Vandaag zouden we om 8.30 uur vanuit het hotel vertrekken richting het vliegveld. Dat hield in dat iedereen vandaag op tijd aan het ontbijt verscheen, want om 8.00 uur werd namelijk iedereen met zijn koffer beneden in de lobby verwacht. Ons vertrek verliep gesmeerd, doordat vele handen licht werk maken, en zo zagen we even later Lourdes achter ons liggen.

Op het vliegveld kregen we, nadat we langs de douane waren, nog een lunchpakket dat bestond uit een sandwich, een cakeje, een zakje chips en een flesje water. Al snel werd het een gezellige boel. Terwijl we nog zaten te wachten op vertrek haalden we de papieren zakken, waar de lunch in verpakt zat, tevoorschijn en zagen we dat er flink geruild en gedeeld werd. Sommigen hoefden bijvoorbeeld het zakje chips niet en gaven dit aan een ander, die er in een sneltreinvaart van zat te smikkelen en zijn eigen zakje nog als proviand voor onderweg achter de hand hield. Er werd ondertussen nog druk gepraat en gelachen, (email)adressen werden uitgewisseld en gezamenlijke herinneringen op gehaald. De sfeer was gemoedelijk, ondanks het feit dat velen het jammer vonden om naar huis te gaan. Zeker voor mensen die thuis veel alleen zijn, is het moeilijk om als je zo intensief met elkaar bent opgetrokken weer naar huis te gaan. Aan de ene kant is dat fijn om weer in je eigen huis en je eigen gedoetje te zijn, maar aan de andere kant mis je ook de gezelligheid van het samenzijn, denk alleen al aan het samen tafelen. Of mensen die even een adempauze hebben kunnen nemen in Lourdes, omdat ze daar bijvoorbeeld niet de volledige zorg hoeven te bieden aan een gehandicapte ouder, partner of kind. Tijdens hun verblijf in Lourdes konden ze deze soms zo zware zorg, die ze in de volksmond mantelzorg noemen, delen met vrijwilligers die zich daarvoor op vrijwillige basis beschikbaar hebben gesteld. Eenmaal thuisgekomen, lopen ze vaak weer tegen hetzelfde probleem aan en dat kan zwaar zijn. We hopen echter dat ze op adem zijn kunnen komen. Niet alleen op fysiek gebied, maar bovenal op geestelijke gebied, waardoor ze er thuis weer beter tegenaan kunnen gaan. Voordat we daar te lang bij konden stilstaan, was het al tijd om in te stappen. Dat hield concreet in dat het hele vliegtuig vol met mensen zat die de afgelopen week een prachttijd hebben doorgebracht in Lourdes. Het leek dan ook wel alsof het een vliegtuig vol met familie was. Doordat alle inzittenden dezelfde gemeenschappelijke deler hadden, ontstonden er overal gesprekjes en werden er heel wat mooie belevenissen gedeeld. Het lijkt net alsof iedereen elkaar kent, niet alleen van zien, maar ook omdat je deze of gene al eens ergens in Lourdes bent tegengekomen of ontmoet had. Een vliegtuig vol met mensen, die niet alleen een eigen levensverhaal hebben dat de moeite waard is om te delen met een ander, maar die ook de liefde voor Maria en Bernadette met elkaar delen. Natuurlijk werd er tijdens de anderhalf uur durende vlucht niet alleen gekletst. Hier en daar gingen zelfs de luiken dicht, vleiden mensen zich wat dieper in de stoel, waardoor sommige monden openvielen en je soms zelfs een klein ‘snurkje’ kon ontwaren tussen alle geluiden door.

De vlucht verliep verder goed en zo landden we even later letterlijk en figuurlijk op vliegveld Maastricht. Aan weerskanten konden we het vliegtuig verlaten en dat maakte dat we al vlug weer met beide benen op de grond stonden. Terwijl we op de koffers wachtten, namen we afscheid van elkaar. Dit geschiedde met een lach en hier en daar werd er zelfs af en toe een traantje weggepinkt. Een ding is zeker: iedereen is dankbaar en tevreden over de afgelopen week. Je hoorde vaker de woorden klinken: “Volgend jaar ga ik weer mee!” waarna er gauw aan toe werd gevoegd: “tenminste als me dat gegeven is!”. Wij van Jeugdkring Chrisko kunnen deze woorden alleen maar van harte beamen. Wij hebben niet alleen genoten van deze op zichzelf staande reis, maar we hebben er ook allemaal weer veel van geleerd. We zijn niet alleen de ander, maar ook onszelf tegenkomen in het contact met elkaar. We zijn dankbaar voor deze nieuwe levensverrijkende ervaring, die ons te beurt is gevallen. Er blijft ons niets anders over dan “dankjewel” te zeggen tegen allen die ons hun vertrouwen hebben geschonken en we hopen dat we dat vertrouwen niet beschaamd hebben. Ook wij hebben stuk voor stuk geput uit de Levensbron en dat maakt dat we met hernieuwde kracht onze weg, met vallen en opstaan, zullen vervolgen! En wie weet kruisen onze wegen elkaar weer snel!

Tekst en foto’s jeugdkringchrisko/Lourdesreis 2019 – dag 6

voor meer foto’s klik op deze link.