30 handen helpen Nepal – Dag 24
Nepalreis 2018 – Dag 24
Toen we thuiskwamen, zagen we extra hoe we gedragen zijn. Alleen al op het vliegveld werden we opgevangen door een hele meute. Later thuis ging dat gewoon door. We keerden allemaal terug tot de normale orde van de dag: een bezoek aan de fysio, het verwijderen van verstandskiezen, het bekijken en verdelen van de foto’s en ga zo maar door. Onze familie geeft ons daarin de ruimte. Ze helpen bij het doen van de was, luisteren naar onze verhalen en geven ons de ruimte om op adem te komen.
Echter kon dat nog niet voor iedereen, vandaar dat het verhaal verder gaat… Nadat Ineke en Vivian gisteravond laat met lange tanden gegeten hadden, besloten ze na afloop meteen onder de lakens te kruipen. De verpleegkundige heeft de kamer naast die van hun. Hij had van tevoren gedacht, toen hij een hotel ging boeken: “Als zij daar met een hele groep uit Nederland verblijven, zal het hotel wel in orde zijn” en dat bleek ook het geval. Gisteravond voor het slapen gaan, heeft hij alles nagekeken en in orde gemaakt voor onze vlucht morgenochtend vroeg. Net als de rest van de groep vertrekken ook zij om 5.00 uur in de ochtend naar het vliegveld. Indira regelde het vervoer voor ons en dat betekent dat de verpleger dat niet hoefde te doen. Normalerwijze is het de taak van de verpleegkundige die je komt ophalen om alle randvoorwaarden te regelen voor een goede terugreis. Dat betekent dat er in die zin meer bij zijn taak komt kijken dan alleen het bewaken van de cliënt. In dit geval is dit voor hem, door Indira’s goede zorg, een ‘easy job’.
Ineke en Vivian trokken overdag samen op en bleven dicht bij en rondom het guesthouse. Vanmorgen ontmoetten zij de verpleger in het zaakje dat bij het guesthouse hoort en waar wij vaker wat dronken. Hij kwam net terug van een bezoek aan de monkeytempel en ging in de middaguren met de taxi naar Bakhtapur. Aangezien hij vanmorgen op eigen gelegenheid, lopend, naar de monkeytempel was gegaan, was hij onder de indruk van wat hij onderweg allemaal gezien had. “Wat een armoede”, verzuchtte hij, “en wat een stof overal.” Vivian en Ineke konden niet meer doen dan dit beamen. Daarna vertelde hij dat hij gek was geworden van het geblaf van de honden en zij lachten een beetje binnensmonds, want ze weten maar al te goed wat hij bedoelt. Hierna scheidden hun wegen zich opnieuw en gingen Ineke en Vivian een klein blokje om. Zo kwamen ze op de terugweg in de verkeerschaos terecht op de hoek van de straat van het guesthouse. Het is bijna niet voor te stellen hoe het er hier in het verkeer aan toe gaat. Elke keer opnieuw zijn we blij als we de poort binnenlopen van ons guesthouse, want vreemd genoeg wordt het lawaai dan aanzienlijk minder. Het lijkt alsof we dan ineens een andere wereld instappen en zo is het eigenlijk ook. Van de chaos en de stof, komen we in de rust en het groen terecht.
De mensen die hier werken hebben echt zorg voor het guesthouse en de daarbij horende gasten en we zien ook al drie jaar dezelfde werknemers. Volgens zowel de eigenaar van het winkeltje ‘Colours’, als de kapper, betekent dat dat er een familieband tussen de werknemers ontstaat. Dat is misschien een tip voor alle werkgevers onder ons: “Behandel je werknemers als familie, dan zullen zij zich met hart en ziel voor jouw zaak inzetten, omdat ze zich dan mede-eigenaar voelen!” Zo simpel eigenlijk en zo doordrongen van levenswijsheid.
Eerder deze week had één van de drie kamermeisjes aan Vivian gezegd dat ze onze groep wilde bedanken voor het feit hoe netjes zij elke keer de kamers achterlieten. Ze benoemde met name ‘de boysrooms’….! De vrouwen, alle drie moeders van twee kinderen, voelden zich daardoor erg gerespecteerd en gewaardeerd en het deed Vivian goed dat te horen. De vrouwen hebben haar hart veroverd door de blijheid, maar bovenal tevredenheid, waarmee ze hun werk verrichten. Soms, als we wel eens een kamer van anderen inkeken, schrokken we van wat voor een varkensstal mensen soms achterlaten, waarbij ze er vanuit gaan dat anderen dat opruimen. Een gevoel van vervangende schaamte bekroop ons dan. Om onze dankbaarheid te tonen ten opzichte van deze liefdevolle, vriendelijke en goedlachse kamermeisjes, hadden we bij ons vertrek uit de andere kamers voor elk van hen een mooie sjaal gekocht en deze achtergelaten op de kamer. Daarnaast hadden we de rode wasbak, die we eerder deze reis gekocht hadden voor de handwas, gevuld met allemaal spullen. Tot nu toe hebben we dus steeds iets achter gelaten voor de kamermeisjes, maar doordat Vivian en Ineke dit jaar achterbleven, hoorden we voor het eerst hun reactie daarop. Vanmiddag hoorden Vivian en Ineke namelijk een bescheiden klopje op de deur. Toen ze de deur open deden, stonden de kamermeisjes daar wat verlegen te kijken om te zeggen dat ze ons wilden bedanken voor de leuke verrassing. Ze waren er heel blij mee en vertelden opgetogen hoe ze de buit verdeeld hadden. Het is ontzettend leuk dat we nu eens hebben kunnen zien dat we deze mensen, die zo goed voor ons zorgen, iets hebben kunnen geven waar zij blij van werden. Één van de drie, die beter Engels spreekt dan wij, vroeg oprecht geïnteresseerd aan Ineke: “How is it m’am?”. Toen zij daar op antwoordde, schrokken de meisjes zichtbaar. Ineke vertelde dat dit haar laatste keer in Nepal is en dus maakten ze later onder veel gegiechel een foto, samen op het bed.
Vanmiddag is Vivian nog even alleen met het fototoestel erop uit getrokken om wat plaatjes te schieten die we nog graag met jullie willen delen, om op deze manier een indruk te krijgen van hoe het straatleven is in en rondom onze standplaats in Nepal.
Hierna was het al snel weer tijd om nog voor de laatste keer samen te eten en nog een paar uurtjes te slapen. Eerst gingen ze nog thee drinken bij Indira en haar bedanken voor alle goede zorgen, die ze wederom met haar team aan ons heeft gegeven. In de ochtend vroeg verlaten ook zij de plek waar we drie weken lang met zijn allen lief en leed gedeeld hebben. Woensdag in de avond zullen zij landen in Düsseldorf en zullen ze ongeveer een uurtje later de voeten op Nederlandse bodem zetten. De ontbrekende stukjes van onze puzzel zullen dan de puzzel weer compleet maken. Onze laatste stappen in Nepal, en op ons fotolijstje, zijn gisteren al gezet. Het was erg gek om te beseffen dat dit niet voor ieder van ons gold en we zijn blij wanneer we eindelijk weer compleet zijn en wanneer we met z’n allen, vanuit Nederland, kunnen terugkijken op onze prachtige, leerzame en intense reis!
Tekst en foto’s 30 handen helpen Nepal
