Haar droom werd werkelijkheid en bracht haar meer op als ooit gedacht.                      

       

 

 In veel gevallen is de uitspraak zo vader, zo zoon of zo moeder, zo dochter alleszeggend. Dit is ook van toepassing voor de hoofdpersoon in dit artikel en wel de nu 32 lentes tellende Michelle Seelen. Hoewel Michelle is opgegroeid in Welten/Heerlen woont ze nu al vier jaar, samen met Rob Hendriks met wie ze al zeven jaar een relatie heeft, op de Heerlerbaan. Vergeten hierbij mag zeker niet hun vogel Mabel aan te halen Redactie ParkstadActueel wilde uiteraard het bekende gezegde “naadje van de kous” weten van de moeder/dochter droom van Michelle. Dientengevolge legde de redactie haar een aantal vragen voor die zij als verpleegkundige heel spontaan, maar ook met het nodige vakkundige inzicht, beantwoorde.

 

Waarom ben jij verpleegkundige geworden en welke opleiding moest je hiervoor volgen?

Ik ben de verpleging ingegaan omdat ik dacht dat dit het beste bij mij zou passen. Ik heb als kind veel meegekregen van mijn moeder, zij werkte in de zorg en vertelde daar zo mooi over dat ik dit van kleins af aan ook wilde gaan doen. In 2011 ben ik afgestudeerd aan de mbo opleiding verpleegkunde aan het Leeuwenborg college (Maastricht). Daarnaast ben ik sinds vorig jaar afgestudeerd aan de post hbo opleiding tot Urologie Continentie Stoma (UCS) verpleegkundige aan de Hogeschool Arnhem Nijmegen (HAN)”.

Wat motiveert jou om iedere dag weer met bevlogenheid aan het werk te zijn?

In 2015 ben ik gaan werken op de dwarslaesie afdeling in het revalidatie centrum Adelante Zorggroep (Hoensbroek). Wij zijn één van de acht revalidatie centrums in Nederland die revalidanten met een dwarslaesie behandelen. Mijn motivatie is om de revalidant zoveel mogelijk zelfstandigheid aan te leren. Hierbij help ik ze specifiek met hun blaas en darm management. Natuurlijk doe je dit niet alleen, maar met een groot team, maar als revalidanten met ontslag met vertrouwen naar huis gaan is dit een groot compliment”.

Foto uit het privé album van Michelle Seelen

Kun je een gemiddelde werkdag beschrijven nu ook met de corona crisis?

De dienst begint met een mondelinge overdracht waarna we starten met de lichamelijke verzorgen van de revalidanten. Elke revalidant heeft een eigen therapie-programma waarin ze bijvoorbeeld fysiotherapie krijgen, voor ons is het dus belangrijk om de revalidant op tijd verzorgd te hebben. Het is elke ochtend weer een race tegen de klok. De corona crisis hebben wij als revalidatie centrum als een hectisch tijd ervaren, bij de eerste golf is er een corona afdeling gestart, deze is gelukkig een tijdje geleden al opgeheven. Doordat toen de corona afdeling werd gestart werden ons team en revalidanten verdeeld over de verschillende afdelingen.  Dit zorgde ervoor dat we met nieuwe collega’s gingen werken en leidde tot samenhorigheid in het nieuwe team. Het vroeg natuurlijk ook veel aanpassingsvermogen van ons hele team”.

Werk je met een vast team? En dat in een sector die zich kenmerkt door korte diensten en gebrek aan collega’s. Leg uit en wat is dan goede zorg?

 “We werken in een vast team van ongeveer 30 collega’s. Er zijn het laatste jaar veel collega’s weggegaan en/of gepensioneerd waardoor ons team veel nieuwe collega’s erbij heeft gekregen. We kunnen zeker nog nieuwe collega’s gebruiken op onze verpleegafdeling, dus ben je geïnteresseerd schrijf je in. Onze diensten zijn 4-8 uur lang en mijn rooster is een aantal maanden van te voren duidelijk, dit is wel fijn. Voor mij is goede zorg de revalidant centraal stellen in het traject. Zij zijn uniek, waardoor elk revalidatieproject uniek moet zijn. Wij zijn er om hun te steunen in het traject van aanpassing in de nieuwe situatie en om alle handvaten te bieden die iemand nodig heeft om zelfstandig thuis te kunnen zijn. Daar draait het inmiddels om”.

De duur van het gevecht tegen Corona?                                                                                                                   

De Corona crisis vergt veel geduld van iedereen, binnen Adelante maar ook daarbuiten natuurlijk. Wij werken dagelijks uiteraard met mondkapjes op, net als de revalidanten die op weg zijn naar de therapie. We proberen eens in de maand een leuke activiteit te organiseren met collega’s en revalidanten, dit kan bijvoorbeeld bingo zijn of een wandeling in het park. Ook de revalidanten zijn door het verminderde bezoek soms eenzaam en we hopen dat de activiteiten hier een afleiding voor kunnen vormen. Hoe lang het nog gaat duren hangt af van ons allemaal. Ik hoop dat iedereen zich houdt aan de regels”

Welke competenties zijn belangrijk in je beroep en wat is de grootste uitdaging?                   

“Een goede communicatie binnen het team is van belang. Natuurlijk is het kunnen motiveren van patiënten om actief te werken aan hun revalidatie én samenwerken met verschillende andere disciplines binnen de zorg, ook erg belangrijk. De grootste uitdaging is om elke dag opnieuw de juiste zorg te bieden, de revalidant tevreden naar zijn therapie te kunnen laten gaan. Wij streven er bij elke dienst na om deze met de groep gezamenlijk goed af te sluiten, en dat lukt gelukkig vaak goed”.

Wat geeft jouw baan de meeste voldoening en wat zijn de minder leuke kanten?                                                                                                

De meeste voldoening haal ik uit dat wanneer iemand met een probleem komt, ik het in kaart kan brengen, waarna de revalidant tevreden en zelfs enthousiast is dat deze kleine verandering een grote impact heeft op zijn kwaliteit van leven. Ik ervaar dagelijks dat ik tijd tekort kom, op mijn wekelijkse spreekuur-dag ben ik daar constant bewust van. De wisseldiensten vallen soms zwaar, deze heb ik momenteel wel minder maar het vergt veel energie van jezelf”.

Wat zou je doen als je geen verpleegkundige zou zijn en hoe zie je de toekomst van de verpleegkunde?                                                                         

“Dan zou ik activiteitenbegeleider zijn, dit heb ik deels meegekregen van mijn jarenlange ervaring bij de scouting. Dit heeft mij een mooie basis gegeven aan leerervaring, die ook mooi op mijn CV staat. In de toekomst zie ik dat we de huidige digitalisering verder uitwerken ten goede van de patiëntenzorg. Corona heeft ook goede veranderingen gebracht binnen Adelante, we kunnen bijvoorbeeld makkelijker en sneller communiceren via mail, teams enz. ik hoop dat dit zich verder ontwikkeld zodat we minder tijd kwijt zijn aan administratie en ons meer kunnen focussen op 1 op 1 contact met de revalidant”.

 Welk advies zou jij mensen die verpleegkundige willen worden geven?
“Ga vooral een dag mee op in de zorg en ervaar een aantal dagen in de zorg. Daarmee krijg je een goed beeld wat de zorg inhoud en kan je bekijken of dit beroep bij jou past. Van de patiënten of revalidanten krijg je veel terug, er kan weinig tippen aan de dankbaarheid van iemand echt helpen”.

Wat betekend voor jou eenzaamheid binnen je beroep?
“Op dit moment betekend eenzaamheid voor mij de eenzaamheid van de revalidant die weinig bezoek mag ontvangen om zowel verpleging als deze kwetsbare groep te beschermen tegen het virus. Wij proberen de eenzaamheid te verkleinen door een luisterend oor te bieden, er voor ze te zijn en voor zover dit kan activiteiten te organiseren. Hopelijk kunnen we snel weer alle bezoekers verwelkomen”.

Beste Michelle, redactie ParkstadActueel dankt je van harte voor je medewerking, waardoor deze redacteur, met veel bewondering overigens, ook enig inzicht heeft gekregen over de verpleging in Revalidatie Centrum Adelante (Hoensbroek). Ook je/jullie motivatie om de revalidant zoveel mogelijk zelfstandigheid aan te leren verdient groot respect. Redactie ParkstadActueel wenst je en naasten, ondanks deze Corona omstandigheden, niettemin toch fijne feestdagen en uiteraard blijf gezond.

Foto’s®Parkstad Actueel/Lucho Carreno

 

Geef een reactie