Lorenzo Schrijnemaekers Thuis bij Sporting Heerlen

Lorenzo Schrijnemaekers, van 6 juli 1994, begon zijn sportieve leven als judoka. Op zijn twaalfde stapte hij over op voetbal,. Hij werd keeper in het Heerlense, tussen de bedrijven door was hij actief als jeugdtrainer. Al op jonge leeftijd gooide een knieblessure roet in het eten. Zelf voetballen was niet meer verantwoord. Niet getreurd, hij bleef verbonden aan zijn sport. Sinds 2016 is hij verzorger bij Sporting Heerlen. Hij is bezig aan zijn derde jaar van de opleiding fysiotherapie, die hij in Eindhoven volgt. ,,Ik zit op dit moment in een tussenjaar, om te sparen en een buffer op te bouwen. Na dit jaar ga ik waarschijnlijk verder met mijn studie als fysiotherapeut”, zegt hij daarover. ,,Bij Sporting weggaan zie ik mij niet zo snel” zegt hij ook. Daarover later meer.

De mens Lorenzo Schrijnemaekers

Wij vragen Lorenzo om een omschrijving van zijn eigen ego te geven. Hij reageert als volgt: ,,Als ik mezelf moet omschrijven, begin ik met te zeggen dat ik zoiets liever aan anderen over laat. Als het dan toch moet, omschrijf ik mezelf als zorgzaam type, iemand die voor alles en iedereen klaar staat. Ook zie ik mezelf als een open spontaan iemand, die niet schroomt om het gesprek met anderen aan te gaan. Ook ben ik heel oprecht en eerlijk, dat waardeer ik ook heel erg in andere mensen. Soms ben ik misschien te oprecht, zeg ik iets pats boem, waar ik er misschien eerst beter twee keer over na had kunnen denken.”

Speler

We hebben al vermeld dat de voetballoopbaan van Lorenzo Scjhrijnemaekers in de knop is gebroken. Hij vertelt zelf hoe het voetballeven een aanvang nam en hoe het vervolgens verliep. Lorenzo: ,,Ik ben op mijn 12^e actief gaan voetballen, daarvoor heb ik altijd gejudood. Ik ben als keeper begonnen bij Bekkerveld. Bij die club heb ik altijd op de lagere elftallen gespeeld. Toen ik A-gerechtigd was ben ik twee jaar bij Voerendaal op de A1 gaan keepen, omdat daar toen ik een groot deel van mijn vrienden voetbalde. Het jaar dat ik naar de senioren zou gaan werd ik gebeld door Jorrit Dacier, op dat moment trainer van het 2^e van Bekkerveld. Hij vroeg of terug wilde komen om bij het 2^e aan te sluiten. Hier hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken. Ik keerde terug naar Bekkerveld. Dit hield helaas na één seizoen op door een knieblessure, waardoor ik ben moeten stoppen met actief zelf voetballen. Tijdens mijn tweede seizoen bij Bekkerveld ben ik als jeugdtrainer gestart. In 2016 behaalde ik ook mijn TC3/UEFA C jeugd.”

Hoogte- en dieptepunten.

Onze gesprekspartner heeft zijn loopbaan als doelman vroegtijdig ten einde zien komen, het is verteld. Dat is natuurlijk een dieptepunt. We vragen naar andere ervaringen, zowel in positieve als in negatieve zin. Lorenzo steekt van wal: ,,Mijn hoogtepunten als speler waren de jaren bij Voerendaal. Daar heb ik echt van genoten. Maar misschien moet ik zeggen dat ik van het laatste jaar bij Bekkerveld -op de B2- het meest heb genoten, van de sfeer binnen het team, maar ook de kwaliteit van de ploeg dat jaar. Het dieptepunt is natuurlijk mijn knieblessure, waardoor ik ben moeten stoppen met voetballen. Als trainer ben ik in 2017 met Bekkerveld JO17-1 gedegradeerd, vanuit de 4^e divisie naar de Hoofdklasse. Dit zie ik natuurlijk ook als dieptepunt. Gelukkig zat het jaar daaropvolgend vol hoogtepunten. Zo hebben dat seizoen vier spelers hun debuut gemaakt in het eerste elftal en zijn wij tweede geworden in de hoofdklasse. Jammer genoeg verloren we in de eerste ronde van de nacompetitie. Ook haalden we de bekerfinale. Die verloren we uiteindelijk, maar toch mooi om zo’n finale te spelen.

Dan voor-en tegenspoed bij mijn huidige club. Bij Sporting Heerlen heb ik de degradatie uit de eerste en tweede klasse meegemaakt, wat natuurlijk dieptepunten waren.  Mijn absolute hoogtepunt kwam daarna: het kampioenschap in de derde klasse, nadat we één seizoen eerder net buiten de boot waren gevallen. In het tweede jaar was het dus wél prijs. Een groot feest volgde. Mooi voor iedereen die de club een warm hart toedraagt, die terugkeer in de tweede klasse. Dat is volgens mij ook het niveau waar de club thuishoort.”

Een andersoortig hoogtepunt was er ook nog, zij het niet op sportief vlak, maar wel onvergetelijk. Lorenzo, nog een terugdenkend aan zijn tijd bij Bekkerveld: ,,Het weekend naar Mallorca, met het tweede elftal van Bekkerveld, was veruit het gekste, maar vooral ook het leukste weekend dat ik ooit heb meegemaakt. Wat in die 96 uur op dat eiland is gebeurd is, maak ik nooit meer mee en blijft in mijn herinnering gegriefd.”

Op dit moment is Lorenzo Schrijnemaekers actief als verzorger verzorger/fysiotherapeut bij Sporting Heerlen. Dat doet hij sinds 2016. Als jeugdtrainer heeft hij een break genomen. Volgend seizoen wil hij het weer oppakken. Zijn eigen sportieve bezigheden bestaan uit 2 á 3 keer per week fitnessen. Daarnaast fietst hij graag, iedere dag minimaal een half uur, laat de natuurliefhebber ons weten.

Sporting Heerlen

In 2016 kwam Lorenzo dus naar Sporting Heerlen. Hij vertelt ons dat de club op dat moment twee verzorgers had, die stage liepen en langzaam zouden gaan uitstromen. Hij kon er zelf ingroeien en vanaf 2018 werkt hij zelfstandig. Over zijn komst naar Sportpark Grasbroek en zijn bevindingen aldaar zegt hij, tevredenheid uitstralend: ,,Ik ben begonnen bij Sporting Heerlen omdat er op dat moment 2 á 3 jongens de overstap hadden gemaakt van Bekkerveld naar Sporting. Er speelden dus al wat bekenden van mij en dat maakte de keuze een stuk gemakkelijker. Ook leek het me een goede werkplek om wat ervaring op te gaan doen in het vak waar ik voor zou gaan studeren.  Achteraf gezien had ik geen betere keuze kunnen maken. In de afgelopen jaren zijn er ook steeds meer bekenden komen voetballen bij ons in het eerste elftal. Daar komt bij dat, in mijn tweede seizoen, Jorrit Dacier trainer is geworden. De samenwerking met Jorrit en zijn staf is al vier seizoenen top! Sporting Heerlen is als geen andere club waar ik tot nu toe actief ben geweest. Er hangt altijd een hele warme en gezellige sfeer en iedereen kent iedereen. Het voelt heel fijn om onderdeel te zijn van deze topvereniging!”

Trainers

Hij voetbalde, was jeugdleider, zal die laatste functie waarschijnlijk weer oppakken, en is verzorger/fysiotherapeut. In al die hoedanigheden maak je de nodige trainers mee. Allerlei soorten van die beroepsgroep zie je voorbij komen. Lorenzo over zijn ervaringen op dat vlak: ,,Als voetballer heb ik best veel trainers meegemaakt. Als keepertrainer had ik onder meer Sjoerd Ries. Hij heeft mij in de beginjaren het meeste bijgebracht, als trainer was hij ook een heel fijn persoon. Aan Jorrit Dacier, tijdens mijn periode bij het 2^e van Bekkerveld, heb ik de meest warme herinneringen. Jorrit stond altijd middenin onze groep, maar je wist precies wat je aan hem had, in moeilijke én lastige situaties. Ik vond en vind dat heel belangrijk. In mijn periode als verzorger bij Heerlen heb ik verder Pedro Ricksen nog meegemaakt, iemand die er voor zorgde dat de sfeer binnen het team altijd optimaal was. Ook hij is iemand waar ik altijd fijn mee heb samengewerkt.”

Dan keert Lorenzo Schrijnemaekers weer even terug naar zijn jeugdliefde Bekkerveld. Hij gaat verder met: ,,Zelf ben ik in 2010/2011 begonnen als jeugdtrainer bij Bekkerveld. Na vier jaar op de lagere elftallen was er de ambitie om aan te sluiten bij een hoger elftal. Ik kwam bij de toenmalige C1, als assistent-trainer bij mijn oom, Hans Schrijnemaekers. In de drie jaar dat ik met hem heb samengewerkt heb ik ongelofelijk veel geleerd. Qua oefenstof en trainingsopbouw heb ik ongeveer alles wat ik weet hierover, geleerd van Hans. Ook in de omgang met ouders heb ik super veel van hem opgestoken. Alles wat ik weet over training geven op prestatief niveau heb ik van Hans. Na die drie jaar ben ik alleen verder gegaan als trainer van de B1. In het tweede seizoen is mijn neef Mick Schrijnemaekers aangesloten als mijn assistent en samen hebben we nog twee hele mooie seizoenen beleefd. Mick zijn kijk op voetbal sloot perfect aan op de mijne. Uiteindelijk heb ik nog mijn TC3/UEFA C Jeugd behaald, met oom Hans als mijn begeleider en John Ortmans als docent vanuit de KNVB. John heeft mij als trainer uitstekend begeleid en van hem heb ik tijdens de cursus enorm veel geleerd over de manier van training geven en de opbouw ervan.”

Taakindeling en voldoening

Verzorgers bij voetbalclubs zijn, kenners weten dat, mensen met een druk bezet leventje. Naast hun normaliter omvangrijke reguliere dagtaak besteden zij de nodige uren aan en bij een club. Hoe zit dat bij Lorenzo. Hij vertelt: ,,Als verzorger van Sporting Heerlen ben ik voor alle leden van de club beschikbaar. Ik ben dinsdag en vrijdag, meestal vanaf 19:15 tot 20:30 aanwezig. Op wedstrijddagen ga ik mee met alle wedstrijden die wij spelen. Op de dinsdag en vrijdag bereid ik me natuurlijk thuis al voor op eventuele blessures en de behandeling ervan. Soms ga ik ook mee het veld op om wat revalidatietraining te geven. De meeste voldoening haal ik uit een simpel bedankje van een speler en het fit maken van de spelers. Heerlijk om te zien dat iemand op de zondag weer op de toppen van zijn kunnen kan presteren. Over presteren gesproken: als onderdeel van de staf hebben de sportieve resultaten zeker invloed op mijn gemoed als verzorger. Komt waarschijnlijk ook omdat ik zelf als voetballer, maar ook als trainer altijd wilde (en wil) winnen. Een zondag is absoluut een mindere zondag, wanneer Sporting verloren heeft.”

Toekomst

Tenslotte stellen we de vraag hoelang Lorenzo nog aan Sporting Heerlen verbonden denkt te blijven. Het lijkt erop dat de club zich vooralsnog geen zorgen over een vertrek hoeft te maken, want: ,,Dat zou ik niet met absolute zekerheid durven te zeggen op dit moment. Maar ik geniet er nog iedere keer van, de club en de mensen zijn super. Zo lang de trainer blijft en er wat vrienden blijven voetballen in de komende jaren, zie ik mezelf niet weggaan, omdat ik het veel te leuk vind.”

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno