30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 2
Na een tussenlanding op het nieuwe, supersonische vliegveld in Istanbul vlogen we ongeveer twee uur later verder naar Kathmandu. We hadden een goede vlucht en wat heel leuk was, was dat we als groep bij elkaar zaten en niet her en der verspreid. Hugo en Mattie hadden het grote geluk dat ze aan het gangpad zaten en zodoende hun lange benen naar het middenpad konden uitstrekken. Totdat Hugo, toen het donker werd in het vliegtuig en iedereen rustig lag te slapen, plotseling werd aangereden door het cateringkarretje van de steward. Het was een voltreffer, zijn knie was flink geraakt.
Gelukkig was er verder geen eerste hulp nodig, want het is toch behelpen om met zoveel mensen in zo’n kleine ruimte te bivakkeren. Daarom zijn we altijd blij als we gaan landen en we de vrijheid tegemoet treden. We verwachtten allemaal, vanuit eerdere ervaringen, een klap met de hamer te krijgen vanwege de hitte die je altijd tegemoet komt op het vliegveld in Kathmandu, maar dat was nu niet het geval. De temperatuur was dit keer goed te doen. Dat kwam omdat er veel regen en onweer is waardoor het snel afkoelt. Sameer vertelde echter dat de temperatuur tropisch is als het niet regent en dat de mensen veel last hebben van de hitte. We zullen zien. Het vliegveld maakte sowieso een hele andere indruk; er zijn bouwwerkzaamheden aan de gang. Caro grapte op een gegeven moment:”Vivian, wordt dit het project van volgend jaar?!” We zijn benieuwd of ze aan het einde van deze drie weken ook de smaak te pakken heeft en Nepal in haar hart gesloten heeft.
Toen we even later met al onze koffers naar buiten liepen, stonden Sameer, Chitra en Munu ons al op te wachten. Het weerzien is zoals altijd hartelijk en vertrouwd en zo reden we even later naar ons guesthouse.
De mensen daar waren blij om ons te zien en al snel zaten we aan het ons welbekende ontbijt: pancake, toast, scrambled egg of omelet. We waren onder een hoedje te vangen en wilden maar één ding: een paar uur slapen. Maar niet voordat we het cadeautje van het thuisfront uitpakten. Dit keer heeft ieder van hen een steentje gemaakt waarop zij ons succes willen wensen met de kroon op ons werk. We zijn benieuwd welke zinnetjes we allemaal gaan krijgen! De eerste kregen we van Willem en Marleen, de ouders van Caro en Claire.
Hierna was het toch echt tijd om de kamers te verdelen en snel het bed in te duiken. De rust viel over onze kamers, maar die werd al snel verstoord door harde kreten die we uit het appartement van de meisjes, met name uit de kamer van Sacha en Noelle, hoorden komen. Eefke, die naast hen op de kamer slaapt, deed de gordijnen bij hen dicht. Hierdoor viel er een gigantisch grote kakkerlak uit het gordijn. Hugo, die twee verdiepingen boven hen sliep, hoorde deze noodkreten en kwam op een holletje naar beneden gerend om de dames uit de hachelijke situatie te redden. Gelukkig voor hem kon hij de kakkerlak niet vinden en waren Sacha en Noëlle te moe om een klopjacht te beginnen. Ze draaiden hun kussens naar de andere kant, weg van het gordijn dat ze toch niet meer vertrouwden en sliepen alsnog als roosjes. Een paar uurtjes later stonden we allemaal weer op en stond onze lunch, de springroll al op ons te wachten. We kwamen ook dezelfde kamermeisjes van vorig jaar tegen. Zij kwamen meteen op ons af gelopen en vroegen hoe het met Ineke is afgelopen. Ze vertelden dat ze nog vaak aan haar gedacht hadden en waren blij om te horen dat alles goed met haar ging.
Na de lunch kwam Indira ons begroeten en hierna gingen we met Sameer lopend naar de Monkeytempel. Onderweg keken we wederom de ogen uit. Voor het eerst in Nepal of niet, elke keer weer zie je iets nieuws langskomen. Graag willen wij een greep uit deze indrukken met jullie delen. Zo kwamen we langs een werkplaats waar een meneer een bed aan het maken was. Mattie en Frederik moesten hier wel om lachen. De werkplaats zag eruit als de vorige garage van Frederik, die net verhuisd is, en waarvan menigeen vond dat die wel een opruimbeurt kon gebruiken. Ook kwamen we een meterkast tegen, bevestigd aan een lantaarnpaal en of die helemaal veilig is…? Een auto, waar de voorruit uit gesprongen was, had wel een hele leuke oplossing bedacht: een plastic zak met twee kijkgaten voor de bestuurder. De oudere bewoners van Nepal deden een powernap op een bankje en de apen sprongen vrolijk in het rond. Kleuren, geuren en indrukken vlogen in een snel tempo aan ons voorbij en we genoten van deze mooie
Tekst en foto’s 30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 2
