Andries Bemelmans, trainer vrouwen 1 vv Schaesberg Meer dan drie decennia in het trainersvak

Andries Bemelmans, van 27 november 1971, zag eind vorig jaar Abraham. In het dagelijks leven is hij werkzaam als onderwijs ondersteuner op het Sophianum-college in Gulpen. Hij is al 22 gelukkig met Nathalie Schuivens. Samen hebben ze twee dochters, Yaelle en Nilou en een zoon. Hij heet Javi en is pas drie. De grote passie van Andries Bemelmans is voetbal en dat al heel lang. Momenteel is hij bezig aan zijn achtste seizoen bij de hoofdmacht van de vrouwen van tweedeklasser vv Schaesberg,

De ouderen onder ons kennen Andries Bemelmans nog als voetballer. Hij speelde in zijn actieve loopbaan uitsluitend voor RKONS, dat in die tijd hoofdzakelijk in de eerste klasse uitkwam. Eén jaartje was de hoofdklasse zelfs het domicilie van de ploeg. Andries doorliep de gehele jeugdopleiding van de club, speelde in het tweede en in de hoofdmacht. Trainer Wim Logister gunde hem op zijn zeventiende zijn debuut in het eerste bij de afscheidswedstrijd van Hans Cremer, oud speler van Roda JC.

Trainer

We bevinden op Andries’ 17^e, ook bijna op het punt waarop hij ook zijn eerste stappen als trainer zette. We laten hem aan woord. Hij vertelt uitvoerig over zijn ervaringen, ontmoetingen, successen en meer van dat soort zaken in de periode als trainer in de wereld van het voetbal der mannen. Andries steekt van wal; ,, ik ben op mijn 18^e begonnen als trainer bij RKONS, eerst bij de E2 en de  C1. Daarna had ik 10 jaar lang de A1 onder mijn hoede en ook even lang was ik jeugdcoördinator. Een speler die ik destijds onder mijn hoede had was Marco van Steenbruggen. Hij is nu de assistent bij Schaesberg 1. Ook Cyriel Gulpers en Dimitri Schuivens heb ik in die tijd getraind. Ook zij speelden voor Schaesberg.  Tussen de bedrijven door heb ik met mijn vrouw het vrouwenelftal opgericht.

Als CIOS student liep  ik in die tijd stage bij Roda JC. Het jaar dat Roda als tweede eindigde in de competitie, het seizoen 1994-1995. Dagelijks zat ik samen in het kleedlokaal met trainer Huub Stevens en zijn assistent Eddy Achterberg. Dat was zeer leerzaam. Veel geleerd heb ik ook van mijn stagebegeleiders, onder wie Rene Trost.  Een van de spelers in dat team was  Tim Zuidersma, de huidige hoofdtrainer van Schaesberg . En zowel Marco als Tim kwam ik later, beiden als speler van Schaesberg, weer tegen. Waar ik tot op de dag van vandaag ook veel aan heb gehad is het maken van een krachtenveldanalyse van het eerste elftal van Fortuna Sittard, dat toen werd getraind door Pim Verbeek.  Welke facetten spelen er allemaal om een elftal heen en hebben er invloed op. En dat is ook nu nog dagelijkse kost, want een vrouwenteam werkt anders dan een mannenteam.

Begin 2000 ben ik via Wim Vrosch weer terug gekomen bij Roda als trainer. Nu niet als stagiair, maar als vaste trainer van een team. Ik trainde vooral de B1 en de C1/C2 jeugd.  In deze teams zaten veel spelers die het later heel goed zouden doen in  de top van het amateurvoetbal. Denk aan Maikel van Kesteren, Olaf Rompelberg, maar ook Roel Romijn, Roy Jansen, Rob Delahaye , Rik Raeven en nog veel anderen.

