Succesvol benefiet lunchconcert voor Nepal 2019

Twee juni vond ons eerste benefiet lunchconcert plaats! We schrijven bewust ‘eerste’ omdat we er allemaal vanuit gaan dat deze dag zeker voor herhaling vatbaar is. Het programma werd namelijk van het begin tot het einde vol enthousiasme en met luid applaus ontvangen.

 

Na een gedegen voorbereiding, waarbij kosten nog moeite werden gespaard, was het afgelopen zondag eindelijk zover; ons benefietconcert ging van start. In alle vroegte hadden de ‘artiesten’ hun uiterlijke verschijningsvorm wat opgekalefaterd, omdat ze die middag in de schijnwerper zouden staan. Zij hadden zich afgelopen weken ingezet om zich voor te bereiden. Stiekem was iedereen natuurlijk wel nerveus. Toch stonden ook zij, uiteindelijk mooi op tijd, klaar voor ons nieuwe avontuur.

Terwijl de dames in de poederdozen doken, kwamen de broodsmeerders ook samen. Zij smeerden de broodjes voor de sponsorlunch die vooraf ging aan het benefietconcert. De lunch was volledig uitverkocht en dat betekende dat er broodjes gesmeerd moesten worden voor veertig man. Daar draaiden de dames de hand natuurlijk niet voor om. Pasgeleden nog, smeerden zij namelijk een lunch voor meer dan 100 personen, ter ere van het 12,5 jarig bestaan van Chrisko.

Om tien uur kwamen we dus vanuit alle windrichtingen, met gevulde auto’s en één volle aanhanger samen bij de Schat van Simpelveld. De dag ervoor hadden we, na onze generale repetitie, gelukkig onze muziekinstallatie in het klooster achter mogen laten en daardoor hoefden we dat niet ook nog eens in en uit te pakken. Iedereen had goede zin en genoot van de voorbereidingen. We wisten dat we alles gegeven hadden. Hoe het ook zou gaan, we zouden sowieso tevreden zijn. En van wat niet goed zou gaan, kun je altijd iets leren. Dus ook dat zou geen probleem zijn. Wat nog een leuke bijkomstigheid was, is dat we zelfs een heuse fotograaf ter plekke hadden; Peter Vriesema. Tijdens de voetbalwedstrijd die onze zogenaamde ‘Chrisko boys’ tegen de priesterstudenten van Rolduc speelden, één week voor het concert, maakte hij ook de foto’s. Twee dagen voor ons concert vroegen we hem of hij misschien ook ‘pro deo’ onze fotograaf wilde zijn en dat wilde hij wel. Hij zei er wel grinnikend bij dat hij niet kon beloven dat het resultaat naar wens zou zijn. Wij hadden de foto’s van de wedstrijd gezien, waren daar tevreden over en allang blij dat wij ons niet meer druk hoefden te maken over foto’s.

Al snel stond de tomatensoep op het vuur te pruttelen en het aroma van de koffie kwam ons binnen de kortste keren tegemoet. De luxe broodjes stonden in het keukentje van het klooster te wachten totdat ze op tafel gezet konden worden. De lunchruimte, de grote ontvangstkamer van het klooster waar normaal workshops gegeven worden, werd klaargemaakt. De vier tafels werden uitgestoffeerd met een mooi tafelkleed, serviesgoed, bonbonschaaltjes en vaasjes met bloemen waardoor het geheel er feestelijk uit zag. In de kapel werden de beamer, de muziekinstallatie, de pauzetafels en de ontvangst opgebouwd en ingericht. De taken waren van tevoren verdeeld en de verdeling konden we terugvinden in het draaiboek dat iedereen een week op voorhand had gekregen. Zo wist ieder van ons wat hem of haar te doen stond en dat maakte dat alles vloeiend verliep en in een handomdraai was gepiept.

Precies drie kwartier voor aanvang zaten we allemaal in de hal voor de keuken om onze eigen gesmeerde lunchpakketten te verorberen. Na een kort praatje druppelden de eerste gasten, eerder dan verwacht, binnen. We sprongen meteen allemaal in het gelid, vergaten onze lunchpakketten en namen onze afgesproken plaatsen in.

Vanaf dat moment mochten we de ene na de andere gast welkom heten en naar de eetzaal begeleiden voor de lunch. We ontvingen hen buiten met ons mooie Nepalbord. Dit hebben wij vorig jaar voor de Nepaldag gemaakt en haalden wij nu nogmaals van zolder. De hilariteit die het gaf om de hoofden op de goede plek te krijgen, zorgde ervoor dat de stemming er al goed in zat voordat mensen naar binnen gingen.

Met het karretje dat we ergens hadden zien staan, werd de lange gang overbrugd van het keukentje naar de eetzaal en zo kon al vlug de soep worden geserveerd. Petra, de secretaris van onze stichting, gaf de aftrap en opende de lunch door iedereen van harte welkom te heten. De lunch liep naar onze mening gesmeerd. Tussen de bedrijven door waste de afwasploeg het gebruikte servies af en stopte dat daarna weer in onze zelfgemaakte servieskisten. Zo stond dit meteen klaar om aan het aan het einde van de dag weer mee terug naar huis te nemen. Het honderddelige servies dat we zoveel jaar geleden gekocht hebben, doet nog altijd dienst en kwam ons ook nu bij deze activiteit weer goed van pas. De lunch verliep gemoedelijk. Na de lunch liepen we met alle gasten terug naar de prachtige, licht geschilderde kapel. Daar kon iedereen een plekje zoeken in een van de kerkbanken.

 

Ondertussen kwamen de mensen die alleen een kaartje hadden voor het concert ook binnenlopen. Bij binnenkomst lieten ze hun kaartje zien en kochten zij consumptiebonnen voor het goede doel. Vele bekenden, maar ook onbekenden, kwamen binnen en al snel was het hele middenstuk van de kapel gevuld en waren alle zitplaatsen bezet. Gauw werden nog wat inklapbare stoelen, die we van thuis hadden meegenomen, uitgezet en zo konden ook enkele Nepalgangers nog een plekje bemachtigen om mee te kunnen genieten van de prachtige klanken die het klarinettrio, als eerste, ten gehore zou gaan brengen.

Voordat zij begonnen werd eerst door Petra het een en ander verteld over onze stichting Jeugdkring Chrisko. Dertig handen helpen Nepal is een project dat voortvloeit uit deze stichting. Zij vertelde haar verhaal aan de hand van de tekening van de uitnodiging voor ons 12,5 jarig jubileum. Deze tekeningen zijn het handelsmerk van Jeugdkring Chrisko. Eén van deze zelfgemaakte tekeningen is ook terug te vinden als logo op onze Dertig handen helpen Nepal T-shirts, die dit jaar als achtergrondkleur rood hebben en zo de oranje shirts van vorig jaar vervangen hebben. Elk jaar verandert de kleur van ons T-shirt, terwijl de afbeelding steeds dezelfde blijft. Op deze afbeelding staat de groep pioniers, die vier jaar geleden voor het eerst de sprong gewaagd hebben en in Nepal het fundament gelegd hebben voor onze reizen. Insiders herkennen de mensen op de tekening, voor een outsider is dat natuurlijk moeilijker te zien, omdat ze de mensen die toen zijn meegegaan niet allemaal van gezicht kennen.

Na haar verhaal gaf Petra het stokje over aan Noëlle. Noëlle vertelde aan de hand van een PowerPoint presentatie. Terwijl ze vol vuur haar verhaal stond te doen, raakte zij, maar ook enkele andere Nepalgangers geëmotioneerd. Dit kwam doordat zij vertelde over de tegenslagen, die we vorig jaar in Nepal ondervonden, toen een van onze reisgenoten in het ziekenhuis belandde en daar een hele slechte uitslag kreeg. Bij het zien van een foto van deze reisgenote in het ziekenhuis realiseerden we ons allemaal opnieuw hoe het ook anders had kunnen aflopen. Ook de foto’s van het busongeluk spraken boekdelen. We zijn nog altijd dankbaar voor de goede afloop, maar op een moment dat je er opnieuw mee geconfronteerd wordt, besef je eens te meer hoeveel geluk we hebben gehad. De jeugdige onbevangenheid waarmee we tot nog toe naar Nepal zijn gegaan, is toch voor alle direct betrokkenen verdwenen, zeker nadat je zo met je neus op de feiten bent gedrukt. Als er iets gebeurt, besef je pas hoe ver weg je bent. Dat neemt niet weg dat we er toch opnieuw welbewust en weloverwogen voor hebben gekozen om verder te gaan met het werk dat we daar vorig jaar begonnen zijn. Door het horen vertellen van het verhaal en het opnieuw zien van de foto’s, zien we namelijk ook hoe mooi en verrijkend het is om in Nepal te zijn. Niet alleen omdat we het samen zo fijn hebben, maar bovenal omdat het land en zijn inwoners ons zo dierbaar geworden zijn in al die jaren dat we daar komen. Zowel het land als zijn inwoners hebben een onuitwisbare indruk in ons hart achter gelaten. Iemand vroeg eens heel verbaasd aan één van onze mannen die mee gaat naar Nepal: “Zet jij voor deze reis al je vakantiedagen in?” Voor hem was dat echter géén vraag, daar had hij nog nooit bij stil gestaan. Voor hem is het namelijk een eer om mee te mogen gaan, want wat wil een mens nog meer dan deel te mogen uitmaken van een fijne groep jeugd en je dan kunnen inzetten voor je medemens. Als je een doener bent en veel van deze jeugd al van kleins af aan kent en mee optrekt, is dat precies op maat! Hij zou niets liever willen dan dat, zeker omdat zijn vrouw ook meegaat!

Na dit praatje kon het concert beginnen en iedereen genoot met volle teugen. Hier en daar werd zelfs een traantje weg gepinkt. Zeker op het moment dat Ensemble Excludent begon te zingen en tijdens hun liedjes op scherm  foto’s van Nepal vertoond werden. Menig oud-Nepalganger kon het door al deze herinneringen niet droog houden. Ensemble L’Unita, het dwarsfluitduo met de pianist, sprak ook voor zich. Ze lieten horen wat ze in huis hadden en verrasten zo menigeen met hetgeen dat ze ten gehore brachten.

In de pauze werd alle gesponsorde, zelfgebakken vlaai en koek aangeboden voor 1 euro en kon je voor 1 euro ook een drankje naar keuze nuttigen. We kortten de pauze wat in, omdat we wat uitliepen. Dat kon de pret niet drukken en door het warme weer werd dankbaar gebruik gemaakt van deze korte pauze.

Na de pauze namen de deelnemers van het familiekoor Chrisko hun plaats in op het vroegere priesterkoor en gingen de dansers, volledig uitgedost, met kleurrijke doeken in hun handen, voor hen staan. Twee van onze dansers, Claire en Shauny, hadden op de potpourri van het koor danspasjes gemaakt. Vele avonden hebben zij met de rest van de dansers geoefend. Ook het koor en het combo oefenden voor deze uitvoering en het resultaat mocht er volgens ons zeker zijn. De doeken waren niet alleen prachtig van kleur, maar ook helemaal van kant en er werden tijdens de dans allerlei bewegingen mee gemaakt. Daardoor was het niet alleen mooi om te horen, maar ook mooi om te zien. De teksten werden gelijktijdig op het grote scherm geprojecteerd en zo was er voor elk wat wils. De potpourri was samengesteld uit alle liedjes van de laatste CD van Chrisko, genaamd ‘Geestkracht’, die we vorig jaar hebben opgenomen. Zowel de liedteksten, de muziek, als de begeleiding zijn geïnspireerd ontvangen. Ze zijn uit het leven gegrepen en dragen een christelijke boodschap met zich mee, een boodschap die bij de tijd en actueel is.

