Loes Butink, routinier bij RKHBS

,,Voelt goed, terug op oude nest”

 Zij begon op 12-jarige leeftijd met voetbal. Op een schoolteam welteverstaan. Daarmee werd zij vice-kampioen van Nederland. De clubs volgden elkaar snel op. RKHBS, RKTSV, Fortuna Sittard, Bekkerveld en Amstenrade kwamen op haar pad. Nu is zij terug op het oude nest, in het voetbal bij RKHBS en in het dagelijks leven op school. Loes Butink, van 1 juni 1985, is de naam.

Dagelijks leven

Zoals gezegd is Loes Butink weer terug op school. In haar jeugd was zij leerling en op 12-jarige leeftijd succesvol voetbalster in het schoolteam. Sinds 2013 is zij (groeps)leerkracht op basisschool Sint Jozef in Merkelbeek. Daarnaast is zij gedragsspecialist. Dankzij haar passie voor sport heeft zij bovendien een aantal jaren gymles gegeven. Een vrouw die van vele markten thuis is, kunnen we dus zeggen. De contacten met haar collega’s op school omschrijft zij als fijn, evenals die met de kinderen en ouders.

 De persoon Loes Butink

Voor we wat dieper op het voetbal ingaan, vragen we Loes Butink haar eigen persoontje eens in een paar woorden te vatten. Zij vertelt: ,,Ik ben nu 34 en woonachtig op Heerlerbaan. Ik heb hier (op de eerste 8 jaar na) ook mijn hele leven gewoond. Sporten is mijn passie. Naast voetballen ga ik regelmatig hardlopen en vind ik bodypump erg leuk om te doen. Ook boksen vind ik geweldig en ik ben benieuwd naar crossfit. Maar ik kan ook wel eens even stil zitten, een boekje lezen, een beetje netflixen, of gewoon genieten van de zon. Leuk vind ik ook om reisjes en uitstapjes te maken. En, om niet te vergeten, ik mag me gelukkig prijzen met mijn familie, vrienden en vriendinnen waarmee we regelmatig gezellige dingen doen.”

 Het begin en het vervolg

In het geval van Loes Butink mogen we zonder meer spreken van een niet alledaags begin als voetbalster. Eerder is gememoreerd dat zijn op school is begonnen. We laten haar zelf aan het woord: ,,Toen ik 12 jaar was en in groep 8 van de basisschool zat, besloot ik mee te doen aan schoolvoetbal. Wij werden toen 2^e van Nederland. Na die prachtige ervaring zijn we met bijna dat hele team bij RKHBS gaan voetballen. Wij waren een van de eerste meisjesteams in een jongenscompetitie. Na één seizoen ben ik tussen de jongens gaan voetballen en dat heb ik tot en met de B-jeugd gedaan. Op 17-jarige leeftijd maakte ik de overstap naar de vrouwen van RKTSV, toen uitkomend in de eerste klasse. Daar heb ik ruim tien jaar gespeeld. In het laatste jaar, voordat we de overstap naar Fortuna maakten, zijn we kampioen geworden in de landelijke hoofdklasse. Dat was zonder meer het hoogtepunt. We hadden een heel fijn team, zowel binnen als buiten het veld. Het plaatje was toen wat mij betreft helemaal compleet. Mijn favoriete positie was die van rechtshalf, de plek die ik ook vaak heb ingevuld. Net als rechtsback en laatst man.”

Pech op de weg

Loes Butink heeft dus heel mooie voetbalervaringen achter de rug. Maar niet alles ging over rozen. Zij heeft ook de nodige pech gekend. Steeds kwam zij weer terug, hetgeen getuigt van veel doorzettingsvermogen. Zij vertelt zelf: ,,Dieptepunten zijn toch echt de blessures geweest. Ik heb maar weinig seizoenen blessurevrij kunnen spelen. Zo ben ik twee keer geopereerd aan mijn knie en heb ik twee jaar geleden mijn enkelbanden afgescheurd, waarbij het herstel erg lang heeft geduurd. Toen had ik eigenlijk ook besloten om echt te stoppen met voetballen, niet voor het eerst trouwens. Maar goed, ik ben er nog steeds, nu weer bij RKHBS.”

De oefenmeesters

Loes Butink is een speelster met meer dan twee decennia aan voetbalervaring. Trainers heeft zij uiteraard ook gehad, niet weinig in aantal. We geven haar het woord om te vertellen over die mensen. Loes, puttend uit haar geheugen, verhaalt: ,,In de eerste periode bij RKHBS waren er verschillende jeugdtrainers. Fijne herinneringen heb ik aan Jacques Ermers en Ron Stevens. Bij RKTSV heb ik gespeeld onder Arie Gramsma, Patrick Otten en Ronald van Bakel, drie heel verschillende types, maar allemaal ontzettend bevlogen. Ik denk dat ik het meest heb geleerd in de seizoenen dat Patrick voor de groep stond.

Bij Bekkerveld kreeg ik van doen met John Janssen, samen met Hein Post en Herman Vroomen.

