Martin Kremers, trainer WDZ Bocholtzerheide Manager op én naast het veld.

Een voetbaltrainer zou je met wat goede wil ook als een soort manager kunnen omschrijven. Veel fantasie is daar niet  voor nodig. Je moet immers in beide hoedanigheden een groep mensen kunnen begeleiden, in het gareel houden, aansturen en motiveren. Als je in het dagelijks leven dan al manager bent, zou het zo maar eens een voordeel kunnen zijn als je trainer wil worden. We gingen deze keer in gesprek met Martin Kremers, van 16 mei 1970, gehuwd met Vivian de Looyer. Samen hebben zij twee dochters, Milan en Minou. In het dagelijks leven is Martin manager bij de gemeente Eijsden-Margraten, op de groene mat staat hij komend voetbalseizoen voor het tweede jaar als hoofdtrainer aan het roer bij derdeklasser WDZ uit Bocholtz.

Menselijke instelling

We beginnen met de vraag hoe Martin Kremers zichzelf zou willen omschrijven. Hij geeft een bescheiden inkijkje met: ,,Lastig, dat kun je eigenlijk beter aan anderen vragen. Maar goed, ik sta positief in het leven. Ik vind normen en waarden, respect en rechtvaardigheid belangrijk en verwacht dat ook van anderen. Ik geniet ervan om het beste uit mensen te halen en er te zijn voor mensen die het nodig hebben. Ik ben praktisch ingesteld, ken een hands-on mentaliteit en zoek altijd naar uitdagingen. Nou, veel meer kan ik er niet van maken………”

De voetballer

Martin Kremers is, het zal niet verbazen, als voetballer actief geweest. Hij was 7 toen SVM uit Munstergeleen, de plaatselijke trots in zijn woonplaats, aan de deur stond om te vragen of hij geen lid wilde worden. Wat betreft het vervolg laten we Martin zelf vertellen: ,,Ik kom uit een voetbalfamilie (Quix), dus het voetballen zat al in het bloed. Vanaf die tijd heb ik het voetballen nooit meer losgelaten. Ik heb met heel veel plezier de jeugd bij SVM doorlopen. We zijn met een aantal jongens uit het dorp door de hele jeugdopleiding gerold en hebben daar tot op heden een mooie vriendschap aan over gehouden. Dat bleek onlangs nog, toen Paul Remmers, clubicoon en goede vriend, van ons is heengegaan. Nadat ik op 17-jarige leeftijd mijn eerste minuten in het eerste elftal had gemaakt, heb ik tot mijn 23^e met SVM op in de derde klasse gevoetbald. We zijn nooit gedegradeerd en nooit gepromoveerd. Toen kwam het voormalige Limburgia uit Brunssum met mij praten om daar te komen voetballen. Een lastige beslissing, als je moet kiezen tussen je vrienden en je sportieve ambities. Uiteindelijk heb ik twee heel mooie jaren bij Limburgia gehad, waar ik op eerste klasse niveau heb mogen voetballen. Het voortbestaan van Limburgia stond op een bepaald moment ter discussie, waardoor ik ben ingegaan op een aanbieding van FC Geleen-Zuid. Die club is voortgekomen uit een fusie van Quick’08 en De Kluis. De club Quick’08 speelde in de tweede klasse. Tot mijn spijt degradeerde Quick’08 dat seizoen, dus het jaar voorafgaande aan de fusie, waardoor ik met de nieuwe vereniging FC Geleen- Zuid moest starten in de derde klasse. In het tweede jaar werden we echter weer kampioen, waardoor ik aansluitend nog een jaar in de tweede klasse heb kunnen spelen. Daarna begonnen langzaam maar zeker de fysieke problemen (knieën) en heb ik ervoor gekozen weer terug te gaan naar de roots, SVM dus. In Munstergeleen heb ik nog twee jaar in de derde klasse gespeeld, waarna ik de voetbalschoenen mede op medisch advies aan de wilgen heb gehangen.”

