Tommie Colen uit Kerkrade, scheidsrechter in hart en nieren

 

 

Je begint in de jeugd met voetballen. Als snel ontdek je dat je daar niet de beste in bent, zachtjes uitgedrukt. Zoals vaker gebeurt, is de goal je volgende plek in het team. Dat gaat aardig, maar dan slaat het noodlot toe. Een serieuze blessure en een gebrek aan scheidsrechters bij het team dat je aanhangt leidt ertoe dat je de fluit ter hand neemt. Weer een tijdje verder kom je erachter dat je echte passie aan de zijlijn ligt, als assistent-scheidsrechter. Zie hier in een notendop de ‘loopbaan’ van de pas 27 jarige Tommie Colen uit Kerkrade, inmiddels assistent-scheids in hart en nieren.

 

De veldspeler en de doelman. Tommie Colen heeft al wat plekken in ons land aangedaan. Hij begon te voetballen bij vv Amstenrade. Daarover vertelt hij, geëngageerd en open: ,, Dit bleek helaas geen succes. Ik had meer angst voor de bal dan dat ik plezier had in het voetbal. Mijn moeder wilde vervolgens verhuizen naar de Achterhoek. Hier leerde ik nieuwe vrienden kennen. Zij haalden mij al vrij snel over om het toch nog eens te proberen. Ook hier kwam ik er vrij snel achter dat ik totaal geen gevoel had voor het spelletje, voetbal geheten. De trainer destijds zag nog maar één optie: keepen. Dat lag mij duidelijk beter, met als gevolg dat ik niet meer uit de goal weg te slaan was. Dag in, dag uit, stond ik op het voetbalveld met mijn vrienden met als ultieme doel zo weinig mogelijk ballen door te laten.”

Bij doorvragen over zijn activiteiten als veldspeler, laat Tommie ons het volgende weten: ,, Als speler heb ik op meerdere posities gestaan. Misschien had ik dan toch nog op de een of andere positie wat aanleg om te slagen. Maar helaas. Als ik dan al op het veld stond was dit veelal aan de rechterzijde van het veld. Zowel voorin, achterin als op het middenveld. De rechterzijde was vrij eenvoudig te verklaren: ik was puur rechtsbenig. Maar, zoals gezegd, was dit alles geen succes. Zodoende kwam ik in de goal terecht.”

Na Amstenrade kwam Tommie Colen in de Achterhoek uit voor Sportclub Eibergen (JO15) en Sportclub Neede (Jo15 en JO 17). Terug in Limburg was hij actief bij Armada en Haanrade, alsook bij SCKR in Ransdaal, nu, na de fusie met Klimmania, vv Hellas.

De overstap naar arbitrage. Op enig moment kwam Tommie Colen, in het dagelijks leven transportplanner bij Starmans Transport in Kerkrade, op het idee om te gaan fluiten. De aanleiding was niet alledaags. Daarover: ,, Tijdens de laatste training van het seizoen werd mij gevraagd of ik het leuk zou vinden om nog wat afwerkvormen te keepen bij de jeugd. Eenmaal tussen de palen ging het bij een van de laatste schoten mis. De bal kwam op mijn hand terecht, met zoveel kracht dat achteraf het botje in mijn hand gebroken bleek te zijn. Dit werd als gevolg van foutieve diagnoses pas na 7 maanden geconstateerd. In die periode was het nieuwe seizoen weer begonnen en stond ik weer wekelijks op het veld. Weliswaar met pijn, maar ik vertrouwde het advies van de deskundigen. Al snel bleek dat het goed mis zat en dat ik ook mijn laatste wedstrijd als keeper had gespeeld. Het team steunde mij door dik en dun, reden waarom ik het nogmaals als speler heb geprobeerd, maar tevergeefs. Omdat mijn ploeggenoten altijd voor mij klaar hadden gestaan, heb ik mijzelf aangeboden als scheidsrechter. Bijna elke thuiswedstrijd waren er problemen om voor ons team een scheidsrechter te regelen. Hierop besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en  als scheidsrechter het veld op te stappen. Tijdens een thuiswedstrijd werd ik vervolgens benaderd om lid te worden van COVS De Mijnstreek. Dit is een scheidsrechtersvereniging, welke elke dinsdagavond traint bij RKHBS in Heerlen. Van deze scheidsrechtersvereniging ben ik meteen lid geworden. Al snel werd mij geadviseerd om cursussen te volgen via de KNVB. Hiervoor heb ik mij meteen aangemeld en met succes!”

Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Je zou denken, als je zo aan het lezen bent, dat Tommie Colen een zeer serieus iemand is. Is hij ook, maar dan komt hij verrassend uit de hoek met: ,,Ik ben zeer doelgericht, zal er uiteindelijk alles aan doen om mijn doel te bereiken. Daarnaast zijn mijn vriendin en mijn familie erg belangrijk voor mij net zoals mijn vrienden. Communicatief sta ik ook mijn mannetje. Een dag niet gelachen is voor mij een dag niet geleefd.” Vriendin Charisse Fransen zal dat laatste beamen.

De weg richting de zijlijn. Eenmaal uitgerust met de fluit zocht Tommie Colen zijn weg in voetballand. Het kan verkeren. Waar anderen dromen om ooit een finale in de Europacup te mogen fluiten ging het in dit geval anders. Onze 27-jarige vertelt: ,,In eerste instantie ben ik dus begonnen als clubscheidsrechter. Uiteraard zonder diploma, maar dat hoefde ook niet op dat niveau. Nadat ik eenmaal via de KNVB de cursus verenigingsscheidsrechter had voltooid, smaakte dit naar meer. Ik heb aansluitend ook de SOIII-cursus afgerond. Dit is het basisdiploma om voor de KNVB zelf als scheidsrechter te mogen functioneren. Tijdens deze opleiding fluit je al stagewedstrijden voor de bond. Maar ik wilde graag in aanmerking komen voor de cursus van assistent-scheidsrechter. Dit wilde ik niet te snel doen. Ervaring opdoen op een hoger niveau was voor mij op dat moment belangrijk. Toen eenmaal de assistent-scheidsrechter cursus begon kregen wij ook hier stagewedstrijden om te assisteren. Dit beviel mij zo goed dat ik per direct ben gestopt met het fluiten. Mijn passie lag vanaf dat moment aan de zijlijn, als assistent. Toen ik eenmaal mijn diploma had behaald, was ik bevoegd om hoofdklasse/eerste klasse te vlaggen, Eredivisie jeugd en Eredivisie Vrouwen. Voor mij een gigantische stap naar een prachtig niveau. Fluiten doe ik zo nu en dan nog wel, maar enkel bij de vrouwen van vv Schaesberg.”

 De mooie momenten. Ieder mens maakt het mee, hoogte- en dieptepunten, leuke dingen en zaken die niet aangenaam zijn. Dat geldt ook voor de assistent-scheidsrechter Tommie Colen. Laten we eens beginnen met hem te laten vertellen over de hoogtepunten tot nu toe. Zijn relaas: ,,Er is zoveel, misschien nu al wel te veel om op te noemen. Het seizoen 2018-2019 is mijn eerste volledige seizoen als assistent. Daarin heb ik zowel de JO17-  als de JO19-variant van PSV–Ajax gehad. De burenruzie tussen ZSV en SV Deurne stond op mijn verlanglijst. Is gebeurd. Dat is een wedstrijd om nooit te vergeten: 2000 man publiek en een ongekend geweldige sfeer. Dat er niemand van het publiek iets zei over de arbitrage was voor ons het grootste compliment. Daarnaast heb ik mijn debuut in de Hoofdklasse en Eredivisie Vrouwen mogen maken en vele mooie potjes mogen assisteren tussen de destijds en huidige nummers 1 en 2 van de eerste klasse en in verschillende rondes van de beker. Bovendien heb ik ook de bij kampioenswedstrijden van Sportlust’26 en RKVV Erp mogen assisteren. Ook bij vriendschappelijke wedstrijden van Roda JC Kerkrade en MVV heb ik langs de zijlijn mogen assisteren. Kortom, mijn debuutseizoen als assistent-scheidsrechter is voor mij absoluut onvergetelijk te noemen.”