Bij Amstenrade werd het trainersduo gevormd door Mark Schmeitz en Pascal Hammer. Eerder heb ik verteld dat ik wilde stoppen na het afscheuren van mijn enkelbanden. Ik dacht echt klaar te zijn met voetbal, totdat Jo Hanssen me belde met de vraag of ik de dames van RKHBS wilde helpen. Zij hadden op dat moment erg weinig speelsters. Jo stond, samen met Herman Vroomen, al een aantal jaar voor de groep. Dat verzoek kon ik echt niet weigeren, dus na verschillende bezoeken aan de fysio was ik voldoende fit om opnieuw te beginnen. Daarmee was ik weer terug op het oude vertrouwde nest, waar ik me thuis voel en waar het sowieso heel gezellig is”.

Passie en inzet

De één wordt als het ware vanzelf voetbaltopper, zo lijkt het in ieder geval. De ander moet er echt voor vechten. Loes Butink houdt niet van half werk, getuige haar woorden: ,,Als voetballer ga ik er altijd 100% voor, het lukt me niet om iets maar half te doen. Er zit ook nu nog heel veel gedrevenheid in mij, hoewel het aan de andere kant ook een beetje zwaar voelt drie keer per week op het veld te moeten staan. Doordeweeks twee trainingen en zondag de wedstrijd, iedere week opnieuw. Maar die verplichting leg ik mijzelf op. Een training overslaan vind ik heel moeilijk. Je kiest voor een teamsport en dan hoort twee keer per week trainen erbij. En op zondag natuurlijk de wedstrijd. De mensen die het meer zien als hobby en daar wat vrijblijvender mee omgaan bewonder ik stiekem wel een beetje, want zo’n instelling zou het voor mij een stuk gemakkelijker maken. Komend seizoen doe ik dan ook nog een stapje terug.” Dan verder over haar kwaliteiten: ,,Als rechtshalf ben ik een speelster die vooral langs de lijn wil rennen en vervolgens een voorzet geven. De techniek is in orde, maar eigenlijk heb ik maar één vaste passeerbeweging. Als laatste ‘man’ ben ik een speelster met vaak te weinig rust en hou ik van opruimen.”

Teamsport

Voetbal is een teamsport. Liefhebbers en kenners zijn het daar wel over eens. Toppers en werkpaarden bepalen samen de kwaliteit en het wel of niet behalen van successen. Dat ziet ook Loes Butink zo, die daaraan toevoegt: ,,Spelers en staf moeten op één lijn zitten, dezelfde doelstelling hebben. Belangrijk is ook dat er naast het voetbal een teamgevoel aanwezig is.

Dromen van een bestaan als prof

Loes Butink heeft bij Fortuna Sittard gespeeld. Toch zegt zij niet echt van een bestaan als prof te hebben gedroomd. Haar relaas: ,,Nee, die droom heb ik eigenlijk nooit echt gehad. Fortuna Sittard is wel even kort op mijn pad gekomen, omdat wij als damesteam toendertijd niet meer bij RKTSV konden blijven. Ook ben ik geselecteerd geweest voor het damesteam van Roda JC, maar door gebrek aan instelling, zo werd mij dat later althans verteld, is ook dat niets geworden. Ik heb toen namelijk gekozen voor mijn werk, wat me uiteindelijk een vaste baan heeft opgeleverd, dus niet voor het voetbal. Tot op de dag van vandaag heb ik absoluut geen spijt van die keuze. Daarnaast, als ik eerlijk ben, was het spelen in de topklasse ook wel het voor mij hoogst haalbare niveau. We hebben met RKTSV in de beker vaker gespeeld tegen profclubs en dan merkte je dat je in de tweede helft tekort kwam.”

Iemand met twee decennia voetbal achter de kiezen weet natuurlijk veel. Dat geldt ook voor onze gesprekspartner. Wij stellen de vraag hoe een training moet worden ingericht en ingevuld. Loes zegt dat het om te beginnen belangrijk is dat bij de training minstens tien personen aanwezig zijn. En verder: ,,Daarnaast een stukje coaching en spelinzicht; een trainer die het spel stil ligt, uitlegt wat er gebeurt en wat er beter zou kunnen. Uiteraard mag de intensiviteit heel erg hoog liggen. Als ik niet moe ben na een training, mis ik het voldane gevoel. Ik vind het niet erg om veel te rennen, maar het liefst wel in combinatie met een bal en een bepaalde oefening.”

 Wereldkampioen in Frankrijk?

We sluiten af met de in deze tijd onvermijdelijke vraag. Loes Butink is hoopvol en kritisch tegelijk, getuige haar slotwoorden (na de zege in de poulefase op Kameroen): ,,Dat hoop ik natuurlijk wel. Je merkt dat in het hele land de verwachtingen hoog liggen. Toch viel het niveau van de eerste drie wedstrijden me tegen; veel slechte ballen en vooral slordig voetbal. De punten zijn echter binnen en het doelpunt van Miedema tegen Kameroen was geweldig. Hopelijk gaan ze iedere wedstrijd beter spelen en winnen we van Italië. Ik denk echter dat Frankrijk, Noorwegen en de Verenigde Staten ook kanshebbers zijn.”

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno