12 december 2024

Gisteravond smeerde het grootste gedeelte van onze groep de keel, omdat Marieke haar gitaar en de muziekboekjes tevoorschijn haalde. Zo oefenden we in een uur de liedjes die we dinsdag tijdens een viering ten gehore mogen brengen. Het repertoire is een mix van traditionele Marialiedjes en onze eigen Chriskoliedjes. Net zoals de kinderen op school deze liedjes makkelijk aanleren, leverde dat hier ook geen problemen op. In een mum van tijd zong iedereen uit volle borst, zelfs meerstemmig, mee. Daarna ging de informele repetitie voor vijf van de jongeren verder, omdat zij morgen in het Accueil zullen zingen. Waar nodig, zullen zij ook een dansje bij de liedjes laten zien. Daarna ging iedereen tevreden naar bed om vanochtend weer uitgerust en opgewekt aan het ontbijt te verschijnen.

We kwamen vanochtend al vroeg samen bij het ontbijt. Om 8.00 uur vertrok namelijk de eerste groep naar de grote, ondergrondse Pius X kerk om daar in het plaatselijke koor mee te kunnen zingen tijdens de internationale mis. Van eerdere ervaringen weten we dat met de dirigent van dit koor niet te sollen valt. Hij weet heel duidelijk wat hij wel en niet wil en dat maakt hij ook heel snel duidelijk aan zijn koorleden. De zangers en zangeressen bieden, net als de eendagsvlieg, voor één mis hun diensten aan en stellen zich vrijwillig onder zijn leiding. Het is echt een ervaring om met hem mee te mogen zingen en dus lieten we ons niet tegenhouden door het vroege uur en liepen we samen richting de Pius X om deze kans niet aan onze neus voorbij te laten gaan. Jammer genoeg hadden we toch pech. Omdat er zoveel animo was onder de pelgrims uit alle landen om mee te zingen in het koor en omdat wij als laatsten in de rij stonden, waren wij de ongelukkigen die konden vertrekken. Het poortje ging vlak voor onze neus dicht en de dirigent keek onverbiddelijk: vol was vol! De dirigent, die zijn koorleden op basis van nationaliteit had laten plaatsnemen, telde ondertussen de hoeveelheid mensen per nationaliteit en kwam terug naar het hekje. Hoopvol keken we toe, maar hij had nog plek voor drie Fransen. Op een gegeven moment kregen wij door de hele consternatie de slappe lach en terwijl wij een foto maakten voor het hekje, stak hij ineens nogmaals zijn vinger op. Hij had nog ergens een leeg plekje gespot en daar was plaats voor één Nederlander. We wisten meteen dat Mevrouw Wolfs deze eer te beurt viel, omdat zij haar hele leven zingend heeft doorgebracht en niets liever doet dan dat. Zo zat zij even later dan ook op de fel begeerde, laatste lege plaats en torende boven alle zangers uit, omdat ze helemaal bovenaan in het hoekje zat. Terwijl mevrouw Wolfs prinsheerlijk op haar plekje zat, keken wij naar de foto’s die van ons gemaakt waren. Een meneer die, net als wij, weggestuurd was door de dirigent, had deze foto’s voor ons gemaakt. Hij bleek echter niet één, maar wel 40 foto’s gemaakt te hebben doordat hij op een ander knopje geduwd had. Hij wilde daarna ook nog samen met ons op de foto. Later, tijdens het middageten, hoorden we opeens een lach bij Marieke. De meneer bleek de opa te zijn geweest van één van haar leerlingen. Hij had de foto enthousiast naar zijn dochter gestuurd. Zijn dochter had Marieke weer herkend op de foto en daarom de foto weer naar ons doorgestuurd. Zo zagen we maar weer: de wereld is, door het internet, soms kleiner dan we denken!

Wij dropen na het maken van de foto af en namen plaats op de bankjes in de kerk. Daar wachtten we een uur lang op de andere pelgrims van onze groep. We probeerden voor hen een plaatsje vrij te houden en wonder boven wonder lukte ons dit ook nog! Dankzij het feit dat we niet konden meezingen in het koor kregen de anderen dus een goede plaats, vlak voor het altaar. Hierna vierden we samen de mis. Degenen die nog nooit in Lourdes geweest zijn, kunnen zich niet voorstellen hoeveel mensen zich verzamelen voor het vieren van de internationale mis. Dit jaar hadden we echter ‘pech’: we hadden ‘maar’ een hulpbisschop bij ons! De Franssprekende Belgen, uit Namen, daarentegen hadden een ‘echte’ bisschop en daarom was het grootste deel van de mis in het Frans! Het enige wat we dan ook verstaan hebben, is dat we de geboortedag van Maria vierden. Samen wensten we haar tijdens deze viering een gelukkige verjaardag. Verder hebben we er niet veel van begrepen, maar dat maakte de evaring er niet minder om!Na de lunch was er weer een tweeledig programma. Wat misschien goed is om te weten, is dat iedereen vrij is om te kiezen of hij wel of niet meedoet met het programma dat het Huis voor de Pelgrim aanbiedt. Het is geen must en dat maakt het ook zo fijn. Je kunt instappen in het programma, maar het is niet verplicht. Anderen pikten dan ook een terrasje of deden een middagdutje. We merken allemaal dat de moeheid toeslaat en mede daarom is iedereen blij om deze vrije tijd naar eigen goeddunken in te vullen. Voor degenen die wilden, stond er een stadswandeling op het programma. Na overleg werd onze groep samengevoegd met de  groep van hotel Eloise. Daardoor konden we hun stadsgids/reisleider, Hans Darding, het verhaal laten vertellen, samen met onze kapelaan Blom. Tijdens de stadswandeling gingen we in het voetspoor van Bernadette en leerden we meer over haar leven. Zo kwamen we bij de geboortekerk van Bernadette. We wisten al dat Bernadette in een zeer arm gezin opgroeide. Na vandaag kunnen we ons echter pas echt een beeld vormen van ‘hoe’ arm. Hans vertelde ons namelijk dat Bernadette haar broertje een keer in de kerk betrapt, terwijl hij kaarsenvet at om zijn ergste honger te stillen. Het is mooi om dit soort feiten te horen, want hierdoor leren we Bernadette steeds beter kennen en komt het wonder van Lourdes steeds meer tot leven.

De meisjes van Ensemble Chrisko waren ondertussen klaar met oefenen. Ze kleedden zich om en gingen opgewekt richting het Accueil. Ze vinden het elke keer opnieuw leuk om hier te zingen. Het enthousiasme van de zieke pelgrims, die in het Accueil verblijven, is namelijk erg aanstekelijk en we zetten dan ook ons beste beentje voor. We zongen in totaal zes liedjes. Bij drie liedjes hadden we zelfs een dansje. Terwijl we bezig waren, kwamen er steeds meer pelgrims en vrijwilligers de zaal in lopen, totdat de zaal uiteindelijk propvol was. Het werd warmer en warmer, maar dat kon de pret niet drukken. Na het optreden zagen we opeens een oude bekende van ons: Hans! Het eerste jaar dat wij als vrijwilligers mee naar Lourdes gingen, was hij er ook en elk jaar opnieuw ontmoetten wij hem in Lourdes. Hij ging dan ook maar wat graag nogmaals met ons op de foto en vroeg ons de groetjes te doen aan Gijs en Max, twee jongens van onze groep die hem in het eerste jaar om en om in de rolstoel geduwd hebben. Na de hartelijke ontvangst, het enthousiasme over onze liedjes en een aantal echte meezingers, was het ook voor de meisjes tijd om afscheid te nemen van de mensen in het Accueil. We liepen terug naar het hotel en ontmoetten daar de rest van onze groep weer.Het programma van de dag was echter nog niet afgelopen. In de avond stond namelijk de lichtprocessie op het programma, die eindigt bij de rozenkranskerk midden op het heiligdom. Vanaf die kerk lopen twee hellingen omlaag die symbool staan voor de armen van Maria. Elke avond trekt de lichtprocessie, weer of geen weer, richting haar liefdevolle omarming en dit is altijd een hele belevenis, waar we dan ook met de hele groep naartoe gingen. We stelden ons op in rijen van vier, ontstaken de kaarsjes en liepen al zingend met de gigantische stoet mee. Het was een prachtafsluiting van de dag!Voor degenen die na de lichtprocessie nog even bij Maria wilden buurten, was daar alle ruimte voor. En zij konden hun hart ophalen, want bij Maria ben je ook op dit late uur nog van harte welkom.

 

Tekst en foto’s jeugdkringchrisko/Lourdesreis 2019 – dag 3

voor meer foto’s klik op deze link.

Geef een reactie