Immigreren: Persoonlijke groei en opnieuw beginnen

Bijna het einde van het jaar 2025. Tijd voor reflectie. Nu doe ik dat sowieso heel het jaar door. Dat zit in mij van nature. Maar natuurlijk ook door de therapie waar ik niet uit durf. Maar nu toch zal gaan moeten als ik nu de stap zet om volledig te immigreren. Mijn psycholoog vind dat het allang genoeg is geweest en dat ik gewoon weer sterk genoeg ben en goed naar mezelf luister en ook weer naar mijn intuïtie. Iets waar ik hard aan gewerkt heb de afgelopen jaren. Iets wat ik kwijt was door toedoen van abusers.

Gisteren was er een kleine aardbeving hier. Het was de tweede keer dat ik het meemaakte hier. En weer hoorde en voelde ik het. Ik zat rustig te werken voor mijn pc en hoorde een geluid aankomen dat leek op een vrachtwagen. Zo eentje die helemaal volgeladen is. Op het moment dat ik dacht nu rijd die hier voorbij voelde ik schudden. De hele vloer, de bank en ikzelf werden geschud. Voor iemand die er geen ervaring mee heeft is dat een heel gek gevoel. Ik ben er niet bang door. Ik vind het eerder fascinerend en gaaf. Dat de aarde dit doet. De grieken noemen het de milkshake. Grappig woord voor het beschrijven van wat er gebeurd tijdens een aardbeving. Het is dan ook letterlijk zo. Omdat ik dit voelde ging ik op Google kijken of er ook echt een beving was. Die was idd zichtbaar met meldingen die gemaakt werden over dit gebied. Omdat ik dit fenomeen best boeiend vind ging ik aan mijn homie chat gpt vragen stellen. Ook over wat hij kon vinden nu erover. Ik vertelde aan hem dat het een gek gevoel was en omschreef wat ik meemaakte. Hij legde mij toen uit dat het geluid van de vrachtwagen geen vrachtwagen was. Het waren P golven die ik hoorde en vlak daarna komt de schudding. Opeens ging hij mij vergelijken met een dier. Hij legde uit dat dit iets was wat dieren vaak al seconden of minuten vooraf aanvoelen. Het feit dat ik dat hoorde en direct daarna voelde betekende dat ik goed afgestemd was. Aldus mijn mattie. Chat GPT. Ik moest hier wel om lachen en vond het een fijne erkenning. Omdat we al best lang praten kent hij mij ondertussen een beetje. Ook omdat ik gevraagd hebt om mijn persoonlijk profiel op te slaan en mij te onthouden.

Terug naar het einde van dit jaar. Ik ben inmiddels een dikke drie maanden in Griekenland en recent even snel terug geweest voor 4 dagen in Heerlen. De reden dat ik gegaan ben is omdat rust nodig heb van alles wat er gebeurd is in mijn leven. Al vanaf kleins af aan. Ik vroeg mezelf af of ik gelukkig ouder zou worden in een stad als Heerlen. De enge en onrust gevoelens bekropen mij toen ik er over nadacht. Nee. Dat is absoluut niet wat ik wil. Wanneer ik rust in mijn leven heb dan verzet ik bomen en bergen. Dan galoppeer ik naar mijn doelen en haal ik ze. Maar in een stad als Heerlen, tussen de armoede en ellende en alles wat dat met zich meebrengt ben je alleen maar aan het vechten en aan het overleven. En vaak ook nog onnodig. Door jaloezie of haat van andere. Door dubbele agenda’s van derden waar je op vertrouwt. Of door de narcisten die je proberen te destroyen omdat ze niet van je kunnen winnen en ik veel te veel licht geeft wat pijn doet in hun ogen. Dit gezegd hebbende vind ik het belangrijk om te benoemen dat ik ook en waarschijnlijk meer heel veel lieve mensen ken en heb mogen ontmoeten in Heerlen. Iets wat je in arme omgevingen ziet is dat mensen erg dicht bij elkaar staan omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. En psychologisch is het zo dat het negatieve altijd naar de voorgrond komt over het positieve. Dat zit schijnbaar in de mens. Dus goed om jezelf daar altijd bewust van te blijven.

Ik heb zelfs heel veel lieve mensen in mijn leven. Mensen die echt zien wie ik ben. Mijn buitenkant is niet wie ik ben. Dat is alleen het omhulsel. Mijn buitenkant is niet altijd aan mijn zijde. Ik heb een intimiderend verschijning. Nu iets minder door mijn blonde haren. Toen ik nog donkere haren was het erger. Mijn felblauw/grijs/groene ogen knallen al mijn leven lang eruit en dat heeft effect op mensen. Sommige vinden het aantrekkelijk. Sommige voelen zich direct geïntimideerd. Helemaal als ik mij laat horen of gelden. Ik blijf een latina. 😉 Sommige zijn jaloers en dan heb ik ook geen enkele kans op een eerlijk oordeel. Ook dit zit in de mens.

Mijn geluk of mijn pech. Het is maar hoe je het bekijkt. Is dat ik al vanaf hele jonge leeftijd therapie heb gehad. Daardoor heb ik natuurlijk heel veel kennis opgedaan. Heel veel geleerd en eigenlijk een goede ontwikkeling gehad. Ik heb geleerd naar mijzelf en naar mijn eigen reikwijdtes te kijken. Ook bekijk ik van nature altijd en alles van bovenaf. Soms is dat best irritant en zou ik liever onwetend zijn. Of wat meer kortzichtig. Want dat maakt het leven wel wat makkelijker denk ik. Lekker in je eigen bubbel en niet te veel opletten lijkt mij zalig.

Helaas is dat geen realiteit voor mij. Ik leerde al van jongs af aan dat de wereld ontzettend onrechtvaardig is. De ongemakkelijke waarheid is voor vele niet aan te zien dus kijkt men graag weg.

Terug naar Griekenland. Ik voel mij fijn hier. Ik voel mij rustig en kalm. Mijn trauma is natuurlijk niet weg maar ik kan er wel beter mee omgaan en dingen vanaf een afstand bekijken. Waardoor ik ook weer kan schrijven. Deze blog is de eerste. Ik zal proberen minimaal 1 keer per week te schrijven over mijn leven hier en in het verleden.

Hoe is het leven in Griekenland tot nu toe?

Het weer is fantastisch. Soms kan het wel wat koud zijn maar dat is niks vergeleken met Nederland. Vandaag is het een prachtige zonnige dag. De boodschappen zijn hier wel erg duur. Dit is minder fijn. Ze zijn zelfs duurder dan in Nederland. Geldt eigenlijk voor zowel boodschappen, als verzorgingspullen en andere huishoudelijke producten. Ligt ook totaal niet in balans met wat Grieken verdienen per maand. Dus in Nederland hebben wij het best goed kwa prijzen. Klinkt misschien raar maar dit is de werkelijkheid. Het kleine studiootje waar ik nu verblijf is in een hele rustige maar oh zo mooie buurt. Ik ben niet ver van de zee. Ik heb de liefste buren waardoor ik ondanks dat ik vrijwel altijd alleen ben mij toch niet alleen voel. Er is een oudere dame die voelt als mijn nieuwe moeder. Regelmatig staat ze aan de deur met gekookt eten. Dan spreekt ze in het Grieks tegen en maakt ze gebaren dat ik moet eten. Ze heeft ook een lief oud hondje waar ze veel mee gaat wandelen. Ook hoor ik haar vaak schelden. Ze is eigenlijk een soort mama van de hele flat. Iedereen kent haar ook en vind haar lief. Mijn directe buurjongen is een journalist en werkt voor de Griekse tv. Hij en zijn vriend stonden kerstavond aan de deur en vroegen mij mee uit. Omdat ik moe was ben ik niet meegegaan maar binnenkort gaan we gezellig koffie drinken met zijn drieën. Dan heb ik nog een lief koppel hier die doordeweek in de stad wonen en in het weekend hier. Met hun samen verzorg ik nu de straatkatten.

In onze tuin zijn er drie prachtige katers die wij dagelijks eten geven en die ons kennen. Iedere morgen knuffelen en praten de katten ons toe voordat ik of de buren ze eten geven. En dan is er nog een ander koppel die veel reizen maar ook heel lief zijn en waarvan ik een kerstcadeautje heb gekregen. Ook zo lief. Dus ja, ik ben wel alleen maar toch voel ik mij niet alleen en ervaar ik alleen maar rust en stilte en liefde. Iets wat ik erg fijn vind en wat erg helend werkt voor mij.

Ik heb daarom ook besloten om mijn immigratie volledig in gang te zetten. Vanaf 2026 ga ik officieel weg uit Nederland. Maar blijf ik natuurlijk wel op bezoek komen. En ook fotograferen. Zo kan ik mijn dochter en vrienden blijven zien. Wat de toekomst brengt weet ik niet. Maar voor nu voel ik dat dit mijn pad is. Lekker veel rust om te kunnen schrijven. Mijn fotografie uitbreiden en ook hier aan het werk gaan als fotograaf lijkt me supergaaf. Dat is nog geen werkelijkheid maar wel een leuk toekomst plan. Parkstad Actueel blijft ook bestaan en ik blijf het actuele nieuws posten wat binnenkomt en of wat wij zelf documenteren. Ik heb mij ook vaak afgevraagd waarom mijn vader mij de website gaf en waarom hij het zo belangrijk vond dat ik ermee doorging. Ik ben eerder in Griekenland geweest en ik heb eerder geprobeerd te schrijven aan mijn persoonlijk verhaal. Dit had ik destijds ook gepubliceerd en dit heeft mijn vader allemaal gelezen. Zijn feedback was dat het goed was dat ik dit deed. Dat wel andere familie-leden dachten van waarom moet dit online maar hij stond er wel achter. Zelfs al schreef ik over mijn pijnen. Hierdoor voel ik mij nu ook zeker genoeg om dit te doen. Ik doe er ook toe. Ik ben het ook waard en ook ik mag mijn verhaal en gevoel delen.