30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 7

13 juli 2019
Aangezien de meeste Nepalezen de zaterdag vrij hebben en er daardoor geen schoolkinderen zijn in Thali, kozen we ervoor om bij hen aan te sluiten en hebben we deze zaterdag als rustdag gepland. Gisteren zag het er nog uit alsof deze vrije dag in het water zou vallen, maar na nog een nacht aanhoudende regenval, klaarde het in de ochtend op. Wij hadden al een echt rustdagprogrammaatje gemaakt en verheugden ons daarop. Om 9.00 uur begonnen we aan het ontbijt. Dat hadden we zo verorberd. Dit keer hoefden we echter niet op te staan en hebben we lang nagetafeld. We trokken vandaag het zinnetje van Madelon uit het zakje, een Nepalgangster van jaar 1 en 2 en de zus van Sacha. Aan haar zinnetje konden we zien hoe zij haar eigen reizen gevonden heeft en dat was erg leuk om te lezen!

Hierna spraken we met elkaar aan de hand van een casus die Vivian op tafel deponeerde. De casus was als volgt:
Stel je voor… Je bent in een tweedehandswinkel en ziet een leuk klein tasje. Je kunt het tasje kopen voor €2,-. In het tasje zit allerlei prullaria en voordat je het besluit te kopen, bekijk je even wat het precies is. Je gooit het tasje leeg op een tafeltje. Al snel zie je dat het rotzooi is: knoopjes, kermisringetjes, een pasfoto van de vorige eigenaar en andere prulletjes. Opeens valt je oog op een uitzondering tussen de rotzooi. Er zit een mooi gouden ringetje met drie edelsteentjes tussen. Je weet dat dit een duur ringetje is. Even weet je niet wat je moet doen…
Al snel merkten wij op dat dit een moreel-ethisch dilemma was. We wierpen om de beurt ons licht op deze casus en hebben met zijn allen gezamenlijk naar deze situatie gekeken. We bekeken het dilemma vanuit meerdere kanten en dat was zoals altijd, voor iedereen die er voor openstaat, verrijkend.
Terwijl we zo zaten te kletsen, ontvouwde zich voor onze ogen een heus schouwspel. Een jongen van het hotel klom op zijn slippers met een stok in de hand het dakje op, precies tegenover onze eetgelegenheid. Hij werkte zich naar de perenboom toe en begon met de stok tegen de peren aan te slaan. Onder de boom stonden twee andere jongens te vangen. Dat vangen bleek echter een probleem te zijn, omdat de peren alle kanten uit vielen. Voordat een van hen het goed en wel in de gaten had, kwam er een peer keihard op zijn hoofd terecht. Ineens kwam er een vrouw naar buiten rennen en ze maakte zich erg druk, in haar eigen moedertaal, over het feit dat de peren op de grond kapot vielen. Ondanks het feit dat we geen woord van haar waterval aan woorden verstonden, waren we het roerend met haar eens dat het zonde was van die lekkere vruchten. De drie mannen keken enigszins schuldbewust, maar konden niets veranderen aan het feit dat ze de peren niet gevangen kregen. De jongen met de stok was ook niet in staat om beter te richten, dus hadden ze een probleem. De jonge vrouw was ontstemd, maar wat nu. Wij twijfelden niet lang. Drie van ons pakten Noëlle’s vliegtuigdekentje en renden naar de ‘crime scene’. Ze vouwden daar het dekentje onder de boom open, gaven de vrouw in kwestie een punt in de hand en vingen zo de peren in het dekentje op. Janneke en Eefke probeerden de andere peren, die niet in het zelfgemaakte netje terecht kwamen te vangen. Uiteindelijk werden niet alle peren van de ondergang gered, maar de meesten wel en iedereen was tevreden. De vrouw kwam ons daarna glunderend vertellen dat we zoveel peren mochten pakken als we wilden en ze smaakten goed kunnen we zeggen. Wij hebben door dit perenintermezzo veel plezier gehad. Jammer maar helaas hadden we ons fototoestel niet bij ons, maar we willen jullie toch een korte impressie gunnen die we met de video hebben opgenomen.

Na afloop van dit gebeuren, gingen we allemaal van tafel en grapte iemand van de groep: “We kunnen ook meteen de lunch bestellen!” Dat hebben we toch maar niet gedaan. In plaats daarvan trokken acht man de sportkleren aan en zetten hun beste beentje voor en sportten wederom een uurtje. Hugo en Michele op het platte dak van het guesthouse, de meisjes opgepropt in het appartementje. Claire, Noëlle en Caro namen maar deel aan de helft van het circuit, omdat ze naar de Nepalese kapster van Indira gingen. Vorig jaar is een groot deel van onze groep naar deze kapster geweest en dit is ons zeer goed bevallen. Zelfs zo dat we wachten met knippen totdat we in Nepal zijn. Mattie, die twee dagen geleden al naar de kapper ging, kan hierover meepraten. Hij kwam helemaal ‘zen’ terug van de scheer- en knipbeurt waarbij zelfs zijn hoofd en nek gemasseerd werden. Vanaf nu gaat hij ook naar haar in plaats van naar de barbier. Om contact te kunnen houden met de rest van de groep, vroegen Claire, Caro en Noëlle om het Wi-Fi wachtwoord. De kapster liet toen zien dat zij, behalve goed knippen, ook nog erg grappig is. Ze nam hun telefoons aan en deed alsof ze ermee weg wilde rennen. Toen de meisjes dit erg grappig vonden, liep ze ermee naar een andere klant om te vragen welke telefoon hij wilde hebben. Caro’s telefoon bleek het slachtoffer! Hierna werd de kapster echter al snel weer serieus en met de ene na de andere mooie coupe stapten wij van de stoel af! De kapster is erg gedreven en leeft voor haar vak. Dat voelen wij aan de manier van knippen, maar ook aan haar vrolijkheid tijdens het knippen. Toen alle drie de meisjes gewassen, geknipt en geföhnt waren, zagen zij haar bevlogenheid nog eens duidelijk; ze ging zitten, opende een zakje en zei: “So, now my momo is cold!” Ze bleek nog niet gegeten te hebben en had erge honger. Ze hielden haar dan ook niet langer op. Ze betaalden een voor hen belachelijk lage prijs, omgerekend €5,30 per persoon, en gingen weer op weg.

Mattie, Frederik, Maureen, Sacha, Janneke en Vivian gingen ondertussen op weg naar de Market place en weken daarmee af van de welbekende route. Na wat vragen kwamen we op Durbar Square en hoorden daar dat de Market place op zaterdagen leeg is. Zodoende keerden ze letterlijk op hun schreden terug en liepen de weg terug zoals ze gekomen waren. Ze durfden geen risico te nemen door een andere route uit te proberen, omdat alles hier zo op elkaar lijkt en vijf van hen om 16.00 uur een afspraak hadden voor een Nepalese massage. Onderweg schoten ze nog wat leuke plaatjes. Opeens begon het weer te regenen. Snel doken ze een winkeltje in om voor een appel en een ei drie paraplu’s te kopen. Gisteren waren er twee door de wind op de bouwplaats kapot gegaan en in deze regenperiode kun je niet zonder.

Ze besloten alvast langs de winkel van Nasreen te gaan, omdat dit qua tijd haalbaar was en op de terugweg lag. Ineke ontdekte Nasreen vier jaar geleden in een klein winkeltje. Haar organisatie heet ‘Local Womens Handicraft’. Vier jaar geleden stond dit initiatief nog in de kinderschoenen, maar inmiddels is dit uitgegroeid tot een organisatie die niet meer weg te denken is. Ze heeft een eigen werkplaats, waar heel veel vrouwen werkzaam zijn onder veel betere omstandigheden dan waarin ze van tevoren verkeerden. Het zijn vaak vrouwen uit afgelegen dorpen die anders uitgehuwelijkt zouden worden en in zeer slechte omstandigheden zouden verkeren. Nasreen zelf is voor zo’n gearrangeerd huwelijk gevlucht en heeft als jong meisje geleefd en gewerkt onder zeer slechte omstandigheden. Zij heeft zich tot doel gesteld om verschil te gaan maken voor vrouwen die, net als zij, gevangen zouden komen te zitten of zaten in een huwelijk waarin ze fysiek en/of psychisch slecht behandeld worden. Ze doet dat door hen onder haar hoede te nemen en ze werk te bieden in een gezonde werkplaats, voor een eerlijk loon. Op deze wijze probeert ze de vrouwen kansen te geven die ze anders nooit gekregen hadden. De spullen die de vrouwen maken, verkopen zij in hun eigen winkel die ondertussen geen winkel-tje meer genoemd mag worden. Door de winkel die wij vandaag bezochten, kunnen zij volledig in hun eigen onderhoud voorzien. Nasreen zelf reist ondertussen, vier jaar nadat we haar hebben leren kennen, de hele wereld rond om te getuigen vanuit haar eigen levensverhaal. Ze probeert zo het onrecht aan de kaak te stellen dat haar en zoveel andere vrouwen, uit lagere kasten en slechte economische omstandigheden, treft. Ze wil mensen wakker schudden door ze te attenderen op de slechte leef- en arbeidsomstandigheden van veel jonge meisjes, die zij de moderne slaven van deze tijd noemt. De prijs die zij daarvoor betaalt is groot. Terwijl Nasreen de wereld over reist, neemt haar jongere zusje, Saheen, die ze bevrijd heeft uit dezelfde slechte omstandigheden, de honneurs waar in de winkel. Beiden hebben in hun dorp gezichtsverlies geleden, omdat Nasreen niet uitgehuwelijkt wilde worden en door haar invloed aan te wenden ook Saheen heeft meegenomen uit het dorp. Niet alleen de dorpelingen, maar ook de ouders van de meisjes schuiven Nasreen daarvoor de zwarte piet toe. Saheen vertelde dat hun ouders Nasreen beschuldigen van het feit dat ze op het verkeerde pad zit en dat ze moet stoppen met wat ze doet om zo tot inkeer te komen. Wij zien echter de groei in de meisjes. Saheen hebben we dit jaar voor het derde jaar op rij ontmoet en we hebben haar in die drie jaar niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk zien groeien en ontwikkelen. Beiden geven hun hele leven om maatschappelijk gezien een verandering in het denken te bewerkstelligen.

Na een stevige massage die onze spieren weer los heeft gemaakt, liepen we naar ons restaurant. Hier worden we nog steeds met veel liefde ontvangen. Deze keer zelfs letterlijk. De sizzler burger werd geserveerd in de vorm van een hartje. Jullie snappen natuurlijk dat die met extra veel smaak opgegeten werd. Om 20.00 uur waren we echter alweer terug in ons hotel om vroeg onder de wol te gaan. Letterlijk, want menig vliegtuigdekentje van vorig jaar werd tevoorschijn getoverd en op het bed gelegd omdat we het afgelopen nacht koud gehad hebben. Dat is weer eens wat nieuws voor de oudgedienden in Nepal die het de voorgaande jaren eerder veel te warm, dan te koud hadden. Via Sameer en de Nepalese krant hoorden we dat de regenval vele sporen heeft achtergelaten, zelfs met doden tot gevolg. Wij hebben hier echter, dank God, niets van meegekregen, hoewel we dicht in de buurt zitten. We zijn wel benieuwd hoe het met onze bamboetrap gesteld is en hopen er het beste van. Morgen zullen we het zien als wij wederom naar Thali gaan!