Rowana Meesen (‘laatste man’ vrouwen ST Sportclub’25/Simpelveld)

Haar broertje speelde bij de bambini van Sportclub’25 in Bocholtz. Zij ging regelmatig kijken en vroeg zich hardop af waarom zij niet mee mocht doen. Moeder en dochter gingen maar eens bij de club te rade of er iets mogelijk was voor meisjes. Dat bleek het geval. Rowana Meessen-Blezer, nu 27 stroomde in, zij het niet op het team van haar jongere broertje. Ook nu nog komt zij, na een tussentijds verblijf elders, uit voor vijfdeklasser Sportclub’25. Als we vragen wat voor haar het belangrijkst is binnen het voetbal, klinkt het resoluut: ,,Winnen natuurlijk! Ik zou liegen als ik dat niet zou zeggen. Willen winnen en hier hard voor werken, dat vind ik belangrijk tijdens het spel. Maar, ik vind plezier ook heel belangrijk. Plezier, in de breedste zin van het woord: het spel zelf leuk vinden, het goed kunnen vinden met je team en trainers, grappen kunnen maken tijdens het spelen, lachen en gieren om blunders, niet geblesseerd raken, noem maar op.”

Wie is Rowana Meessen?

Rowana is in het dagelijks druk met fysiotherapie. Zij volgde daartoe een HBO-opleiding en de Master Sportfysiotherapie. Haar partner voor het leven heet Kevin Meessen. We vragen Rowana om eens een omschrijving van haar eigen persoontje te geven. Zij heeft daar geen moeite mee, zo blijkt. Haar reactie: ,,Ik ben een rustig, maar actief en sociaal persoon en ik houd van gezelligheid. Ik heb een open en eerlijke mening. Daarnaast ben ik bereid hard en doelgericht te werken. Mijn team en trainers omschrijven mij tevens als een betrokken en behulpzaam persoon en als een vrolijke humoristische sfeermaker binnen de groep.’

Teams, trainers, clubs

We hebben al verteld hoe Rowana in het voetbal verzeild is geraakt . We laten haar zelf aan het woord over het verdere verloop van haar voetballoopbaan. Zij steekt van wal: ,,De start was extra leuk omdat ik begon in een team waarvan ook een ander meisje deel uitmaakte, Daphne Franken. Wij zijn nu nog steeds teamgenoten.

Ik ben gestart in de F-jeugd bij Sportclub’25. Binnen de F- en E-jeugd heb ik meerderen jaren samen met jongens gespeeld. Vanaf de D-jeugd hadden we een meisjesteam. Ik heb veel verschillende trainers en leiders gehad gedurende mijn jeugdjaren. Te veel om allemaal te herinneren en op te noemen. Excuses alvast aan alle trainers en leiders die hier niet genoemd gaan worden, de waardering is er niet minder om. Mijn eerste balcontacten had ik, als ik het mij goed herinner, onder leiding van onder andere Maurice Frijns. Een van de eerste trainingsvormen die mij bij is gebleven is dat wij hem moesten passeren met een schijnbeweging. Dat kan ik nu nog steeds niet (haha)! Verder heeft Elmar Hutten ons bij de jeugd verplicht om altijd met scheenbeschermers te trainen, nadat een spelers zijn been had gebroken toen diegene zonder scheenbeschermers was aangetreden. Ik draag ook nu nog altijd braaf elke training mijn scheenbeschermers. Nog enkele trainers die ik gedurende de jeugd heb gehad: Hermann Weck, Herman te Kampe, Marco Biermans, Jo Franken en Ingo Franken.

Peter Bertram was degene die mij voor het eerst uitnodigde om met de dames mee te spelen op een toernooi. Wat een eer was dat! Om de dames te leren kennen werd ik tevens uitgenodigd eens met hen te trainen. Daar was Mike Hermans toen trainer. Geweldige man, geweldige trainer, altijd veel respect voor gehad. Ik heb enige tijd als dispensatiespeler bij zowel de meisjes als de dames gespeeld. Dan kreeg ik op zondagochtend een telefoontje met de vraag of ik mee wilde spelen bij de dames, en hup, dan stapte ik op mijn fiets richting de voetbalweide. Mike heeft mij op 15-jarige leeftijd zover gekregen om van de Meisjes-B de overstap te maken naar Dames 1. Ook Jos Thewissen en Hub Heuts stonden in die tijd jarenlang paraat voor de damesteams van Sportclub’25.”

Rowana haalt even adem en komt dan met een overstap naar elders: ,,In 2013 ben ik overgestapt naar de geduchte concurrent RKVV WDZ, omdat we bij Sportclub’25 op dat moment geen damesteam bijeen kregen. Bij WDZ heb ik enkele jaren gevoetbald onder leiding van Marc Magermans en Ad Peeters. Toen ik in 2016 als fysiotherapeut/verzorgster aan de slag kon bij Sportclub’25, ben ik weer teruggekeerd op het  oude, vertrouwde, nest. Als fysiotherapeut heb ik mogen samenwerken met trainers als René Hofman en Pedro Ricksen. Twee totaal verschillende trainerstypes, maar van beiden heb ik veel geleerd door alleen maar te luisteren naar hun ideeën over tactiek. Ook met hen heb ik zonder problemen kunnen overleggen en samenwerken.

Bij Sportclub’25 had zich ondertussen opnieuw een damesteam gevormd, met Antoine Schokker en Hub Heuts als trainers. Sinds het seizoen 2018-2019 vormen we een (fusie)team met SV Simpelveld en hebben we Antoine Schokker, Sjaak Quaedflieg, Hub Leclaire, Herman Vroomen, Jo Hanssen, Hub Heuts en Math Dautzenberg als trainers gekend.”

Hoogtepunten

Zo, heel wat jaartjes Sportclub’25, met een relatief kort tussentijds verblijf bij buur WDZ, liggen dus al achter Rowana Meessen. We vragen naar haar sportieve hoogtepunten in haar voetballeven tot op heden. Zij vertelt:

,,Uiteraard zijn de vele kampioenschappen in de jeugd mij bijgebleven als hoogtepunten. Ik ben de tel kwijt. Voor ons kampioenschap in 2006 kregen we een persoonlijke beker. Die heeft jarenlang trots in de kast gestaan en ligt nu nog steeds op zolder bij alle medailles. Ook het kampioenschap in 2007 kan ik mij nog goed herinneren: toen mochten we als team zelf bepalen welke kleur onze kampioenschap-shirts kregen. Helaas voor mij, werd het een kleur die ik niet mooi vond, appeltjes-groen (een dieptepunt in de carrière, als je het de dan 12-jarige Rowana gevraagd zou hebben, haha!).

Een ander hoogtepunt, dat vrij snel een dieptepunt werd voor de jonge Rowana, was een gewonnen mini-veldtoernooi. Ik kan mij niet meer herinneren waar dat was, of wanneer precies, maar we hadden gewonnen en we zouden de finale in Amsterdam spelen. Ik weet nog steeds niet waarom, maar we mochten uiteindelijk toch niet naar Amsterdam.

Nog een hoogtepunt, waarvan ik niet meer weet waar en wanneer het plaatsvond: een 25-0 overwinning. Want ja, met Sportclub’25 met 25-0 winnen, dat gaf als jeugdige amateurvoetballer natuurlijk een niet-te-overtreffen-gevoel.

Buiten de behaalde kampioenschappen als speelster, heb ik in 2016-2017 het kampioenschap en de promotie van Sportclub’25 1 naar de 2^e klasse mogen meemaken als fysiotherapeut. Zo’n kampioensfeest was voor mij al lang geleden. Eerlijk gezegd weet ik helemaal niet meer wanneer mijn laatste kampioenschap als speelster was. Moet dus in elk geval heel lang geleden zijn geweest! Tevens was het heel apart om bij zo’n event vanaf de zijlijn te moeten toekijken. Het liefst had ik willen meestrijden om de winst. Maar goed, ik mocht deel uitmaken van het team en het hele feest- en huldigingsgebeuren meemaken. Een geweldige ervaring!

Mijn laatste hoogtepunt is de uiterst fijne samenwerking die wij als damesteam zijn aangegaan met de dames van Simpelveld. Ik had nooit gedacht dat het goed zou gaan en al helemaal niet gedacht dat het zo’n fantastisch team zou worden. Hopen doe je het natuurlijk wel! We zijn nu 4 jaar samen en we zijn echt een team geworden. Het is al lang niet meer ‘jullie’ en ‘wij’, of ‘bij Simpelveld’ en ‘thuis, of andersom’. Nee, het is nu alleen nog wij en wij spelen de ene keer thuis in Simpelveld en de andere keer thuis in Bocholtz. Ik hoop dat wij dit nog jaren zo kunnen voortzetten.”

Dieptepunten

Over één dieptepunt heeft Rowana Meessen ons al ingelicht. De verkeerde kleuren die voor haar op 12-jarige leeftijd werden gekozen. Een tweede teleurstelling betrof de periode die zou leiden tot haar vertrek naar WDZ. Zij legt uit: ,,Het ‘uiteenvallen’ van de damesteams bij Sportclub’25 was denk ik het meest teleurstellend van hetgeen ik heb meegemaakt. Ik kon met mijn motivatie om te voetballen, maar niet begrijpen waarom anderen die motivatie niet hadden. Sportclub’25 was jarenlang een voorloper in het vrouwenvoetbal, met twee damesteams, waarvan er eentje in de 2^e klasse heeft gespeeld, en een meisjesteam. Mijn laatste seizoen in die periode stond in het teken van bijna nooit trainen en elke wedstrijd verliezen. Ik was toentertijd aanvoerder en heb misschien wel twee jaar lang geprobeerd de motivatie en inzet van het team te verhogen. Maar na die twee jaar had zelfs ik geen zin meer om mij daarvoor in te zetten en maakte ik de keus om de club te verlaten. Het was me te veel geworden. Sportclub’25 had geen bestaand damesteam meer.

Behalve dit, en het dus reeds genoemde ‘dieptepunt’ van de jongere Rowana, heb ik gelukkig geen verdere dieptepunten meegemaakt. Ik hoop dat zo te houden.”

Speelster

Rowana Meessen vertelt ons, volgers wisten het natuurlijk al, dat zij de laatste jaren vooral verdedigend actief is, op dit moment centraal. Daarover en over hoe het eerder was: ,,Ja, nu speel ik als centrale verdediger, als ‘laatste man’. Ik sta momenteel op deze positief vanwege mijn werklust en speloverzicht, zodat ik van achteruit andere spelers kan aansturen.
Gedurende mijn voetbalcarrière heb ik echter op vrijwel alle posities gespeeld. In de jeugd heb ik zelfs een tijdje gekeept. Vervolgens werd jarenlang het middenveld mijn domicilie, zowel centraal als langs de rechter flank. Als middenvelder was ik altijd aanvallend ingestemd. Sporadisch speelde ik ook als aanvaller, maar op deze positie kwam ik letterlijk en figuurlijk niet goed uit de voeten. Het liefst speelde ik altijd centraal in het middenveld, daar kon ik veel rennen. Maar soms rende ik ook te veel; mij kon je overal op het veld vinden. Een trainer van mij, Hermann Weck, vroeg ooit aan mij of ik mijn teamgenoten wel vertrouwde. Mijn antwoord: nee, eerlijk gezegd niet. Dat zag hij aan mij, want waar de bal ook naar toe ging, daar ging ik naar toe, om te helpen. Ik heb van hem echt moeten leren om op mijn positie te spelen en vooral ook daar te blijven. Ik denk dat ik toen het coachen heb geleerd, want als ik zelf niet kon helpen, dan moest ik anderen maar aansturen hoe zij moesten gaan helpen.

Als je me vraagt om aan te geven wat voor een voetbalster ik ben, dan zeg ik dat ik fel en hard werkend ben, en daardoor soms ook wel een beetje lomp. Ik ben echter erg sportief ingesteld. Ik ben hartstikke fanatiek en wil altijd winnen. Ik kan slecht tegen verliezen, daar krijg ik slechte zin van. Dat houdt ook in dat ik op het veld veel praat, coach, en soms schreeuw, tegen mijn teamgenoten. Voetbal is een teamsport, ik ben een teamspeler, en verwacht van de rest van het team hetzelfde. Ik ben dan ook een vaste kracht op de trainingen en tijdens de wedstrijden. Afmelden kan ik niet, wil ik niet. Doorgaan, rennen en vechten, tot het einde. Volgens mijn teamgenoten en trainers ben ik hierdoor soms ongecontroleerd en onrustig aan de bal, maar wel een onmisbare rots in de branding. Als kind zijnde droomt iedereen wel eens van een profclub. Was bij mij niet anders. Wanneer een scout langs de lijn stond, hoopte je natuurlijk dat je achteraf ooit nog eens iets hoorde. En dan maakte het niet eens uit om welke club het ging. Gebeurde niet. Nu heb ik die ambitie niet meer. Is niet realistisch zoiets nog te verwachten.”

Dan komen we nog eens terug bij de trainers die Rowana heeft ontmoet. Zij zegt er geen te kunnen noemen met wie zij niet goed heeft kunnen samenwerken en dan: ,,Natuurlijk maakt de ene trainer meer indruk dan de ander. Zoals reeds gezegd, herinner ik mij vanuit de jeugd vooral een passeeroefening van Maurice Frijns nog heel goed (juist omdat het geen enkele trainer gelukt is om dit onderdeel te uit te laten maken van mijn manier van voetballen) en heeft Elmar Hütten mij bijgebracht altijd met scheenbeschermers te spelen, ook tijdens trainingen.

Peter Bertram en Hub Heuts hebben mij jarenlang begeleid bij de meisjes en dames. Mike Hermans en Jos Thewissen waren diegene die mij het vertrouwen gaven dat ik goed genoeg was om op jonge leeftijd mee te spelen met dé dames. De afgelopen jaren was en is het vooral Antoine Schokker die zich inzette voor het behoud van een damesteam bij/met Sportclub’25.”

Sportclub’25

Het is al gezegd, Rowana Meessen is een kind van Sportclub’25. We stellen de vraag waarom zij zo gehecht is aan de club. Haar antwoord: ,,Mijn ouders hebben zelf niks met voetballen, en dus ook niet met een voetbalclub. Maar ik ben ooit bij Sportclub’25 gestart, omdat mijn broertje daar was gaan voetballen vanwege zijn vriendjes. En ik had tot 2013 geen reden om weg te gaan. Ik had altijd plezier in het spel en het team en voelde mij thuis binnen de club. Toen ik in 2016 terugkeerde als fysiotherapeut, voelde dat ook weer als thuiskomen. Daarnaast hebben we de afgelopen jaren een heel leuk fusieteam gevormd met Simpelveld. Ondertussen voelt dit trouwens niet meer als fusieteam, maar zijn we gewoon één team. Daarnaast ben ik van 2016 tot en met 2020 actief geweest als fysiotherapeut/verzorgster van Sportclub’25. Dat hield in dat ik twee avonden per week en op zondagmiddag aanwezig was om blessures te behandelen. Vooral voor Sportclub’25 1, maar de gehele club was welkom bij mij. Dit deed ik naast mijn eigen trainingen en wedstrijden. Ondertussen heeft een andere verzorger mijn taken overgenomen. Als het nodig is, sta ik echter nog steeds klaar voor iedereen.”

Teamgenoten

Als je ruim 20 jaar voetbalervaring hebt opgedaan ben je uiteraard ook massa’s ploeggenoten tegengekomen. Het niveau mag dan op zijn zachtst gezegd gevarieerd genoemd worden. Wij vragen naar de namen van de beste acteurs die Rowana binnen de lijnen heeft ontmoet. Haar reactie: ,,In de 3^e klasse heb ik samen mogen spelen met onder andere Cindy Hermans, Rachel Vandenhoven, Imke Bosch en Daphne van Meurs. Zij hebben in hogere klassen gespeeld en waren altijd een voorbeeld voor mij als jonkie. Daphne is nog steeds een zeer gewaardeerd teammaatje. In ons huidige team zitten nog meer spelers die voorheen in hogere klassen en/of voor de KNVB speelden, zoals Rianne van Wersch, Pien Opstals, Dorien Dodemont en Dana Leclaire.

Als ik de term ‘beste spelers’ breder interpreteer, mogen de namen Joyce Hagelstein en Renée Evers niet ontbreken. Zij waren mijn voetbalmoeders binnen de club en hebben mij als jonkie meegesleurd in de damesteams. De opvoeding binnen het veld is goed gelukt, maar of de opvoeding in de kantine geslaagd is, laat ik maar even in de midden (met een smile; red.).

Verder heb ik als fysiotherapeut ook veel spelers van topniveau in de selectie mogen verwelkomen. Denk maar aan Ruud Hermans (o.a. Groene Ster, EHC) en Tom Daemen (o.a. NEC en Go Ahead Eagles).’

Verwachtingen huidige seizoen

Onlangs verloren de vrouwen van Sportclub’25/Simpelveld met 3-0 van buur en directe concurrent WDZ. Daardoor staat de ploeg van Rowana Meessen op de tweede plek in de vijfde klasse. Er zijn nog heel wat wedstrijden te spelen. Over het perspectief voor dit seizoen zegt zij: ,,Ik verwacht dat we nog een druk seizoeneinde gaan krijgen. Door de lockdown en vele corona-besmettingen binnen verschillende clubs moeten we nog veel wedstrijden inhalen de komende twee maanden. Ik hoop natuurlijk dat we al deze wedstrijden winnen. En stiekem hoop ik toch nog, ondanks de recente nederlagen tegen onze directe concurrent, op het kampioenschap.’

Naast het voetbal

Een vrouw van 27, vol in het leven, heeft natuurlijk ook andere interesses dan alleen maar voetbal. Is bij Rowana Meessen niet anders. Over haar sociale leven en denken begint zij met: ,,Hoewel een groot deel van mijn vriendinnen mijn medespelers zijn, vind ik het ook belangrijk om hen en de rest van onze vriendengroep ook buiten het voetbalterrein te zien. Dat hoeft niet perse te betekenen dat we iets moeten ondernemen, maar gewoon de sociale contacten onderhouden. Dat kan bij iemand thuis, maar dat kan ook met een etentje of in het uitgaansleven.

Natuurlijk vind ik het ook belangrijk om tijd door te brengen met mijn man, Kevin. Hij is trouwe supporter, maar ook hem zie ik graag buiten het voetbal.  We werken beiden fulltime en spenderen veel tijd aan onze eigen hobby’s, dus het is ook fijn nog wat de uurtjes met hem door te brengen. Wanneer ik geen voetbalwedstrijd heb, gaan Kevin en ik graag mountainbiken. Daarnaast doe ik af en toe aan hardlopen, met hem en met mijn vader. Is niet directe mijn hobby, maar af en toe wel nodig om de conditie op peil te houden.”

Dan heeft Rowana, ter afsluiting, nog een sportieve tip: ,, Ik vind het belangrijk dat mensen actief en sociaal bezig zijn, van jong tot oud. Het houdt je gezond, zowel fysiek als mentaal. Voor mij is sporten, en dan vooral voetballen, ook altijd een soort uitlaatklep geweest; afleiding van de dagelijkse sleur. Was het druk op het werk of op school: even ontspannen, ben je gefrustreerd; even uitrazen, heb je een minder leuke dag gehad: beleef plezier. Maar ook andersom: ben je vrolijk of heb je iets leuks meegemaakt of iets leuks te vertellen: deel de vreugde! Ondanks dat ik zonet aangaf dat winnen voor mij het belangrijkste is binnen de sport, draait het bij amateursport op de eerste plaatst om plezier. Het mag niet uitmaken in welke vorm, welke sport of bij welke club. Uiteindelijk zijn we allemaal met onze sport begonnen vanwege het plezier dat we eraan beleefden. We moeten met z’n allen ervoor zorgen dat iedereen, jong en oud, plezier heeft tijdens het sporten.”

Foto’s®ParkstadActueel/Lucho Carreno