30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 9

15 juli 2019
Vannacht kwam de regen met bakken tegelijk naar beneden. Zo, dat we bang waren of we in de morgen wel naar Thali konden gaan. Vanochtend bij het ontbijt was het gelukkig droog en zo stonden we dan ook om 8.30 uur weer paraat. We verheugden ons om naar Thali te kunnen gaan. Al zijn we nog niet concreet aan de nieuwe school bezig, we zijn wel de randvoorwaarden daarvoor aan het creëren. Omdat stichting Himalayan Care Hands dit jaar geld heeft gekregen via stichting Wilde Ganzen, kunnen wij niet werken zoals wij misschien van tevoren gedacht hadden. We hebben meerdere handtekeningen, stempels en toestemmingsformulieren nodig waarmee we kunnen onderbouwen wat we met de grote hoeveelheid geld gaan doen. Wat ons betreft is het echter goed zo, omdat we ons inziens zinvol bezig zijn.
Een half uur eerder dan verwacht, was Chitra er en moesten we allemaal in de ‘hurry up’ stand. We beginnen toch allemaal wat moe en kwakkelig te worden, terwijl de meesten van ons voor de klok van 23.00 uur hun bedden opzoeken. Dit weer mat ons op de een of andere manier evenveel af als de warmte die we hier normaal tegenkomen. Nu is het met momenten nattig en broeierig en we merken dat we ook daar slecht tegen kunnen. In de bus was het dan ook erg rustig. De een sliep, de ander luisterde een muziekje. Pas in Thali kwam er weer wat leven in de bus, vooral toen we iemand hoorden zeggen: “Leuk toch, hoe die trap het landschap verandert!” Toen kwamen sommigen van ons er pas achter dat we, als we Thali inrijden, kunnen uitkijken op de bouwgrond en daarmee dus ook op de trap.

De school in Thali start pas rond de klok van 10 uur. We waren dan ook eerder in Thali dan de leerlingen, maar ook nu benutten we de tijd goed met de voorbereidingen van de lessen. Gisteren merkten we dat het voorbereiden voor veel onrust zorgde, doordat de kinderen overal aan wilden zitten en afg

eleid werden door alle spullen die wij tevoorschijn haalden. De leraressen onder ons dachten opeens terug aan hun eerste PABO-les: “Een goede voorbereiding is het halve werk!”. We maakten daarom een voorbeeldje van het nieuwe knutselwerkje, maakten verfschorten van de overige VBI-shirts en legden de materialen in de juiste lokalen.

Daarnaast hingen we vandaag de wensenslinger op die de communicanten en vormelingen van Schandelen gemaakt hebben. De kinderen in Nepal vonden het ontzettend leuk om te zien dat ook de kinderen in ons land bij hun betrokken zijn.
De mannen waren ondertussen begonnen met de voorbereidingen van hun werkzaamheden bij de geitenstal. Zij waren nog maar een klein half uur bezig, toen wij Matteo opeens zagen terugkomen. Hij bleek een steen tegen zijn hand te hebben gekregen en kwam de arnicapilletjes van Valerie hiervoor halen. Santa hoorde van het ongeluk en gaf hem meteen een pols massage met motorolie! Chitra haalde de motorolie uit de bus toen Santa om massageolie vroeg en geloof het of niet, Matteo heeft het idee dat het werkte. Ook Vivian kreeg vandaag een massage omdat zij haar nek helemaal vast heeft zitten. De mensen in Nepal zijn zeer bedreven in het geven van een massage en beiden genoten dan ook van deze liefdevolle en welkome aandacht.

Door al deze voorbereidingen, druppelden de kinderen al snel binnen en konden we aan de slag. Opnieuw gingen de mannen met Valerie, Caro en Sacha naar de geitenstal en bleef de rest in het schooltje. De meisjes kozen er vandaag voor om drie verschillende activiteiten met de leerlingen te doen. Hierdoor konden zij differentiëren. De allerkleinsten gingen weer aan de slag met vingerverf en werden begeleid door Eefke en Noëlle. De kinderen vonden de nieuwe verfhemden echt leuk en showden ze zelfs in de andere lokalen. De oudere lerares, die gisteren niet op school was en dus nog niet gezien had wat vingerverven inhield, vond het eerst maar niets dat de leerlingen met de vingers in de verf gingen. Ze liep dan ook even weg en kwam daarna terug met een aardappel. Ze sneed deze in de vorm van een dier en liet aan de kinderen zien dat zij hiermee konden stempelen. De kinderen verloren de aardappel echter al snel in het potje verf en lieten, na wat viswerk, de aardappel ook nog op de grond vallen. Pas daarna ging de leerkracht overstag en liet ze ons onze gang gaan.

3De middelste groep ging aan de slag met een nieuw knutselwerkje onder leiding van Janneke, die geassisteerd werd door Avaya. We hadden afgelopen week in het guesthouse alle WC-rolletjes verzameld en Janneke ging met haar groep hiervan diertjes knutselen. Als voorbeeld maakte ze een leuke pauw. Avaya ontpopte zich als een geduldige leerkracht en leerde een zwakbegaafd meisje hoe ze moest knippen. De andere jongens van het dorp, die ongeveer van zijn leeftijd zijn, zagen dat en lachten hem hierom uit. Terwijl we duidelijk merkten dat hij het niet leuk vond dat ze de spot met hem dreven, ging hij stoïcijns verder. Hij zei later: “It’s okay!”. Ieder van ons wordt wel eens uitgelachen, maar deze eenvoudige manier van omgang hiermee liet een volwassenheid zien waar menigeen wat van kan leren! De kinderen leefden zich ondertussen naar hartenlust uit en maakten de dieren waar we over zingen en praten. Het resultaat mocht er dan ook zeker zijn. Ook het meisje dat haar moeder verloren heeft, en dat erg druk was de afgelopen week, werd hier helemaal rustig van en ontpopte zich als een snelle knutselaar met oog voor detail!

De oudste groep werkte vandaag verder in hun werkboekjes en werden geholpen door Maureen en Claire. Ook hier zie je hoe de meisjes genieten van het knutselen en we zagen hen zelfs helemaal tot rust komen.

Bij de geitenstal werd vandaag weer hard gewerkt. Vandaag maakten ze een start met het metselen van de trap voor de geitenstal. Eerst raapten ze daarvoor, van overal en nergens, alle stenen bij elkaar. Frederik gooide die van onderaf over de railing heen naar degene die boven stond. Daarna ging de steen van de ene naar de andere en zo kwamen ze uiteindelijk bij Caro en Sacha aan. Zij stapelden ze netjes op elkaar en in een mum van tijd lag alles klaar om te beginnen.

Hierna was het tijd om cement te maken, dat immers nodig is om de trap te metselen. Daarvoor was cement, zand en water nodig. Dit was niet voorhanden bij de geitenstal zelf en daarom moesten er vele meters afgelegd worden. Het zand werd gehaald vanaf de bouwplaats. We merkten meteen dat we erg blij konden zijn met de bamboetrap. Als deze er niet geweest was, hadden we vandaag al veel problemen gehad.

Op Nepalese wijze, met rieten manden om het hoofd, liepen de mannen naar beneden en boven om zand te halen. Hugo ging er in een sprintje vandoor en dacht zijn fitnesstraining alvast te kunnen doen. Hij bleek wat overmoedig te zijn en elke keer dat hij naar onder en boven ging, liep hij iets minder snel. Sunil, Suam en Yunik groeven de laatste, bruikbare stenen op die wij ook nog konden gebruiken.

Tegelijkertijd werd het water gehaald. Dit moest gehaald worden vanuit de andere school. Hiervoor werden grote tonnen met water gebruikt die ongeveer 20 kilo wogen. Met een aantal man liepen we op en neer om uiteindelijk een grote ton te vullen die gebruikt kan worden bij het maken van cement.

Al snel waren alle ingrediënten compleet. Op een golfplaat werden deze gemixt. Dit klinkt gemakkelijker dan het is. In Nepal betekent dit pure handenarbeid: met een schep werden de ingrediënten omgeschept totdat er een papje ontstond. Hierna kon het echte werk beginnen en werden de eerste stenen van het nieuwe trapje gelegd.

Bij de school waren ondertussen sommige kinderen klaar. Claire en Noëlle namen de kinderen mee naar buiten om hen de animalsong aan te leren. De kinderen deden lange tijd goed mee, maar uiteindelijk besloten zij om toch gewoon met de kinderen te gaan spelen.

Terwijl Noëlle even binnen ging kijken, vermaakten Claire en de kinderen zich met een kruiwagen. De kinderen mochten in groepjes van drie in de kruiwagen zitten terwijl Claire een stukje reed. De kinderen schaterden van het lachen en het was een dolle boel.

Hierdoor had Noëlle de vrijheid om mee te helpen met opruimen en waren al onze sporen van het knutselen met de lunch uitgewist.

Om de school nog verder af te werken en een veilig en leuk plekje voor onze knutselwerkjes te creëren, bevestigden we twee planken aan de muur. Terwijl we dit aan het vastmaken waren, kwam de lerares van de school binnen. Zij vroeg wat wij aan het doen waren en meteen voelden we ons een beetje schuldig. Door ons enthousiasme over dit goede idee, waren wij regelrecht naar Sameer gestapt om het in de praktijk uit te mogen voeren. Voor het eerst in al die jaren waren wij daardoor vergeten toestemming te vragen aan de leraressen. Gelukkig begon haar gezicht te stralen toen ze uitgelegd kreeg wat we aan het doen waren. Op het moment dat de planken hingen, richtte zij deze dan ook meteen in met de knutselwerkjes die we vandaag gemaakt hebben! Morgen hangen we in de andere lokalen ook planken op om op deze wijze de klaslokalen wat te versieren.

Hierna was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het weer is vandaag erg drukkend en daardoor konden we niet langer doorwerken. Morgen gaan we verder en daar hebben we veel zin in! Het zinnetje van vandaag was van een van onze trouwe Nepalgangers, Shauny, en haar vriend Kyle

 

 

 

 

 

 

 

 

Tekst en Foto’s 30 Handen helpen Nepal 2019 – Dag 9

 

 

Geef een reactie