Firas Fietst, deel 1: ‘Na deze vakantie is Nederland mijn thuis!’
Het vluchteling-zijn afsluiten en iedereen bedanken die hem heeft gesteund tijdens die heftige periode. Met dat doel vertrekt de Iraakse Firas (31) op een bijzondere fietsvakantie, van zijn woonplaats Maastricht in Limburg naar het Groningse Ter Apel. Vijf jaar geleden legde hij dezelfde route af, maar dan in omgekeerde volgorde. Tijdens deze fietsvakantie passeert Firas namelijk alle opvanglocaties waarin hij verbleef tijdens zijn asielprocedure.
In deze rubriek volgen we Firas tijdens zijn avontuur. Vandaag spraken we hem over de voorbereidingen: ‘Ik heb nog drie fietsbroekjes te drogen hangen. Als die ingepakt zijn, ben ik klaar om te gaan!’
Een fietstocht langs alle opvanglocaties waar je hebt gewoond, hoe kom je op het idee?
‘Toen ik aankwam in Ter Apel, werden mijn spullen doorzocht. In mijn tas vonden ze mijn stethoscoop. “Are you a doctor?”, vroeg de beveiliger. Ik antwoordde “I WAS a doctor”. De man keek mij aan zei “Once a doctor, always a doctor”. Vanaf dat moment besefte ik dat het mogelijk was: weer dokter worden. Vijf jaar lang ben ik alleen maar bezig geweest het behalen van dat doel. Nu het gelukt is, heb ik pas ruimte in mijn hoofd om aan andere dingen te denken. Ik merkte dat ik mijn hele asielprocedure nog niet heb verwerkt. Met deze reis wil ik die periode afsluiten.’
Hoe ziet de route er precies uit?
‘In totaal ben ik een week onderweg en leg ik zo’n vierhonderd kilometer af. Tijdens de reis overnacht ik op ‘mijn oude’ opvanglocaties in Venlo, Arnhem, Wageningen en Ter Apel. Daar hoop ik de vrijwilligers van VluchtelingenWerk en de medewerkers van het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers (COA) terug te zien, zodat ik hen kan bedanken. Zij zijn natuurlijk geen dokters, maar met dat zinnetje als ‘Once a dokter, always a docter’, heeft de beveiliger mijn leven gered.’
Straks ben je terug op je oude azc’s, hoe zou dat zijn?
‘Eigenlijk vind ik het best spannend. De bewoners daar zitten nog middenin hun asielprocedure. Ik hoop dat ik hen kan laten zien dat je in Nederland een mooie toekomst op kunt bouwen, maar dat het wel hard werken is. Vrienden maken en de taal leren is het belangrijkst.’
Wat heb je gedaan om je voor te bereiden?
‘De laatste weken heb ik mijn oude wielrenfiets opgeknapt en een handig karretje gekocht die ik erachter kan hangen. Daarin zitten al mijn sportspullen, extra lampjes en reserveonderdelen. Er moeten nog drie fietsbroekjes in, die hangen nog te drogen. Verder ben ik klaar om te gaan! Natuurlijk heb ik de laatste weken ook veel getraind. Ook heb ik verschillende fietsbroekjes getest. Uiteindelijk ben ik voor de goedkoopste van de Lidl gegaan. Een heel duur exemplaar of deze, de zadelpijn blijft toch!’
http://www.vluchtelingenwerk.nl/
