30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 11
Vannacht was een onrustig nachtje. Niet alleen omdat het pijpenstelen regende op de golfplaten naast de slaapkamers, want dat doet het elke dag, maar omdat er twee katten heel erg kattig tegen elkaar deden en luid krijsend en jammerend een klaagzang hielden onder onze slaapkamerramen. Het geluid ging door merg en been en je werd er niet goed van, zo akelig. We weten niet of ze krols waren of in strijd waren met elkaar, maar wat we wel weten is dat op een gegeven moment één van de slaapkamerdeuren open vloog en Hugo als een gekooide tijger naar buiten stormde en korte metten maakte met het geluid door met twee slippers tegen elkaar aan te slaan om ze weg te jagen. Gelukkig werkte dit en maakten ze dat ze weg kwamen en waren we verlost van dat geluid. De hond die daarop kwam aangesneld en in eerste instantie hijgend onder onze ramen ging liggen, werd daarna meteen rustig en veroorzaakte verder geen overlast meer. De muggen blijven daarentegen een probleem, ondanks alles wat we daartegen proberen te doen.
Vanochtend vertrokken we in alle rust en toen we aankwamen in Thali, regende het nog altijd en vroegen we ons af of we überhaupt aan de slag zouden kunnen gaan. We waren echter nog niet goed en wel de bus uit en het werd droog, met als gevolg dat we hier meteen gebruik van maakten en aan de slag zijn gegaan. De specialist had zijn jongere broer en nog een werkneemster meegebracht en zij deed ons, maar ook onze mannen de broek aan en uit. En dat terwijl zij een 24 jarige moeder is van twee meisjes van 3 en 6.
We begonnen met het maken van specie. Teun hing zich daarom de mand rond zijn hoofd en dacht: “Dit wordt een eitje!” Vol goede moed liet hij zich de mand volgooien met zand en ging hij op weg naar beneden. Onderweg begon hij steeds harder te puffen en hij was nog geen vijf meter verder, toen hij, onder luid gelach van de toeschouwers, de mand alweer van zijn hoofd afgooide. Luid verkondigend dat dit “niet normaal!” was. Omhoog kreeg hij de mand ook niet meer en de meisjes moesten hem redden door de mand met hem samen naar beneden te tillen, waardoor we natuurlijk nog harder lachten. Terwijl dit hele spektakel aan de gang was, kwamen boven een aantal vrouwen kijken, die, net als wij, Teun hardgrondig uitlachten, zeker toen de werkneemster, die hij meegenomen had om te helpen, een zak cement van 50 kilo op haar hoofd hees en deze al huppelend naar beneden bracht. Vanaf dat moment hadden wij er natuurlijk een nieuwe, natuurlijke maat bij: ‘de Teunie-mand’ oftewel een half gevulde mand.
Toen Teun en het meisje weer boven kwamen, werden de jongens bij elkaar geroepen en kregen zij van het meisje, samen met een andere geroutineerde vrouw uit het dorp, een klinische les over het dragen van manden met een hoofdband. Zij kregen uitgelegd dat zij een foute houding aannamen en alleen hun houding hoefden aan te passen om minder last te krijgen. Als je de band namelijk rond je hoofd houdt en een rechte rug houdt, komt al het gewicht op de nek te hangen. Dit is natuurlijk niet te doen. Maar door te scharnieren in het bekken en wat voorover te gaan hangen, wordt het gewicht verdeeld over de rug en is de last opeens veel beter te dragen. Quinten was de eerste die het trucje doorkreeg, maar op het einde van de dag hadden de meesten het te pakken. Al moeten we eerlijk toegeven dat we veel verschillende vormen van dragen hebben gezien, waarbij we ‘de djembé’, het meest ongemakkelijk eruit vonden zien…!
voor meer lezen en foto’s klik op deze link.
