30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 6

Gisteravond na het eten splitsten we op en ging een groepje terug naar het guesthouse om te lezen, te bellen of het slijpen van de messen en de andere helft bleef in het restaurant achter voor een troeftoernooi of het verwerken van de foto’s van de blog. De eigenaar van het restaurant is ons goed gezind en vindt het prima als we daar langer blijven zitten onder het genot van een drankje. Uiteindelijk bleken Hugo en Daniël de ‘winning team’ te zijn, maar ze moesten er wel hard voor werken en kregen de overwinning niet zomaar in de schoot gegooid.

Na een gezellige avond gingen we op tijd naar bed omdat vandaag de wekker vroeger werd gezet, omdat we eerder naar Thali wilden vertrekken. De haan kraaide ons in alle vroegte wakker en al om 7.00 uur werden onze eieren en pannenkoeken geserveerd. Het zinnetje was vandaag van Marianne, John, Dennis en Danique.

Na het ontbijt was het wederom wachten op Chitra. We belden hem, vandaag eerder dan dat wij gisteren deden, om te vragen waar hij was. Doodleuk grapte hij: “Thuis!” Wij schreeuwden in koor en we hoorden hem hardop lachen. We waren blij dat hij vijf minuten later arriveerde. Eenmaal op weg zagen we wat misschien de reden was voor zijn verlate komst. De wegen waren nog erger dan anders door de grote hoeveelheid regen van de afgelopen dagen. We maakten onze borst nat, want dat we het vandaag niet droog zouden houden, was wel duidelijk. In Thali aangekomen, trok iedereen dan ook meteen de regenjas en laarzen aan om aan het werk te gaan.
Eenmaal bij de grote boom aangekomen, draaide de grootste groep vrijwel meteen om, omdat Vivian een alternatief programma bedacht voor de meisjes. Zij liepen terug richting school om daar aan de slag te gaan. In overleg met de betrokken leerkrachten maakten ze een voorstel voor een nieuwe inrichting van de lokalen. Onze nieuwbakken leraressen en onze leraressen in spé vonden het hartstikke leuk om mee te helpen bij het inrichten van de klassen. Zij deden dit geheel volgens de smaak van hun Nepalese collega’s en werkten de ideeën uit zoals zij dit ook in hun eigen klaslokalen zouden doen. Om dit zo goed mogelijk te doen, maakten zij van tevoren een wensenlijstje en een plattegrondje op de nieuwe krijtborden, die Matteo en Michele gisteren al in de lokalen opgehangen hebben. Hierna sleepten zij met het meubilair en poetsten alles wat voor handen was. Michele en Daniël assisteerden hen door alle tafels en stoelen na te kijken. Ze bevestigden alles wat los was opnieuw en haalden samen met wat meisjes de benodigde tafelbladen, onderstellen en stoelen bij de geitenstal vandaan. Dat betekende dat de meisjes alsnog nat zijn geworden. Deze activiteit is namelijk een hele waardevolle activiteit voor ieder van ons. Dit zijn namelijk de activiteiten waarbij wij erachter komen wat Nepalezen, en nu dan met name de leraren, nodig hebben om goed te kunnen functioneren en we verbazen ons opnieuw over het feit dat dit zo bar weinig is in vergelijking met ons. Een van de leraressen leerde ons uit papier een vogel te knippen die, als je hem openvouwde, eenzelfde hartje vormde als de handdoeken die de kamermeisjes gisteren voor ons vouwden. Deze creatieve uitwisseling stelden beide partijen op prijs.

Daarnaast blijft het prijzenswaardig hoe de leraren de weinige materialen die zij wel hebben, op z’n goede wijze weten in te zetten. In Nederland hebben de meeste klaslokalen bijvoorbeeld drie praktische dingen in een klaslokaal die niet gemist kunnen worden: een kalender, een aan- en afwezigheidslijst en een takenlijstje voor de kinderen. Wij hebben hier vaak borden en schema’s voor die een groot deel van onze muren versieren. In Nepal hebben ze deze borden natuurlijk niet. Al de hele week vroegen we ons echter af wat de drie nieuwe knutselwerken aan de muur toch betekenden. Vandaag kregen wij uitgelegd dat dit een zelfgemaakte kalender, taakjeslijst en aanwezigheidsbord waren. Het is een mooie ontwikkeling om te zien dat de leraren steeds meer energie steken in hun dagelijkse praktijk en dat zij hiervoor de weinige middelen zo adequaat weten in te zetten.

 

 

 

 

 

 

 

 

Doordat het ‘cats and dogs’ regende, kwamen de meeste leerlingen niet naar school. Degenen die er wel waren, waren onze trouwe vrienden van het eerste uur. Twee van hen hadden zelfs de regenjasjes aan die wij twee jaar geleden aan de leerlingen gegeven hebben. We moeten toegeven dat een van de regenjasjes naald en draad kon gebruiken, zoals het zeil van Santa, maar de andere zag er nog piekfijn uit.

