Roger van Eijk, assistent-trainer: ,,Heksenberg-NEC gaat voor promotie”
Twee volksclubs uit Heerlerheide hebben de handen ineen geslagen. Volgend seizoen komt de fusieclub Heksenberg-NEC uit in de derde klasse van het amateurvoetbal. Uit de boezem van NEC’92 komt Roger van Eijk. Hij was 35 jaar lid van NEC’92, meestentijds als doelman, en heeft er dus het nodige meegemaakt. Samen met Roger gingen wij terug het verleden van hemzelf en de club en poogden we een kijkje te nemen in de glazen bol van de toekomst.
Roger is van 17 januari 1962 en in het dagelijks leven stoffeerder van beroep. Hij is gehuwd met Marie Corvers, vader van de keepers Kay en Collin van Eijk en trotse opa van Milan, Liv en Noe. Als we hem vragen een omschrijving van zijn persoontje binnen de witte lijnen te geven, luidt zijn antwoord: ,,Ik ben altijd keeper geweest. Ik zou mezelf willen typeren als een gedreven persoon, altijd aanwezig op trainingen. Ik vermoed dat ik in het veld niet de makkelijkste persoon was voor mijn medespelers (te nadrukkelijk aanwezig), maar na de wedstrijd was dat allemaal snel vergeten. Vroeger waren we ook hechter als teammaten en eerlijker naar elkaar toe. Ik ben en blijf ook altijd een echte verenigingsman.”
De keeper. We hebben al vermeld dat hij 35 jaar lid is van NEC’92. Dat gaat nu over in een lidmaatschap van de nieuwe fusieclub in het Heerlense. Maar Roger heeft ook andere clubs kunnen bekijken en beoordelen, van binnenuit welteverstaan. Hij keepte voor Armada, Thor Waterschei (nu Racing Genk, vorig jaar nog kampioen van België), Huskense Boys, vv Nieuw Einde, RKSNE en NEC92. We vragen naar zijn hoogtepunten. Een mooi relaas volgt. Roger: ,,Hoogtepunten zijn natuurlijk de kampioenschappen en promoties. Met NEC’92 zijn we uit bij FC Gracht (na een fusie met Heilust nu FC Kerkrade-West; red.) kampioen geworden in de vierde klasse. Bij terugkomst op ons complex waren de kantine en alles daarbuiten te klein. We hebben drie dagen lang feest gevierd. Het jaar erna speelden wij de promotiewedstrijd uit bij vv Scharn. Dat was een ongelooflijke ervaring. Onze supporters kwamen met bussen, ik schat dat er zeker 1700 toeschouwers langs de lijn stonden. Wij wonnen met 2-1, de ontlading was gigantisch, met opnieuw een drie dagen durend feest. Wat ik ook niet meer vergeet is de wedstrijd NEC’92-Corriovallum. Ik stond ‘s-morgens bij mijn zoon Kay naar de training te kijken. Dat was bij Fortuna Sittard, waar hij toen speelde. Ik werd gebeld door trainer Jan Smeets. Of ik de ploeg uit de brand wilde helpen, omdat de eerste twee keepers zich hadden afgemeld. Dat was voor mij, als verenigingsman, natuurlijk geen punt. Dus op mijn 42ste nog één keer aan de bak. Wij wonnen die wedstrijd met 1-0 en ik stopte ook nog een penalty. Na de wedstrijd, toen de adrenaline wat was gezakt en ik gedoucht, ging ik de kantine in voor de derde helft, waar ik bij binnenkomst een groot applaus van de supporters kreeg. Geweldig! Zoiets vergeet je nooit meer.”
Trainer. Roger kan tegenwoordig niet meer actief zijn als keeper. Zijn knieën weigerden nog langer mee te werken, laat hij ons weten. Maar geheel zonder voetbal, nee, dat was en is geen goed idee. Roger ging verder als trainer. We vragen hem hoe hij op dat idee is gekomen en hoe het in zijn werk is gegaan. Zijn reactie: ,,Trainer worden wilde ik eigenlijk altijd al. Bij NEC’92 ben ik ook jeugdtrainer geweest, samen met Nol Spork. Wij hadden samen zeer succesvolle jaren. Voor de cursus hoofdtrainer ontbrak mij in eerste instantie de tijd. Mijn werk en de voetbalactiviteiten van Kay en Collin stonden dat in de weg. Kay en Collin speelden bij Fortuna Sittard en daarna bij Roda JC. Ik moest de boys vaak naar de training brengen en weer ophalen. Bovendien moest ik zelf nog trainen. Daar had ik dus simpelweg lang de tijd iet voor. Uiteindelijk kwam er wat meer tijd vrij. Ongeveer 8 jaar geleden kreeg ik van NEC’92 het aanbod om cursus TC3 te gaan volgen. Dat heb ik gedaan, en met succes. De cursus heb ik dus afgerond. Ik werd vervolgens eerst interim-trainer bij NEC’92, daarna assistent bij NEC’92 en een jaartje later hoofdtrainer bij KCC’13. Het tweede elftal van FC Hoensbroek werd mijn volgende station. Toen volgde weer NEC’92. Ik was er hoofdtrainer en nu ben ik dus assistent van Wim Zagar bij Heksenberg-NEC.”
Een vergelijking. Inmiddels is Roger van Eijk dus voor een paar clubs actief geweest als oefenmeester. Je ziet dan clubs van binnenuit, een aantal keren per week en kunt je een beeld vormen van hetgeen er binnen zo’n vereniging speelt. Roger van Eijk maakt desgevraagd een vergelijking: ,,KCC’13 was een echte volksclub. Allemaal vrienden van elkaar, wat voor een trainer vanuit voetbaltechnisch bekeken niet altijd even gemakkelijk is. Maar het was wel een geweldig clubje, met geweldige collega’s, mooie mensen, supporters en sponsors. FC Hoensbroek is, zoals iedereen in het amateurwereldje wel weet, een goed georganiseerde, gestructureerde vereniging, met hele fijne en hard werkende mensen. Zowel op bestuurlijk vlak, qua kantine personeel, vrijwilligers en iedereen die ik vergeet. Een hele warme club.
Alles overziende: NEC’92 is natuurlijk mijn clubje. Ik ben 35 jaar lid. Dan is dat niet gek natuurlijk. De club waar ik alles heb meegemaakt. Op een gegeven moment waren we een van de grootste clubs in Heerlen (11 seniorenteams, veteranen, 2 dameselftallen, ongeveer 20 jeugdteams). Langzaam maar zeker is het minder geworden, kwamen we op een hellend vlak terecht, hetgeen uiteindelijk heeft geleid tot de fusie met Heksenberg. Maar goed. Ik sta trouwens voor 200% achter de fusie. Wat ik allemaal bij deze club heb meegemaakt, geweldige tijden waren het. We hebben de nodige successen gehad. Ook tegenslagen uiteraard, maar dat hoort bij sport. Nogmaals, ik zal het nooit meer vergeten. Ik mag wel zeggen, denk ik, dat mijn hart een beetje blauw-zwart gekleurd is.”
KCC’13. Roger van Eijk was, zoals gezegd, een tijd hoofdtrainer van het inmiddels ter ziele gegane KCC’13 in Meezenbroek. Niet zonder succes ook. Toch kreeg hij als snel te horen dat men niet met hem verder wilde. Vreemd, denken wij als redactie. Roger van Eijk zelf: ,,Waarom ik gestopt ben bij KCC’13 zou je eigenlijk aan de toenmalige bestuurders moeten vragen. In het tweede seizoen pakten wij de eerste periodetitel en waren dus verzekerd van deelname aan de nacompetitie. Maar begin december was evaluatie en kreeg ik te horen dat ze aan het eind van het seizoen stopten met mijn persoontje. Ik weet nu nog niet waarom.”
Assistent en hoofdtrainer. Roger van Eijk heeft ons al verteld dat hij afwisselend hoofdtrainer en assistent is geweest. Die laatste rol vervult hij nu weer, bij Wim Zagar dus, ook al zo’n ervaren rot in het amateurvoetbal in onze regio. Je zou kunnen denken dat iemand die ervaring heeft als hoofdtrainer er tegenop ziet, of het zelfs als degradatie ervaart, om vervolgens assistent te (moeten) worden. Niet Roger van Eijk, getuige: ,,Ikzelf vind het absoluut niet moeilijk om mij in de rol van assistent te schikken. Belangrijk is wel hoe de samenwerking en communicatie met de hoofdtrainer is en of jezelf ook wat inbreng in de trainingen hebt. Je moet ook kunnen voelen dat hij een luisterend oor voor je heeft over zaken als tactiek, opstelling etc. Al datgene is bij onze huidige hoofdtrainer Wim Zagar absoluut geen issue. Dat gaat dus prima samen. Voor mijn werk, maar dat geldt volgens mij voor een assistent altijd, acht ik verder van belang dat ik als tussenpersoon kan fungeren tussen spelers en trainer. Spelers zullen niet snel naar hoofdtrainer gaan bij teleurstellingen etc. Tevens moet je alert zijn op frustraties en conflicten binnen de spelersgroep.”
