Zomerkamp 2019 Op het Spoor! Dag 4

Vlak voordat gisteravond de laatsten naar bed zouden gaan, kwam iemand op het idee om op de laatste avond dat Christiaan hier zou zijn, nog samen ‘hamertje tik’ te spelen. Met veel enthousiasme werd dat idee door degenen die nog op waren ontvangen en dus werd het grote houtblok rond middernacht tevoorschijn gehaald. De daarbij horende hamer en lange spijkers mochten natuurlijk niet ontbreken. Michele sloeg eerst voor iedereen een spijker in het blok en daarna mocht je één voor één op je eigen spijker slaan. Het doel was om te kijken wie het eerste de spijker helemaal in het blok had geslagen. Zowel de dames als de heren deden hun uiterste best en sloofden zich helemaal uit tijdens het slaan. Kyle werd uiteindelijk de gelukkige overwinnaar. Hij bekende wel eerlijk dat Teun een grote bijdrage had geleverd aan deze overwinning. Teun had namelijk per ongeluk op de verkeerde spijker geslagen met als gevolg dat Kyle’s spijker een flink stukje verdween in het houtblok. De rest ging, nadat de winnaar bekend was, rustig verder met slaan. Het is misschien leuk om te vermelden dat Valerie de eerste van de meisjes was die haar spijker in het blok had. Of haar Italiaanse bloed hiermee te maken heeft, durven we niet met zekerheid te zeggen. Wat we wel weten is dat Michele, haar vader, dit spel jaren geleden introduceerde op ons kamp en we het daarna elk jaar een keer spelen. Gijs, die met de kippen op stok was gegaan, zei vanmorgen meteen: “Daar hadden jullie me voor wakker mogen maken!” Aan de gezichten van de groep, die dit spelletje hadden gespeeld, kon je vanmorgen zien dat ze tot in de nachtelijke uurtjes waren doorgegaan. Mattie grapte tijdens het ontbijt: “had ik eindelijk iedereen zover dat ze om 0.00 uur in bed zouden liggen, kwam toen ineens dat spel op de proppen, met als gevolg dat ik pas om 2.00 uur in bed lag!” Iedereen lachte hem hartelijk uit, want alle avonden zijn we redelijk op tijd naar bed gegaan en wie had gisteravond het grootste plezier tijdens het spelletje? Ja precies, Mattie, ook hij genoot met volle teugen van de gezelligheid die dat met zich mee bracht.

anmorgen zwaaiden we allemaal Christiaan uit, omdat hij vandaag aan zijn introductiedagen begint van zijn nieuwe opleiding: civiele techniek in Delft. Hij gaat een nieuw spoor trekken in zijn leven. Noëlle en Hugo brachten hem naar het station, waar hij even later de trein instapte.

Cynthia ging er vandaag even een dagje tussenuit om haar vader te verrassen die in het bestuur zit van het Nederlands-Indië comité in Heerlen. Tijdens het ontbijt vertelde ze ons meer over de Indië herdenking waar ze vandaag naar toe ging. In Heerlen werd er voor het eerst een regionale versie van deze nationale herdenkingsdag gehouden. Haar vader heeft daar een grote bijdrage aan geleverd en daarom wilde ze graag er bij zijn om hem zo te verrassen. De dag wordt gehouden op 15 augustus, omdat op die dag in 1945 het officiële einde was van de oorlog in het Koninkrijk der Nederlanden. Op 5 mei vieren wij in Nederland ieder jaar Bevrijdingsdag. Op 5 mei 1945 was er in voormalig Nederlands-Indië echter nog lang geen sprake van bevrijding. De Japanse overheersing drukte in de hierop volgende maanden nog zwaar op alle inwoners van dat land en ver daarbuiten. Daarom worden op 15 augustus al jarenlang in Nederland de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in het voormalig Nederlands-Indië en die van de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd herdacht. Dat gebeurde altijd in Den Haag, maar nog niet in Zuid Limburg en vanaf vandaag is dat wel het geval, omdat iemand zich geroepen voelde om ‘een nieuw spoor te trekken’ en daarmee een herdenking voor mensen in Zuid Limburg dichterbij te brengen. We denken dat het goed is dat wij de sporen, die in het verleden zijn getrokken, niet vergeten, maar er bij durven stilstaan door de slachtoffers aan deze nare episode uit de geschiedenis te blijven herdenken en niet dood te zwijgen. Iedereen komt wel eens op de een of andere manier in aanraking met Nederlands-Indië strijders en/of hun families en net als bij alle andere mensen die de oorlog hebben meegemaakt, hebben deze levens ingrijpende gebeurtenissen diepgaande sporen achtergelaten in hun harten en in de levens van hun families. Zoals ook zoveel andere gebeurtenissen in een mensenleven vergaande sporen kunnen trekken in je leven. We hoeven het niet ver weg te zoeken, we hoeven maar om ons heen te kijken. Hoeveel van de mensen hier op kamp zijn niet de een of andere ‘oorlogssituatie’ ontvlucht of zitten er misschien juist nog middenin? Want op hoeveel fronten wordt er geen oorlog gevoerd? Daar kan zich niemand van vrij pleiten. Het enige dat we wel kunnen proberen, is bewust om te gaan met onszelf en onze naaste medemens en ons terdege te realiseren dat we met onze woorden en daden, ons doen en ons laten sporen achterlaten in ons eigen leven, maar ook in andermans leven.

In woord en gedachte, in doen en laten,
delen we het leven met de mensen om ons heen.
Ik kan spreken, ik kan zwijgen.
Ik kan iets doen of juist iets laten
uit liefde voor de Ander en de mensen om me heen.
Bewust of onbewust
laten we sporen na in elkaars harten.
Terwijl we ons van harte proberen te geven aan elkaar,
schieten we toch, ondanks al onze goede bedoelingen, vaak tekort.
Zowel in ons spreken als in ons zwijgen, in ons doen en in ons laten,
blijven we de ander vaak iets schuldig.
Soms hadden we beter kunnen zwijgen
in plaats van te spreken, of juist andersom,
en laten we met onze woorden of gebaren
onuitwisbare indrukken achter bij de ander.
We kunnen onze spijt betuigen,
maar wat gezegd is, is gezegd en wat gedaan is,
kan niet meer ongedaan gemaakt worden.
In dat besef vragen wij God en elkaar om onze schulden te vergeven
en vergeven wij ook aan anderen hun schulden.

Onze pas afgestudeerde onderwijzeressen reden deze week vaker op en neer in verband met vergaderingen over het nieuwe schooljaar en het inrichten van hun klas. Het voordeel is dat ze nu zelf de beschikking hebben over een auto en dat maakt het heen en weer rijden mogelijk.

Vandaag kwam kapelaan Blom naar Hunsel voor de mis. Omdat het regende zaten we vandaag in de zaal van de kleine accommodatie, het andere deel van ons kampterrein, waar de kleinere kinderen hun slaapzaal hebben. Vandaag vieren we in de kerk het feest van Maria ten hemelopneming. Maria, moeder van Jezus, behoorde helemaal aan God toe door de keuzes die zij in haar leven maakte. Door kapelaan Blom werd zij tegenover Adam en Eva gezet, waar God ook van hield, maar die niet gehoorzaam waren aan wat God hen opgedragen had. Ze woonden in een paradijs, maar vonden zichzelf belangrijker dan het algemeen belang en deden wat ze zelf wilden. Kapelaan Blom vertelde dat als wij allemaal alleen aan onszelf zouden denken, het hier helemaal zou ontsporen en een verschrikkelijke sfeer zou ontstaan op kamp. Maar als we ons richten op de ander en, zoals Jezus en Maria, ‘ja’ zeggen tegen de ander, dan kan het een ‘hemels’ kamp worden. En dat geldt niet alleen voor dit kamp, maar voor ons hele leven. Als we ‘ja’ zeggen tegen de ander en ons op de juiste manier op de ander richten en het goede voor hem of haar willen doen, kijken we naar wat echt waarde heeft in ons leven, dan kunnen we goed samenleven en er een goede wereld van maken.

Na de mis oefenden we nog een keer ons gezamenlijke kamplied en schoot kapelaan Blom ook reisattribuut, namelijk een zwemtas, waarmee hij in de trein onderweg kan gaan. We zijn benieuwd wat hem die zwemtas nog gaat zeggen, zoals we allemaal nog nadenken over wat het reisattribuut dat we tijdens dit kamp geschoten hebben

Daarna kon de jeugd die mee wilde doen aan het bootcamp zich gaan klaarmaken. Toen iedereen omgekleed was, begon Maarten, die in een fitnesscentrum werkt, met een bootcamp dat voor iedereen op maat uitgevoerd kon worden. Of je nu groot of klein was, jong of wat ouder, je kon gewoon meedoen. Zo kon iedereen in deze sessie zijn fitheid testen en vergroten. Twee kleinere jongens kwamen in een ruzie terecht en onze scheidsrechter Michiel heeft hen toen uit elkaar gezet en na een tijdje afstand konden ze gewoon weer samen verder spelen.

Terwijl we bezig waren, begon het ineens te regenen, maar dat betekende niet dat het bootcamp stopte, iedereen ging gewoon door. Even later kwamen ze als verzopen katten terug. Een warme douche bood na afloop uitkomst en daarna kropen we allemaal samen, dicht bij elkaar, onder het afdak om onze lunchpakketten op te smikkelen, omdat het pijpestelen regende.

Toen we geluncht hadden, was het tijd om de laatste werkjes af te maken. Wie het nog niet af had, ging nog even aan de slag om de laatste afwerking te doen.De anderen zochten met hun groepje een plek op het veld, want buiten was het gelukkig weer droog geworden. Daar werd de laatste hand gelegd aan de opbouw van het dansje en de accenten in het liedje. Alles werd nog even doorlopen voor de generale repetitie met Marieke en Vivian die later op de avond zou plaatsvinden.

Net zoals Vivian in Nepal een vlinder op het spoor kwam, die zich door haar liet fotograferen, was er ook hier een vlinder die zo rustig bleef zitten dat ze hem goed in beeld kon krijgen. De vlinder hebben we als beeld gekozen voor ons nieuwe project Papillon, dat voorheen de stichting Hoop op Toekomst was, waarbij veel jeugd vanuit onze jeugdkring zich inzet in gezinnen in Heerlen. Hiervoor ontvingen we net voordat we op kamp gingen een steuntje in de rug van Stichting Samenwerking in Heerlen.

Bij de generale repetitie doen de kinderen hun dansje met alles erop en eraan, zowel kleding als attributen. En dat levert dan een heel andere aanblik op dan wanneer we ze nog zien oefenen in hun gewone kleren.

Toen het al donker was geworden buiten, zagen Michael en Susha een hele mooie maan aan de hemel staan en riepen Vivian erbij. Zij haalde op haar beurt alle kinderen erbij, die op weg waren naar bed. Marlotte en Ellemijn waren de eersten die de maan zagen schijnen door de bomen en renden meteen terug naar binnen en Marlotte riep: “ik heb de maan gezien, ik heb de maan gezien”, waarop alle andere kinderen één voor één naar buiten kwamen lopen en we met zijn allen naar de maan keken en spontaan het liedje zongen ‘zie de maan schijnt door de bomen!” We legden uit dat het in het betreffende sinterklaasliedje hierover gaat.
Ondertussen rende een deel van de overgebleven jeugd de grote zaal in, omdat één groep van hen lekkerder wilde zitten dan op de plastic stoelen die nog over waren. Ze besloten een sprintje te trekken naar de andere zaal waar een lekkere hoekbank staat, maar de plaatsen beperkt zijn. Allemaal probeerden ze een plaatsje op de bank te bemachtigen en geloof het of niet, maar Loeke kwam als eerste aan en telde voor twee!