Ritch Janssen hoofdtrainer fusieclub Sporting H.A.C. ,,En toen stond Piet de Visser voor de deur”

 Ritch Janssen, van 9 maart 1967, is komend seizoen hoofdtrainer bij vijfdeklasser Sporting H.A.C., spelend in de Kerkraadse wijk Haanrade. De club komt voort uit een fusie tussen Haanrade en SVA uit Bleijerheide. De afgelopen jaren ging men door het leven als SSA Haanrade-SVA. De trainer is in het dagelijks leven actief met het sluiten van contracten binnen de afdeling Vastgoed bij de Woning Stichting Nester, waarbinnen hij ook verantwoordelijk is voor het technisch onderhoud. Hij omschrijft zichzelf als open, eerlijk, flexibel en transparant, als een man ook die graag andere mensen om zich heen heeft, graag fietst, op de mountainbike kruipt en een hapje uit gaat eten zijn partner Patricia Lousberg. Ritch is trots op zijn drie kinderen, Quinty, Lola en Vince, die hij samen met Patricia de juiste richting probeert te wijzen, heeft enorm respect voor de voormalige mijnwerkers, heeft als motto ‘Je bent pas rijk als je gezond bent’ en wil genieten van het leven. ,,Het leven is immers sneller voorbij dan je denkt”, aldus Ritch.

De voetballer

Ritch Janssen speelde als jonkie in Bleijerheide, bij KVC Oranje. Daar, ‘op d’r Prick’, begon het allemaal, zo laat hij ons weten. Zijn oom Wiel Dingemans, actief als jeugdleider, overtuigde hem om over te stappen naar vv Hopel. Dingemans bracht zijn kleine neef naar elke training en wedstrijd. Maar snel ging het naar elders. Roda JC stond voor de deur van huize Janssen. ,,Het was Piet de Visser, ja, dé Piet de Visser”, zo begint Ritch, die vervolgt met: ,,Trots dat mijn ouders waren dat ik de overstap maakte naar Roda JC. Als jeugdspeler heb ik er alle teams doorlopen, totdat ik op mijn 16^e/17^e aan de selectie van het tweede elftal werd toegevoegd. Geregeld trainden wij met spelers van het eerste. Was een geweldige ervaring. Het noodlot sloeg echter toe. Ik werd ziek, vlak voordat ik 18 werd. Ik mocht vervolgens een aantal jaar niet mogen voetballen. Toen ik weer groen licht kreeg had ik in eerste instantie geen animo, gewoon geen zin meer om te voetballen. In die tijd verkeerde ik met Chris Roemgens, zoon van ‘Jung’ Roemgens. Dankzij ‘Jung’ ben ik weer aan spelen toegekomen. Hij bood mij aan het nog eens te proberen bij vv Heilust, ik vergeet zijn woorden nooit meer: kijk maar, als je zin hebt zie ik je met Chris. Binnen de kortste keren had ik het plezier in voetbal teruggevonden. Een geweldig mens ‘Jung’, een prima trainer en een echte vriend! De eerste twee jaar bij Heilust waren voortreffelijk. Ik speelde met mannen als Tayeb Labyed, Hans Wellens, Gilbert Mommertz, Leon Paulissen, Chris Roemgens en Cor Lenkens in één team. Met dank aan het team, maakte ik zo’n 20 doelpunten per seizoen, met als beloning een overstap naar België, derde klasse nationaal. . Ik kwam er echter snel achter dat dit niet was wat ik zocht, met als gevolg een snelle terugkeer naar Nederland. Ik ben voor veel clubs actief geweest als speler, zoals Kolonia, Chevremont, Miranda, Coriovallum, Bekkerveld, vv Hopel en FC Kerkrade-West. En op 41-jarige leeftijd heb ik de schoenen bij KVC oranje letterlijk in de prullenbak gegooid. “Zo, het is klaar”.

 Hoogtepunten

We vragen Ritch naar zijn mooie herinneringen als voetballer, zijn finest moments. Hij vertelt gepassioneerd: ,,Als jeugdspeler van Roda JC hebben wij mooie prijzen gewonnen. Ook bij de senioren heb ik veel hoogtepunten meegemaakt. Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik bij clubs heb mogen spelen waar 7 promoties zijn afgedwongen. Over bijzondere hoogtepunten gesproken, mij schiet de finale om de landelijke beker tussen Ajax A1en Roda JC A1 te binnen. uitslag 0-1. Dat was strijden en knokken tot de laatste minuut. Ik maakte deel uit van het eerste jeugdteam van Roda JC, onder leiding van Hens Fischer, dat een landelijke beker had veroverd! Een ander bijzonder hoogtepunt: ik speelde reeds meerdere jaren voor de Limburgs jeugdselectie. Het was de eerste week van de meivakantie, zaterdagochtend, de telefoon rinkelde, mijn moeder nam op. Vervolgens ikzelf aan de telefoon: ,,Hallo, met Ritch.” Aan de andere kant: ,,Met Rob Baan” Yes. Het was een kort gesprek, er was iemand afgevallen en ik was uitgenodigd voor de selectie, pffff…., Of ik me woensdagochtend in Maastricht bij de groep kon melden. Ik zag mijn vader kijken en hij vroeg wie er aan de lijn was. Ik: ,,Rob Baan”. Mijn vader: ,,du flabbes”! Ik weer: ,,Nee echt, je moet mij woensdagochtend naar Maastricht brengen, daar word ik opgehaald met een bus”. De rest is het welbekende jongensboek. Ik kwam te spelen met jongens als Rob Alfen, Michel Adam, Jeroen Boere, en een lange slungel in het doel. Bleek Ed de Goeij te heten. Het waren allemaal jongens die later de top hebben bereikt. De betreffende wedstrijd, tegen België,  herinner ik mij nog. Ik weet nog, het was een lange, saaie wedstrijdbespreking, namen en rugnummers werden op het laatst pas bekend gemaakt, toen het klonk: ,,Op 7 Janssen”. Het besef dat ik in de basis zou starten kwam pas even later. Tijdens het warmlopen gierden de zenuwen door mijn keel. Plots zag ik mijn vader staan, met meneer Takkenberg, leider van de Limburgse selectie, die mij eerder succes had gewenst. Dat gaf wat rust. Toen het volkslied, nerveus dat ik was, tranen over mijn wangen, de adrenaline gierde door mijn lichaam.”

Een bevlogen relaas tot zover mogen we wel zeggen, maar het gaat verder. Ritch weer: ,,Ik speelde tegen een lange harde verdediger, naam De Mol. Wist ik veel wie dat was, hij. Hij speelde later bij het grote Anderlecht en stond met België in de halve finale tijdens het WK in Mexico in 1986, tegen het Argentinië van Diego Armando Maradona. (noot van de redactie: eerder in dat toernooi scoorde Stephane de Mol met een kopbal tijdens de legendarische ontmoeting tussen België en Rusland (4-3) en werd daarmee de jongste doelpuntenmaker van die WK). Hij schopte naar alles wat bewoog, was hard en meedogenloos in duels. Maar een paar minuten voor het einde was het mijn beurt, voor sportieve revanche. Door een steekpas was ik hem te snel af en stond ik plots voor de keeper, actie één tegen één. Dat was voldoende, pats 0-1. Niet veel later fluitsignaal, afgelopen. Het was maar een oefenwedstrijd, maar toch. Ik liep van het veld en zie plots mijn vader met glazige ogen en apetrots naar me staan kijken, een beeld dat op je netvlies staat geschreven en dat je nooit zult vergeten. Helaas,  mijn vader is er niet meer, maar hij kijkt nu van boven mee, vol trots naar zijn kleinzoon Staf Janssen, die bij de academie van Roda JC speelt.’

Van speler naar trainer

Velen gingen hem voor, voetballers die in hun latere leven trainer werden. Velen ook volgden een vergelijkbare weg, via hun eigen kroost. “En Ritch, hoe ging dat bij jou?” Ritch neemt het woord: ,,Bijzonder verhaal, Ik had mijn voetbalschoenen weggegooid, letterlijk, in de prullenbak. Mijn dochter Quinty wilde voetballen. Het begon ermee dat ik langs de lijn stond, gewoon kijken naar trainingen en haar wedstrijden met FC Kerkrade-West. ‘Jung’ Roemgens was technisch coördinator van de club en vroeg later of ik de jeugd op maandag technische training kon geven. Ik twijfelde geen moment en heb dat aanbod aanvaard. Niet veel later stopte plots de trainer van mijn dochter. Ik heb het team per direct en met veel plezier overgenomen en hele mooie momenten beleefd. Een aantal weken later werd mij gevraagd of ik de B- en later de A-junioren kon trainen. Het drukke seizoen was voorbij en ‘Jung’  belde of ik een kop koffie met hem wilde drinken. Afspraak gemaakt en al snel was duidelijk dat FC Kerkrade-West een assistent-trainer zocht voor het eerste team. Na goed overleg thuis ben ik vervolgens samen met hoofdtrainer Bart Vreuls aan een geweldige periode begonnen. Hoewel, het eerste half jaar was best moeilijk, met name de omschakeling van speler naar trainer. Bart leerde mij de kneepjes van het vak. Al snel kreeg ik het advies om het trainersdiploma te gaan halen. Dankzij Bart Vreuls heb ik dat met succes gedaan. Ik heb gedurende drie fantastisch jaren hard samengewerkt met iemand die wist hoe het spelletje werd gespeeld. Onze inzet werd beloond met sportief succes en mooie prijzen. Daarna was de tijd gekomen voor een nieuwe stap. Clubs uit de vierde en vijfde klasse belden. Uiteindelijk tekende ik, op advies, een contract bij SV Nijswiller. Een prachtige club, met een grote historie en bijzondere status. Jammer dat de club niet meer bestaat. De nieuwe uitdaging werd voetbalvereniging Haanrade. Ook een club met een rijke historie, die op verschillende niveaus had gespeeld. Er was een nieuw bestuur, met jonge mensen en een andere kijk op voetbal. We waren er snel uit. Ik tekende voor één jaar, maar inmiddels is het contract voor de derde keer verlengd.

Selectie Sporting H.A.C.

Haanrade en SVA zijn beide clubs met een lange(re) traditie. Clubs ook die meestal in de lagere regionen van het amateurvoetbal vertoeven. Dat zal komende seizoen, als men uitkomt in de vijfde klasse, niet anders zijn. Wij vroegen aan Ritch Janssen hoe het met de kwaliteit van de selectie is gesteld. Zijn antwoord: ,,Wij hebben een gedreven, jonge selectie, maar ook een vier- of vijftal tal ervaren routiniers, zoals Tim Janssen, Martijn Samson, Michel Jaminon en Bjorn Korver. De selectie heeft potentie om door te groeien naar een hoger niveau. Dat maakt samen een sterk geheel. De jonge gasten zijn leergierig, passen zich snel aan en gedreven bij het uitoefenen van hun hobby. De groep bestaat nu uit meerdere technisch vaardige spelers, zeg maar jongens die een wedstrijd met één of twee acties kunnen beslissen, en een aantal mannen die de vechtlust erin brengen, de mannen die er de schouder onder kunnen zetten als het even niet loopt. Dat laatste misten we voorheen een beetje. Het is ook een hecht vriendenteam, waarin iedereen voor elkaar door het vuur gaat.”

Concurrentie

Sporting H.A.C. komt komend seizoen dus uit in de vijfde klasse, normaal gesproken in 5A. Onze vervolgvraag betreft een inschatting van de kansen van de diverse ploegen. Het blijft natuurlijk een beetje koffiedik kijken, dat realiseren wij ons ook wel, maar goed. De visie van Ritch: ,,Je hebt geen glazen bol nodig om te kunnen zeggen dat in 5A iedereen van iedereen kan winnen. Ik weet niet wat de overige clubs hebben gedaan. Heeft men doorgetraind, of is er een achterstand? Clubs als Bemelen, Daalhof, Vijlen en Partij hebben in ieder geval goede teams. Het is oppassen geblazen, in het Mergelland wordt goed gevoetbald.”

Club van iedereen

Vanaf het voetbalseizoen gaat wat tot voor kort SSA Haanrade/SVA heette door het leven als Sporting H.A.C. De clubs Haanrade en SVA hebben de handen al eerder in elkaar geslagen en nu wordt de fusie rechtsgeldig We vragen Ritch Janssen naar een omschrijving van de club. Zijn reactie: ,,Wat prettig is, de club is van iedereen, veteranen, supporters, vrijwilligers, verzorger, terreinknecht en ga zo maar door. Het maakt niets uit, iedereen is er mee bezig. Er is een hechte samenhang van leden en vrienden die alles voor de club doen, niets is hen te veel. Dat geeft veel vertrouwen onderling en daarmee goed en warm gevoel.”

Ambities Sporting H.A.C.

Haanrade en SVA zijn vaak uitgekomen in de vijfde klasse. Maar soms kwam men ook wat hogerop in actie. Wij denken na over de vraag of het als club niet gepast is om dat ietwat hogere niveau tot een structureel iets te willen maken. Rithc Janssen, over zijn eigen ambities en die van de club: ,,Mijn ambities is ten eerste veel plezier hebben in het spelletje, en dat vervolgens overdragen aan alle spelers. Als spelers plezier hebben volgen de resultaten vanzelf. Lars Dreuw (leider) en ik hebben dagelijks contact over van alles en nog wat. Het is onze zorg en drijfveer spelers plezier te geven in het spelletje. We hebben de potentie leuk voetbal te spelen met de huidige spelersgroep. Afspraak is echter ook dat wij met beide benen op de grond blijven staan, knokken blijven tot de laatste minuut, zodat supporters en vrijwilligers kunnen genieten.

Het doel is om uit de vijfde klasse te geraken. Gezien de aanwezige potentie met het volop aanwezige jonge talent moet dat mogelijk zijn. Vorig seizoen, we hadden toen al een sterke selectie, was de doelstelling bij de eerste vijf te eindigen. We hebben nu een vijftal nieuwe spelers aan de selectie kunnen toevoegen. Namen die ik kan noemen zijn Kevin Cruno (LHC), Geoffrey Bosma (KVC Oranje), Melvin Schuitemakers (FC Kerkrade-West) Lesley Wetterhahn (Rimburg) en Liam de Mey. Tijdens trainingen staat er nu twee keer per week een groep van 30 tot 35 enthousiaste spelers. We gaan komende voetbaljaargang voor de top drie, het liefst met een prijs. Maar goed, laten we eerst mar weer eens van start gaan. Ik ben hoopvol, want gezien de frequentie aan inentingen verwacht ik dat we in september inderdaad gewoon kunnen starten. We gaan nu zo lang mogelijk door met trainen. Spelers willen niets liever dan op het veld staan. We grijpen alle mogelijkheden aan om de als gevolg van Corona opgelopen achterstand in te halen en alles fit te krijgen voor de start van de nieuwe voetbalcompetitie. Jammer, wij hadden zo gehoopt dat de Regio Cup zou doorgaan. Helaas, het mocht niet zo zijn. Overigens ben ik wel van mening dat onze regering fouten heeft gemaakt. Ik denk namelijk dat je eerder besmet raakt in een supermark dan op een sportveld.”

Wat wil trainer Ritch Janssen

Voetballers en trainers willen door de bank genomen almaar hogerop, het niveau opkrikken. Ritch Janssen daarover: ,,Als speler en trainer wil je in de regel inderdaad graag sportief gezien promotie afdwingen en/of hogerop. Voor mij is plezier een van de belangrijkste aspecten. Door plezier te hebben train je meer, de intensiteit wordt hoger, waardoor je als team sterker wordt. Het is zaak dat je als trainer de juiste balans vindt. Beter maken van spelers en een team doe je ook niet alleen. Belangrijk is de ambitie van de speler zelf, wat wil hij, wat wil het team, wat wil de club. Zeer belangrijk daarbij is dat je vooraf de juiste en realistische doelstellingen met elkaar afspreekt!”

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno