In al vroegte werden we gewekt door de geur van vers gebakken croissants. Dat maakte het een stukje makkelijker om uit bed te komen en zo zaten de meesten van ons om 7.00 uur aan een heerlijk Frans ontbijt. Enkelen van ons waren al eerder opgestaan en kozen voor de vroege ochtendwandeling naar Bartrès. Nog voor de zon goed en wel te zien was, begon namelijk een groep van veertig enthousiaste wandelaars aan de tocht naar Bartrès. Omdat we flink zouden stijgen tijdens de wandeling en het daardoor kouder zou zijn, verzamelden we dik ingepakt aan de start. Gelukkig konden enkele ritsen alweer wat open bij de eerste trappenpartij. Voor sommigen was deze stijging al iets te veel van het goede en zij besloten dan ook heel verstandig om terug te keren. De wandeltocht naar Bartrès stond niet zonder reden op het programma. Het gezin van Bernadette was te arm om haar voldoende te kunnen verzorgen. Daarom nam een familie uit Bartrès haar op in het gezin, in ruil voor hulp bij het huishouden en het hoeden van de schapen. Zo vertrok Bernadette vaker vanuit Lourdes naar een oude schapenstal om deze taak te volbrengen. Wij gingen in haar voetsporen om uiteindelijk ter plaatse de mis te vieren. Onderweg hielden we geregeld korte pauzes en tijdens één van deze pauzes werd op een verrassend korte afstand een hert gespot. Sommigen konden hun verbazing niet de baas en een iets te luide ‘oooh’ van hen was voldoende om het hertje weg te jagen. Eenmaal aangekomen bij de stal, vertelde de priester dat we even geduld moesten hebben. Voor de mis kon starten, moest er namelijk nog een ‘Hubo-tafel’ opgezet worden. Het wachten duurde op een gegeven moment wel heel lang: er was een hele tafelpoot verdwenen! Er werd geïmproviseerd door een stevige wandelstok ervoor in de plaats te zetten. Tijdens de mis werd verteld dat kinderen geregeld de naam van een heilige krijgen. De priester benadrukte dat kinderen heiligen zijn met een kleine letter ‘h’. Om daarvan een grote letter ‘h’ te maken, moeten we onszelf eerst dubbel en dik overtreffen. Bernadette is hierin geslaagd, waardoor zij dus een Heilige kan worden genoemd. Na deze mis, op deze unieke locatie, met koeienbellen op de achtergrond, gingen we op weg naar huis om op tijd bij de lunch aan te kunnen sluiten.

Daarnaast stond de wandeling naar Cité Saint Pierre op het programma en ook hier ging een van onze bedevaartgangsters naartoe. Cité Saint Pierre is een verblijf voor arme mensen die toch naar Lourdes willen komen. Deze plaats is gebouwd vanuit de wens van Bernadette, die hoopte dat zowel arm als rijk op bedevaart kon komen naar de Grot. Vele jaren geleden, in 2005, verbleven twee bussen vol met gezinnen van Jeugdkring Chrisko in dit verblijf, toen wij als groep naar Lourdes kwamen. Meerdere van de jongeren die nu meegaan als vrijwilligers, waren toen jonge kinderen en hebben daar dierbare herinneringen aan overgehouden.

De twee wandelingen begonnen erg vroeg. Voor degenen die dit te vroeg vonden, was er om half negen een mis in de Bernadettekerk. Daar ging het over wat een bedevaart nu precies is. De pastoor legde uit dat de bedevaart vooral is ‘het samen biddend op weg zijn’. Wij zijn nu letterlijk samen op weg. Maar in figuurlijke zin zijn wij elke dag samen op weg: we leven immers samen het leven. En dat is ook wat God ons belooft: Hij loopt met ons mee en laat ons mensen niet los. Met vallen en opstaan kunnen wij onze levensweg zo bewandelen en zowel God als Maria leven dan met ons mee.

Na de mis maakten we een korte oriëntatietocht over het heiligdom, onder leiding van kapelaan Blom. Op een gegeven moment stopte hij op een punt waar een koperen beeld stond. Iedereen stond met gespitste oren te wachten op het daarbij behorende verhaal, maar op datzelfde moment keek hij ons allemaal aan en gaf hij, tot ieders grote hilariteit, ruiterlijk toe: “Ik weet eigenlijk niet wat dit precies is of voorstelt!” Petra, de reisleidster, begon druk in haar boekje te zoeken, maar kon hem ook niet uit de brand helpen, omdat er niets over in het boekje vermeld stond. Ondanks dat we vorig jaar uitgebreid informatie hebben gekregen bij dit beeld, kon niemand dit meer ophoesten en waren we genoodzaakt er vrolijk op los te improviseren. We maakten een foto en vervolgden zonder verdere uitleg onze weg over de heiligdommen. Marieke en Noëlle gaven zich echter niet zo snel gewonnen en liepen snel naar Mathieu Bemelmans, de huisfotograaf van het Huis voor de Pelgrim, en haalden daar de benodigde informatie op. Zo konden we alsnog de correcte informatie doorgeven aan de groep. Het beeld was ter ere van het 150-jarig bestaan van Lourdes aan de heiligdommen geschonken door Kerk in Nood. Het stelt een boekrol voor die het gehele verhaal, inclusief teksten, van Bernadette vertellen. Petra schreef dit meteen op voor de volgende keer. En zo zie je maar weer: we schieten elkaar allemaal te hulp en zorgen dat niemand met lege handen blijft staan. Als je rondloopt over de heiligdommen, zie je overal de naam en foto van Bernadette hangen. In haar tijd was zij niet de moeite waard, maar nu is dat heel anders. Na de korte tour scheidden onze wegen en ging ieder zijns weegs. Sommigen zagen zelfs een bord dat naar het paradijs wees.

Om 12.00 uur ontmoetten we iedereen weer aan tafel. Zowel ‘s middags als ‘s avonds krijgen we, volgens Frans gebruik, warm eten en dat betekent dat we goed moeten opletten dat de kilo’s er niet aanvliegen. Vol smaak smikkelde iedereen zijn maaltijd op, om even later naar een van de twee kruiswegen te gaan; de grote of de kleine kruisweg. De kruisweg betekent dat je blijft stilstaan bij veertien staties door Jezus op de voet te volgen op de kruisweg die hij ongeveer 2000 jaar geleden ging. Deze staties beelden één voor één de levensingrijpende gebeurtenissen uit die plaatsvonden aan het einde van zijn leven. Christenen kunnen tijdens hun lijden moed en kracht putten uit het voorbeeld dat Jezus gaf in de wijze waarop Hij omging met het lijden dat hem te beurt viel in Zijn laatste dagen hier op aarde. De grote kruisweg ligt in de natuur en daarvoor moet je een berg op en dat betekent dat je iets meer klimt en moet lopen op hobbelige wegen. De kleine kruisweg is op de esplanade en daardoor beter toegankelijk voor rolstoelen en rollators. Hoewel we bij beide kruiswegen al vaker zijn geweest, viel ons oog ook dit jaar op hele andere dingen. Zo zagen we onder andere dat op de meeste beeltenissen van de grote kruisweg één van de Romeinse soldaten een attribuut in zijn handen heeft dat ons niet bekend voorkwam. Tot nog toe zijn we er niet achter gekomen wat dit voorwerp betekent. Als iemand het weet, horen we dit natuurlijk graag. Ook zagen we dat er vaak een man op afgebeeld staat die minimaal één samengebalde vuist opheft. De symboliek die zo op subtiele wijze verwerkt is in de beelden, maakt dat je steeds opnieuw je ogen uitkijkt en geïnspireerd kunt raken, omdat niet alleen het woord, maar ook het beeld welsprekend zijn. Wat ons daarnaast diep raakte, was dat er een man, die lichamelijk gehandicapt was en daardoor zeer moeizaam liep, toch lopend de kruisweg wilde gaan. Twee vrijwilligers maakten dit mogelijk door hem stevig onder de oksels vast te houden en zo volbrachten ze gezamenlijk deze “kruis”tocht tot een goed einde.Aan het einde van de grote kruisweg, na de laatste statie, is een bijzondere plek te vinden. In een grot is een plek ingericht speciaal voor de gedachtenis aan ongeboren kinderen, kinderen die overleden zijn en kinderen die spoorloos of het spoor bijster zijn. Moeders en anderen die hiervoor willen bidden, omdat ze kracht nodig hebben, kunnen hier in stilte hun verdriet de ruimte geven en intenties opgeven waarvoor de zusters in twee nabij gelegen kloosters bidden.De kruisweg bestaat dus normaal gesproken uit veertien staties. Bij zowel de kleine als de grote kruisweg in Lourdes zijn echter staties bij gemaakt. De kunstenaar heeft er namelijk voor gekozen om het verhaal van Jezus compleet te maken door drie staties toe te voegen. Wij geloven namelijk dat het leven van Jezus niet eindigde, maar doorging. Als vijftiende statie, die zowel bij de kleine als de grote kruisweg te zien zijn, heeft hij daarom de stille zaterdag toegevoegd; de dag dat Maria zich bedroefd en in alle stilte bezighield met haar gestorven zoon. De zestiende statie is de statie van de verrijzenis en daarop wordt afgebeeld dat Jezus opstaat en de dood letterlijk overwint. Bij de zeventiende statie is het verhaal van de Emmaüsgangers uitgebeeld: de twee apostelen die diepbedroefd en beroofd van alle hoop wegliepen van de rampplek en op weg gingen naar huis. Onderweg kwamen zij de verrezen Jezus tegen en kregen zij de hoop terug. En met die hoop mogen wij ook op weg blijven gaan. Na een kort moment van stilte ging ieder dus weer op pad. We hadden wederom een uurtje vrije tijd en genoten bij de Grot of op het terras van het septemberzonnetje.Om half vijf verzamelden we echter alweer voor het volgende onderdeel van het programma: de sacramentsprocessie. Tijdens deze processie komen alle nationaliteiten samen om met het Allerheiligste over de heiligdommen te trekken. De sacramentsprocessie eindigt altijd in de immens grote ondergrondse kerk. Zodra het allerheiligste hier uitgesteld wordt, valt er een stilte over de mensenmassa en dit blijft elke keer een hele belevenis. We genoten van de stilte en gingen daarna over in het gezang. Het is mooi om te zien dat iedereen meezingt en meebidt, in welke taal dan ook. Het geloof brengt ons allemaal samen en de verschillen tussen de mensen lijken weg te vallen. Na de processie was het programma voor deze dag klaar. Morgen is er weer een dag en we zijn benieuwd wat deze weer voor ons in petto zal hebben.

Tekst en foto’s jeugdkringchrisko/Lourdesreis 2019 – dag 2

voor meer foto’s klik op deze link.