen het hadden over een grote gele schoolbus, terwijl het eigenlijk over een witte bus ging, die net zo groot is als een personenbus bij ons thuis. Shauny, Daniël, Hugo en Valerie zagen de bus op zich afkomen en merkten op dat die veel te hard reed en de bocht niet ging halen. Noëlle sliep op dat moment en daarom vloog zij als een lappenpop richting Claire. Tegelijkertijd sprong al het glas aan de zijkant van de bus in duizend stukjes. Gelukkig was het veiligheidsglas en daarom waren het allemaal kleine stukjes en geen grote glasscherven. Na afloop haalden alle betrokkenen nog overal en nergens stukjes glas vandaan. Je kunt je zo gek niet bedenken op welke plaatsen we die vonden. We hebben echt geluk gehad. Het was aandoenlijk om te zien hoe goed Chitra voor alles en iedereen probeerde te zorgen. Hij rende van de ene naar de andere. De politieagent wilde eigenlijk dat iedereen meteen mee naar het politiebureau ging, maar Hugo voorkwam dat omdat Vivian tegen Maarten had gezegd dat ze eerst naar het ziekenhuis moesten komen. De omstanders zaten boven op ons, zowel uit bezorgdheid als uit nieuwsgierigheid. We vroegen hen ruimte te maken, zodat iedereen op adem kon komen. Fleur verleende eerste hulp samen met Danaé en de eerste glassplinters werden verwijderd. Mattie en Maarten droegen zorg voor de spullen en de rest zat aan de kant, wachtend tot de andere bus kwam die ons weg zou brengen. Toen we wegreden in de nieuwe bus en omkeken naar de plaats waar de oude bus had gestaan, zagen we dat de straat bezaaid was met kleine glassplinters.

Iedereen is van de schrik bekomen en het was fijn om in Brezel ons hart te kunnen luchten. Er werden al grapjes gemaakt en er ontstonden heuse complottheorieën. Hilde zou wellicht de bus hebben ingehuurd, omdat ze het eens groots wilde aanpakken na het incident met de pikhouweel. Om het extra dramatisch te maken, zou ze zelfs het langsvliegen van de ruitenwisser geregeld hebben. We hebben hartelijk moeten lachen en zijn vooral blij dat het met een sisser is afgelopen. Scherven brengen geluk zegt men, nou… geluk hebben we gehad!

Gisteravond spraken we over twee nieuwe helpende handen die ons vandaag zouden vergezellen. We zullen nu maar verklappen dat dit Avaya en Sunil zijn, onze trouwe helpers van het eerste uur. Zij hebben alle dagen acte de présence gegeven en nooit verstek laten gaan. Wij wilden hen als bedankje meenemen naar het guesthouse om een nachtje bij ons te logeren. Dit plan kon helaas vandaag niet doorgaan, maar morgen wordt dit plan hervat. Wij zien er erg naar uit en hopelijk zij ook.

Ondanks de tegenslagen, voelen we allen heel sterk dat we hier op de juiste plek zijn. We worden gesterkt door de steun van de onze thuisblijvers en zijn dan ook blij met de voetjes die we elke dag opnieuw mogen ontvangen. We laten ons niet kisten en houden de moed erin!

 

Tekst en Foto’s 30 handen helpen Nepal

Geef een reactie