Dan gaat Roger van Eijk verder met vertellen over de trainers die hij zijn voetballeven, of misschien beter keepersleven, heeft meegemaakt. Hij zegt: ,,Paul Bisschops, Boeb Becholz, Nico Perez, Jo Quadvlieg, Piet Lumey, Jan Smeets, Leo Beerendonk, allemaal mannen met hun eigen kwaliteiten, werkwijze en communicatie. Eigenlijk heb ik bij het noemen van al die namen wel goede herinneringen. Paul Bisschops heb ik bij Nieuw-Einde gehad. Dat was in het begin van zijn trainerscarrière. Met Paul heb ik door de jaren heen altijd een goede band gehouden. Inmiddels dus al een behoorlijk lange tijd. Met Jan Smeets had ik misschien wel het meest een klik. Geweldige persoonlijkheid en trainer, met een heerlijke oefenstof. Ik denk dat Jan met elke speler een goede band had. Maar ik wil echt niemand van die mannen tekort doen, want ik had, zo mag ik wel zeggen, met ze allemaal wel een band.
Zelf ik hoop nu nog een paar jaar als assistent te kunnen blijven werken bij mijn clubje. Nog eens op eigen benen staan? Ik zou er hard over moeten nadenken. Maar ‘zeg nooit nooit’, we zullen wel zien.”
Top en flop. In de regionale krant vinden we tegenwoordig wekelijks de rubriek ‘Top en flop”, waarin mooie prestaties en mindere florissante gebeurtenissen op sportgebied de revue passeren. Als trainer maakte Roger van Eijk mooie momenten mee, maar ook teleurstellingen moest hij verwerken. Dat laatste in de vorm van de vroege mededeling bij KCC’13, zoals reeds verteld. Over de mooie momenten als oefenmeester laten we hem opnieuw aan het woord: ,,In het seizoen dat de hoofdtrainer bij NEC’92 voor winterstop werd ontslagen, ik was toen bezig met cursus TC3, nam ik het over, samen met mijn vriend Rene Sormani. We stonden op dat moment onderin . Na een moeizame start wonnen wij achtereenvolgens zeven wedstrijden op rij en haalden zelfs nog een periodetitel voor promotie. En dat nog wel met zeker voor 95% eigen jongens. Helaas was in de nacompetitie RKVVM uit Margraten een maatje te groot, maar we waren super trots op onze jongens.
Bij KCC’13 haalden wij in het tweede seizoen de eerste periodetitel binnen en dat zonder een aantal geblesseerde spelers. In de nacompetitie verloren wij helaas met 2-1 van Zwart-Wit’19 uit Eys, maar wat ik daarna meemaakte was onbeschrijfelijk. Ondanks de nederlaag leek het wel of wij gepromoveerd waren. Wat een feest was dat! Dus, is onze conclusie als redactie, had het vertrek bij KCC’13, uiteindelijk nog een mooi staartje.
Komend seizoen. Corona houdt ons al lang bezig. Het voetbal is langdurig onderbroken, maar lijkt nu weer ‘normaal’ op gang te kunnen komen. Wat zijn de verwachtingen bij de nieuwe fusieclub Heksenberg-NEC’92, vragen wij ons af. Roger van Eijk geeft antwoord, daarbij blijk gevend van relativeringsvermogen: ,,Ten eerste hoop ik natuurlijk dat we volgend seizoen normaal kunnen voetballen. Met toeschouwers en geopende kantines. Anders heeft het wat mij betreft geen nut. Natuurlijk hoop ik dat de pandemie snel achter de rug is en dat iedereen gezond blijft, dat is nog altijd het allerbelangrijkste. Wat betreft onze sportieve ambities: als technische staf en bestuur willen wij voor promotie gaan.”
Dank. Iedereen die het amateurvoetbal een beetje kent weet, ook zonder dit artikel, dat Roger van Eijk keeper is geweest. Én dat zijn zonen Kay en Collin dat ook zijn, op aardig niveau. We zullen dus wel te maken hebben met een trotse vader. Roger van Eijk is bescheiden en dankbaar. Dat blijkt uit zijn laatste antwoord en toevoeging: ,,Ja, ik ben best trots dat ze zijn gaan keepen. Zeker, maar ik heb ze nooit gepusht om in het doel te gaan staan. Het zal wel in de genen zitten. Collin is trouwens net hersteld van een kruisbandblessure en Kay is nu aan het herstellen van ook al een kruisbandblessure. Collin volgen is op dit moment lastig. Hij speelt bij EHC en speelt ook om half drie. Dan ben ik zelf bij Heksenberg-NEC92 actief, waar Kay speelt. Hem zie ik dus wel steeds keepen.
Wat ik trouwens nog kwijt wil is het volgende: mijn voetbal- en trainerscarrière had ik natuurlijk niet zo vol passie en intens kunnen invullen zonder de steun van mijn vrouw Marie, waar ik al 36 jaar gelukkig mee getrouwd ben. Dank daarvoor Marie!”
Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno
