Dylano van Dijk, linksbuiten SV Meerssen ,,Wie niet van Messi houdt is geen voetbalfan”
,,Als je niet kunt genieten van Messi in balbezit, tja, dan ben je simpelweg geen voetballiefhebber”, luidt één van zijn stellingen. Zelf is hij naar eigen zeggen een aanvallend ingestelde speler, die voorin op alle posities kan spelen, dus ook op 10. Met zijn voorliefde voor Lionel Messi staat hij ongetwijfeld niet alleen. Weinigen zullen het oneens met hem zijn. We spraken met Dylano van Dijk, tegenwoordig linksbuiten van SV Meerssen.
Dylano van Dijk is pas 23 lentes jong, woont bij zijn moeder in Hoensbroek, samen met twee broers en zijn (bonus) vader. Als we hem vragen een omschrijving van zijn eigen ik te geven, luidt zijn antwoord: ,,Ik zie mijzelf als een vrolijk persoon, die iedere ochtend met goeie zin uit bed stapt en het liefste van iedere dag een feestdag maakt. Ik ben weliswaar geen lid van de ‘Bokkeriejesj’, maar ik vier wel graag carnaval. Dat is een week lang feesten, waar alles kan en mag en niks is te gek. Wie wilt dat nou niet? Ik maak verder graag tijd vrij voor de belangrijke mensen om mij heen en ik sta altijd klaar om een handje te helpen ( al heb ik wel twee linkse handen).”
Dylano vertelt ons dat hij op jonge leeftijd met het voetbalvirus ‘besmet’ is geraakt. Als kleine jongen ging hij altijd naar zijn broer kijken en alles wat broerlief deed wilde Dylano zelf ook bereiken. Zoals zo vaak gold ook hier dat met bewondering werd opgekeken naar de grote broer. Over die tijd zegt hij verder: ,,Vroeger draaide voor ons zowat alles om voetbal. We waren er dagelijks mee bezig en er was er ook veel onderlinge rivaliteit. Ik wilde altijd beter zijn dan mijn broer die vier jaar ouder is dan ik. Mede daardoor ben ik wel een betere voetballer geworden, omdat ik altijd met zijn vrienden mee ging voetballen en daar zelf alleen maar beter door ben geworden. Ook pap was altijd heel erg betrokken bij onze voetbalcarrière. Hij reed nagenoeg iedere zaterdag door heel Nederland, omdat hij nooit kon kiezen bij wie hij moest gaan kijken. Hij zorgde er wel voor dat hij van ons beiden minimaal één helft had gezien. Tegenwoordig is voetbal in huiselijke kring nog wel een gespreksthema, maar door de bank genomen valt dat nu wel mee. Andere dingen in het leven zijn immers belangrijk. Vroeger was ik eigenlijk alleen maar tevreden met het beste en het hoogste. Tegenwoordig is dat niet meer zo. Ik wil vooral plezier hebben in het spelletje. Hoewel, op zondag willen we nog steeds winnen, iedere zondag voor alle duidelijkheid.”
Over belangrijke mensen gesproken, Dylano verwoordt het als volgt: ,, De belangrijkste personen in mijn leven? Dat zijn mijn vader en moeder natuurlijk. Die staan altijd voor mij klaar en hebben altijd stad en land met mij afgereden, zodat ik steeds overal op tijd aanwezig was en mij gewoon kon focussen op de leuke dingen en me nergens zorgen over hoefde te maken. Ik heb een fantastische jeugd gehad, mede dankzij mijn ouders. Ook mijn broer en broertjes mag ik hier niet vergeten. We hebben allemaal een goeie band samen. Al is er natuurlijk wel altijd veel rivaliteit onderling, want ja, vier broertjes die samen een spelletje spelen en niemand die tegen zijn verlies kan, tja, dat gaat nog wel eens fout, haha. Maar dat duurt hoogstens vijf minuten. Daarna wordt er weer keihard om gelachten met z’n allen.”
Hoogte- en dieptepunten kent iedereen in zijn leven, in maatschappelijk en sportief opzicht. Dylano van Dijk was pas 17 toen hij zijn eerste ‘finest moment’ beleefde. Hij vertelt: ,,Bij Sporting Heerlen maakte ik de promotie naar de eerste klasse mee, in mijn eerste seizoen als 17-jarige jongen en natuurlijk mag ik het kampioenschap niet vergeten te vermelden. Kampioen worden is altijd leuk, het daaropvolgende feestje nog veel leuker! Kampioen worden verveelt nooit. Zeker als je weet dat ik ook de andere kant van de medaille al heb gezien. Dieptepunten waren de jaren dat we vanuit de eerste klasse gelijk weer degradeerde naar de tweede klasse en het jaar daarop zelfs naar de derde klasse. Een ander minder moment was mijn vertrek bij Roda JC, maar dat zag ik wel al een beetje aankomen. Ik speelde er het laatste jaar heel weinig en kreeg geen vertrouwen meer van mijn trainer. We hadden dat seizoen ook niet echt een goede band met elkaar, dus ik had het zeker al een beetje zien aankomen. Toch blijft het een klap als je moet vertrekken. Ik had er toch tien jaar gespeeld en je ziet op zo’n moment je droom om prof te worden vervliegen.”
Het gezegde ‘kampioen worden verveelt nooit’ is al voorbij gekomen. Een andere credo luidt ‘verliezen went nooit’. Dat laatste geldt voor Dylano van Dijk, zo laat hij ons weten. Daarover: ,,Nou, binnen het veld kan ik absoluut niet tegen mijn verlies. Ik wil koste wat kost winnen en daar komt altijd veel emotie bij kijken. Buiten het veld heb ik dat minder. Ik kijk ook niet graag naar voetbal op tv.”
Van Sporting Heerlen naar hoofdklasser SV Meerssen is geen kleine stap. Het niveauverschil is natuurlijk aanzienlijk. Wij vragen ons af hoe Dylano in beeld kwam in Meerssen en hoe het bevalt. Hij steekt van wal: ,,Het ging via Danny Volkers, de trainer. Hij was eerder trainer van Caesar in Beek. Daar speelden we vlak voor de overstap tegen, met Sporting Heerlen bedoel ik. Danny Volkers stuurde mij korte tijd later, hij was inmiddels trainer bij SV Meerssen, een bericht of ik op gesprek wilde komen. Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken. Dat gesprek beviel goed en het kwam eigenlijk vrij snel rond. Het bevalt me erg goed bij mijn nieuwe club, hoewel ik er best wel wat moeite mee had om Sporting Heerlen te verlaten. Maar ik ben goed opgevangen door de spelers en de club zelf en voel me thuis in Meerssen. We hebben een fantastische spelersgroep, met heel veel kwaliteiten waar ik veel van kan leren en ook van kan genieten. Wat mijn positie in het veld betreft: Ik speel nu bij SV Meerssen als linksbuiten. Dat was in het begin even wennen, omdat ik bij Sporting Heerlen altijd in de spits of op 10 heb gestaan. Maar als je van een derdeklasser naar een club in de hoofdklasse gaat en je speelt jezelf gelijk in de basis, dan moet je niet klagen. Of ik de positie goed invul moet je maar aan de trainer vragen.”
We komen als vanzelf over trainen en oefenmeesters te spreken. Als trainingsbeest ziet Dylano van Dijk zichzelf niet. ,,Om eerlijk te zijn, absoluut niet, haha! Ik speel liever nog een wedstrijd extra in de week, want wedstrijden, daar haal ik echt mijn energie uit en dan geef ik 100%”, zegt hij om dan over trainers van wal te steken: ,,Ik heb bij Roda JC heel veel geleerd van Leon Schijnen, een van de weinige trainers bij Roda die echt verstand had van het spelletje. En hij wist de de kwaliteiten van zijn spelers heel goed te benutten. In het amateurvoetbal heb ik Jorrit Dacier hoog in het vaandel staan. Jorrit straalt veel plezier uit, als trainer en hij is tactisch zeer sterk. Onze band was/is ook heel goed en ik heb altijd met veel plezier met hem samengewerkt. Jorrit was ook altijd veel met mij bezig op een training, zoveel zelfs dat ik er soms gek van werd. Dan zei ik ‘Jorr waarom scheld je altijd alleen maar op mij en niet op de rest?’ Waarop hij riposteerde met ‘omdat jouw ballen altijd tussen de palen moeten’ als we bijvoorbeeld aan het afronden waren. Maar dat triggerde mij dan wel weer om de volgende erin te schieten. Zijn aanpak werkte dan dus.”
Het EK-voetbal komt eraan, deze zomer. Het Nederlands elftal maakt wijn opwachting. We vragen Dylano om een inschatting van de kansen van Oranje. Hij blijkt sceptisch, getuige: ,,Ik denk dat we aardig op weg waren onder Ronald Koeman. Het begon eindelijk weer ergens op te lijken, maar ik denk ook dat we nu weer een aantal stapjes terug hebben gezet. Ik hoop dat we het redden onder Frank de Boer, maar ik ben er bang voor.”
Tenslotte vertelt onze gesprekspartner ons dat zijn favoriete club Feyenoord is. ,,De club met het mooiste publiek en het mooiste stadion van Nederland”, aldus Dylano, vol overtuiging. Ook met die stelling zullen het velen eens zijn, al zullen er dat aanzienlijk minder zijn dan degenen die zijn kijk op Lionel Messi delen.
Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno
