Wendy de Vries vv Schaesberg Teamplayer binnen en buiten de lijnen

Zij is geboren in Heerlen en woont in Landgraaf. In het dagelijks leven is zij sinds juni 2020 -na een 10-jarige dienstverband bij Relim in Landgraaf- werkzaam voor Mondriaan, in de dagbesteding en als teamcoach. Daarnaast volgt zij een deeltijdopleiding Social Work aan de Hogeschool Zuyd in Sittard. Zij houdt van wandelen, een bioscoop pakken, (uit gaan) eten en, gewoon, onderuit gezakt een avondje op de bank hangen. Het voetbal, daar gaat het in dit interview hoofdzakelijk over, kwam op 4-jarige leeftijd op haar levenspad, bij Sylvia in Nieuwenhagen. Inmiddels is zij al, na een tussentijds verblijf bij vv Amstenrade, meerdere seizoenen actief voor eersteklasser vv Schaesberg. Wij gingen in gesprek met Wendy de Vries, van 4 augustus 1987.

We beginnen met de vraag zichzelf eens als mens neer te zetten. Wendy de Vries antwoordt: ,,Mensen kennen mij als een sociaal persoon, prettig in de omgang, iemand met droge humor. Ik ben een echte teamplayer, ook buiten het voetbal.”

Voetbal

Dan komen we op het sportieve vlak en vragen naar het begin van de voetballoopbaan en het vervolg. Wendy verhaalt: ,,Voetbal is er bij ons (mijn broers en zus) met de paplepel ingegoten. Toen ik 4 was ben ik officieel begonnen met voetbal, bij R.K.S.V. Sylvia. Hier heb ik mijn gehele jeugd gespeeld in een jongensteam. Vrijwel altijd was ik destijds het enige meisje op het veld. Vanaf mijn twaalfde mocht ik op zondag al mee met het damesteam. Lange tijd speelde ik in die periode twee wedstrijden per weekend, soms ook drie, omdat ik destijds ook nog wel eens mee mocht met het regionaal team. Tot en met mijn 17e heb ik dit zo gedaan, maar op een gegeven moment kwam ik fysiek niet meer mee met de jongens en ben ik alleen nog maar bij de dames blijven voetballen.

Ik denk met veel plezier terug aan Sylvia. Ik heb er een geweldige tijd gehad. Maar, omdat wij vaak te weinig speelsters hadden heb ik op mijn 24e besloten om, samen met twee andere speelsters, naar v.v. Schaesberg te gaan. Dit was voor mij geen gemakkelijke keuze, aangezien Sylvia mij aan het hart ging. Maar ik was te fanatiek om zo door te blijven gaan. De stekker is destijds ook uit het damesteam getrokken. Bij v.v. Schaesberg werden wij vervolgens met open armen ontvangen. Ik voelde -en voel me nu nog steeds- thuis bij de club. In het eerste jaar werden wij trouwens kampioen en promoveerden naar de 3e klasse.”

Automonteur en Amstenrade

Het verhaal van Wendy wordt vervolgd met de woorden: ,,Na twee jaar kwam per toeval ter sprake om bij v.v. Amstenrade te gaan voetballen, zij speelden destijds in de 2e klasse. Onze automonteur liet vallen dat zij dames zochten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik twijfelde, omdat ik niet wist of ik dat niveau wel aan zou kunnen en ik dan bovendien het voor mij vertrouwde Landgraaf, waar ik per slot van rekening met veel plezier voetbalde, zou moeten verlaten.

Ik heb toch besloten de stap te wagen. En ook in Amstenrade heb ik een leuke tijd gehad. We promoveerden naar de 1e klasse, waar ik vervolgens nog drie jaar in heb gespeeld. Echter, op een gegeven moment leek ik het plezier in het spelletje kwijt te raken en heb ik ervoor gekozen om terug te keren naar Schaesberg. Dat betekende natuurlijk een stap terug in sportief opzicht, destijds van de 1e naar de 3e klasse, maar dat vond ik helemaal niet erg. Ik kreeg weer plezier in voetbal en dat is voor mij het belangrijkst.

Met v.v. Schaesberg promoveerden wij nadien twee keer en nu speel ik met die ploeg ook weer in de 1e klasse. Inmiddels ben ik 35. Ik geniet nog steeds van het spelletje, ondanks de pijntjes die ik heb en het feit dat mijn lichaam soms lijkt aan te geven dat ik moet stoppen. Ik sta er dus nog steeds. Stoppen met voetbal? Alleen als het echt moet! Misschien wel in de toekomst een tandje minder.”

Hoogte- en dieptepunten

Wendy de Vries heeft haar voetbalkunsten tot nu toe dus bij drie clubs tentoongespreid. Begonnen op 4-jarige leeftijd heeft zij ruim 30 voetbaljaren achter de rug. Onze vraag luidt wat haar mooie herinneringen en haar mindere ervaringen zijn. Zij begint met het eerste als zij zegt: ,,Hoogtepunten zijn uiteraard de kampioenschappen, zowel in mijn jeugd als bij de senioren. Zeker te vermelden zijn ook de vriendschappen en contacten die ik eraan heb overgehouden. Ik heb in ieder team graag gespeeld en heb door het voetbal veel leuke mensen mogen ontmoeten. Met Amstenrade hebben we gespeeld voor promotie naar de hoofdklasse, sportief gezien is dat het hoogst behaalde niveau in mijn carrière.”

Dan komt zij te spreken over haar mindere ervaringen, hoewel dat ook maar betrekkelijk blijkt, getuige: ,,Met Sylvia hebben wij een kampioenswedstrijd verloren. We hadden al shirts bedrukt en het hele feest was op voorhand gepland. Ging dus prompt mis, we werden geen kampioen. Toch was het onvergetelijk, want ondanks het verlies werd dat achteraf een van de beste feestjes ooit!

Ander dieptepunt was ook wel de halve finale voor de beker met Schaesberg tegen Amstenrade. Wat had ik die graag willen winnen, tegen veel oude teamgenoten. Mocht niet zo zijn, Amstenrade bleek te sterk die dag.”

Posities en trainers

Wendy de Vries laat ons weten dat zij haar eerste stappen als voetbalster op de rechtsbackpositie heeft gezet. Vervolgens kwam zij, zo gaat het verhaal verder, op het middenveld terecht, centraal of op rechts. Eigenlijk heeft zij zowat alle posities wel bekleed, behalve dan die van keepster. ,,En dat is niet voor niets zo”, grinnikt zij. Tegenwoordig speelt zij meestal als laatste vrouw in de defensie van Schaesberg, hoewel een plek in het middenveld nog steeds haar voorkeur geniet. Als we vragen naar haar bevindingen over de trainers die zij heeft ontmoet, luidt haar reactie: ,,Dat zijn er natuurlijk veel geweest in zo’n lange tijd, te veel om op te noemen eigenlijk. Maar, zonder iemand te kort te doen kan ik wel stellen dat mijn huidige trainer Andries Bemelmans veruit de beste trainer is die ik ooit heb gehad. Ik heb enorm veel bewondering en respect voor hem. Andries ademt voetbal. Hoe hij het steeds voor elkaar krijgt om weer een team op poten te zetten, mensen beter te maken en hoe hij zijn fanatisme weet over te brengen op de groep, kan ik alleen maar waarderen. En dat zeg ik niet zodat ik een basisplaats krijg (hoewel dat natuurlijk wel mooi meegenomen zou zijn.

Als je me vraagt naar mijn kwaliteiten en verbeterpunten, dan zou ik dat als volgt willen omschrijven. Ik ben een speelster die een goed overzicht heeft en ik ben rustig aan de bal. Ik kies het liefst voor de gemakkelijke oplossing., ben functioneel. Daarnaast heb ik een goede trap in mijn rechterbeen.

Mijn grootste verbeterpunt is mijn (gebrek aan) felheid. Vroeger werd mij een cola aangeboden als ik een overtreding zou maken. Ook nu nog is men verbaasd als ik er daadwerkelijk eentje maak. Voor iemand met mijn lengte, ben ik een zeer slechte kopper, mijn timing is beroerd. Tenslotte, mijn conditie is ook wel eens beter geweest.”

Teamgeest

Voetbal is een teamsport. In zo’n discipline kun je alleen maar succes hebben als je goed met elkaar overweg kan, sterker nog, als je voor elkaar door het vuur wilt gaan. Een stelling die je van zowat elke voetbalkenner kunt vernemen. Hoe ziet onze gesprekspartner dat? Zij legt uit: ,,Een goed team bestaat uit een diverse groep, waarin plezier en acceptatie voorop staan. Je moet willen werken voor elkaar en elkaar beter willen maken. Het is nu bij Schaesberg ook weer leuk om te zien hoe de nieuwe aanwas binnen ons team de drive heeft om beter te willen worden en zich te willen bewijzen. Dit motiveert mij bijvoorbeeld ook weer om hen en mezelf beter te maken.”

Profclub en de loterij

Iedere voetballer, jongen of meisje, droomt in de jeugd waarschijnlijk van de wondere wereld van het profvoetbal. In het besef dat Wendy de Vries inmiddels 35 is stellen we toch de vraag of zij er nog wel eens van droomt. Haar antwoord is kort en gevat: ,,Dromen wel, haha! Maar ik droom ook wel eens dat ik de loterij win. Zonder gekheid, ik ben tevreden.”

Dan vervolgt zij met: ,,Ik volg het profvoetbal niet echt. Als het toevallig voorbij komt, kijk ik wel eens een wedstrijd. Het enige wat ik echt volg is een EK of WK.”

Trainingen en doelstelling

Wendy de Vries heeft ons al verteld dat zij een hoge pet op heeft van haar trainer Andries Bemelmans. Geef haar maar een basisplaats, denken wij als redactie hardop richting de oefenmeester. Inzake trainingen laat zij ons nog weten belangrijk te vinden dat zij het fijn vindt met haar teamgenoten te sporten en dat zij na afloop het gevoel heeft iets te hebben gedaan. Afwisseling in de training vindt zij belangrijk en dat is, aldus haar relaas, bij Schaesberg goed verzorgd. En wat de doelstelling voor dit seizoen betreft: ,,Sowieso handhaven in de 1e klasse. Maar een top 6 zou ook moeten kunnen.”