Vanaf het eerste moment heeft de voorstelling diepe indruk op mij gemaakt. Ik ben nog steeds onder de indruk. Wat op het toneel tot leven kwam, raakte aan mijn persoonlijke herinneringen aan de tijd van de teloorgang van de mijnen in de voormalige Oostelijke Mijnstreek een periode die ik van dichtbij heb meegemaakt.

Vooral de Domaniale Mijn staat me nog helder voor de geest. De sloop van de schacht en de omliggende gebouwen herinner ik me alsof het gisteren was. Maar wat me nog dieper trof, waren de oud-mijnwerkers die ik later zag: met zuurstoftanks, gebonden aan hun scootmobielen, snakkend naar adem. Ze kwamen samen op de Markt, waar ze elkaar nog even troffen voor een praatje,  zolang het nog ging. Elke week werden het er minder, geveld door aandoeningen aan de longen,  stille gevolgen van hun jarenlange arbeid in het stof van de mijnen. De voorstelling riep ook herinneringen op aan de verhalen die ik in het verleden heb opgetekend van oud-verpleegkundigen, voor mijn boek “Een ziekenhuis voor Kerkrade”. Die getuigenissen waren hartverscheurend: over zieke mijnwerkers, over gezinnen die langzaam hun vaders zagen wegkwijnen, over een gemeenschap die haar fundament zag verdwijnen. Het Geluk van Limburg is veel meer dan een theatervoorstelling. Het is een krachtig eerbetoon aan een streek, een generatie en een verloren tijdperk. Het roept niet alleen herinneringen op, maar laat ook voelen hoe diep de sporen van dat verleden nog altijd doorwerken. Met veel respect, vakmanschap en gevoel gebracht.

Blog van: Peter Trompetter

Foto: Lidia Carreno Photography

About The Author

Redactie van PA | Peter Trompetter

See author's posts