Iraakse Firas – Fietst, het laatste deel!
Firas Fietst, het laatste deel! ‘Tijdens een flinke regenbui pepte ik mezelf in het Nederlands op. Het deed me beseffen dat ik al een beetje Nederlander ben.’
Het vluchteling-zijn afsluiten en iedereen bedanken die hem heeft gesteund tijdens die heftige periode. Met dat doel vertrekt de op een bijzondere fietsvakantie, van zijn woonplaats Maastricht in Limburg naar het Groningse Ter Apel. Vijf jaar geleden legde hij dezelfde route af, maar dan in omgekeerde volgorde. Tijdens deze fietsvakantie passeert Firas namelijk alle opvanglocaties waarin hij verbleef tijdens zijn asielprocedure.
In deze rubriek volgen we Firas tijdens zijn bijzondere avontuur. Gister is hij aangekomen in Ter Apel! We spraken hem over zijn laatste dag. ‘Aan het eind van de vakantie begon ik mijn huisje in Limburg te missen. Ik móest gewoon ergens een stuk vlaai eten. Dan merk je wel dat je op je plekje zit toch?
‘Je bent aangekomen in Ter Apel! Hoe is het om daar weer te zijn?
‘Toen de slagbomen van het aanmeldcentrum opdoemden, kreeg ik een vreemd gevoel. De balie en de wachtkamer leken onveranderd. Het was de plek waar ik vijf jaar geleden de bewaker ontmoette die mijn toekomst in Nederland heeft bepaald. Met dat ene zinnetje “Once a docter, alway a docter” gaf hij mij hoop. De bewaker bleek Michel te heten en was speciaal voor mij naar Ter Apel gekomen. Hij had geen idee hoe belangrijk zijn woorden voor mij waren geweest. Hij vertelde dat hij altijd een praatje probeert te maken met vluchtelingen om hen gerust te stellen.’
Je bent weer in die wachtkamer geweest, voelde dat gek?
‘Ik weet nog dat ik me de vorige keer in die wachtkamer zo klein voelde, zo waardeloos. Als vluchteling ben je niets. In mijn herinnering torende Michel meters boven mij uit. Toen ik hem gisteren terugzag, bleken we bijna even lang. Blijkbaar kan ik de dingen nu weer zien zoals ze zijn, ik kijk mensen weer in de ogen.’
Terugkijkend op de reis, welk moment was het meest confronterend?
‘De overnachting in Arnhem. Op deze locatie verblijven vluchtelingen zeven dagen en hebben ze de gesprekken met de Immigratie & Naturalisatiedienst (IND). Er wordt besloten of je in Nederland mag blijven. Het zorgt voor veel onzekerheid en veel spanning: je bent hier alle controle over je leven kwijt. Net als vijf jaar geleden stond ik weer in de rij voor mijn eten. Ik zat er behoorlijk doorheen, maar gelukkig kwam er net op dat moment een jongetje naar mij toe. “Meneer, wil jij met mij mee voetballen?”, zei het 6-jarige mannetje in het Arabisch. Een kind heeft niet door waarom hij hier is. Na een kwartiertje sloten meer mensen zich aan. Uiteindelijk hebben we drie uur gespeeld. Toen moest ik stoppen, want ik moest mijn spieren sparen voor de volgende dag.’
En wat waren de mooiste momenten?
‘Het was fijn om oude bekenden tegen te komen. Medewerkers van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) en van VluchtelingenWerk die mij door deze tijd heen hebben geholpen. Ook heb ik een aantal vrienden opgezocht, zoals mijn oude voetbalteam en een man die ik nog ken uit Irak. Het was fijn hen allemaal terug te zien. Ook genoot ik van de landschappen. Een uitgestrekte wei met koeien, waar dan een trein doorheen raast: dat is prachtig.’
Je doel was Nederland je thuis maken, is dat gelukt?
‘Tegen het eind van de vakantie, merkte ik dat ik mijn huisje in Limburg begon te missen. Ik móest gewoon even ergens een stuk vlaai eten. Dan kun je wel stellen dat je je plekje hebt gevonden toch? Ook merkte ik dat, als het even zwaar werd op de fiets tijdens een flinke regenbui, ik mezelf in het Nederlands oppepte. Dat deed me beseffen dat ik inmiddels toch een beetje Nederlander aan het worden ben.’
www.vluchtelingenwerk.nl
Foto’s vluchtelingenwerk.nl