Via Cor Dijkman ben ik uiteindelijk weer bij Schaesberg terecht gekomen. Eerst als trainer van de B1. Dat werd een periode waar ik met heel veel plezier op terugkijk. Ik denk dan aan de ontwikkeling van bijvoorbeeld Erik Erps en de manier waarop hij door Bert Starmans bij het eerste werd gehaald. Daar zat echt een opleidingsverhaal achter.  In dat team zat ook Guido Seerden. Hij zei ooit in het vakblad De Voetbaltrainer dat hij mij als het voorbeeld zag van hoe een (jeugd)trainer zou moeten zijn. Mooi als spelers of speelster zo iets over jou zeggen. Misschien nog mooier dan het winnen van prijzen. Eric Gerrits hoorde ook bij dat team. En niet te vergeten Remco Dijkman. Ook met Remco was het een mooi verhaal, een verhaal van de lange adem, maar hij haalde wel het eerste een aantal jaren later.

Na dat jaar ben ik naar het 2^e gegaan, samen met Jos Haan, om het daarna nog drie jaar over te nemen in de reserve hoofdklasse. Een mooie competitie. Daarna ben ik vijf jaar assistent geweest van diverse hoofdtrainers. Bert Starmans, Ed Hendriks, Wim Vrosch, Jean Hoedemakers, de laatste bleef maar een half jaar. Toen ben ik op verzoek van de spelers een half jaar hoofdtrainer geweest van Schaesberg. Helaas konden we degradatie niet voorkomen.  Daarna kwam Eric Marees. Goede trainer, maar hij  bleef maar één seizoen. Helaas. Na deze vijf jaar leek het erop dat  ik Schaesberg zou verlaten, voor een functie als hoofdtrainer elders. Maar uiteindelijk ben ik toch gebleven en weer trainer van het 2^e elftal geworden, nu samen met Roger Goorissen, Math Hodiamont en Leon Wijnen. Echt een prachtige staf. Na drie jaar resulteerde dit in een prachtig kampioenschap in de 2^e klasse.  En daarna heb ik de keuze gemaakt om de overstap naar de vrouwen te maken.

Soort trainer

Andries Bemelmans is dus al vele jaren trainer. We vragen hem naar een typering van de trainer die hij is. Zijn reactie: ,,Ik denk dat ik vooral een trainer ben die spelers en speelster beter wil maken. Maximale eruit trekken en dan kijken waar we uitkomen.  Voetbal bestaat uit drie bouwstenen. Beter willen worden, plezier in voetbal en willen winnen. Plezier in voetbal staat altijd in het midden dat is het cement voor de andere twee stenen. De andere twee stenen kunnen afhankelijk van leeftijd en niveau wisselend boven of onder staan. En het fanatieke en de gedrevenheid. Het is hun hobby en dan mag je verwachten dat ze er ook iets extra voor willen doen.”

Naar de vrouwen

Maar dan gebeurt er iets onverwachts, althans voor de mensen om Andries heen. Hij stapt over naar het vrouwenvoetbal. Zijn verhaal: ,, Heel veel mensen verklaarden me voor gek toen ik naar de vrouwen ging, maar ik heb nooit last gehad van het “vrouwen kunnen niet voetballen syndroom“, zoals men vaak binnen de mannenwereld naar het vrouwenvoetbal kijkt, of in ieder geval keek. Ik was ook al jaren trainer van meidenteams.  We wonnen een groot toernooi in Venray door Red bull Leipzig te verslaan. We waren met overmacht het beste team in Limburg en werden gevraagd voor het NK in Hilversum. Dit was zeker niet een team met alleen maar goede speelsters, maar als team was de groep oh zo sterk. Ook met die groep zag ik het als mijn taak speelsters naar een hoger niveau te tillen.  Ik mag zeggen niet zonder succes, want een deel van die meiden staat nu op vrouwen 1. Ook een ander team werd als MO15 meteen kampioen, terwijl ze eerder nog nooit samen hadden gespeeld. Een deel van dat team is nu de basis ons tweede elftal bij de vrouwen. Ook hier  zitten wellicht nog speelsters tussen die de kwaliteit hebben om hoger te spelen. Maar dat is aan hen zelf. Moeten ze dan wel afdwingen  We vergeten wel eens hoe belangrijk een tweede team kan zijn. Niet  iedere speelster immers haalt vrouwen 1 of heeft gewoon wat meer tijd nodig en dan is zo’n tweede elftal wel heel handig om te hebben. Dat geldt ook als de ervaren speelsters lager willen gaan spelen, bijvoorbeeld omdat de ambitie iets minder is geworden. Zij kunnen dan de andere meiden weer naar een hoger niveau begeleiden. Maar het belangrijkste in het voetbal blijft opleiden. Jeugdteams zijn opleidingsteams. Of dat nu bij de jongens is of bij de meiden, dat maakt niet uit. En opleiden hoeft niet te koste te gaan van winnen en of hoog spelen. Daar ligt de taak van de trainer en daar maakt de kwaliteit van de trainer vaak het verschil.

Volgend seizoen wordt mijn 8^e jaar bij dit team. Er is een prima klik tussen de spelersgroep en de staf. Ook die staf met Joyce Jansen, Remco Meens en voorheen Tom Lussenburg is goud waard. Dat is mooi en waardevol. We zijn in de vierde klasse begonnen en aan de slag gegaan om de meiden steeds weer beter  te laten worden. Een geweldige groep vrouwen is het, misschien wel veel ambitieuzer dan zij zelf in de gaten hebben. Dat bleek ook wel na het behalen van het kampioenschap in de vierde klasse. Het seizoen erop, in de derde klasse werden we  meteen tweede, op één punt van kampioen SVC’2000. En een seizoen later werden we opnieuw tweede, maar waren we oppermachtig in de nacompetitie. En na twee corona jaren draaien we nu bovenin mee. We staande derde in de tweede klasse.”

Corona

Het woord is gevallen: Corona. Andries Bemelmans geeft kort weer hoe hij en zijn meiden ermee zijn omgegaan: ,, Wij als vrouwenteam hebben gedurende die periode altijd getraind. Het is jouw taak als  trainer om  voor goede trainingen te blijven zorgen, ongeacht de beperkende maatregelen. En dat is zeker gelukt. Maar trainen in partijvormen is toch fijner. En ondanks de obstakels die er waren was er toch ook weer altijd een hoge opkomst.  We zijn in die periode trouwens nog eens gegroeid, met de komst van de meidenteams, waardoor we nu een  echte  meidentak hebben onder onze twee vrouwenteams.”

Plannen

Andries Bemelmans begint komend seizoen aan zijn 32^e jaar als oefenmeester. We vragen of dat niet langzaam wat veel wordt en wat zijn plannen zijn. Hij blijkt absoluut nog niet verzadigd, getuige: ,,Voetbal verveelt nooit, ongeacht het team waar je bij betrokken bent.  Maar we gaan het huidige, sterke vrouwenteam beetje bij beetje  verjongen  Dus ambitieuze vrouwen die het nog eens op een hoger niveau willen proberen mogen zich melden voor een gesprek en/of trainingen.  Ik doel op meiden die samen met ons willen doorgroeien naar de hoofdklasse of topklasse. Aan de andere kant, ik wil als trainer ook weer niet te ver vooruit kijken, we bekijken het per seizoen.  Eerst maar eens in het nu lopende seizoen zo hoog mogelijk eindigen en ons in ieder geval veilig spelen. Over vooruit kijken: Ik heb met mijn dochters het hele voetbaltraject mogen afleggen van de F-jeugd tot en met de vrouwenteams. Wellicht treedt hun broertje in de voetsporen van zijn zussen en dan is zijn vader er als trainer natuurlijk weer bij. Maar hij moet vooral gaan doen wat hij leuk vind.”

Zo, met die laatste woorden weten ze bij vv Schaesberg dat ze wellicht nog lang niet van Andries Bemelmans (en zijn gezin) af zijn. Als we redactie vermoeden we dat men er op Sportpark Strijthagen niet ongelukkig mee is.

Foto’s®ParkstadActueel/Lucho Carreno