De andere kanten. Alles heeft ook een andere zijde, ook in het geval van Tommie Colen. Fysiek ongemak en het commentaar van het supportersgilde kunnen een rol spelen. Ook als je pas 27 bent heb je ervaring op die dat gebied. Tommie Colen wederom: ,,Mijn fysieke toestand vormt op dit moment mijn belemmering. Hierdoor heb ik de conditietest,vereist voor promotie, niet gehaald. Niet echt een teleurstelling, aangezien ik weet waar ik vandaan ben gekomen. Toch voelt het niet fijn als je het niet hebt gehaald. Maar hieruit put ik aan de andere kant wel weer motivatie om de test volgend jaar te halen. Daar ga ik alles voor doen. Dan de mensen langs de lijn. Er wordt altijd wel iets geroepen. Is dit niet erg, emotie hoort bij het spelletje. Echter soms wordt het persoonlijk en dan kan je er wel eens last van hebben. Gelukkig weet ik mijzelf hier goed voor af te schermen. Het is meer onkunde, denk ik dan van die mensen. Aan de andere kant is het net hoe je de wedstrijd weet te managen. Laat je zien dat je respect hebt voor de spelers, dan is er in principe niks aan de hand. Veel praten helpt hier ook bij, uiteraard wel nooit een discussie aangaan met een speler. Daarnaast kom je gedurende het seizoen vaker bij dezelfde clubs terecht en weten spelers ook hoe jij bent en wat zijn van jou kunnen verwachten. Het arbitrale trio hoort tegenwoordig ook al bij de voorbereiding van een wedstrijd, als de coach zijn wedstrijdbespreking doet. Gelukkig kan ik zeggen dat agressie bij mij nog nooit is voorgekomen. Ik hoop dat uiteraard ook nooit mee te maken.”

Ambities. ,,Natuurlijk wil je hogerop. Dat geldt voor iedereen. Hopelijk promoveer ik komend seizoen”, zegt Tommie Colen. Maar het belangrijkste is toch dat je plezier hebt en kunt genieten van het spelletje. Elke voetballiefhebber weet dat. Of je nu zelf achter de bal aanholt of dat je zaak begeleidt.

Als we de jeugdige assistent vragen naar voorbeelden in het amateurvoetbal blijkt hij over diplomatieke gaven te beschikken, getuige zijn reactie: ,,In het amateurwereldje zitten genoeg talentvolle scheidsrechters. Als ik namen noem, doe ik velen te kort. Dat wil ik absoluut niet. Elke scheidsrechter is uniek in zijn manier van fluiten. De een is een loopwonder, de ander weet de wedstrijd uitstekend te managen. Zo heeft elke  scheidsrechter wel zijn kwaliteiten en talenten. Bij de profs kan ik wel wat explicieter zijn. Natuurlijk hebben we onze eigen Bjorn Kuipers en Danny Makkelie. Zij doen het bijzonder goed, zowel nationaal als internationaal. Hun aanstellingen zeggen voldoende. Daarnaast heeft Danny Makkelie het geluk om het ook internationaal goed te doen als VAR. De rust die beiden op het veld uitstralen en waarmee zij hun beslissingen weten te verkopen is een voorbeeld voor velen. Aan Bjorn Kuipers hebben wij uiteraard veel te danken. Internationaal heeft hij Nederland op de kaart gezet. Uiteraard doen deze twee scheidsrechters het niet alleen, hierbij betreft het zowel het gehele Team Kuipers als Team Makkelie.”

En internationaal?. ,,Dan kom ik ook uit bij onze eigen Bjorn Kuipers en Danny Makkelie. Op dit moment denk ik dat wij met het Nederlandse scheidsrechtersgilde wel goed zitten. Er loopt genoeg talent rond om ook de komende jaren vooruit te kunnen op zowel nationaal als internationaal gebied. De basis is in ieder geval uitstekend. Als ik toch zou moeten kiezen voor buitenlandse scheidsrechters, dan heb ik wel een hoge hoed op van Clément Turpin en Damir Skomina. Zij hebben de laatste jaren mooie stappen gemaakt en hebben -zeker weten- nog een mooie toekomst voor zich.”

In de toekomst ziet Tommie Colen zich nog als coach, van assistent-scheidsrechters in wording wel te verstaan. Ook weer niet alledaags, kunnen we constateren, maar ieder het zijne. Bovendien kan op die manier worden gezorgd voor waarborging van kwaliteit.

Verjonging. De samenleving in onze Parkstad-regio vergrijst. Op het gebied van de arbitrage zien we al zo’n decennium lang een andere ontwikkeling. De jeugdige aanwas is er overduidelijk, niet zonder succes bovendien. Tommie Colen verwoordt zijn visie als volgt: ,,Iedere scheidsrechter leert elke wedstrijd weer. Je komt keer op keer in nieuwe situaties terecht, die je probeert te managen. Hierdoor krijgt je steeds meer bagage. Zo ook de jeugd. Als ze beginnen met fluiten zijn ze onervaren. Dit is helemaal niet erg, iedereen moet ergens beginnen. Door zoveel mogelijk wedstrijden te fluiten wordt de tas met bagage alleen maar groter. Met daarbij goede begeleiding vanuit een club of de voetbalbond kan de jeugd in de goede richting worden gestuurd. Daarnaast is er voor de jeugd de mogelijkheid om via talententrajecten sneller op een hoger niveau te komen. Scheidsrechters die het goed doen worden beloond. Verbaast mij daarom ook niks dat er een verjonging heeft plaatsgevonden. De jeugd heeft immers de toekomst.”

VAR is verbetering. Niet iedereen is gelukkig met het fenomeen VAR. We horen het vaak in de praatprogramma’s op tv. De ene keer wat genuanceerder dan bij een andere gelegenheid. Dat het een verbetering is, lijkt evenwel meer dan duidelijk. Ook in de ogen van Tommie Colen, getuige zijn woorden: ,,Iedereen riep dat het niet snel genoeg kon gaan om de VAR in het leven te roepen. Het is voor iedereen nog allemaal wennen, het eerste seizoen zit er immers pas op. Als een scheidsrechter een beslissing moet nemen zal hij dit nooit goed doen, zowel linksom niet als rechtsom. Met de tussenkomt van de VAR zal dit ook niet veranderen. Echter, in veel gevallen is de VAR wel een techniekstuk dat het spel in mijn ogen eerlijker maakt. We moeten niet vergeten dat het spelletje snel kan gaan en dat een scheidsrechter niet alles kan zien. Dat hij dit hulpmiddel heeft is daarom alleen maar een zegen. Daarom ben ik blij met de intrede van de VAR.”

Langzaam maar zeker komt een eind aan het interview met Tommie Colen. Maar niet eerder dan nadat hij ons heeft laten weten nog steeds, ondanks zijn 27 jaren, een liefhebber van spelletjes te zijn, graag dingen met zijn familie te ondernemen en nog zo veel mogelijk pretparken te willen bezoeken. Ook geeft hij ons mee alle spelers en collega’s van de KNVB te willen bedanken voor de mooie tijd die het met hen heeft meegemaakt en nog hoopt te beleven in de prachtige wereld van het voetbal.

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno

 

 

Geef een reactie