Jongeren in Villa Franca
In de serie “jongeren met andere mogelijkheden” ging ik ditmaal het gesprek aan met een aantal bewoners van woontrainingscentrum Villa Franca, gelegen aan de Deken Nicolaystraat te Heerlen. Zij vertelden mij hoe waardevol het is om ook in lastige tijden de moed erin te houden en op creatieve manieren in het leven te blijven staan.
Villa Franca
Villa Franca is een prachtige plek, waar jongeren met andere mogelijkheden een thuis vinden, waar ze samen met begeleiders werken aan persoonlijke doelen, gericht op een dusdanige zelfstandigheid, dat ze uiteindelijk een eigen plek kunnen bewonen. Het woontrainingscentrum is als onderdeel van Adelante een mooie, maar vooral veilige leefruimte waar deze doelgroep een eigen kamer met toilet en badkamer heeft en een huiskamer en keuken delen. Ze hebben een grote mate van vrijheid, binnen een omgeving waar 24 uur zorg aanwezig is.
Corona
Natuurlijk raakten de coronamaatregelen ook de jongeren in Villa Franca. Hun grote mate van vrijheid werd beperkt: de deuren gingen dicht. De jongeren die in Villa Franca wonen, vallen binnen een risicovolle doelgroep, waar voorzichtig mee omgegaan moet worden. Daarom was afzondering, zeker de eerste paar weken, noodzakelijk.
De jongeren die normaliter oftewel naar hun werk gingen of naar de dagbesteding waren nu voornamelijk thuis. Degene die wel door konden werken, mochten dat ook (met alle voorzorgsmaatregelen) gewoon doen. De horecatijgers daarentegen moesten het helaas even zonder collega’s en werk doen. Iets dat best lastig is als je net een half jaar vol passie aan het werk bent. Ook de bewoners die naar de dagbesteding gingen, hadden nu een zee van tijd, die ze binnen de muren van Villa Franca moesten doorbrengen.
Gelukkig waren de jongeren creatief genoeg. Zij weten namelijk dat niet altijd alles gaat, zoals ze graag zouden willen. Samen met hun begeleiders werd het een dolle boel. Er werd gebakken, gegamed, films gekeken. De buitenplaats bleek een ideale plek om te sporten of om samen te grillen aan de grote buitentafel. Er werd gebokst, touwtje gesprongen en hard gewerkt aan heuse Tik Tok filmpjes. Ook werden de begeleiders gecharterd om even een rondje mee te fietsen. Deze activiteiten leidden tot een bijzondere saamhorigheid, waardoor de bewoners de moed er goed inhielden.
Gemis
Natuurlijk was er ook gemis. Twee van de negen bewoners gingen tijdelijk naar hun ouders. Zij werden echt gemist binnen de groep. De bewoners die bleven misten hun eigen ouders en vrienden. Er was slechts contact via beeldbellen of via kaartjes, die soms massaal werden ontvangen. Dat ook plannen voor de vakantie en festivals als PCL verzet werden, was even slikken, maar werd ook snel gezien als acceptatie van het huidige leven.
Gekkigheid
Acceptatie van het huidige leven. Het is gewoon even niet anders. Er komen wel betere tijden. Allemaal uitspraken, die ik tijdens dit gesprek hoor langskomen. Accepteren en doorgaan, is de houding die de jongeren stuk voor stuk hebben en waardoor ze de weken, dat ze zo intensief met elkaar woonden, makkelijker doorkwamen. Er ontstond een bepaalde sfeer, die ook geregeld uitmondde in gek en lacherig gedrag. Zo werd de tillift van een van de jongeren als een heuse attractie gebruikt. Lachen, gieren en brullen is de beste remedie om de soms wat kleine ruimte te vullen.
Toekomst
De versoepeling in Nederland heeft zijn weerslag ook op de jongeren in Villa Franca. Na afzondering, mogen de jongeren nu weer bezoek van ouders ontvangen, op de binnenplaats op 1,5 meter afstand. De jongeren gaan weer naar hun werk of naar de dagbesteding en ook winkels mogen weer zelfstandig worden bezocht. Weliswaar allemaal op gepaste afstand en met de juiste regels. Tenslotte blijft de versoepeling erg spannend, zeker voor deze doelgroep.
En hoe de 1,5 meter toekomst er uit gaat zien? Niemand weet het. Het blijft lastig te voorspellen. Voor nu slaan de jongeren hun vleugels weer wat verder uit en genieten weer, net als de rest van Nederland van de dingen die wel weer mogen.
De redactie wil de jongeren en hun begeleiders bedanken voor hun openheid.
Foto’s Sandarijn Hilhuijsen
