Henry de Hoon: met geschreven woorden een compleet mens

Hoe is het om verhalen te bedenken, waarin nog alles mogelijk is? Waar frustraties over- al dan geen keuze- een rol spelen en karakters dwarsliggen. Henry de Hoon, schrijver in hart en nieren, vindt deze zogenaamde bedenkfase een van de leukste onderdelen van schrijven. Blijven denken over wat je echt wil zeggen is de leidraad om te komen tot het uiteindelijke plot, wat vervolgens doorgegeven wordt in geschreven vorm.

Henry, geboren en getogen in Heerlen is schrijver in hart en nieren. Toch is dat niet zijn enige talent. Na het atheneum afgerond te hebben, studeerde hij als docerend musicus, piano, af aan het conservatorium te Maastricht. Hij gaf een aantal jaren pianoles, om vervolgens administratief werk te doen op het Arcus College, dat binnenkort de naam Vista College zal dragen. Naast zijn interesse voor het geschreven woord, schildert, fotografeert, tuiniert en wandelt Henry ook graag. In Londen voelt hij zich naast Heerlen meer dan thuis: zeker vier keer per jaar is hij in Londen te vinden en ontmoet hij vrienden, die gemeenschappelijke interesses voor theater en de Britse cultuur delen.

Het geschreven woord

Toen Henry een jaar of zeven was, schreef hij zijn eerste verhaaltje. Als hij zich niet vergist, ging dit over een spinnetje. Later, op de middelbare school, begon hij met het schrijven van korte verhalen en in 2001 publiceerde hij zijn debuutroman “Blauwdruk”. Al in 1998 startte hij met het schrijven van radiocolumns en las hij voor bij de regionale omroep L1. Sinds een jaar schrijft Henry ook columns over films voor Cinesud.nl. Een interesse die voortkomt uit de periode dat het schrijven van filmscripts hem bezighield.

De drijfveer om te schrijven is volgens Henry wellicht iets genetisch. Ook zijn vader was schrijver. Verhalen borrelen vanzelf op. Het is iets dat bij Henry hoort, net als het kiezen van de juiste woorden. Dat je een verhaal in geschreven vorm mag doorgeven aan anderen is volgens hem geweldig.

Henry besteed een groot deel van zijn vrije tijd aan schrijven. Aangezien hij geen gezin heeft, kan hij zijn werk combineren met zijn passie voor schrijven. Het is een belangrijk deel van wie Henry is: met schrijven voelt hij zich pas compleet. Toch schrijft hij niet op vaste tijden. Het komt in vlagen, waarin hij zijn ervaringen verwerkt. Hij ziet het schrijven toch wel als een soort uitlaatklep. Echter, de inhoud van zijn verhalen moet wel boven zijn ervaringen uitstijgen en iets worden dat op zichzelf staat.

Eigen werk

Tot nu toe heeft Henry zeven eigen boeken uitgegeven. Zowel als e-book als papieren boek. In goed overleg met de uitgever, TIC uit Maastricht, die net als Henry het papieren boek nog steeds van groot belang vindt. Een tastbaar boek heeft in hun ogen iets extra’s. En aangezien mensen ook de papieren boeken nog kopen, zullen deze exemplaren wel niet verdwijnen.

Het boek “Dood Vermogen” speelt zich af in Heerlen en gaat over een personeelschef die een misdaad op zijn werk op het spoor komt. De Drielandentrilogie (“Drielandenmoord”, “Moorddate” en “Moord op Recept”) speelt zich af rondom Vaals, respectievelijk aan de Belgische kant, in Vijlen en rondom Aken. Steeds weer lost dezelfde inspecteur van politie uit Vaals de zaken op. Lezers vinden die herkenbaarheid meestal erg leuk: ze kennen de plekken waar het verhaal zich afspeelt. “De Pont” speelt zich af bij een rivier in Limburg. Het laatste boek “Lost in London” speelt zich – en de titel verraadt het al een beetje – af in de Engelse hoofdstad. Een vrouw verdwijnt in Londen en als haar broer haar gaat zoeken, stuit hij op een terroristisch netwerk. Henry zelf is wel erg blij met dit laatste boek. De sfeer en het karakter van de metropool is goed weergegeven, iets waar hij hard zijn best voor heeft gedaan.

Nieuw werk

Op dit moment is Henry druk bezig met een nieuw boek, dat zich wederom in Londen afspeelt. Het gaat over een acteur die vermoord wordt en zijn fanclub. Als een soort eerbetoon aan de overleden acteur Alan Rickman (professor Snape uit Harry Potter) verweeft hij zijn eigen ervaringen, die hij heeft vanuit het- volgens eigen zeggen – aparte wereldje van acteurs en hun fans, in het nieuwe verhaal. Door gebruik te maken van eigen emotie, door de persoonlijke bewondering voor de overleden acteur, verschilt het werken aan dit boek wel met het werken aan het vorige boek. Henry denkt zelfs dat de inhoud van het boek anders was geweest, als de acteur nog had geleefd. Mede doordat de acteur in zijn boek wordt vermoord, geeft Henry de dood van zijn favoriete acteur een plek.

Om een nieuw verhaal zo goed mogelijk op papier te krijgen, doet Henry ook onderzoek. Voor zijn nieuwe boek reist hij af naar zijn favoriete stad Londen en ook bezoekt hij het fan-forum van de acteur Alan Rickman. Gelukkig is deze forum nog steeds verrassend actief sinds de dood van de acteur in 2016. Door gebruik te maken van karakters, die op echte fans lijken, heeft Henry meteen een goed kritisch publiek te pakken. Als bepaalde feiten niet kloppen, wordt hij gecorrigeerd.

En dat schrijven niet altijd over rozen gaat, bewijst Henry maar weer. Al een tijd hangt hij vast bij hoofdstuk 14. Maar, ach, zoals hij verwoordt, dat hoort er een beetje bij. Meestal weet Henry pas tegen het eind van zijn misdaadroman wie het gedaan heeft en waarom. De clou moet niet te snel bekend zijn, waardoor je gaande het proces weer nieuwe mogelijkheden ontdekt. Dat houdt het levendig, waarbij je moet terugkijken en aanpassen.

Voordat Henry zijn ideeën op papier gaat verwoorden, gaat er een bedenkfase aan vooraf. Heel leuk, zegt Henry. Alles is nog mogelijk! Als de bedenkfase klaar is, komt er een samenvatting op papier. Als je dan denkt dat het vervolgens een fluitje van een cent is, moet je maar niet aan het schrijverschap beginnen. Al schrijvend ontdekt Henry namelijk nieuwe en betere opties. Dan is van belang om te blijven denken over wat je eigenlijk wil zeggen en wat er misschien anders moet.

Succesvol

Trots is Henry op elk van zijn boek. Alle boeken kregen mooie recensies in regionale en landelijke pers. “Lost in London”, zijn laatste boek, kreeg veel positieve reacties en een mooie recensie in de jaarlijkse VN-thrillergids. Dat was de eerste keer voor Henry en dus een waardige ervaring. Tevens verscheen er een artikel in Dagblad de Limburger en verscheen Henry in een cultuurprogramma op L1. Ook schreef hij een miniscript voor een boektrailer op internet, waarna een student van Arcus de film maakte. https://www.youtube.com/watch?v=SG260T42aSK

Om zoveel mogelijk inspiratie te kunnen opdoen voor zijn boeken, kijkt Henry veel misdaadseries op TV. Tevens leest hij boeken, wandelt hij soms en laat zijn gedachten uitwaaien.

Dat hij niet alleen maar leest om inspiratie op te doen, laat ik me vertellen. De Britse auteurs zoals E.M. Foster en Colin Dexter hebben de voorkeur. Een grote ontdekking vond hij Thomas Olde-Heuvelt, met zijn horror-thriller “Hex”. Deze zal ook verfilmd worden. De humor in het boek vond Henry goed werken. Colin Dexter daarentegen heeft fantastische levendige en realistische dialogen, die uit het dagelijkse leven gegrepen lijken te zijn. En zodra Henry de klassieke Maigret-detectives van Simenon terugleest, ervaart hij een verrassend goed geschreven verhaal.

Lezingen en subsidies

Maar om terug te komen op zijn eigen boeken. Henry schrijft verhalen gebaseerd op persoonlijke ideeën en interesses. Het feit dat hij eventueel subsidie zou kunnen krijgen, heeft hij nog niet zo nader onderzocht. Hij wil niet beperkt worden in keuzes, maar staat niet negatief tegenover een onderwerp dat wellicht subsidie zou opleveren. Het geven van lezingen behoort niet tot zijn favoriete bezigheden. “Maar ja, dat hoort erbij: zeker om je boek te promoten”. Achteraf is het vaak best leuk om te doen, lacht hij. Toch laat Henry zijn geschreven boek liever los: de hoogste tijd om aan een nieuw verhaal te beginnen!

Happy place

Voorlopig is Henry nog aan zijn nieuwste verhaal aan het sleutelen. Geen eenzaam werk, maar een happy place. Samen met de frisse blik van een aantal meelezers, wordt er gestoeid om het boek alleen maar beter te krijgen. De mening van een ander haalt je op een positieve manier uit de minder objectieve blik, die na een tijd ontstaat. Door afstand te nemen en nieuwe ideeën te ontdekken, hoopt Henry dan ook snel voorbij dat hardnekkige hoofdstuk 14 te komen.