Terugkeren naar je geboortestad heeft iets magisch, het is hoe je het wendt of keert toch een soort thuiskomen,  maar behelst ook een risico: het is niet meer zoals vroeger. De stad en haar inwoners zijn veranderd, hebben de tijdgeest omarmd. Je voelt een enorme verbondenheid vanwege de mystiek van de geboorteplek, maar hoe dat in de praktijk uitpakt is, eerlijk is eerlijk, onzeker.

Nu, na een jaar, kan ik met een gerust hart zeggen dat die onzekerheid geheel ten goede is gekeerd. Ik heb me vanaf dag een thuis en welkom gevoeld. Welkom door de inwoners die zo massaal kwamen naar de kennismakingsbijenkomsten in de wijken. Welkom door de gemeenteraad, door het college en de ambtenaren, welkom door de collega-gemeenten in de regio.

De taak die op 11 juni op mijn schouders werd gelegd voelde vertrouwd en uitdagend. En uitdagend is het vanaf dag 1 geweest, turbulent haast. Het huwelijk tussen de beoogde Mexicaanse eigenaar en Roda JC liep stuk. Er was de moord op een jonge vrouw die in de wijk, bij de familie en vrienden en ook bij mij zelf veel emoties losmaakte. Er waren en zijn zorgen over de openbare orde en veiligheid in diverse straten en wijken. Er lagen omvangrijke dossiers op het bord van het College en de gemeenteraad. Het besluit werd genomen om Center Court te realiseren, een project dat een keerpunt moet zijn in de aanpak van gezondheid en vitaliteit in onze stad. En tot slot betekende het Corona-virus vanaf medio maart een enorme verandering in ons leven. Inwoners vechten voor hun leven, ondernemers proberen met man en macht hun bedrijf in de lucht te houden. Onze ouderen maken eenzame dagen door. We bevinden ons in een situatie die we begin dit jaar nog voor onmogelijk hadden gehouden.

In al deze situaties, hoe uitdagend ook, heb ik een enorme steun en warmte gevoeld. Van College- en raadsleden, van ambtenaren, collega’s en van u als inwoners. Hats vuur Kirchroa is geen loze kreet maar een oproep om met elkaar de schouders onder de stad te zetten. En dat gebeurt op vele fronten. Of het nu de hulp bij boodschappen is, het uitdelen van gratis maaltijden, het koken voor een andere inwoner, het wandelen met iemands hond, het musiceren voor ouderen of andere artiesten. Het gaat om de menselijke maat, en die is meer dan ooit weer terug in onze gemeenschap. En natuurlijk is niet iedereen het altijd met alle maatregelen eens. En wordt er ook wel eens stevig ”gerauweld”. Ook tegen mij, en dat mag. Dat is zelfs goed. Van belang is wel om in alle gevallen met elkaar in gesprek te blijven, niet tegenover elkaar, maar met elkaar. Dat maakt Kerkrade zo bijzonder en maakt mij iedere dag weer trots om uw burgemeester te mogen zijn.

Petra Dassen-Housen

Foto Gemeente Kerkrade