30 Handen helpen Nepal 2022 – Dag 17
Gisteravond hadden we na het avondeten nog een afterparty en hebben we kunnen dansen op het grote terras, met uitzicht op het Himalaya gebergte. We zaten hier samen met een Nepalese familie, die hier ook at. Zij vierden met zijn allen de feestelijke gebeurtenis dat hun twintigjarige dochter een visum had gekregen om in Amerika te gaan studeren.
Als toetje werd een taart naar binnen gebracht en die deelden ze met ons en dat was zoet, maar zalig. In no time ontstond daarna een intercultureel dansfestijn, met als gevolg dat we wat later naar bed gingen dan normaal. Toen we alle trappen op liepen, vanaf het terras naar onze slaapkamer, hoorden we ineens een welbekend geluid dat uit onze herinnering was verdwenen, maar ons nu weer te binnen schoot.
Het geluid van hele grote sprinkhanen van zeker 10 centimeter groot. En dan niet eentje, maar honderden en misschien wel duizenden. Wie zal het zeggen, maar het lawaai dat ze maken is oorverdovend. De oordopjes werden tevoorschijn gehaald en hup het bed in. Voor middernacht lag bijna iedereen te slapen. De temperatuur in Dhulikhel is zoveel aangenamer dan in Kathmandu en dat is bevorderlijk voor de nachtrust.
Qua insecten en beestjes kunnen we hier onze lol op, tot grote ellende van Teun met zijn insecten-fiemel. Hij had zijn onderbroek neergelegd en in een onbewaakt moment hadden de mieren zich daarvan meester gemaakt. Toen hij uit de douche kwam en dat zag, ging hij ze met zijn badslippers te lijf tot grote hilariteit van Daniel, zijn roommate. De onderbroek belandde in de prullenbak en hoefde hij niet meer, voor het geval dat. Hij griezelde helemaal, nadat hij Claire haar belevenissen aan tafel hoorde vertellen van een grote spin, die op haar bed zat, en een hagedisje, dat hun kamer was ingeslopen en in de nacht nog door Mark verdreven was uit hun kamer. Manmoedig doet Teun er alles aan om zich niet te laten pakken, maar het werd een lang dagje, waarop we het ene buitenissige exemplaar na het andere tegenkwamen. De daarbij horende verhalen maken hem niet blijer. Toen
Mark op een gegeven moment een beestje van zich afsloeg, dat in zijn nek was gekropen, en dit via Daniel bij Teun terechtkwam, maakte hij er meteen korte metten mee, sloeg het van zich af en stampte er dusdanig hard op dat wij bijna allemaal door het ijzeren plateau zakten waar we op stonden. We weten nu zeker dat het afweermechanisme van Teun met betrekking tot insecten geen ‘freeze’ is, maar dat hij ‘fight’ in zijn rugzak heeft zitten. En dat hij elk diertje dat hij tegenkomt te lijf gaat alsof hij tegen leeuwen vecht.
voor meer Lezen en foto’s klik op deze link.