Hoogtepunten

Als we Martin Kremers vragen naar zijn hoogtepunten als voetballer, komt hij in eerste instantie met een drietal. Hij steekt van wal: ,,Het eerste mooie toen ik als jonge voetballer mocht instromen bij het eerste elftal. Je keek op tegen de ouderen, die al enkele jaren in het eerste speelden en plots sta je er tussen. Een geweldige ervaring. Daarnaast is mijn transfer naar Limburgia uiteindelijk ook een hoogtepunt. Zaterdagavondwedstrijden tegen o.a. EHC waren fantastisch. Veel publiek, heerlijke potjes, sfeer, mooie herinneringen die beklijven. En dan, tot drie keer toe stond ik in die periode ook in het amateurelftal van de week. De spelers in de eerste klasse en hoofdklasse kregen destijds in het Limburgs Dagblad wekelijks punten van de correspondenten en op basis daarvan kwam een elftal van de week tot stand. Is me dus een paar gelukt daarin te komen. Het zijn mooie herinneringen waar ik best trots op ben.”

Maar het blijft, wat onze gesprekspartner betreft, niet bij deze momenten van glorie. Hij vervolgt met: ,,Dan is er nog een ander hoogtepuntn, het kampioenschap met Geleen-Zuid in de derde klasse. Een hechte groep werd toen in de laatste competitiewedstrijd kampioen, na het hele jaar achter Haslou te hebben aangelopen. Op de slotdag lieten we hen alsnog achter ons. Tot slot is er mijn allerlaatste wedstijd bij de amateurs, een degradatiewedstrijd met SVM, voor behoud van de  derde klasse. Ook dat is een dag om niet te vergeten. In die wedstrijd waren we duidelijk de onderliggende partij, maar door onze teamspirit en ervaring (en veel geluk) wonnen we met 1-0 en bleven in de derde klasse. Prachtig!”

Teleurstelling

Martin Kremers, die middenvelder is geweest en later, zo laat hij optekenen, vanwege een afnemend loopvermogen, een linie verder naar achteren zakte en naar eigen zeggen regelmatig een doelpuntje heeft meegepakt, kende, zo vertelt hij ons verder geen echte dieptepunten. Zij het dan dat er in zijn loopbaan toch één teleurstellende voetbalzondag is geweest. Hij komt op de proppen met: ,,Echte dieptepunten heb ik eigenlijk niet gekend. Ik ben nooit gedegradeerd. Als ik dan toch iets moet noemen dan is de promotiewedstrijd die we met SVM speelde voor promotie naar de tweede klasse. Tegenstander was Standaard uit Maastricht. Het hele dorp liep uit voor dat duel. Stijf van de zenuwen raakten wij die middag geen bal. We verloren met 1-0 en onze droom was in duigen gevallen.”

Trainer

Zoals we zo vaak van voetballers en trainers horen, leer je als speler van elke trainer wel iets. Ook Martin Kremers komt ermee, om daaraan dan toe te voegen: ,,Dat meen ik ook oprecht. Voor mijn ontwikkeling als voetballer was bijvoorbeeld Jo Muyres belangrijk. Het idee om zelf trainer te worden kwam op het moment dat het actieve voetballen niet meer ging. Martin daarover: ,,Voetballen zat en zit in het bloed. Toen het actieve voetballen niet meer ging, was het voor mij logisch om mijn eerste trainersdiploma te halen en met de jeugd aan de slag te gaan. Ik kon het spelletje niet loslaten. Ik ben jeugdcoördinator bij SVM geweest, trainer van de B1 bij FC Geleen-Zuid, assistent-trainer bij Caesar, bijna vijf jaar hoofdtrainer bij SVM, twee jaar hoofdtrainer bij Haslou en nu begin ik zo meteen aan mijn derde jaar bij WDZ in Bocholtz. Met SVM werden we ongeslagen kampioen in de vijfde klasse, bij Haslou gaven we de laatste wedstrijd het kampioenschap uit handen en met WDZ zijn we vorig jaar gepromoveerd naar de derde klasse.”

Uitdagingen

Het voetbalseizoen 2020-2021 is in de knop gebroken, voor WDZ na een paar bekerwedstrijden en amper vier competitieduels. We vragen Martin Kremers naar zijn uitdagingen als trainer in algemene zin en zijn visie op het komende jaar van zijn ploeg. De reactie is uitgebreid en gemotiveerd, getuige: ,,In zijn algemeen is het mijn doel met een groep bezig te zijn met het allerleukste spelletje dat er is en die groep daarin beter maken. Daarbij hoort het beste uit spelers/mensen naar boven halen, gericht op het teambelang. Onze groep blijft bij elkaar. Het is een hechte groep, waarin mensen elkaar goed aanvullen. De sfeer is goed en dat is toch de basis voor succes, alsook voor het plezier in het voetbal. Of we meedoen om de prijzen  weet ik niet. Daarvoor is onze ervaring in de derde klasse te kort geweest en ben je afhankelijk van hoe tegenstanders zich versterken. Als ik naar de selectie kijk dan zijn wij het eerste jaar in de vierde klasse en in het begin van het huidige, afgebroken?, seizoen gegroeid. We hebben ons individueel en als team zowel technisch als tactisch ontwikkeld. We zijn daarnaast volwassener geworden. Ik ben er van overtuigd dat we die ontwikkeling kunnen doortrekken, maar vind het lastig om in te schatten waar de grens ligt. Van de tegenstanders die wij in september/oktober 2020 ontmoet hebben, was KVC Oranje sterk. Veel individuele kwaliteiten. De overige tegenstanders vond ik gelijkwaardig. Omdat de competitie snel werd afgebroken is het lastig in te schatten hoe de tegenstanders er nu voor staan. We doen het overigens hoofdzakelijk met eigen jeugd. Bij WDZ voetballen nagenoeg allemaal jongens die op de één of andere manier binding hebben met de vereniging.  Doordat er nauwelijks spelers van buitenaf gehaald worden, krijgt de jeugd bij WDZ alle kansen om zich te ontwikkelen. Wil niet zeggen dat spelers van buitenaf niet welkom zijn. Dus wie zin heeft….”

De club WDZ

Wie een beetje op de hoogte is, weet dat er in Bocholt op slechts een paar vierkante hectare twee amateurclubs hun huisvesting hebben, Sportclub’25 en WDZ. Door de jaren heen is de eerstgenoemde vereniging op een iets hoger niveau uitgekomen, ook momenteel. Maar WDZ heeft evenzeer haar bestaansrecht ten volle aangetoond, heeft een mooie lange historie en de nodige palmares behaald. We vragen Martin die, komend vanuit de Westelijke Mijnstreek toch een neutrale kijk van buitenaf hebbend, naar zijn ervaringen en van daaruit de club WDZ te omschrijven. Zijn visie: ,,WDZ is een club waar veel mensen uit Bocholtz zich aan ver- en gebonden voelen. Dat levert een familiaire sfeer op en maakt dat veel vrijwilligers iets voor de vereniging willen betekenen. In en rondom het voetbal zijn de dingen goed geregeld. Daarnaast heeft de club een duidelijke  en gezonde visie, hetgeen ze ook naar buiten toe uitstralen. Bij alle clubs waar ik tot nu toe ben geweest, is de derde helft (o.a. de donderdagavond) niet zo goed bezet als bij WDZ. Voor mij als trainer ligt er bovendien een mooie sportieve uitdaging met een selectie die potentie heeft om te groeien. Dus ook op voetbalgebied ziet het er goed uit.”

Eigen ambities

Langzaam maar zeker komen we aan het einde van het interview. Voetballers bereiken een bepaald niveau, trainers idem dito. Niet altijd komt de werkelijkheid overeen met de ambitie. Hoe zit dat met Martin Kremers? Wat wil hij nog als trainer? Zijn reactie: ,,Tja, ook ik zou als trainer heel graag het allerhoogste willen bereiken. Dat is voor mij echter niet echt weggelegd, is niet reëel om na te willen streven. De combinatie met mijn maatschappelijke loopbaan vergt dat ik keuzes maak. Om hogerop te komen, zou ik minimaal de cursus UEFA-A moeten volgen. Daar heb ik op dit moment helaas de tijd niet voor. Ik zou wel graag nog eens bij een betaald voetbalclub,  aan de hand van een ervaren trainer, stage willen lopen. En dan toch ff dromen: een paar jaar trainen in het buitenland lijkt me een geweldige ervaring.”

Dan sluit hij af met een wijsheid waar wij ons als voetballiefhebber én mens volgaarne bij aansluiten: ,,Ik hoop van ganser harte dat we het volgend seizoen weer een volledig en normaal seizoen kunnen draaien. De afgelopen maanden is gebleken hoe belangrijk sport voor velen van ons is.”

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno