Nikki Römkens sv Abdissenbosch Mens onder de mensen

In haar jeugd was zij een stil meisje, stond niet graag op de voorgrond. Dat vertelt zij ons zelf. Tijdens haar opleiding aan het CIOS in Sittard leerde zij voor een groep staan. In haar dagelijks leven is zij nu oncologisch fysiotherapeute en oedeemtherapeut in Maastricht. Het contact met haar medemens sprak en spreekt haar aan. Bij sv Abdissenbosch zijn ze maar wat blij met Nikki Römkens. Zij fungeert er als assistent-scheidsrechter, zo nu en dan fungeert zij als fysio bij het vrouwenteam en, indien erom wordt gevraagd, wil zij ook de mannen bijstaan bij lichamelijk voetbalongemak. De derde helft vindt zij belangrijk, maar wat nog vele malen belangrijker is, in september hopen Nikki en haar partner Guus Schulteis de eerste nakomeling te vermogen verwelkomen.

We gingen in gesprek.

Opleiding en werk

We hebben al beschreven wat het beroep van Nikki Römkens is. We laten haar zelf vertellen hoe alles zo stand is gekomen, wat haar motivatie voor de beroepskeuze was en is. Zij legt uit: ,,Ik ben fysiotherapeut en oedeemtherapeut en werkzaam in Maastricht in een particuliere praktijk. Recentelijk heb ik de master tot oncologisch fysiotherapeut afgerond aan de opleiding Avans+ in Breda. De drive om fysiotherapeut te worden was er al op de middelbare school. Ik ging met oma mee naar de fysiotherapeut en stelde daar heel veel vragen. Het menselijk lichaam en het contact met de medemens spraken mij toen al heel erg aan. Het moest dus na de middelbare school een beroepskeuze worden waarbij het bewegingsapparaat en de mens centraal staat, waardoor ik de keuze heb gemaakt om het CIOS te gaan doen in Sittard. Ik was altijd een stil meisje en stond niet graag op de voorgrond. Op het CIOS leerde ik om voor een groep te staan, mijzelf te laten zien en ook om er op sportief vlak alles uit te halen wat erin zit. Sport werd een belangrijk onderdeel van mijn leven en ik zag het helemaal voor me om hier de rest van mijn leven iets mee te gaan doen. Tijdens mijn opleiding aan het CIOS ben ik parttime gaan werken als badjuffrouw bij In de Bende in Landgraaf, waarna ik een jaar fulltime heb gewerkt, voordat ik aan de opleiding tot fysiotherapeut begon aan de Zuyd Hogeschool te Heerlen. In 2015 ben ik afgestudeerd en ben ik in Venlo, waar ik inmiddels woonde, gaan werken als fysiotherapeute. Verschillende werkplekken door heel Limburg volgden en uiteindelijk ben ik in Maastricht beland, omdat hier een vacature voor oedeemtherapie open stond. Tot op de dag van vandaag bevalt dat heel goed!”

Voetballoopbaan

Dan vragen we naar de voetballoopbaan van Nikki Römkens. Er komen drie clubs voorbij in haar antwoord, zo zal blijken, clubs die op verschillende niveaus uitkomen. Haar relaas: ,,Ik heb zelf altijd gevoetbald, vanaf een jaar of 5. Het begon bij Abdissenbosch, mijn moeder was toen trainster. Toen de zwemlessen begonnen moest ik stoppen. Op 14- of 15 jarige leeftijd ben ik weer begonnen met voetballen, nu bij de meisjes B van Abdissenbosch. Vanuit de meisjes ging het naar de dames, waar we moesten leren om op een groot veld te spelen. Omdat er toen nog niet veel damesteams in de regio waren hebben we tegen jongens oefenwedstrijden gespeeld. Toen ik 21 was ben ik bij Langeberg gaan spelen, om te beginnen in het tweede team, en uiteindelijk ook bij de hoofdmacht, totdat ik pakweg 25 jaar werd. Hierna volgde een avontuur bij de Venlosche Boys 2. Af en toe  mocht ik in Venlo met het eerste meedoen. Het eerste van die club speelde destijds in de tweede klasse en na promotie in de eerste klasse.”

Highlighs en decepties

Ieder mens maakt in zijn of haar leven, sociaal en sportief, mooie momenten en teleurstellingen mee. Bij Nikki Römkens is dat niet anders. Zij somt voor- en tegenspoed op: ,,Ik denk dat mijn hoogtepunt als speler de wedstrijden in de hoofdmacht van Venlosche Boys waren. Dat niveau was zo hoog dat ik een ander inzicht in het voetballen heb gekregen. De ervaring die ik daar heb opgedaan pakt niemand mij meer af. Een ander hoogtepunt is dat ik op een voetbaltoernooi tot beste speelster van het toernooi werd gekozen en dat ik in de twee voorgaande jaren tot speelster van het jaar werd benoemd, dat was bij Langeberg. Gaf best veel voldoening.”

Ja, en ook decepties zijn er geweest. Het minst leuk was mijn knieblessure, die ik opliep toen ik weer bij Abdissenbosch voetbalde, in mei 2019. Door te weinig beenspiertraining en een slechte voorbereiding scheurde ik mijn voorste kruisband af waardoor een eind kwam aan het voetbalavontuur. Althans dat dacht ik. In september 2020 ben ik toch weer langzaam begonnen met trainen en in september 2021 ging ik weer meedoen in een wedstrijd (in geval van nood). Hierbij werd ik echter zo hard in mijn rug getrapt dat ik er een nierkneuzing aan overhield. Toen was het mij niet meer waard om verder te gaan met wedstrijden spelen. Werk was op dat moment immers belangrijker.

In zijn algemeenheid mag ik zeggen dat ik aan de verschillende verenigingen waar ik gevoetbald heb leuke herinneringen heb. Ik heb veel geleerd over het voetbal, de speelwijze, veel mensen leren kennen en ervaar nog steeds veel plezier aan het voetbalwereldje.”

Van speelster richting befgeleiding

Nikki Römkens heeft ons al verteld dat zijn haar voetbalactiviteiten als speelster (tijdelijk) heeft afgebroken. Maar, sportief als zij is, aan het voetbal wil zij verbonden blijven. Andere dingen binnen Abdissenbosch zijn inmiddels op haar weg gekomen. Zij verhaalt over de ontwikkelingen: ,,Tijdens mijn opleiding tot fysiotherapeute aan de Zuyd Hogeschool moest je studiepunten verdienen door stage te lopen of een vrijwilligerspositie aan te nemen die gerelateerd was aan fysiotherapie. Zo ben ik gevraagd om de functie van verzorger te vervullen bij het eerste elftal van Abdissenbosch. Doordat ik zelf weer wilde voetballen en ook niet meer in de buurt woonde heb ik het stokje overgedragen en ben ik gestopt. Nu ben ik grensrechter bij de dames met name dus doordat ik die zware blessures had opgelopen aan mijn knie en rug. Het is goed zo, ik kan op deze manier ook mijn steentje bijdragen en ben erbij als ze mij nodig hebben. Ik ben verzorgster geweest bij het eerste van Abdissenbosch, dat was vóór Kirsten. Wat de mannen betreft: het is een feit dat je wordt ‘uitgeprobeerd’, maar daar kan ik geloof ik wel goed mee omgaan. ‘Even de kuitjes los laten masseren’, even de lage rug erbij doen. Dit zijn ‘luxe’ behandelingen. Iets waar je als fysiotherapeut niet zo heel veel zin in hebt, omdat er serieuze blessures zijn. Voor sommige ben je de ‘masseur’, maar als je een diploma op zak hebt dan waardeer je dat woordje masseur niet meer.

Abdissenbosch is mijn club, mijn thuisclub. Hier ben ik begonnen en ik blijf bereid mijn steentje bij te dragen. Is het niet als spelend lid bij de dames, dan als grensrechter of verzorgster bij de dames. Als de heren mij nodig hebben dan zal ik hen natuurlijk niet in de steek laten. Vragen kan namelijk altijd.’