 

Na de potpourri kwam ons klarinettrio nog eens ten tonele met een muziekstuk dat tot de verbeelding sprak. Het was een joodse klaagzang die het lijden ‘beschreef’ dat dit volk ten beurt is gevallen. Op dit stuk hebben ze heel wat uurtjes samen gezeten. Het was een pittig stuk dat je niet zomaar eventjes tussen de bedrijven door speelt. Hun inspanningen werden beloond, want het klonk fantastisch, alhoewel… of je dat kunt zeggen van een klaagzang, is natuurlijk de vraag.

Hierna zongen zowel de oud- Nepalgangers van de afgelopen jaren, als de groep van dit jaar ons welbekende Nepallied onder leiding van de dirigent van ons familiekoor, Marieke. Daarmee werd het concert afgesloten. Maar niet voordat we Mechteld bedankten voor het feit dat het klooster om niet tot onze beschikking was gesteld, waardoor wij in staat waren om dit benefietconcert te kunnen organiseren. Zonder deze ruimte was dat niet mogelijk geweest en iedereen die ooit zoiets heeft willen organiseren, weet hoe moeilijk het is om een geschikte ruimte te vinden. Het toeval wil dat Mechteld, in de doelstellingen van de zuster van Clara Fey, ook onze doelstellingen herkende en daarom ‘sponsorde’ het bestuur van hun stichting de ruimte en kon al het geld naar Nepal gaan.

Na ons dankwoord kregen de mensen met een kaartje voor de rondleiding eerst nog de beloofde rondleiding door het museum de Schat van Simpelveld en snapten zij, terwijl ze rondgeleid  werden waar deze naam vandaan komt! Heel wat kunstschatten mochten zij aanschouwen, denk bijvoorbeeld aan het bijzonder mooie borduurwerk dat de zusters van Clara Fey maakten, de prachtige kerstgroepen en ga zo maar door. Een bezoek aan dit museum is echt de moeite waard, zei één van onze jongeren. Eenieder die interesse heeft om alsnog een kijkje te nemen in het leven van Clara Fey is welkom op de Kloosterstraat 68 in Simpelveld.

Terwijl de rondleiding begon, gingen de andere gasten na een geslaagde dag richting huis en begon de poetsploeg meteen met het schoonmaken en het klaarmaken van alle ruimtes die we gebruikt hadden. Al onze auto’s werden weer ingeladen en de spullen opgeruimd. In een mum van tijd waren we klaar voor vertrek en keerden we moe maar voldaan huiswaarts.

 

Chrisko zou Chrisko echter niet zijn als we niet eerst gezamenlijk, met zijn allen, zouden afsluiten met een warme maaltijd. En daar horen natuurlijk frieten bij! Zo installeerden jong en oud, iedereen die nog mee wilde en kon, zich even later bij een van ons in de tuin en zaten we algauw na te praten en te genieten. We blikten terug op een voor ons zeer geslaagde dag. Voordat iedereen elkaar uiteindelijk gedag zei, werd het geld geteld en bleken we eindelijk het bedrag compleet te hebben dat nodig was voor ons eigen aandeel voor de aanvraag voor Wilde Ganzen. We willen de lezers natuurlijk niet nog langer in spanning houden, maar vertellen dan nu ook echt dat het benefietconcert ons uiteindelijk €1605,60 (!) opleverde.

 

Naast dit mooie bedrag heeft dit concert ieder van ons persoonlijk ook wat opgeleverd. Een gevoel dat niet met een pen te beschrijven is. Een saamhorigheid die we niet kunnen beschrijven. Een enthousiasme en passie die we allen delen. We willen iedereen dan ook echt bedanken voor de bijdrage die hij of zij leverde om deze dag tot een onvergetelijke dag te maken. Nepal here we come!

 

Foto´s Peter Vriesema en 30 handen helpen Nepal

Geef een reactie