‘We leefden in angst en illegaliteit’

Dilora (24) uit Oezbekistan:

De vader van Dilora was zijn leven niet zeker in Oezbekistan. Het gezin vluchtte naar buurland Kirgizië, maar kreeg er geen asiel. Vluchtelingenorganisatie UNHCR erkende hun vluchtelingenstatus wel en zorgde dat zij bescherming kregen in Nederland. ‘Na jaren vol heftige emoties, hoeven we eindelijk niet meer bang te zijn’

‘Mijn vader was lid van een mensenrechtenorganisatie in Oezbekistan. Samen met internationale organisaties riep hij, onder andere, op een vreedzame manier op tot eerlijke processen. Om die reden kreeg hij vier jaar gevangenisstraf, maar ook na zijn vrijlating bleef hij zich inzetten als mensenrechtenactivist.’

‘Mijn vader stond op de zwarte lijst’. ‘Steeds vaker werden mijn vader en zijn collega’s bedreigd en opgepakt. Mijn vader bleek op een ‘zwarte lijst’ te staan, wat betekende dat hij in de gaten werd gehouden. Uiteindelijk konden we niet anders dan vluchten. We vertrokken naar buurland Kirgizië; apart van elkaar, op een andere dag via verschillende routes, zodat de overheid het niet door had dat we als gezin het land verlieten.’

Geen asiel in buurland Kirgizië. ‘De overheid reageerde niet op onze aanvraag; ze zaten niet te wachten op politieke vluchtelingen uit Oezbekistan. Er was geen geld om door te reizen en in Kirgizië konden we niet blijven, want de Oezbeekse overheid verzocht Kirgizië de uitlevering van mijn vader. Met succes: gewapende mannen overvielen ons en arresteerden mijn vader.’

‘Hervestiging was onze redding’. ‘Door druk van internationale mensenrechtenorganisaties werd hij uiteindelijk toch niet uitgeleverd, maar we waren ook in Kirgizië niet meer veilig. Dat we via UNHCR in aanmerking kwamen voor hervestiging, is onze redding geweest. Vluchtelingen zonder geld en middelen, zoals wij, zijn kansloos. Mensensmokkelaars zijn onbetaalbaar en de gruwelijke beelden van vluchtelingen in bootjes op zee benadrukken het belang van hervestiging alleen maar meer.’

‘In Nederland vond ik veiligheid én liefde’. ‘Ik vond het eng om naar Nederland te gaan. Ik sprak de taal niet en kende er niemand. Zat Nederland wel op ons te wachten? Maar het vooruitzicht om in veiligheid te kunnen leven, overheerste al mijn angsten. Uiteindelijk bleken die angsten ook onterecht. Onze nieuwe buren wachtten ons op met bloemen: ze waren door vrijwilligers van VluchtelingenWerk ingelicht over onze komst. Door keihard te studeren, pakten we ons leven snel op. Ik heb in Nederland veiligheid gevonden én de liefde van mijn leven: ik ben ontzettend dankbaar dat hervestiging dat mogelijk heeft gemaakt.’