Nikki Lemmens: een vrouw, RKHBS trouw

Nikki Lemmens volgt een opleiding tot optometrist aan de Hoge School in Utrecht. In verband daarmee woonde ze tot voor kort drie jaar op kamers in Zeist. Komend schooljaar loopt zij stage, reden waarom zij weer terugkeerde naar haar ouderlijke woning in Heerlen, waar zij samenwoont met haar ouders, broertje Jop en, niet te vergeten, hondje Jazz. Rond mei/juni 2022 hoopt zij haar studie af te ronden. Eerder volgde zij de studie tot opticien manager. Uitvloeisel daarvan is dat zij nu nog iedere zaterdag met veel plezier werkt bij opticien Van der Bijl in Welten. Zus Lotte is inmiddels uit de ouderlijke woning vertrokken en woont samen met haar vriend. Nikki trouwens is vaak te vinden in Voerendaal, bij haar vriend Coen. De twee vormen al meer dan drie jaar een koppel.

Als we Nikki vragen iets los te laten over haar eigen persoonlijkheid, zegt zij: ,,Ik ben eigenlijk altijd wel een beetje verlegen geweest, ook nu nog trouwens. Ik sta niet graag in de spotlights en trek me nogal snel aan wat andere mensen over mij denken. Vroeger vond ik het verschrikkelijk als er veel mensen langs de kant stonden te kijken bij een wedstrijd. Gelukkig heb ik daar, naarmate ik ouder werd, beter mee leren omgaan. Verder ben ik iemand die anderen graag boven mij plaatst en ik vind het belangrijk voor andere mensen te zorgen. De familie is voor mij het belangrijkste, inclusief mijn vriend Coen.”

Het voetbalbegin

Voor Nikki Lemmens was voetbal niet de eerste sport die zij in clubverband beoefende. We laten haar zelf vertellen over het hoe en wat. Zij steekt van wal: ,,Van mijn 4^e tot mijn 11^e  jaar heb ik altijd op hoog niveau geturnd bij Sportvereniging  Marathon. De clubkampioenschappen vond ik vooral leuk om naar uit te kijken, ook al was dat altijd heel spannend. Bij die wedstrijden heb ik aardig wat medailles bij elkaar mogen turnen. Toen ik 10 was gingen veel vrienden en vriendinnetjes op voetbal. Samen met mijn toenmalige beste vriendin Lisanne Huntjens bezocht ik vervolgens wel eens voetbaltrainingen, gewoon om te kijken. Op enig moment hebben wij besloten om ook te gaan voetballen en zijn toen samen gestart in de E6.”

Nadat de twee meiden waren aangemeld bij RKHBS, beoefende Nikki dus eigenlijk twee sporten. Dat werd wat teveel van het goede. Zij vertelt: ,,Omdat de trainingen van turnen en voetbal op dezelfde dagen vielen moest ik een keuze maken, tussen voetbal en turnen. Ik was van mening dat bij turnen de clubkampioenschappen niet meer helemaal eerlijk verliepen. Bovendien vertrok mijn lieveling turnleidster. Dat vond ik super jammer en ik durfde andere leidsters niet voor de volle honderd procent te vertrouwen. Toen heb ik besloten om alleen te blijven voetballen en ik ben nog steeds heel blij met die keuze!”

De keuze voor voetbal was dus de juiste, zo maken we op uit haar woorden. Bij de E6 van RKHBS bekleedde zij, zo leren wij, de positie van rechter middenvelder. Van het voetbal op die leeftijd zegt zij zich niet veel te kunnen herinneren, maar wel: ,,Het leukste onderdeel vond ik om de voetbalschoenen te kiezen en te gebruiken.”

Huifkar en haarscheurtjes

We komen te spreken over de hoogte- en dieptepunten in het sportleven van Nikki Lemmens. Zij begint met: ,,Hoogtepunt? Uiteraard het kampioenschap in 2016. Voor mij, de eerste keer überhaupt dat ik een kampioenschap meemaakte, wat het dus extra speciaal maakte. We zijn toen om het te vieren met een huifkar door Heerlen gereden en daarna gezellig een avondje gaan stappen in de stad. Kort daarna, in 2018 was het opnieuw prijs. Weer kampioen! Dat was ook weer een erg mooi en bovendien speciaal moment, omdat RKHBS in dat jaar het 100-jarig bestaan vierde. We hebben toen kampioenschapsfeest en eeuwfeest gecombineerd. Een zeer  geslaagde avond, compleet met DJ en genoeg drankjes. Dieptepunten in het voetbal zijn er eigenlijk niet. Nou ja, als je een wedstrijd om het kampioenschap verliest, dat kun je dan wel weer als dieptepunt benoemen. Dat overkwam ons tegen vv Schaesberg. Zij wonnen en promoveerden en wij bleven met lege handen achter. Gelukkig ben ik nooit geblesseerd geraakt. Daar ben ik heel blij om.  Tijdens het turnen was er wel een blessure. Ik had op een bepaald moment wat haarscheurtjes in mijn kniebanden, maar hier heb ik later nooit meer last van gehad. ”

Posities

Dan komt er een opmerkelijke. Als we praten over de posities die Nikki in de loop der jaren binnen de witte lijnen heeft ingevuld, reageert zij als volgt: ,,In de jeugd ben ik begonnen als middenvelder, op rechts om precies te zijn. Daarna ben ik gaan spelen als verdediger, rechtsback. Op die positie kun je me dan ook het beste laten spelen, want op andere plekken loop ik volgens mij alleen maar iedereen in de weg haha! Gekheid op een stokje, Wat ik nog moet verbeteren is mijn kopkracht en slidings maken. Ik vind dit toch nog altijd lastig om tijdens een wedstrijd of training te doen en merk dat ik hier in als verdediger toch nog net wat tekort kom. Verder kan ik aardig hard rennen/sprinten en die vaardigheid komt als verdediger dan wel weer goed van pas, zowel om te verdedigen alsook in aanvallend opzicht. Acties maken met de bal is dan weer niet helemaal mijn ding. Dat kan ik zeker nog verbeteren, maar er zit al schot in. Vroeger droomde ik er, zoals iedereen dat zal doen, wel eens van om benaderd te worden door een club waar je misschien wel prof kon worden, maar nu weet ik dat dat niet meer realistisch is. Ook als ik kijk naar hoe ik nu mijn leven invul, ik bedoel studie en werk, dan zou ik dat niet willen inruilen voor mijn hobby, hoe leuk ik voetbal ook vind.”

Trainers

Inmiddels is Nikki Lemmens zo’n 15 jaar bij RKHBS. De nodige trainers heeft zij de revue zien passeren. We vragen haar die mensen kort te belichten. Haar verhaal: ,,Ik heb een hoop trainers gehad in de jeugd. Wie mij zeker nog is bijgebleven is Jo Vaessen, een zeer enthousiaste en goede trainer voor zijn leeftijd toentertijd en nu nog steeds trouwens. Verder heb ik training gehad van Will Jongerius, Harold Borger, Roger Ackermann, Jo Hanssen en Herman Vroomen. Ook heb ik vrouwelijke trainers gehad, in de persoon van Jenny Sendscheid, Daisy van Elteren en Lieke. Dat is mij altijd goed bevallen en heb ik altijd heel leuk gevonden, omdat er dan toch net wat meer vrouwen ‘in het team’ zijn. Ook heeft Jenny mij gevraagd en gemotiveerd om wat wedstrijden met de dames mee te spelen, zodat ik kon kijken hoe ik het vond daar mee te doen. Daardoor heb ik denk ik ook sneller de overstap kunnen maken naar de senioren. Best wel prettig. Mijn huidige trainer is Ramon Pulcini. Een gedreven, enthousiaste trainer, vol passie ook. Dat bewonder ik enorm! Hij weet me altijd weer te motiveren en me zelfverzekerder te laten voelen op het voetbalveld.

Vrouwen onder elkaar en vriendinnen

Mannen en vrouwen spelen voetbal. Teams zie je vaak bij elkaar zitten. Dat is bij de mannen het geval, bij de vrouwen evenzeer. Nikki daarover: ,,Uiteraard zit je met vrouwen bij elkaar, omdat je het dan over van alles kunt hebben. We zitten eigenlijk zelden in de kantine gemixt met de mannen. Ergens vind ik dat wel jammer, omdat je dan de hechtheid van de club een beetje mist, maar ik ben al heel blij dat we een hecht en heel leuk team hebben.” En dan over vriendinnen binnen de sport: ,, Mijn beste vriendin waarmee ik ben begonnen met voetballen is helaas door studie gestopt met voetballen. Toen er daarna wat meer meisjes op voetbal kwamen ging ik veel om met Sylke van Otterloo. Ook zij is helaas inmiddels gestopt met voetballen. Sinds dit seizoen gaan we als team veel dingen samen doen en blijven we als het kan met z’n alle gezellig hangen in de kantine. Dat is ook erg gezellig. Zo nu en dan verplaatsen we ons na een tijdje ook richting Heerlen om er een leuk avondje aan vast te plakken.’

Keukentafel

Broer en zus van Nikki Lemmens zijn of waren betrokken bij voetbal. De vraag rijst of binnen de familie voetbal vaak onderwerp van gesprek is, bijvoorbeeld aan de keukentafel of anderszins. Het antwoord: ,,Over voetbal praten we erg veel. Als we wedstrijden hebben gespeeld, of als er iets is gebeurd, wordt dat wel vaker besproken tussen mijn vader, mijn broertje en mijzelf. Mijn moeder kan hier dan niet volledig over meepraten, maar ook zij heeft vroeger op voetbal gezeten. Tijdens het EK of WK hebben we het sowieso vaker over voetbal en kijken we samen naar de wedstrijden.’

Waarom RKHBS

We hebben al aangegeven dat onze gesprekspartner vanaf jonge leeftijd bij RKHBS zit. De vraag rijst of Nikki Lemmens nooit op het idee is gekomen naar elders te verkassen. Zij verklaart haar standvastigheid als volgt: ,,Ik ben bij RKHBS begonnen omdat ik hier mijn vriend(innen) voetbalden. Ik heb wel eens -toen mijn zus Lotte nog bij Bekkerveld speelde- een toernooitje uitgeholpen, maar omdat ik liever niet bij mijn zus wilde voetballen en het bij RKHBS naar mijn zin had, heb ik nooit de overstap gemaakt naar Bekkerveld of een andere club.”

Teamwork

Voetbal is een teamsport, dat weten we allemaal. Wat ook niemand zal ontkennen, is dat je binnen een team dragende en dienende spe(e)l(st)ers hebt. Maar je zult het samen moeten doen. Hoe kijkt Nikki hiernaar. Haar visie: ,,Een goed team bevat speelster die goed in elkaar zijn ingespeeld, die elkaar motiveren en aanmoedigen tijdens een wedstrijd maar ook tijdens een training. Ik vind het belangrijk dat je elkaar positief benadert en niet uitscheldt of beledigt als iemand een fout of verkeerde keuze maakt. Het kan het een keertje gebeuren dat je uit frustratie iets naar elkaar roept, maar vaak wordt daarna even sorry gezegd en we weten stiekem toch wel dat we het niet zo bedoelen.”

Trainingsarbeid

Je hebt voetballers die er waarde aan hechten intensief te trainen. Maar er zijn ook genoeg mensen, die de zondag veel belangrijker vinden en door de week wat minder energie in trainingsarbeid steken. Nikki Lemmens behoort duidelijk tot de eerste groep, getuige: ,,Ik probeer altijd fanatiek te zijn op training. Al ben ik ook wel in voor een praatje. We blijven tenslotte vrouwen en die houden wel eens van een praatje. Maar voor 99% probeer ik de trainingen serieus te nemen en mij dan ook volledig in te zetten. Ik train dan ook om goed voorbereid te zijn op de wedstrijden, maar ook omdat ik het fijn vind mijn hoofd leeg te maken na een drukke dag en voor het heerlijke, voldane gevoel dat ik na het sporten steeds weer ervaar. Toen ik op kamers zat in Utrecht probeerde ik ook om iedere vrijdag op tijd thuis te zijn om in ieder geval één training per week mee te kunnen doen, want helemaal niet trainen was voor mij echt geen optie. Nu ik weer thuis ben vind ik het super fijn dat ik weer twee dagen per week kan komen trainen.”

Komend seizoen

Dan kijken we vooruit. Hopelijk, daar zijn alle voetballiefhebbers het over eens, gaan we weer een volledig seizoen tegemoet. Overal worden inschatting gemaakt over de eigen kansen, ook bij RKHBS. Nikki Lemmens heeft er vertrouwen in: ,,Ik schat onze kansen wel hoog in. Vorig seizoen hebben wij met de wedstrijden die we mochten spelen bovenin meegedraaid. Daarenboven hebben we weer een aantal nieuwe speelsters erbij gekregen. We hadden al een sterk en gemotiveerd team en dat is er nu zeker niet minder op geworden. We zouden best wel eens hoog kunnen meedraaien en, wie weet, wel kampioen kunnen worden. Laten we hopen dat we in ieder geval weer flink wat wedstrijden mogen spelen want dat mis ik toch wel heel erg.”

Carnaval en andere hobby’s

We komen aan het einde van het onderhoud. Nikki heeft ons een uitgebreide inkijk gegeven in haar (voetbal)leven. Ter afsluiting vragen wij naar andere hobby’s en stellen we de vraag of zij zelf nog iets kwijt wil. Nikki’s reactie: ,,Naast al de serieuze dingen in het leven houd ik er zeker van een feestje te vieren, een aondje stappen of gewoon gezellig met vriend(innen) drankjes te nuttigen. Daar ben ik altijd voor in! Ook carnaval vieren zit in mijn bloed. Zo lang ik mij kan herinneren heb ik met mijn ouders meegelopen in carnavalsoptochten in Heerlerbaan, Heerlen en in Landgraaf. Toen ik 18 werd ben ik daar mee gestopt omdat ik toch wel erg vroeg op moest staan na een avond stappen. Nu vier ik carnaval vooral door lekker uit te gaan, drankjes te doen in cafe’s in Heerlen en ga ik de optochten uiteraard wel kijken.

Naast voetbal vind ik het ook leuk om een rondje te hard te lopen. Zo heb ik in 2017 meegedaan aan de Dam tot Dam loop, 16 km rennen van Amsterdam naar Zaandam. Doordat er de afgelopen tijd op zondag geen wedstrijden waren ben ik iedere zondag gaan rennen, met als uiteindelijk doel meedoen aan een halve marathon.”

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno