Van pleintjesbasketballer tot wereldreiziger: Basketbal bracht Ger van den Berg op alle denkbare plekken in de wereld

Er is geen Limburger in het Limburgse basketbal met zoveel mondiale ervaring als   Ger van den Berg. Basketbal en zijn militaire beroepsloopbaan brachten de Heerlenaar op alle denkbare en soms ook meest vreemde plekken in de wereld. Van Senegal en Algerije tot Libanon. En de kerel uit één stuk beleefde er tal van bijzondere en memorabele avonturen.   

Ger van den Berg (65) is een type ruw-bolster-blanke pit. Als speler en trainer-coach was hij altijd een buldering rolling stone. Meer ijzerdraad dan tederheid. De trainer-coach van tweede divisionist BC Bumpers Sittard is onverminderd een winnaar pur sang.  Maar als pensionado heeft nu  ook een beetje de staat van genade bereikt. Passie en compassie zijn subtiel vervlochten. De oud beroepsmilitair, die in 2014 met functioneel leeftijdsontslag ontslag ging, geniet ook met volle teugen van zijn actuele leven en telt steeds nadrukkelijker zijn zegeningen. Echtgenote Marjo Smith, zijn jeugdliefde uit Schaesbergerveld “Marjo is geweldig en ziet er ook onverminderd fantastisch uit”, zijn twee “geweldige” zonen Kevin en Joey” en zijn oogappels zijn  kleinkinderen Kian (8) en Lizzy (3).  Die zijn regelmatig bij opa en oma te gast. “En bij Kian sta ik als voetbalsupporter ook regelmatig langs de lijn. Prachtig, al moet ik me regelmatig op de tong bijten anders word ik ook daar weer als vrijwilliger gevraagd. En ik heb het al druk genoeg met basketbal en basketbalclinics.            

“Dankzij basketbal had ik een rijk en vervuld leven en nog steeds”   

Basketbal was en blijft voor Ger van den Berg dé levenselixer. “Dankzij basketbal en mijn militaire loopbaan had ik een rijk en vervuld leven”, duidt hij. Basketballen leerde Ger van den Berg, op de Henricus Mavo op de grens van Schaesbergveld Meezenbroek en Schandelen. Henricus gymleraar Vroomen leerde hem ABC-tjes en besmette hem met een onuitroeibaar basketbalbacil.

Daarna was het tussen de lessen door en na schooltijd altijd shooten op het basketbalpleintje naast de gymzaal. Meestal samen met mijn vriend Marcel Joosten. BC Braggarts, in sporthal De Varenbeuk in Heerlen Noord, werd zijn eerst basketbalclub. Na de voorloper van Tracks, basketbalde hij kort voor Nepomuk Hoensbroek en vervolgens op hoger nationaal niveau bij Wyba Nijmegen, BC Kimbria en BC Weert. “Bij Kimbria, in Maastricht had ik een prachtige tijd. Ik speelde er samen met o.a. de broers Piet en Jos Wolfs. Jos die nu nog trainer-coach is van de Kimbria mannenhoofdmacht is heeft later nog twee seizoenen als prof in Amerika gespeeld.”

“Ik heb van mijn hobby mijn beroep gemaakt”

In Amerika bracht het basketbal ook Ger van den Berg. “Fantastische sportbeleving. Een wedstrijd is voor supporters een dagje uit met de hele familie. Ook in Italië, Frankrijk, Griekenland, Joegoslavië, Senegal, Libanon, Algerije en nog veel meer landen leidde het basketbal hem. Na het afronden van zijn CIOS-opleiding werd hij beroepsmilitair, meer specifiek sportinstructeur in het leger . “Ik heb van mijn hobby (basketbal) mijn beroep gemaakt. Door militaire uitzendingen maar ook de door wedstrijden met het Nederlands militaire basketbalteam heb ik echt de hele wereld gezien. Ger van den Berg was vanaf 1979 van de partij als speler van het Nederlandse militaire team. Vanaf zijn 37ste gaf hij zijn loopbaan bij het Nederlandse team een vervolg als assistent-trainer en daarna als hoofd trainer-coach.”    

De bibbers in Libanon.

Het ruigste avontuur maakte Sergeant Majoor Ger van de Berg mee als coach tijdens het WK in Beiroet, Libanon. Een trainingsbal in een achteraf trainingshal met daarop een kakkerlak zo groot als een muis. Vier gaten in de vloer als toilet voor zes nationale teams met zestien spelers. Vervoer in een open jeep naar wedstrijden over hobbelige wegen terwijl militairen in begeleidende jeeps haast terloops af en toe de loop van hun geweren in de richting van de Nederlandse spelers liet zwabberen. Je zou voor minder het zweet op je rug krijgen”, herinnert hij zich.

Ook tijdens wedstrijden ging het er soms heftig aan toe, herinnert hij zich. De spanningen tussen Moslims en Joden was alom voelbaar en zichtbaar. Tijdens de wedstrijd tussen Libanon en Saoedi-Arabië stonden de Saoediërs zeven minuten voor tijd met 21 punten voor. Libanon ging pressen. Een speler van Saoedi-Arabië kreeg rood en toen sloeg de vlam in de pan. Spelers en supporters gingen met elkaar op de vuist. Er vloog van alles in het rond.” Ger van den Berg die op uitnodiging in de VIP-box zat probeerde met zijn grote lichaam een klein jochie in bescherming te nemen. “Plotseling werd een plastic stoel keihard in mijn rug gekatapulteerd. Gelukkig bleef het daarbij. Hoe de wedstrijd afliep? Libanon won de wedstijd uiteindelijk met zeven punten verschil.

“Stond ik daar met mijn net geen twee meter tegen Munot Bol een reus van twee meter 31, pff dat was echt aanpoten!”

Winnen deed het Nederlands Militaire basketbalteam slecht sporadisch op EK’s en WK’s. “Daarvoor is er een simpel verklaring”, zegt Van den Berg. “Onze tegenstanders waren veelal teams met profspelers. Bovendien konden de meeste landen uit een veel groter potentieel, omdat er bij hen in tegenstelling tot in Nederland, militaire dienstplicht was en is.

Ook anderszins leerde de Heerlenaar levenslessen. “Nederland staat te boek als het land van de lange mensen. Maar bij China speelde er een zekere Yao Ming van twee meter 29 mee. Bij Griekenland Dimitris Kokolakis van twee meter 15. En bij Sudan Munut Bol een reus van twee meter 31. Pff, tegen dat soort tegenstanders was het met mijn net geen tweemeter dus meer dan stevig aanpoten.”

“Op bed liggend kijken naar Tv registratie van eigen onvolkomenheden, dat was echt lachen”   

Improvisatie- en organisatievermogen had Ger van den Berg echter altijd al. “We organiseerden vaker dat onze WK wedstrijden op de Tv werden uitgezonden. Dan lagen we in een ver land op een hotelkamer bed naar onze eigen onvolkomenheden te kijken. Dat was écht lachen.”

Lachen was het voor Ger van den Berg ook altijd als tegenstanders de vraag stelden wat basketballers in Nederland verdienden. Als ik zei dat we in Nederland niet betaald kregen maar gewoon contributie moesten betalen, keken ze me aan alsof ze water zagen branden. Begrijpelijk!  Een zeventienjarige jeugdspelers in Italië verdienden toen al een jaarsalaris van 120.000 euro. “

Basketbaldier Ger van den Berg, die in zijn sportloopbaan bij zo ongeveer iedere basketbalclub in Limburg op de een of andere manier actief was, ging na Bal Weert U18 bijna vier jaar geleden aan de slag als trainer-coach van de vrouwenhoofdmacht van BC Bumpers Sittard. In zijn eerste seizoen werd de gepokt en gemazelde Heerlenaar met zijn team kampioen in de tweede divisie. Maar het Sittards team zag af van promotie naar de landelijke eerste divisie. De langere reistijden, nu is Noord-Brabant de limiet – was de hoofdreden. Het gros van de speelsters zag en ziet dit vanwege sociaal-maatschappelijke verplichtingen en studie langere reistijden niet zitten.”

Promotie is geen doel, het kampioenschap wél 

Ger van den Berg nu woonachtig in de Heerlense wijk Rennemig, kan ermee leven. Maar de winnaar streeft desondanks ieder jaar naar het kampioenschap. Daartoe organiseert hij ook dat Dunatos Meerssen op dinsdag in Sittard bij hem meetraint in Sittard. Het mes snijdt bij aan twee kanten. De speelsters van Dunatos kunnen proeven aan het hoger niveau. En BC Bumpers heeft op dinsdag als een goeddeel van de speelsters vanwege studieverplichtingen elders in het land vertoeft voldoende speelsters voor een goed partijspel. Dat vertaalt zich ook in resultaten. Ook in de twee afgebroken coronaseizoenen speelde Bumpers mee om het kampioenschap. En ook dit seizoen is Bumpers weer in de top van het klassement te vinden.   

No nonsens aanpak

Door zijn no nonsens aanpak valt de door alle basketbalwateren gewassen Ger van den Berg ook perfect in het Sittardse teampulletje. “Teemspirit is de grootste kracht van ons team. De speelsters die het hart van ons team vormen zijn inmiddels in de leeftijd van gezinsuitbreiding beland. Daardoor dreigt het langzaam wat minder te worden qua niveau. Maar gelukkig hebben we val Bumpers nog steeds een aanzuigende werking op speelsters, die op een lager niveau basketballen. Zo ben ik heel blij met de komst van Lianne Noordijk, die ik nog kende van de U18 van BAL Weert. En ik kan in de regel ook altijd teruggrijpen op een aantal ervaren speelsters van ons tweede team die ook het hogere niveau nog steeds prima aankunnen.”