Het is goed om te weten dat het in het kleine gangetje, tussen de buitenmuur en de lokalen, normaal gesproken een gewemel is van volwassenen en kinderen. Hier is eigenlijk helemaal geen ruimte voor, waardoor je de hele tijd tegen elkaar aan loopt. In elke deuropening kom je wel iemand tegen en daar wordt je op het laatst vanzelf geïrriteerd van. Om dit te voorkomen, loodste Vivian het kleine groepje kinderen dat er was, samen met de beide leraressen, het lokaal in om te laten zien hoe zij met onze praatplaten kunnen werken. Hierdoor kregen de meisjes vrij spel en konden zij hun gang gaan in de andere lokalen. Twee vliegen in één klap dus en iedereen was tevreden aan het werk.

Terwijl iedereen zich klaarmaakte om te beginnen, kwam de directrice samen met een meisje het klaslokaal binnenlopen. We merkten dat ze erg geëmotioneerd was en steeds opnieuw haar tranen uit haar ogen wreef. We begrepen in eerste instantie niet waarom en vroegen Sunil om te tolken. Hij vertelde ons dat de moeder van het meisje gisteren was overleden aan hepatitis. Wij wisten even niet wat we zeggen moesten en stonden met de mond vol tanden te kijken. Totdat we merkten dat het meisje gewoon deed alsof er niets aan de hand was en ze liet duidelijk blijken dat ze gewoon mee wilde doen! Het gaat om het meisje met de witte trui waar Mickey Mouse gezichten op staan. Vanaf de eerste dag was ze ons al opgevallen, omdat ze heel druk en beweeglijk was. Als enige sloeg ze soms ineens de armen van achteren om ons heen en klom als een aap bovenop ons, terwijl ze ons ondertussen kusjes gaf. Haar gedrag was opeens verklaarbaar voor ons.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Omdat het meisje duidelijk aangaf dat zij met ons mee wilde doen, zetten wij ons plan door en begon Vivian met de praatplaten. Het leuke van het behandelen van de praatplaten was dat er ineens ook kinderen van de privateschool mee kwamen doen en zo Vivian konden helpen om de taalbarrière te overbruggen. Het verschil aan kennis tussen beide groepen kinderen was duidelijk merkbaar. We zagen echter ook dat dit geen probleem was en dat de kinderen elkaar, en ons, probeerden te helpen. Het raakte ons toen we zagen dat Utsav de stropdas van Akasch strikte, omdat Akasch deze om moest doen van de lerares en hij zelf niet wist hoe hij dit moest doen. We beloonden deze hulp en riepen Utsav op om in het vervolg niet alleen zijn stropdas te strikken, maar om hem te leren hoe hij dit zelf moet doen. Dit hoefden we geen twee keer te zeggen. Utsav deed hier meteen een poging toe.

Maar niet alleen de kinderen van de hoogste kasten namen het voortouw om de andere kinderen te helpen. Ook de kinderen van de laagste kasten hielpen mee. Doordat zij gisteren al het animal-lied en het dansje geleerd hadden van Caro en Maureen, konden zij dit nu voordoen aan de kinderen van de hoogste kaste. De kastenverschillen vielen hierdoor weg en de kinderen gingen hand in hand aan de slag. Daarnaast zagen we, tijdens het gebruik van de praatplaten, dat we dit nog meer zullen moeten uitwerken om ze nog beter bruikbaar te maken voor de leraressen. De leraressen kennen namelijk niet alle woorden en ook enkele dieren waren onbekend. Hierdoor is het moeilijk voor hen om precies te weten welke woorden precies waarbij horen. Zolang de woorden op de plaat bevestigd zijn, is dit natuurlijk geen probleem, maar zodra er een woord af valt, hebben ze een probleem. Vandaag of morgen, als wij in het hotel zijn, zullen wij hier dan ook een oplossing voor bedenken.

Toen we het uiterste van de spanningsboog van de leerlingen gevraagd hadden, haalde Vivian Janneke erbij. Ze verzamelden samen de kinderen in het kleuterlokaal, dat al klaar was, en deden daar spelletjes met hen. De kinderen genoten daar met volle teugen van. En wij niet te vergeten ook!

De (jonge)mannen, die we hadden achtergelaten onder de grote boom, leefden zich daar in de stromende regen uit met het maken van de trap. Op vier treden na ligt deze nu. Bij de lunch leken de mannen wel verzopen katten. Ze waren echt van top tot teen kliedernat en lieten een waterspoor achter. Daarnaast hadden zij het erg koud gekregen door de harde wind die op de open vlakte bij de boom waaide. Ze leken dit geen probleem te vinden en waren maar al te bereid om nogmaals de regen in de stappen om een foto te laten maken. Dit resulteerde in een waar waterballet. Op het liedje van de olifantenmars van Junglebook, liepen de mannen in een rijtje door een grote plas water. Niet één, niet twee, maar wel vier keer! Het water spatte rondom hen op en ze hadden er zelf het meeste plezier in. Onder het mom ‘natter dan nat kunnen we toch niet meer worden’ leefden zij zich uit. Sunil, die eerst wat gereserveerd was omdat zijn bergschoenen nieuw waren, liet zich dit geen twee keer zeggen. Hij rende de trap af omdat hij niet wilde achterblijven bij de anderen en stampte dapper met de mannen mee op en neer! We wisten niet wat we zagen.

 

Na dit spektakel besloten we toch terug te rijden naar het Guesthouse. De meisjes waren immers klaar met de klaslokalen, maar bovenal: de mannen waren zo doorweekt en we wilden niet dat zij ziek werden. Enkelen waren zo slim geweest om droge kleren mee te nemen, de anderen zaten met hun kletsnatte kleren en schoenen een uur lang in de bus te razelen. Terwijl we normaal klagen over de warmte, vroegen we nu aan Chitra of hij de verwarming wilde aanzetten. De temperatuur schreeuwt echt om een trui en laten we nu bijna allemaal maar één trui in onze koffers hebben zitten…! In de bus kropen we dan ook lekker dicht tegen elkaar aan, wat overigens niet anders kon omdat de twee leraressen met ons meereden naar Kathmandu. In het Guesthouse aangekomen, namen de mannen snel een warme douche. Jullie lezen het goed! De meesten van ons hebben dit jaar tot nog toe alleen maar warme douches gehad en dat was vooral vandaag zeker welkom. Janneke, Valerie, Eefke, Vivian en Noëlle besloten daarentegen om te gaan sporten. Niet alleen omdat we dit aan Maarten, onze fanatieke fitness trainer die de voorgaande jaren een oefenschema voor ons in elkaar zette, beloofd hebben, maar ook omdat we ons wilden opwarmen. En warm, dat hebben ze het gehad! Caro poetste ondertussen haar gympen en probeerde deze met de föhn droog te krijgen. Of dit gelukt is, weet ze morgen pas.

Hierna was het alweer tijd om de blog te gaan schrijven. De rest van ons trok nog even de stad in. Het regende onverstoorbaar verder. Het is de hele dag nog geen minuut droog geweest en dat laat natuurlijk sporen na die niet te beschrijven zijn. Gelukkig spreken de foto’s daarbij voor zich. We laten ons door deze onophoudelijke stortregen echter niet klein krijgen en houden, zoals Ineke ons altijd voorgedaan heeft, de moed erin. Daarnaast is dit meteen een mooie inspiratiebron voor ons kampthema ‘Op het spoor’ dat we gaan uitpakken tijdens ons jaarlijks terugkerende Chriskokamp, dat twee weken na terugkomst uit Nepal zal plaatsvinden. In Nepal kunnen we hier sowieso nog genoeg inspiratie voor opdoen als we willen. De eerste avond vertelden de meisjes dat er ineens een drol op hun kamer op het tapijt lag, die er van te voren niet had gelegen. Rara van wie zou die zijn! In eerste instantie konden ze hem niet thuisbrengen. Ze ruimden hem op en daarmee was de kous af. Totdat de dag erna iemand een van de twee hotelhonden in hun kamer op het tapijt zag liggen en er na afloop weer een grote boodschap achterbleef. Daarmee was het mysterie opgelost. Eén van de twee lieve puppies van vorig jaar bleek de grote boosdoener te zijn en hij liet duidelijk zijn sporen na op hun kamer. Dat betekent dat de deur van hun kamer nu angstvallig gesloten blijft, want schijnbaar denkt deze hond dat dit zijn territorium is. De twee honden zorgen sowieso voor overlast. Niet alleen omdat ze bijna bovenop ons zitten als we ‘s avonds nog even onder de veranda zitten, maar ze graven ook gaten in het mooie, groene grasveld. Daar worden ze letterlijk voor op hun poten getikt! De eigenaar van het hotel is niet blij met hun ondeugende gedrag en wij ook niet.

Zoals elke avond werden we al in het restaurant verwacht. Overdag sturen we via de app onze bestelling en dat houdt in dat we snel aan tafel kunnen. Ook op het eten is niets aan te merken dit jaar. De henna werd na het eten weer tevoorschijn getoverd en er werden weer mooie kunstwerken getekend.

Foto’s en Tekst 30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 6

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Geef een reactie