Wie is Nolleke Hollewijn? (moeder van) een Heerlenaar of?

Bovenstaande koptekst vraag vraagt natuurlijk om de nodige uitleg. Dus legde we ons journalistiek oor te luister om er achter te komen wie nu eigenlijk Nolleke Hollewijn is. Dit uiteraard middels een aantal vragen en dat hebben we geweten want Nolleke Hollewijn nam hier echt een aantal uurtjes de tijd voor en noemde het haar Gouden Uurtjes. Al gauw bleek dat Nolleke Hollewijn op 30 oktober 1957 geboren is in Heerlen. Ze was de tweede dochter van Jacques Hollewijn en Ria de Bruijn, ook allebei geboren en getogen Heerlenaren. Met de geboorte van nog een zus en broer was het gezin Hollewijn compleet. Haar grootste hobby was portretten tekenen, destijds al realistisch. In opdracht tekende ze iedere week een portret voor, jawel hoor, slechts vijf gulden. Tot zover de introductie over Heerlense Nolleke Hollewijn.

Vraag: waarom besloot u met kunst te maken?

“Het was de keuze van mijn vader. Als School-en Beroepskeuzeadviseur wist hij als geen ander waar in de toekomst mijn succes lag. Helaas overleed hij kort daarna geheel onverwacht. Hij was een hele, héle goede Beroepskeuzeadviseur”.

Vraag: hoe bent u op het punt gekomen waar u nu bent (belangrijke mensen ontmoet, belangrijke deals, etc.)?

“Ik was geselecteerd voor de Stadsacademie in Maastricht. Volgde Monumentale Vormgeving. Na vijf super studiejaren ontmoette ik de man waarmee ik trouwde, een gezin stichtte en ook weer van scheidde. Tijdens het huwelijk was er weinig ruimte om te schilderen. Na het huwelijk leek het haast onmogelijk. Toch lukte het mij om, naast de zorg voor mijn drie zonen en hond Bolle, mijn passie ‘portretschilderen’ weer op te pakken. Geholpen door mijn hartsvriendin Alice Weve, die mijn stille verdriet begreep. Ik mocht haar drie kinderen op een schilderdoek vastleggen. De spits was er weliswaar af, maar echt tevreden was ik niet met het resultaat. Ik beloofde haar ooit een super-portret…en dat heb ik ook jaren later voor haar gerealiseerd. Inmiddels schilderde ik zoveel als ik kon. Van mijn vriendinnenclubje kreeg ik een daglichtlamp, waardoor ik nog meer kon schilderen. Mijn kinderen kwamen niets te kort. Ik was er altijd voor hen. Het waren nu jonge tieners en al heel zelfstandig. De ene schilderopdracht volgde op de andere. Mijn kinderen en ik waren gelukkig en tevreden met de ingrediënten van ons leven. Op dat moment wist ik zeker dat mijn vader mij de juiste keuze heeft laten maken. ‘De weg naar jouw succes ligt in jouw hart’! Ik ben mijn vader zo dankbaar.

Komt u rond van alleen kunst of heb u er nog een andere baan bij?

“Als je als alleenstaande moeder voor drie kinderen moet zorgen, kan je niet altijd de concentratie bereiken, die nodig is voor een goed portret. Zonder concentratie geen inkomsten. Ik kreeg een gouden tip. Parc Imstenrade was op zoek naar een schilderdocent voor de bewoners. Ik had geen ‘les-ervaring’, maar de schilder-ervaring op de foto’s, die ik toonde, overtuigde de toenmalige directie. Deze job ervaar ik amper als werk….het is een geschenk. Ik ben nu bijna zestig jaar. Met schilderopdrachten en lesgeven, vallen en opstaan redde ik het net. Financieel sta je wel een paar keer aan het randje van de afgrond. Gelukkig zijn daar nog weldoeners op het juiste moment die mij konden redden”.

Wat zijn u ambities in de kunst, wat wilt u uitdragen en hoe wil u inspireren?

“Zoveel ideeën zitten in mijn hoofd. Ooit hoop ik die te kunnen verwezenlijken. Daarvoor is alleen geld nodig. De tijd en kwaliteit is er nu. Met het verwezenlijken van de portretopdrachten en het begeleiden van de schilderles heb ik heel veel mensen gelukkig gemaakt. Mijn wens is nu om eindelijk die schilderijen te maken die in mijn hoofd “geparkeerd” staan. Dat kan wel eens heel mooi worden”.

Hoe lang schildert u al en wat bent u voor soort kunstenaar?

“Ik schilder nu bijna 42 jaar en portretten maak ik overigens al 48 jaar. Mijn werk valt onder ‘fine-art’. Portretschilderkunst is de meest commerciële vorm van schilderen. Je moet doen wat de opdrachtgever van jou vraagt. Soms krijg je vrijheid je kwaliteiten hun gang te laten gaan. Daar komen vaak de mooiste portretten uit. Verder plaats ik portretschilderen eerder onder vakmanschap dan onder kunstenaarschap”.

