Dansen is de edelste, meest aansprekende en mooiste van alle kunsten. Het is geen abstractie, geen vertaling van het leven, maar het leven zelf. Het in professionele danskringen veelgebruikte citaat van de Britse psycholoog Henry Havelock Ellis gaat nadrukkelijk op voor Amira al Rawi. Haar solovoorstelling ‘Nadia’ weerspiegelt haar intense zoektocht naar verloren moederliefde.  

Amira al Rawi is een jonge, energieke vrouw vol artistieke ambities. In haar puberteit ontdekte ze haar danstalent. Zoals ook dat ze in beweging haar emoties kon kanaliseren. En ook kon overbrengen op anderen. Het levensverhaal van Amira dat ze eerder in een interview in het Algemeen Dagblad vertelde is beklijvend. Amira kind van Iraakse ouders en geboren in een Nederlands asielzoekerscentrum is negen jaar als op een avond twee politieagenten voor de deur staan. Haar moeder heeft een auto-ongeluk gehad, ze is dood. De wereld van Amira stort in. “Je hebt de liefde van je moeder nodig, elke dag weer. Mijn moeder wás liefde. Een heel intelligente vrouw. Veel humor en enorm veel kracht ook.  Voor Amira en haar broer Zain veranderde het leven drastisch. Ze worden ondergebracht bij familie. Talloze gesprekken met steeds weer nieuwe mensen van jeugdzorg. Amira voelde zich naar zeggen nooit meer ergens echt thuis. “Ik heb twaalf jaar lang elke nacht gehuild, omdat ik mijn moeder zo ontzettend miste.” 

Haar moeder was arts in Irak. Onder het regime van Saddam Hoessein werd de Iraakse bevolking en bovenal vrouwen onderdrukt. Nog voordat de Irakoorlog op 20 maart 2003 lost barste ontvluchten haar ouders hun geboorteland. In Nederland moest haar moeder haar artsenopleiding opnieuw doen, omdat haar papieren in ons land niet geldig waren. “Dat deed ze zonder klagen. De manier waarop ze soms werd behandeld, vond ik al kind vaak onterecht, maar het ging nooit ten koste van haar energie en haar liefde voor andere mensen. Ze zette altijd haar beste beentje voor, maakte zich mooi, maakte haar eigen kleding en was ook cultureel actief in Delft.” 

Haar moeder bleef ook warm en enthousiast voor de kinderen toen het thuis niet goed ging. “Het geweld tegen haar door mijn vader, de onderdrukking, het heeft haar er nooit onder gekregen”, duidt Amira. “Ze bleef haar best doen voor ons, bleef feestjes organiseren, samen zingen. Dat inspireerde me toen. En dat doet het nu nog steeds. En toen opeens was ze er niet meer.” 

Er volgde een zoektocht naar verloren moederliefde. Vijf jaar geleden bracht Amira al Rawi ze een eerste versie van Nadia. Dit seizoen staat ze op de planken met een nieuwe Nadia voorstelling. Een voorstelling met veel verdieping. Door videobeelden van haar moeder, die jaren binnen haar familie zweefden, maar waarop ze niet eerder de hand kon leggen laat Amira haar moeder herleven. “Door die video’s zie ik mijn moeder weer praten, lachen, ik zie haar bewegingen. Ze knipt ons haar, ze schildert met ons, zingt met ons. Dat is heel bijzonder. De voorstelling is er ook completer door geworden. Je ziet mij in mijn rouwproces, boosheid, gevoeligheid, kwetsbaarheid. 

Ooit nam haar moeder haar naar een bruiloft en zei ze: ‘Kom, kom met me dansen’. “Ik durfde dat toen niet. Daar heb ik zoveel spijt van gehad. Ik heb heel lang gedacht: ‘Ik zou zo graag nog één

 keer met haar willen dansen.’ Op het eind van de voorstelling probeer ik weer in contact te komen met dat gevoel. Dan dans ik naar het licht toe en ben ik weer even bij mijn moeder. Dan word ik echt gelukkig.” Het beeld van de onlosmakelijk verbonden dochter en moeder die voor even weer één lichaam met vier armen en benen worden is ontroerend en beklijvend. 

Het blijkt ook uit de reacties van het publiek, zie https://youtu.be/ry6CjkN4fso.

Op 14 januari was de première van NADIA in Bijlmerparktheater A

msterdam, 

Op 21 oktober is NADIA te zien in AINSI Theater, in Maastricht. Een datum om met stip in de agenda te noteren. Het voormalige verpakkingsgebouw Noord van cementfabrikant ENCI aan de Lage Kanaaldijk 112-113, waar Theater aan het Vrijthof een groot gedeelte van haar dans, theater en jazzconcerten in AINSI programmeert, geeft creativiteit in een industriële setting nog meer kracht. En ook voor mensen die niet vaak naar een het theater gaan is NADIA een laagdrempelige ‘Must See’ voorstelling.  

Foto’s: Yu Check Tsang