Een handkus in plaats van een knuffel
Op de foto: vlnr: Pauline Stouten, Ingrid Roelofs en Lucie Thevissen. Stel, je woont met tien anderen in een woonvorm voor mensen met een verstandelijke beperking. Ineens waart er een virus rond. Je kunt het niet zien, maar je hoort dat mensen er erg ziek van worden en eraan overlijden. Je volgt de persconferenties en ineens mag je geen handen meer schudden, niet meer knuffelen, je ouders of broer en zus niet meer bezoeken en je kunt niet meer naar de dagbesteding, want die is dicht. De mensen om je heen leggen wel uit hoe het zit, maar het is moeilijk te begrijpen. Je verzorgers, ouders en familie begrijpen het zelf amper.
“Ik vind het heel raar,” zegt Pauline Stouten. Ze woont in Villa Dolfijn, een Hoensbroekse woonlocatie van stichting Philadelphia Zorg. Samen met huisgenoot Lucie Thevissen en begeleidster zorg & wonen Ingrid Roelofs geeft ze een interview. Een gesprek met een hek ertussen en aan weerskanten voldoende afstand. De enige manier waarop ze ook hun familie kunnen zien.
“Mama en ik geven elkaar kushandjes,’ vertelt Pauline. Maar liever zou ze haar ouders en zussen weer eens knuffelen. “Ik vind het heel lastig.”
Ook Lucie zou haar moeder en zus graag weer eens vasthouden. “Dit is helemaal niet leuk,” vindt ze. Zeker niet nu haar zus in verwachting is en de baby bijna geboren wordt.
Gelukkig facetimen beide dames regelmatig met hun familie. Maar de emoties lopen soms hoog op. Vanochtend moesten Lucie en Pauline nog huilen om de toestand.
“Dan troosten we ze en praten over de situatie,” legt begeleidster Ingrid Roelofs uit. “Sommige cliënten huilen en tonen hun emoties, maar sommige cliënten raken juist geïrriteerd. Heel belangrijk voor ons als begeleiders om dat goed in de gaten te houden. Gelukkig heeft ieder hier een eigen kamer, zodat ze zich even terug kunnen trekken als dat nodig is. Verder vindt de dagbesteding nu in huis plaats.”
“We doen spelletjes binnen of buiten of we kleuren,” vult Lucie aan. Zij gaat normaalgesproken naar zorgboerderij Swier. Pauline werkt onder andere in restaurant de Eetkamer in Hoensbroek, maar ook dat is nu door de maatregelen dicht. Nu schildert ze dieren. “Of ik maak fruithapjes.”
Met poptalk hebben medewerkers de situatie rondom het coronavirus uitgelegd aan de cliënten. Ingrid: “Met bijvoorbeeld Playmobilpoppetjes visualiseren we de belevingswereld van onze cliënten. Op die manier proberen we de situatie uit te leggen. Maar het blijft moeilijk en heel verdrietig soms.”
Ook Annelies In de Braekt (80) vindt de coronamaatregelen moeilijk, maar ze houdt er zich wel aan. Zij kan haar zoon Stijn (50), die ook in Villa Dolfijn woont, niet bezoeken. “Stijn is mijn jongste zoon, hij heeft het langst thuis gewoond. Hij woont in Dolfijn, maar we doen ook heel veel samen. Om het weekend komt hij naar huis en dan wandelen we bijvoorbeeld veel met onze hond. Maar ik help hem ook bij dingen zoals naar de huisarts gaan en nagels knippen. Sommige wasjes deed ik voor hem, omdat hij erg zuinig is op bepaalde spullen is. Dat kan nu allemaal niet meer. Ineens zat ik thuis. Ik ben al op leeftijd en heb een pacemaker. Ik wil mezelf en de bewoners van Villa Dolfijn niet in gevaar brengen. Maar voor Stijn is dat heel moeilijk te begrijpen. Voor Pasen heb ik hem nog eens uitgelegd dat hij niet naar mama kon komen. ‘Mama bewaart pasen’, zei ik tegen hem, ‘en als je dan weer naar mama toe kunt komen, gaan we eieren verven en Pasen vieren’. Toen hij ophing zei hij, ‘dag mama, tot Pasen’.”
Inmiddels heeft Stijn skype op zijn tablet en dat kan hij zelf openen. “Heel fijn voor hem, want nu kan hij met ons praten op het moment dat híj dat wil.”
Onlangs mocht Annelies samen haar oudste zoon Stijn even gedag zeggen, op de veilige anderhalve meter afstand. “Stijn achter de poort en wij ervoor. Maar daar werden we allebei heel verdrietig van. Dat je dan zo dichtbij bent en elkaar niet kunt aanraken. Op een gegeven zei mijn oudste zoon, ‘Stijn, mama en ik gaan naar huis, ga jij maar naar binnen’. Hij draaide zich om en sjokte weg. Dan breekt je hart.”
Pauline, Lucie, Annelies, Stijn, Ingrid en alle cliënten en medewerkers van Philadelphia hopen dat er snel verandering komt in de situatie. De persconferentie waarin Mark Rutte meer gaat vertellen over de huidige situatie wordt met spanning afgewacht. Wat Lucie hoopt dat de minister-president gaat zeggen? “Alles open,” antwoordt ze uit de grond van haar hart. Helaas is dat niet de boodschap die avond. Dus blijven de bewoners van Villa Dolfijn contact houden met hun familie via facetime of skype. En af en toe een bezoekje aan het hek. Wat Pauline wel nog wil zeggen is, dat ze het ondanks alle vervelende maatregelen toch heel fijn heeft in Villa Dolfijn” “Ik voel me hier heel veilig!”
Foto Sandra Israel
About The Author
