Gisteravond werd de laatste hand gelegd aan de gehaakte witte roosjes, die samen met de groene bloemblaadjes bevestigd werden op de badge waar de namen van onze groepsleden op vermeld staan. Iedereen in Lourdes, die dit roosje als herkenningsteken draagt, weet daardoor dat hij bij de Chriskogroep behoort. Daarnaast worden we zo in Lourdes ook herkend door de andere pelgrims. Bijna alle groepen, die meegaan onder de vlag van het Huis voor de Pelgrim, hebben een eigen herkenningsteken. De groep van Venray heeft bijvoorbeeld een klein houten klompje en een daarbij horend blauw sjaaltje. Wij kozen echter voor het teken van dit roosje om meerdere redenen. Wij vonden het beeld van het witte roosje een prachtig symbool dat recht doet aan deze bedevaartreis oftewel pelgrimstocht. De witte roos staat wat ons betreft voor de vrede. Vrede die heerst op deze plaats waar zoveel verschillende nationaliteiten, jong en oud, ziek en gezond, samen komen bij de Bron, die Maria zoveel jaren geleden aanwees aan Bernadette. Daar waar op haar aanwijzing het water begon te stromen, komen velen in geloof samen voor een kort of lang bezoekje aan dit heiligdom om Maria te vereren als ‘Maria de onbevlekte ontvangenis’. Daarom symboliseert het wit van het roosje de zuiverheid en het groen van het blaadje duidt op nieuw leven dat iemand, die oprecht zoekt, hier zal kunnen vinden. Alleen al de saamhorigheid die wij hier ervaren, kan een teken aan de wand zijn voor het feit dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Zoveel ernstig zieken, zwaar gehandicapten en getraumatiseerde mensen op één plek. En toch zie je dat de een de ander helpt, zodat je je vaak afvraagt: wie is nu degene die hulp biedt aan wie? Eén ding is zeker, het is een levensverrijkende ervaring om in Lourdes te zijn en de ontmoetingen zijn niet alleen waardevol, maar gaan je soms ook niet in de koude kleren zitten. Sommige levensverhalen die gedeeld worden, zijn onvergetelijk en laten een blijvende indruk achter. Niet in de laatste plaats omdat je je soms afvraagt: ‘waar halen de mensen de blijmoedigheid en levenskracht vandaan om ondanks alles wat er op hun bordje geserveerd wordt, door te gaan en niet op te geven?’. Zo hoor je soms indrukwekkende getuigenissen van mensen die vertellen over hoe Maria hun steun en toeverlaat was in de zware tijden dat het scheepje van hun ziel in noodweer terecht was gekomen. Ze komen hier, net als wij, naartoe om te danken voor haar moederlijke bijstand, want dat is zoals vele bedevaartgangers Maria zien, Moeder van alle volkeren. In die zin behoren we tot één en dezelfde familie en zijn we als broers en zussen voor elkaar. Dat laatste kun je hier aan den lijve merken, mits je daarvoor open staat. Als je blijft hangen in het randgebeuren en je alleen de Valkenburgachtige taferelen van de souvenirwinkeltjes ziet, dan zul je niet blij worden van een bezoek aan Lourdes. Dan vergeet je dat het niet om Lourdes zelf gaat, maar om Maria die hier een geheel eigen boodschap achterliet voor alle tijden.

Vanmorgen kregen we op de valreep van Eefke, onze jongste deelneemster, die voor het eerst meegaat naar Lourdes, een vraag. Ze had gehoord uit de verhalen van voorgaande jaren dat er ook baden waren in Lourdes. Ze vroeg zich dan ook af of ze het zwempak niet moest meenemen? Onder luid gelach vertelde één van de oudgedienden dat je in deze baden zonder kleren gaat en dat je daar niet gaat zwemmen, maar in het koude bronwater gedompeld wordt. In de baden kan ieder die dit wil, in het bronwater gaan dat Maria heeft laten ontspringen toen zij in 1858 aan Bernadette, een eenvoudig boerenmeisje, verscheen. Door deze vraag realiseerden we ons meteen dat hetgeen wat voor ons geheel vanzelfsprekend is, dat voor een ander niet hoeft te zijn omdat zij niet voldoende voorkennis heeft en wij daar blijkbaar te weinig woorden aan hebben gegeven. Beroepsdeformatie noemen ze dit in het dagelijks leven.

Rond 11.30 uur kwamen alle reizigers samen die vanuit vliegveld Maastricht naar Lourdes zouden vertrekken. Ook de deelnemers van de Chriskogroep waren daar op tijd. Bij aankomst kregen ze een Mariablauw lintje aan hun koffer en tas. Dit lintje zorgde ervoor dat we, eenmaal in Lourdes aangekomen, snel alle koffers van de lopende band konden halen, zodat wij als groep snel naar de bussen konden gaan. Van voorgaande jaren weten we dat de hele reis goed doordacht is en dat alles van het begin tot het einde gestroomlijnd verloopt. In die wetenschap en met dat vertrouwen durven wij ook met onze groep op reis te gaan. Onze groep bestaat uit 36 personen, waarvan de jongste 19 en de oudste 93 jaar is. In ons hotel bivakkeren ook nog 3 andere pelgrims die onder de vlag van het Huis voor de Pelgrim reizen, maar op persoonlijke titel hier zijn. Zo zijn drie leeftijdscategorieën vertegenwoordigd in onze groep en de jongeren zullen deze week de ouderen een helpende hand bieden waar nodig. Onder het motto: “Samen staan we sterk” gaan we  op weg en we zijn heel benieuwd wat deze reis ons zal brengen aan nieuwe ervaringen en belevenissen.

 

Als een geoliede machine was iedereen binnen de kortste keren ingecheckt en konden we al door de douane heen. Petra loopt altijd voorop, terwijl Vivian en Noëlle als hekkensluiters zorgen dat ook echt iedereen mee is. Terwijl de laatsten nog in de rij stonden bij de douane, appte Petra dan ook naar Noëlle: “Als jij daar nog vier mensen hebt, zijn we compleet..!” Dit tot grote verwarring van Noëlle, want ze had toch echt vijf personen bij zich! Petra zag al snel dat ze het kruisje van Noëlle zelf over het hoofd had gezien en zo zaten we, voor we het goed en wel in de gaten hadden, al in het vliegtuig. Iedereen had de beste zin en we maakten al snel een praatje met elkaar. De kennismaking was begonnen! Precies anderhalf uur later landden we op de plek van bestemming en van daaruit werden we met bussen naar ons hotel gebracht. We maakten een rijtje en gaven de koffers van de bus door tot in de lobby. Hierna werden de kamersleutels uitgedeeld, installeerden we ons op de kamers en fristen we ons op voor het avondprogramma.

We startten het programma van onze reis, nadat we eerst een vier gangen diner hadden gegeten, met een mis in de Bernadettekerk. Tijdens de mis werd het thema van dit Lourdesjaar uitgelegd: “Zalig de armen, want zij zullen het rijk der hemelen bezitten”. Dit is een bekende zin in ons geloof en eigenlijk klinkt ons dat altijd gek in de oren. Niemand van ons wil arm zijn. Zowel in letterlijke als figuurlijke zin hopen wij niet met lege handen te komen staan en velen van ons doen daar veel werk voor. En mochten we toch met lege handen staan, dan proberen wij dit zelf op te lossen, wederom door hard te werken. De priester riep ons echter op om dit juist niet te doen en hier niet voor weg te lopen. Bernadette stond namelijk zoveel jaar geleden ook met lege handen. Toen zij aan haar dorpelingen over de verschijningen vertelde, werd ze uitgelachen. Ze had geen stem meer en hoorde er niet meer bij. Ze had hierdoor veel reden tot zelfmedelijden, maar ze koos ervoor om arm te zijn en zich door Maria te laten leiden. Maria beloofde Bernadette dan ook om haar welkom te zullen heten en haar in het geluk en de blijvende vrede van de hemel op te nemen. Juist door arm te zijn, kom je dichter tot Maria en dat kan dan ook een troostvolle gedachte voor ons zijn. De hulpbisschop eindigde de mis door aan ons te zeggen dat we niet hard moesten gaan werken om een fijne week te hebben. We moesten niet streven naar een ontmoeting met Maria. Hij vergeleek onze week in Lourdes daarom met een operatie: “Je laat het gebeuren, wordt wakker en denkt ‘WOW!’”.

Na de mis liepen we allemaal weer terug.  We stuitten op de lichtprocessie die we, tijdens de mis, steeds op de achtergrond hadden horen klinken. De lichtprocessie geeft elke keer weer een prachtig beeld en dit wilden we dan ook graag met jullie delen. Eenmaal terug in het hotel zochten de meesten meteen hun bedden op. Het is een vermoeiende dag geweest en we willen vroeg in de ochtend alweer verzamelen voor onze eerste hele dag in Lourdes. De blog werd gemaakt, de jeugd speelde nog een spelletje, maar al snel daalde de rust over het hotel en sliepen we allemaal als roosjes!

Foto’s en Tekst Jeugdkring Chrisko Lourdesreis 2019 – dag 1
voor meer foto’s klik op deze link.

Geef een reactie