‘Ik speel één noot en ben alles vergeten’

 

 

De parels in een vereniging zijn de leden die lid worden en die blijven. Zoals Kees Hulshof (63), al 51 jaar muzikant bij de inmiddels 90-jarige Christelijke Harmonie de Bazuin uit Brunssum/Treebeek.

“Ik was 12 jaar toen ik door mijn vader vrijwillig werd verplicht om een instrument te gaan leren bespelen. En ik ben blij dat het zo is gegaan. We woonden in de Heerlense wijk Beersdal en pa vond het een goed idee dat we lid werden van de Bazuin, de muziekvereniging die onder andere door mijn grootvader ten Cate werd opgericht. Dus liepen mijn broer Gerrit, zus Anita en ik iedere week met onze muziekkoffers naar de bushalte aan de Schelsberg en reisden we naar Treebeek waar we eerst les kregen en al snel in de harmonie meespeelden. Of mijn vader zelf muzikaal was? Niet echt, hij heeft wel een keer per ongeluk met het vaandel gelopen. Van die ene keer staat zelfs een foto in het jubileumboekje. Ik kreeg les van Hendrik Niemeijer, één van de medeoprichters. Op de bariton, want daar was vraag naar. De bas was op dat moment nog te groot voor me. Wat later kreeg ik een esbas en nog wat later stapte ik over op de besbas en die bespeel ik nog.”

Kees zag door de jaren verschillende generaties muzikanten komen en gaan. Ook zijn eigen kinderen zijn muzikaal. “Er was een periode dat we met het hele gezin lid waren van de harmonie. Ook nu spelen mijn dochters weer mee en ook enkele kleinkinderen zijn besmet met het muziekvirus. De Bazuin is gewoon een fijne muziekfamilie, waarin lief en leed met elkaar wordt gedeeld en waarin we heerlijk samen muziek maken. Alle instrumenten en partijen zijn bezet en dat is fijn musiceren.”

Opticien is Kees in het dagelijkse leven. Iedere zaterdag, de repetitiedag van de Bazuin, sluit hij om 17.00 uur de deuren van de optiek, gaat naar huis, kleedt zich om en klokslag 18.00 uur zit hij klaar achter bas en pupiter. “Eten? Doe ik na die tijd wel,” lacht kees, “soms is het een drukke dag geweest en ben ik moe. Maar ik speel één noot en ben alles vergeten. Al musicerend maak ik mijn hoofd leeg en blaas ik mijn vermoeidheid weg. Voorheen had ik nog verschillende andere verenigingen waar ik bijvoorbeeld uithielp. Tegenwoordig speel ik naast de Bazuin alleen nog bij Harmonieorkest Concordia, omdat dat weer een andere muzikale uitdaging biedt. Gelukkig heb ik nu nog genoeg lipspanning, of embouchure, zoals dat heet. Maar dat is als bassist niet het enige dat je nodig hebt om te kunnen blijven musiceren. De bas met koffer weegt zo’n 25 kilo is een enorm log en zwaar instrument om overal mee naar toe te slepen. Laatst zag ik een bas op een karretje voorbijrijden, die met een afstandsbediening werd bestuurd. Ook nog een mogelijkheid,” lacht Kees.
Hoewel het nu nog niet aan de orde is, weet Kees dat er een tijd komt dat de jongeren het over moeten nemen. “Dat betekent niet dat ik de vereniging meteen vaarwel hoef te zeggen, ik heb nog genoeg andere kwaliteiten die ik kan inzetten, bijvoorbeeld op bestuurlijk of organisatorisch vlak. De Bazuin zit in mijn genen en in mijn hart en daar zal de Bazuin altijd blijven!”

Foto Damaris Israel

 

 

Geef een reactie