Wat is u inspiratie tegenhanger?

“Absolute tegenhanger van mijn vaak zeer verfijnde portretschilderijen is mijn beleving als monumentaal vormgeefster. Het houdt mijn creatieve brein in evenwicht. Nu gebruik ik deze kwaliteiten nog los van elkaar, maar ik heb nog steeds de ambitie om me prachtig te gaan ontwikkelen”.

Met welk materiaal werkt u het liefst en wat is u lievelingskleur?

“Olieverf. Daar kan je zo heerlijk mee boetseren en kneden. Mijn lievelingskleur bij schilderen is de huidskleur…..die uiterst fijne nuances. De lichtval op de huid. De kleuren van de schaduwzijde”.

Hoe komt u in de juiste stemming om te schilderen?

“Daar hoef ik nooit over na te denken. Daar zit ik altijd in. Liefst van ‘s morgensvroeg tot het einde van de dag. Liefst zeven dagen in de week. Liefst zonder pauze…eten en drinken doe ik op mijn werkplek. Liefst begeleid door muziek”.

.Waar schildert u het liefst en exposeert u weleens?

“Mijn atelier is mijn plek. In mijn verleden bouwden wij tot twee maal toe een atelier aan de woning. Bij mijn huidige woning gebeurde het andersom. Een keer in mijn leven heb ik geëxposeerd. Het werd een soort overzichtstentoonstelling van mijn leven als portretschilder. Best een spannende periode, want hoe ongelooflijk emotioneel het was om sommige schilderijen met hun eigenaar, na vele jaren, weer terug te zien. lk was pas echt blij als hun eigendom na drie maanden exposeren weer ongeschonden op z’n plek hing”.

Heb u iemand speciaal geschilderd en waarom?

“Ik schilder bijna altijd hele speciale mensen en wel om speciale reden. Regelmatig betreft het dan dierbare overledenen en of (achter-)kleinkinderen. Bijna iedere opdracht wordt begeleid, c.q. ondersteund, met een verhaal. Bijna alle portretten die ik maak, zet ik vol trots op internet. Maar sommige niet. Dat zijn de portretten van doodgeboren baby’tjes. Toen ik de eerste keer daarvoor gevraagd werd, hoefde ik niet lang na te denken en voelde wat dit schilderijtje voor een waarde had voor de zeer ongelukkige ouders. Dit ís hun hele kindje. Ik schilderde zoals het kindje aan mij gepresenteerd werd dit middels een aantal foto’s en liet het baby’tje heel vredig en zacht slapen”.

U had ook eenzelfde verzoek van een heel moedige vrouw?

“Klopt. Aan de telefoon vertelde ze over haar zwangerschap, hoe het in de 33ste week voor haar ineens niet meer leek te kloppen en hoe na de vroegtijdige bevalling haar kindje al in de 26ste week bleek te zijn overleden. Zo erg had ik het nog niet gehoord. De moeder vertelde ook, dat ze eigenlijk niets wilde weten van het wezentje waarvan ze was bevallen, maar ze het advies had gekregen om wel haar kindje te accepteren. Ergens in dit verhaal kwam mijn naam en telefoonnummer in beeld en zette ze die moedige reuze stap om mij te vragen haar te helpen. Toen ik beloofde mijn best te doen, waarschuwde ze me nog voor de foto’s die ze stuurde. In alle jaren dat ik portretten schilder, heb ik geleerd dat ieder portret pas lijkt als het de juiste basis heeft. Het is niet alleen het huidje, de ogen, mond of haren. Het is ook de schedel”.

Het blijkt dat u voor deze opdracht het andere werk hebt laten liggen?

“Het is inderdaad juist dat ik voor deze opdracht al het andere werk heb laten liggen, vastbesloten om dit kleine mensje rustig te laten slapen. Iedere keer schilderde ik een nieuw laagje op het gezicht, op de borstkas, de armpjes, de handjes…totdat ik het idee had, dat ik het de ouders kon tonen. Toen ik de ouders ontving, zag ik meteen, dat het kleine meisje dat ik in mijn atelier aan het schilderen was precies op haar vader leek. Dat zagen zij tussen alle tranen door ook. Voor het eerst durfde de moeder naar haar dochter te kijken en durfde ze ervan te houden (zo verzekerde ze mij). Bij dit jonge echtpaar heb ik zoveel verdriet en blokkades weggehaald met mijn schilderijtje, dat ik anderhalf jaar later een geboortekaartje ontving van het broertje van overleden Quincy. Prachtig toch”.

Tot slot en bedankt: wie is u favoriete kunstenaar?

Daar hoef ik niet lang over na te denken: Rembrandt

Foto’s®Lucho Carreno