Aanvalster Sanne Wingen (RKHBS) Opgeven staat niet in mijn woordenboek

Sanne Wingen stelt zich voor met: ,,Ik ben een sportief, actief en sociaal persoon. Ik ben iemand die houdt van gezelligheid. Leuke dingen doen met familie en vrienden vind ik erg belangrijk. Ook ben ik wel een perfectionist. Ik wil altijd alles zo goed mogelijk doen, zowel binnen als buiten het voetbalveld. Ik ben een doorzetter: opgeven komt bij mij niet voor in het woordenboek.”

We gingen in gesprek. Sanne Wingen, van 17 oktober 1985, vertelt ons dat zij de opleidingen HBO Food and Bussiness en HBO inkoopmanagement heeft afgerond. Zij werkt nu als inkoper voor een bedrijf dat voedingssupplementen produceert, woont samen met haar partner Roy en hun twee katten Wibi en Luna. Haar absolute passie op sportief gebied is voetbal. Zij komt tegenwoordig uit voor RKHBS.

 De appel en de boom

Zoals het velen van ons vergaat, zo ging het ook bij Sanne Wingen. Het voetbal werd haar als het ware met de paplepel ingegoten. Je kunt ook zeggen dat de spreekwoordelijke appel niet ver van de boom valt. We laten haar zelf aan het woord. Sanne: ,,Ik ben al van kleins af aan opgegroeid met voetbal. Mijn vader heeft het altijd gedaan en ik was ook vaak bij de voetbalclub te vinden vroeger. Ook voetbalde ik vaak met mijn vader achter ons huis, op de parkeerplaats of op het veldje. Als ik thuis ben wordt er af en toe over voetbal gepraat, maar eigenlijk vrij weinig. Meestal over hoe mijn wedstrijd is gegaan of over wedstrijden die we gezien hebben op tv.

Mijn zusje Robyn voetbalt ook bij RKHBS en daarmee praat ik wel meer over voetbal. Zij voetbalt op vrouwen 2, ikzelf op vrouwen 1. We analyseren vaak onze wedstrijden met elkaar.”

Het voetballeven in clubverband van Sanne Wingen nam, zo vertelt zij, een aanvang op 10-jarige leeftijd, bij Bekkerveld. Daarvoor zat zij op turnen en volleybal. Dat bleek niets voor haar, voetbal was haar passie. Nu, 25 jaar verder, voetbal zij nog steeds met heel veel plezier. En: ,,Ik ben er ook nog lang niet klaar mee.”

In de jeugd

We vragen Sanne naar de teams waar zij in haar jeugd voor heeft gespeeld en naar trainers waar zij mee in aanraking is gekomen. Zij verhaalt: ,,Ik ben dus op mijn 10^e begonnen, bij de meisjes van Bekkerveld. Hier heb ik een aantal jaren gespeeld, waarna ik ben doorgestroomd naar de dames. Dat heb tot 2007 gedaan, de laatste seizoenen onder John Schrijnemaekers. John is een trainer die mij altijd heel goed is bijgebleven. Hij was een fanatiek en direct iemand. Van hem heb ik heel veel geleerd en hij heeft mij ook laten groeien op het voetbalveld, waardoor ik uiteindelijk ook de overstap heb kunnen maken naar Sportclub’25, dat toen een aantal klassen hoger speelde. Ik wilde altijd het hoogst haalbare en na twee degradaties met Sportclub’25, heb ik besloten weer terug te keren naar Bekkerveld, dat inmiddels gepromoveerd was en dus weer op een hoger niveau speelde. In die periode bij Bekkerveld heb ik meerdere trainers gehad, onder wie John Jansen, samen met Hein Post en Herman Vroomen. Ook met hen heb ik altijd heel fijn samengewerkt en ik heb veel van die mannen geleerd.

In 2015 nam ik het besluit om een stapje terug te doen en op een lager niveau te gaan voetballen. Ik was klaar met de verre uitwedstrijden die het hogere niveau nou eenmaal met zich meebrengt en de hele dag weg te zijn op de zondag. Ik wilde meer tijd besteden aan mijn familie en partner, dus besloot ik naar RKHBS te verkassen. Dat gebeurde mede omdat Jo Hanssen, trainer bij RKHBS, een seizoen eerder al contact met me had opgenomen of ik niet naar de Heerlerbaan wilde komen. Bovendien was ik er al eens gaan kijken en ik kende een aantal meiden, hetgeen het natuurlijk ook altijd wat gemakkelijker maakt bij een groep aan te sluiten. Verder is RKHBS een hele fijne club, waar ik me thuis voel. We hebben een heel leuk en gezellig team, dus waarom zou ik dan elders gaan voetballen?

Bij RKHBS heb ik de eerste jaren onder leiding van Jo Hanssen en Herman Vroomen gevoetbald en nu, sinds drie jaar, is Ramon Pulcini mijn trainer. Hij is een fanatieke, enthousiaste en gedreven trainer, vol passie. Hij weet ons altijd weer te motiveren en heeft me mijn plezier in voetballen weer teruggegeven, wat ik een tijdje kwijt was en waardoor ik wilde stoppen.”

Topmomenten

We vragen naar de hoogtepunten in het voetballeven van Sanne Wingen. Ze begint met: ,,Mijn hoogtepunt is natuurlijk mijn allereerste kampioenschap met de dames van RKHBS in 2016. Ik had hiervoor nog nooit een kampioenschap bij de dames mogen vieren. Je praat dan dus over een periode van 20 jaar zonder titel. Als het vervolgens eindelijk wel eens lukt is dat natuurlijk heerlijk om te mogen meemaken.”

Mooi is dat, maar er was iets dat nog heerlijker moet zijn geweest, denken wij als redactie, want, zo gaat Sanne verder: ,,Ook de titel twee jaar later was prachtig. Ik zou er die dag, thuis tegen DBSV, eigenlijk helemaal niet bij zijn. Ik was met mijn moeder en zussen namelijk een weekend weg naar Volendam en baalde enorm dat ik er niet bij kon zijn, maar ik kon deze wedstrijd toch niet missen. Ik miste (bijna) nooit een wedstrijd of training. En dan nu, ‘The match of the year’ nota bene zou dat wél zo zijn. Dat kan echt niet, dacht ik. Dus smeekte ik mijn moeder en zussen om die ochtend al heel vroeg te vertrekken vanuit Volendam. Na veel heen en weer praten gingen ze akkoord en zo vertrokken we die bewuste dag al vroeg in de ochtend uit het vissersdorp. Ik was nog op tijd om de tweede helft mee te kunnen doen. Het stond toen 1-1 en hoe mooi is het dan dat ik vervolgens de 2-1 en de 3-1 mocht maken, op die manier belangrijk kon zijn voor het team. We waren kampioen. Heerlijk was dat! En dat trouwens ook nog in het jubileumjaar van RKHBS. De club bestond toen 100 jaar.”

Bij wat napluiswerk op internet vinden we een verslag van de wedstrijd tegen DBSV, van de hand van RKHBS-voorzitter John Bothmer. Daarin lezen we dat Sannes eerste treffer een prachtig pegel in de kruising betrof en de 3-1 tot stand kwam via een fraaie lob over de keepster van de studentenvereniging (DBSV) uit Maastricht.

Andere kant van medaille

Behalve hoogtepunten zijn er in elk sportleven ook teleurstellingen en dieptepunten. Over de mindere ervaringen van Sanne Wingen zegt zij zelf: ,,In 25 jaar voetballen heb ik veel meegemaakt en helaas ook wel wat dieptepunten. Vooral de degradaties die ik heb meegemaakt waren minder leuk natuurlijk. Dat geldt ook voor de beslissingswedstrijd tegen Schaesberg om het kampioenschap in mijn tweede seizoen bij RKHBS. In de competitie hadden we twee keer van Schaesberg gewonnen. De beslissingswedstrijd echter verloren we helaas nipt, waardoor zij promoveerden en wij met lege handen achterbleven. Dat was wel heel erg zuur.

Ook heb ik een vervelende knieblessure gehad, waardoor ik veel wedstrijden heb moeten missen en uiteindelijk een operatie ondergaan. Maar goed, daar ben ik goed van hersteld en daarna heb ik nog genoeg wedstrijden kunnen spelen en hopelijk volgen er nog veel meer.”

Manusje van alles

Voetballers schuiven vaak binnen een elftal, mede ook als de leeftijd vordert. Ook ideeën van de trainer kunnen er debet aan zijn. Sanne Wingen is nu in de aanval geposteerd, maar er zijn geen plekken binnen het team die haar vreemd zijn, want: ,,In al die jaren dat ik voetbal heb ik ondertussen wel op iedere positie gespeeld. Zelfs in de goal heb ik gestaan, maar dat was niet echt iets voor mij, dus dat heb ik snel opgegeven.

Ik ben een aanvallend ingestelde speelster, dus als aanvalster kom ik denk ik wel het beste tot mijn recht. Dat is ook de positie waar ik het liefst speel en waar ik nu ook vaak sta. Maar als de trainer op enig moment vindt dat ik op een andere positie nodig ben, dan ga ik er ook op die positie voor de volle 100% voor en doe ik dat ook met plezier. Als ik maar kan spelen! Ik ben wel multi-inzetbaar, denk ik, al is verdedigen toch een van mijn mindere kwaliteiten. Op die positie moet ik het vooral hebben van mijn werklust.”

Gedreven en fanatiek

Sanne Wingen vertelt ons dat zij zichzelf ziet als een gedreven en fanatieke speelster, die altijd wil winnen, er altijd 100% voor gaat, niet van half werk houdt en altijd het maximale uit haarzelf wil halen. Verder: ,, Voetbal heeft voor mij altijd op  één gestaan. Nooit wilde ik een training of wedstijd missen. Het is een teamsport, dus voor mij voelt het ook alsof ik mijn team in de steek laat als ik me afmeld. Afmelden voor een training of wedstrijd komt dan ook niet voor in mijn woordenboekJ.  En als er dan toch een echte goede reden was waarom ik eens moest overslaan, dan baalde ik altijd enorm en was ik ook teleurgesteld.’

Sanne Wingen heeft al wat vertelt over de trainers die zij in haar voetballeven heeft ontmoet en met wie zij heeft samengewerkt. Zelf ziet zij zich niet als trainer voor een groep staan, zij ambieert dat niet en laat het liever aan anderen over. Dan: ,,Wel lijkt het me leuk om als leider of zo actief te blijven bij het vrouwenvoetbal binnen RKHBS, mocht ik ooit stoppen met voetballen. Maar dat zal nog wel even duren, want ik ben er nog lang niet klaar voor om als speelster de schoenen aan de wilgen te hangen. Ik heb er nog steeds veel lol in. Was even anders, maar dat ligt achter mij. En plezier is eigenlijk het belangrijkste. Dus we blijven er nog voor gaan.”

Dromen, de klassieker en toppers

Ook Sanne Wingen droomde ooit van een leven in het profvoetbal. Dat is verleden tijd. Zij zegt: ,,Ik denk dat iedere jonge voetbalster wel droomt van een carrière bij een profclub. Helaas is dat maar voor weinigen echt weggelegd. Toen ik als klein meisje begon met voetballen, was het vrouwenvoetbal nog niet zo groot als het nu is, maar ik droomde er wel altijd van om zo hoog mogelijk te komen. Inmiddels is die droom natuurlijk verleden tijd en zal die transfer er niet meer in zitten. Ik ben ook niet meer de jongste;) haha.

Van kleins af aan ben ik al Ajax-fan, waar mijn ouders niks van snappen. Beiden zijn namelijk supporter van Feyenoord. Dus dat kan soms heel gezellig zijn bij ons thuis en levert vaak wel leuke discussies op. Helemaal op de dag van de klassieker natuurlijk. Gelukkig heeft de laatste klassieker voor mij het beste uitgepakt en dan is het altijd leuk om hen daarmee even te pesten.

Ik ben trouwens één keer met mijn vader bij Feyenoord-Ajax in de Kuip aanwezig geweest. Gelukkig voor ons beiden eindigde het in 1-1. Anders zou het nog een lange, vervelende, terugreis zijn geworden, voor één van ons beiden dan toch.

Op dit moment is Dusan Tadic mijn favoriete profspeler. Ik vind hem echt een topper. Hij kan echt goed voetballen, is belangrijk voor het team, neemt het elftal iedere wedstrijd weer op sleeptouw en gaat er elke keer weer voor de volle 100% in. Het is een echte teamspeler. Zulke spelers wil je graag in je team hebben.”

Gelijkschakeling

De discussie steekt steeds weer de kop op. We doelen op het item waar het gaat over de vraag of je mannen- en vrouwenvoetbal met elkaar op één lijn kunt stellen. Desgevraagd geeft onze gesprekspartner haar visie: ,,Mannen en vrouwen zijn zeker nog niet gelijk in de voetbalwereld, maar er heeft zich de laatste jaren denk ik wel een mooie ontwikkeling voorgedaan. Vrouwen worden steeds meer geaccepteerd, maar helaas zijn er altijd nog mensen die vinden dat voetbal geen sport voor vrouwen is. Dat is jammer, want er zijn genoeg vrouwen die beter kunnen voetballen dan sommige mannen. Doordat de meisjes tegenwoordig steeds langer bij de jongens blijven voetballen, zie je dat ze fysiek ook sterker worden en dat de balbehandeling veel beter en sneller is.

Gelukkig wordt het vrouwenvoetbal in Nederland populairder en is het flink aan het groeien. Steeds meer meiden kiezen ervoor om te gaan voetballen en er komen steeds meer middelen beschikbaar, ook op financieel gebied, om de aanstormende talenten te kunnen faciliteren.

Mooi om te zien is  dan ook dat ook de drie topclubs in Nederland inmiddels een vrouwenteam hebben. En dat ons Nederlands vrouwenteam het ook heel goed doet. Dat is een goede ontwikkeling voor de sport.”

 Seizoen 2021-2022

Wellicht wordt/is het onderbroken voetbalseizoen nog opnieuw opgepakt en afgerond.  Over de verwachtingen op dat punt zegt Sanne: ,,Ik hoop dat we dit seizoen nog mogen uitspelen en dat corona niet weer ervoor zorgt dat we het seizoen niet alsnog vroegtijdig moeten beëindigen. Helemaal nu we dit seizoen super begonnen zijn. De halve finale van de beker is bereikt en in de competitie staan we met RKHBS op een tweede plaats, met de koppositie binnen handbereik.

Als we dit seizoen nog mogen afmaken, dan denk ik dat wij zeker een titelkandidaat zijn. We hebben een sterk en gemotiveerd team, dat bestaat uit een aantal ervaren en een groep energieke, jeugdige, spelers. Ik denk dat die combinatie heel belangrijk is voor een goed team. Ook de teamspirit is erg belangrijk. En ook dat zit wel goed bij ons. De sfeer is goed, zowel binnen als buiten de lijnen.”

Voetbal is, zoveel is duidelijk geworden, een grote passie voor Sanne Wingen. Maar er is meer wat haar kan boeien, zo blijkt uit haar afsluitende woorden: ,,Sporten is mijn passie. Naast voetballen doe ik regelmatig aan krachtraining. Lekker met gewichten in de weer zijn en wandelingen maken in de natuur vind ik heerlijk om te doen. Daarmee kom ik echt tot rust. Maar ik houd ook wel van een lekker lui dagje, even niks doen en lekker op de bank hangen, met een boekje of een serie kijken op Netflix. En natuurlijk houd ik van leuke dingen doen met familie en vrienden.”

Foto’s®ParkstadActueel/Lucho Carreno