De manier waarop de loopbaan van voetballers gestalte krijgen is divers. De één heeft een aantal jaren nodig om, eenmaal bij de senioren aangeland, zijn stekje in de hoofdmacht van zijn club af te dwingen. Zo’n speler moet na zijn jeugdjaren eerst groeien alvorens hij goed genoeg wordt bevonden om de club op het hoogste niveau te mogen vertegenwoordigen. Een ander, dat zijn er minder in aantal, wordt zo uit de A-, of zelfs de B-jeugd geplukt, om binnen de kortste keren een basisplek bij de grote jongens af te dwingen en er niet meer uit te gaan. De jongeman met wie wij in gesprek gingen, Mees Ruiters, van 3 juni 2002, legde een andere, best wel opmerkelijke route af. Hij is terug van weggeweest, en hoe! Komende voetbaljaargang zal hij, zo verwachten velen binnen de club, zijn opwachting als vaste waarde in de hoofdmacht van trainer Paul van Putten van KVC Oranje maken. Tenzij de trainer anders beslist uiteraard. Of als er pech op zijn weg komt. Maar daar gaan we niet van uit.

Het begin

Zoals het zo vaak gaat, zo nam ook het voetballeven van Mees Ruiters een aanvang. Zijn vriendjes op de basisschool gingen op voetbal, Mees volgde, bij de bambino’s van KVC Oranje in Bleijerheide. Hij zou er nagenoeg de gehele jeugdopleiding doorlopen. We vragen naar zijn ervaringen. Mees steekt van wal: ,,Bij de jeugd van KVC Oranje, ik heb altijd bij KVC Oranje gespeeld, ben ik actief geweest van de F6 tot en met de A1. Ik heb er ook nooit over nagedacht om naar een andere voetbalclub te gaan. Ik vind KVC Oranje nog altijd een hele fijne vereniging. Ik heb dus geen enkele reden om te vertrekken, nooit gehad ook. Ik heb veel goede en leuke herinneringen overgehouden aan mijn jeugdjaren. Vooral aan de periode dat ik bij de D-tjes speelde. Wij hadden een team waar veel klasgenoten van de basisschool in zaten. We waren allemaal goed bevriend en we speelden dat seizoen erg goed. Wij zijn zelfs kampioen geworden en hebben in de bekerfinale gestaan.”

Hoogte- en dieptepunt

Bij de senioren is Mees nog niet zo lang. Daarom vragen we naar zijn mooiste herinneringen, alsook de minder mooie, in zijn jeugdjaren en naar zijn ervaringen voor het overige binnen de club. Een tipje van de sluier heeft Mees in het voorafgaande al gelicht. Hij vult aan met: ,,Hoogtepunt is zonder twijfel het kampioenschap in de D-tjes. Wij moesten de laatste wedstrijd tegen FC Geleen-Zuid, op dat moment de koploper. Zij konden in die wedstrijd kampioen worden. Wij stonden op dat moment derde. In de laatste vijf minuten maakten wij de 0-1, dit kennelijk tot grote frustratie van de scheidsrechter van die wedstrijd. Hij liet zeker 15 minuten langer doorspelen. Na de wedstrijd kregen wij te horen dat nummer twee op de ranglijst, FC Kerkrade-West, gelijk had gespeeld. Hierdoor werden wij kampioen, iets wat wij van te voren totaal niet verwacht hadden. Die wedstrijd zal ik niet snel meer vergeten! Maar ik hoop dat ik nog wat meer hoogtepunten kan gaan toevoegen.

Daar tegenover staat de verloren bekerfinale met de D-tjes. Wij hadden teams verslagen die een paar divisies hoger speelden. Wij wonnen vanaf de laatste 16 alle wedstrijden via penalty’s. Jammer genoeg moesten we in de finale bakzeil halen en verloren we kansloos met 3-0. DVO, de andere finalist, was gewoonweg te sterk. Eigenlijk is het natuurlijk geen dieptepunt, want we hadden toch maar mooi de finale gehaald en op weg daarheen sterker geachte teams het nakijken gegeven.”

Trainers

Als we met Mees Ruiters praten over zijn trainer, steekt hij van wal over zijn ervaringen in de jeugd. Hij laat ons weten: ,,Ik heb aan al mijn trainers goede herinneringen overgehouden. In mijn jeugdjaren heb ik Pascal Franssen, Leo van Wersch en Mark Ossen als trainer gehad. Zij zijn heel lang mijn trainer geweest en hebben mij het voetbal geleerd. Daarna heb ik Wiel Doveren en Brian Bovens als trainer gehad. Twee fijne trainers, waarmee ik een leuk seizoen heb gehad. In de A1 heb ik nog een jaar Hans Ponsen en Rene Kousen meegemaakt. Ook van hen heb ik veel geleerd.”

Over Paul van Putten, nu zijn oefenmeester bij het eerste van KVC Oranje, liet Mees zich niet uit. De onderlinge samenwerking is er natuurlijk ook nog maar kort.

Break

Mees Ruiters had er, aangeland in zijn tweede jaar in de A-jeugd even genoeg van. Het team van vrienden viel een beetje uit elkaar, maar ook iets anders speelde een rol. Mees weer: ,,Ik was steeds minder gemotiveerd om naar trainingen te gaan. Mede daarom heb ik besloten om te stoppen met voetballen en ben ik gaan fitnessen en hardlopen.”

Lang zou de periode zonder voetbal periode echter niet duren. Onze gesprekspartner, dit collegejaar begonnen aan de studie European Studies in Maastricht, vertelt: ,,Ik was dus gestopt, maar na een tijdje begon het weer te kriebelen. Ik miste het spelletje. Enkele vrienden speelden bij het vierde van KVC Oranje en vroegen of ik eens mee wilde doen. Dat is mij toen zó goed bevallen, dat ik besloot om het voetballen weer op te pakken. Ik heb bij het vierde een leuk voetbaljaar gehad, ondanks het feit dat Covid roet in het eten gooide, waardoor het voetbalseizoen al snel ten einde kwam.”

Stap naar de hoofdmacht

Dat iemand die een tijdje is gestopt met voetballen bij terugkeer in de sport op een lager team zijn opwachting maakt, daar is niets vreemds aan. Maar wanneer zo’n persoon na korte tijd zonder voorgeschiedenis toetreedt tot de hoofdmacht van zijn club, dan mag dat alleszins opmerkelijk worden genoemd. In het geval van Mees Ruiters is dat dus aan de orde. Over de gang van zaken laten we hemzelf aan het woord. Hij legt uit: ,,Toen de Covid-regels versoepeld werden, waardoor trainen weer mogelijk was, had ik super veel zin om te voetballen. Jammer genoeg trainde het vierde op dat moment nog niet. Toen heeft een vriend van mij, (die ook in de selectie zit) gevraagd of het mij leuk leek om eens met het tweede mee te trainen. Dat heb ik toen een paar weken gedaan. Na die paar weken mocht ik aansluiten bij het eerste. Het is dus best snel gegaan, van het vierde elftal naar het eerste elftal.”

Het kan niet anders of de trainers zagen het zitten in de kwaliteiten van Mees Ruiters. Anders hadden ze immers niet uitgenodigd om bij het eerste mee te trainen. In de oefenwedstrijden tot op heden, tegen onder Chevremont en RVU, heeft Mees zijn kwaliteiten getoond. Hij heeft een goede techniek en ziet het spelletje. Zijn rugnummer in de oefenduels was 14. We vragen hem tussen neus en lippen door of hij de nummer 14 van het andere oranje gaat worden. Hij riposteert bescheiden: ,,Haha, ik hoop het, maar ik heb het rugnummer niet zelf gekozen. Het was toevallig het enige shirtje dat er nog was in mijn maat .”

Daarmee komen we uit op de positie die hij binnen de witte lijnen in het elftal vervult. Mees blijkt zich door de jaren heen tot een multifunctionele speler te hebben ontwikkeld. Hij zegt: ,,Ik heb vroeger wel elke positie gehad. Van spits tot laatste man. Maar het vaakst stond ik toch gewoon op het middenveld. Ik vind dat zelf ook de fijnste positie om te spelen. Ik vind het  fijne aan spelen op het middenveld dat je overal op het veld belangrijk kan zijn. Je kunt bij een doelpunt betrokken raken -zelf maken of een assist geven- maar je moet ook je verdedigend werk goed doen.”

Training en ambities

We vragen onze nieuweling binnen de hoofdmacht of hij zichzelf als trainingsbeest ziet en welke ambities hij als voetballer koestert. Om met het eerste te beginnen zegt Mees: ,,Ik zie mezelf niet echt als een trainingsbeest. Ik probeer wel altijd naar de trainingen te gaan, omdat trainen erbij hoort en ervoor zorgt dat je een betere voetballer wordt. Maar ik moet eerlijk zijn, ik ben niet altijd even gemotiveerd om op training alles uit de kast te halen. Ik speel veel liever een wedstrijd.” Dan, over zijn ambities: ,,Mijn ambitie als voetballer is om dit seizoen zo belangrijk mogelijk te zijn voor het team. Ik hoop natuurlijk dat ik veel minuten mag spelen en dat we met ons team dit seizoen goed presteren, het liefst met aantrekkelijk voetbal. Misschien is het wel tijd voor wat nieuwe hoogtepunten?”

Over die minuten maken wij ons, als redactie, alvast geen zorgen.

Profclub in binnen en buitenland

Toen we Mees Ruiters vroegen naar zijn ambities als voetballer, kwam niet naar voren dat hij zich in het profvoetbal terecht ziet komen. Maar uiteraard heeft ook hij zo zijn voorkeuren als het gaat om profclubs. Opnieuw Mees: ,,Over mijn favoriet in Nederland hoef ik niet lang na te denken. Dat is Roda JC Kerkrade. Ik ben al Roda-fan zolang ik me kan heugen. Sinds mijn twaalfde heb ik een seizoenkaart en de laatste jaren probeer ik ook weleens een uitwedstrijd te bezoeken.”

Dan over clubs van over de grenzen: ,,Een favoriete profclub in het buitenland heb ik niet echt. Maar als ik moet kiezen heb ik wel een zwak voor Bayern München. Aangezien ik het knap vind hoe ze zonder schulden of investeerder een van de beste clubs van de wereld zijn geworden.’

Familiemens

Last but not least komen we te spreken over de persoon Mees Ruiters, zijn hobby’s naast het voetbal en over de dingen die hij echt belangrijk vindt in het leven. Hij vertelt: ,,Ik ben een rustig iemand, een normale jongen die graag contact heeft met andere mensen. Ik  hou van leuke activiteiten ondernemen met vrienden en familie, maar een avond op mijn eentje vind ik ook weleens fijn. Een feestje op zijn tijd is uiteraard altijd wel gezellig. Ook leuk is zo nu en dan een avondje Netflix. Verder kijk ik eerst de kat uit de boom voordat ik ergens aan begin en ben ik sportief, rechtvaardig en loyaal. Het belangrijkste in mijn leven is mijn familie, met name mijn vader en moeder en mijn twee zussen. Ook heb ik veel contact met mijn opa’s en oma ‘s; ook zij denken voortdurend met mij mee. Mijn familie heeft altijd voor me gezorgd en ik kan bij ze terecht. Ze denken met me mee en staan onvoorwaardelijk achter me. Dat waardeer ik enorm!”

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno

Geef een reactie