Irene Snackers (41) uit Kerkrade gestart met eigen praktijk voor verbinden en begeleiden van samengestelde gezinnen.

 

 

 

 

 

                                                        

 

Korte intro: wie is Irene Snackers? Welnu, de eenenveertig jarige charmante, enthousiaste en vriendelijk overkomende moeder én stiefmoeder hoopt dat ze veel gezinnen kan helpen om het samen fijn te hebben in plaats van dat deze weer uit elkaar vallen. De impact van een scheiding of overlijden is groot. Er is vaak nog veel (onverwerkt) verdriet, ook bij de kinderen. Die hebben dan ook vaak moeite met het wennen aan en accepteren van een stiefouder.

 

Een van Irene’s doelstellingen is mensen helpen om een (goede) weg te vinden in het stiefouderschap. Een weg waarin (stief)ouders leren dicht bij zichzelf te blijven en tegelijkertijd weten wat nodig is om een samengesteld gezin te vormen dat in balans is. Een gezin waarin iedereen krijgt wat hij of zij nodig heeft om zich fijn en veilig te voelen en waar ze met plezier samen kunnen zijn.

Wanneer Irene haar verhaal doet blijkt overduidelijk dat, aan de start van haar eigen praktijk in maart jl., een lange levensgeschiedenis vooraf is gegaan. Van jong af aan had ze al een groot invoelingsvermogen. Ze had bijvoorbeeld compassie voor de wat meer teruggetrokken en soms gedoodverfde kinderen van de klas. Bij mensen die stellig hun (meestal bevooroordeelde) mening verkondigden vroeg ze zich af wat ze écht wilden zeggen. Zorgen en dienstbaar zijn, dat deed Irene graag en ze was daar ook goed in. Toen al wilde ze op haar manier een bijdrage leveren aan het levensgeluk van anderen. Vanaf haar 13e levensjaar deed ze dit op de manege, waar ze vooral veel deed voor de dochter van de eigenaar die internationaal op concours ging. Het was destijds dan ook vanzelfsprekend dat er geen dag voorbij ging dat ze niet bij de paarden was en daar hielp waar ze maar kon.

In1999 begon ze als 22 jarige te werken als secretaresse bij een reclame-en communicatiebureau. Vervolgens groeide ze door tot projectcoördinator in combinatie met secretariële taken aangevuld met alles wat ad hoc voorbij kwam, ze was een veelzijdige ‘spin in het web’. Het was een dynamische baan bij een klein tot middelgroot bedrijf met een team van mensen dat in de loop van de jaren ging voelen als een tweede familie. Voor Irene waren het in alle opzichten intensieve jaren. Veel en hard werken, plezier op de werkvloer afgewisseld met de spreekwoordelijke bloed, zweet en tranen. Ze voelde zich als een vis in het water en toch, ergens van binnen knaagde er iets dat vooral in de laatste jaren steeds sterker werd.

Haar gevoel vertelde Irene dat ze een andere weg in mocht slaan, haar hart mocht volgen. Ze weet zich nog goed te herinneren dat zij dit gevoel uitsprak aan de telefoon met een bijzondere vriendin. Ze wilde iets anders, in ieder geval iets waarbij ze mensen mocht helpen met persoonlijke dingen, al had ze nog geen idee met wat dan precies. Haar dienstbaarheid op de werkvloer bleef, maar qua verdieping zat daar voor haar uiteindelijk een grens aan. Met die grens had Irene steeds meer moeite. Ze was en is er nog steeds van overtuigd dat het zo heeft moeten zijn dat het jaarprogramma van 365 dagen succesvol op haar pad kwam. Een jaarprogramma voor persoonlijke ontwikkeling, dat haar op allerlei manieren inzicht gaf in haarzelf op basis van de vier pijlers van een leven: Gezondheid (fysiek en mentaal), Relatie, Werk en Geld.

Voor Irene was het jaar 2016 wat je noemt een jaar van verandering. Ze was enthousiast en gedreven, en alles wat in het jaarprogramma voorbij kwam maakte dat dingen op z’n plek vielen. Nu wist ze nóg zekerder dat ze van koers wilde veranderen. Ook al had ze nog geen idee waarheen precies, maar het was duidelijk dat het werken in de branche waar ze zat haar niet meer het geluk en de voldoening gaf die ze wilde. In dat jaar deed Irene zichzelf nog een bijzonder cadeau. Ze deed mee aan een ‘transformatieweekeinde’ waarin voor haar heel veel op z’n plek viel. Ze nam vervolgens afscheid van haar baan en vanaf december 2016 lag de wereld aan haar voeten. En zie, er was opeens letterlijk ruimte, ruimte om even niets te hoeven, met tijd voor haar gezin en in het bijzonder tijd met hun dochter van toen drie jaar.

In die eerste maanden kwam er niets uit haar handen. Irene moest volgens haar echt afkicken van het hectische werkbestaan dat ze geleid had. Het bleek een grote illusie dat ze een paar maanden de tijd zou nemen om ‘wat op te ruimen en fotoboekjes te maken’ en dat ze het dan wel zou weten. Het lukte niet om ‘met haar hoofd’ te bedenken wat ze dan mocht gaan manifesteren, welke mensen ze dan precies wilde helpen en waarmee dan. Ze vond alle aspecten van mensen zo boeiend. Terecht vroeg ze zich dan ook af waar ze moest beginnen. En zo verstreek de tijd. Inmiddels was het juni 2017 en Irene zat in een impasse. Gelukkig had ze al lang een hele fijne coach die haar in het hele traject liefdevol begeleidde en bijstuurde. En nog altijd weet ze niet precies hoe het kwam, maar op een dag wist ze het gewoon. Het lag zo voor haar neus dat ze er al die tijd als het ware overheen gekeken had. Ze ging samengestelde gezinnen helpen. Alles viel op z’n plek.

In 2011 was Irene namelijk stiefmoeder geworden van een jongen van 11 jaar. En hoe idyllisch het soms ook werd voorgesteld, dat vond ze het stiefmoederschap alles behalve. Ze was verliefd en moest haar vriend voor haar gevoel ‘delen’ met zijn kind. Er was geen natuurlijke overgang van een partnerrelatie naar een ouderschapsrelatie. Ze zat er meteen middenin. En zijn zoon ook. Die had ook niet gevraagd om de scheiding van zijn ouders en een stiefmoeder. Samen hebben ze, op hun eigen manier, als het ware gestreden om een plek in het gezin. De eerste jaren vond Irene het ontzettend intens met alle gevoelens die (achteraf blijkbaar) bij het stiefouderschap horen. Er waren regelmatig momenten waarbij ze zich afvroeg wat ze aan het doen was. Had ze destijds maar geweten wat ze nu weet…hoe de dynamiek van een samengesteld gezin is en waar je tegenaan kan lopen.

Gelukkig heeft het vallen en opstaan in deze rol hen allemaal veel gebracht. Inmiddels durft Irene te zeggen dat ze een fijn samengesteld gezin hebben, dat in 2014 verrijkt werd met hun dochtertje en zusje.

En zo geschiede. Irene bedacht hoe ze het wilde aanpakken. Een lieve vriendin, die vormgever is, maakte een prachtige, passende huisstijl. Vervolgens ging Irene aan de slag met teksten, de website, een folder en een facebook pagina. Om kennis te tanken, naast haar eigen stiefmoederschap ervaring, volgde ze de opleiding tot Stiefplancoach. In maart van dit jaar was de inschrijving van haar eigen praktijk bij de Kamer van Koophandel dan ook een feit. Ze had de smaak te pakken en wilde zich blijven ontwikkelen, persoonlijk en ook qua werk. Zo begon ze in januari 2018 aan de opleiding tot Levensbronnencoach die ze onlangs (half augustus jl.) heeft afgerond. De wijsheid van de Levensbronnen is ontstaan door universele wijsheid te verbinden met de psychologie van Carl Jung. Het gaat in eerste instantie over voelen om het vervolgens met je verstand te gaan begrijpen. Hiermee kan ze mensen nog meer helpen inzicht te krijgen in zichzelf en bij de stapjes die ze kunnen zetten om dichter bij hun kern te komen.

En hoe mooi is dit toe te passen bij de gezinnen die ze helpt, want het gaat natuurlijk in de kern om hoe de (stief)ouders zelf in het leven staan. De wijsheid van de Levensbronnen gunt ze iedereen. Ze is dan ook bezig met het uitwerken van de huisstijl voor de individuele begeleiding die ze geeft. Ook de website zit ‘in de pen en planning’. Daarnaast zit ze boordevol met plannen, onder andere voor het geven van workshops over De Levensbronnen. Op die manier kunnen heel veel mensen hun leven hiermee verrijken, want een verrijking vind Irene het écht.

Maar bij Irene houdt het, ook op langere termijn, niet op want jawel hoor….volgend jaar start ze met de opleiding systeemtherapie- en familieopstellingen. Dit is iets dat binnen het jaarprogramma ook werd toegepast en dat haar toen al aansprak en inspireerde. En ook dit is weer een prachtig gereedschap waarmee ze haar klanten kan helpen. Gezien de ambitie en spirit van Irene zal het hier ongetwijfeld niet bij blijven. Tot slot geeft ze in volle overtuiging aan dat ze blij en ontzettend dankbaar is dat ze mag doen wat haar gelukkig maakt en voldoening geeft. Dat ze andere mensen mag helpen op hun levenspad en dat ze daarmee haar eigen leven verrijkt. Hoe cliché het misschien ook klinkt. Delen is helen, en hoe meer een mens weer ‘heel’ wordt hoe gelukkiger hij is.

Wil je meer weten? Kijk dan op www.sameneengezin.nl of neem contact op via 06-83998523

Foto’s®Parkstadactueel/ Lucho Carreno en archieffoto’s van Irene Snackers

Geef een reactie