Trainers

Drie clubs hebben mogen genieten van de voetballende kwaliteiten van Nikki Römkens, Abdissenbosch, Langeberg en Venlosche Boys kwamen op haar pad. In Landgraaf, Brunssum en Venlo heeft zij uiteraard meerder trainers gehad. Als we vragen naar haar beste ervaringen geeft zij namen als Johan en Jos bij Langeberg. En Mark Rietra en Marc Knops bij Venlosche Boys. ,,Van de twee laatstgenoemden heb ik het meeste geleerd. Vooral op technisch vlak en over de taken die je eigenlijk per positie hebt. Dat had niemand mij ooit uitgelegd en dit was na 20 jaar toch wel erg verhelderend”, vertelt zij ons, om dan verder te gaan met haar warmste herinneringen: ,,Dat is van mijn ome Jos en mijn vader. Zij zijn beiden mijn trainer geweest. Misschien zeg ik dit ook omdat het de familieband versterkt. Qua teams was het bij Langeberg en in Venlo erg gezellig. Samen op stap en leuke dingen doen. Het team bij Abdissenbosch heeft dit nu ook en daarbij is de derde helft vooral erg gezellig. Zou ik niet willen missen.”

Nikki Römkens is dus niet meer actief als fulltime verzorgster, maar zij staat desgevraagd paraat als de vrouwen van Abdissenbosch haar nodig hebben. Zij vertelt haar voldoening te halen uit het geven van advies als iemand een blessure heeft en hoe hij of zij dit het beste kan aanpakken. Zij vult aan met: ,,Het is anders dan op mijn werk, waar je iemand helemaal onderzoekt en dan je behandeling toepast. Hier op de club is het meestal een vraag die gesteld wordt en daar probeer je dan het beste advies over te geven en eventueel te behandelen als er een ruimte beschikbaar is.

Ik denk trouwens niet dat ik als verzorger blijf fungeren. Het is meer een hobby en het is veel eerder het sociale gedeelte dat mij nu naar deze vereniging trekt. Ik hoor bij de dames en dit is wat ik op dit moment als bijdrage kan leveren. Het liefst voetbalde ik zelf, maar dit is momenteel als gevolg van de beschreven blessure en zwangerschap. Ik heb dan ook geen ambitie om het als verzorgster hogerop te zoeken, ook al omdat mijn werk meer dan genoeg inspanning vraagt en ik in het weekend zoveel mogelijk wil genieten. Wat wel nog zou kunnen? Ik ga het voetballen wel weer oppakken en zal dan beginnen met de trainingen. Wie weet… komt er een vervolg met af en toe eens een wedstrijd of toernooitje.”

Humeur

Mensen en dus ook voetballers hebben last van stemmingswisselingen. Gaat het goed wordt er veel gelachten, gaat het minder kan dat overgaan in gemor en gebrom. ‘Himmelhoch jauchzend oder zum Tode betrübt’ noemen ze in Duitsland de twee uitersten. Hoe zit dat met ons assistent-grensrechter, vragen wij ons af. Nikki weer: ,,Het is jammer als de meiden niet lekker in de wedstrijd zitten en dat je dan ziet dat het allemaal anders kan en moet. Het liefste wil je dan meedoen of iets zeggen. Ik respecteer dan echter de trainers die aanwezig zijn en geef mijn mening alleen als er naar gevraagd wordt. Dus het heeft wel invloed ja, vooral een stukje onmacht, aangezien ik letterlijk er figuurlijk buiten de lijnen sta.”

Muziek

Een andere hobby van Nikki Römkens, zo vertelt zij ons ter afsluiting, is muziek En zij blijkt over het nodige talent te beschikken om zelf muzikale klanken ten gehore te brengen, want; ,,Ik ben een bezige bij en vind mijn ontspanning op dit moment in de muziek. Ik speel bugel, trompet en hoorn en doe dit bij drie verenigingen. Ik speel bugel bij Harmonie Laura in Lauradorp in Landgraaf, hoorn in de Koninklijke Harmonie Ster van Maastricht en bij de Dorfdudler hier in Landgraaf. Stilzitten kan ik niet goed en dat is ook waarom ik graag bezig ben.”

Foto’s®ParkstadActueel/Lucho Carreno